Δεν ήθελα να κλείσει ο Μίσιτς στην Χάποελ Τελ Αβίβ και θέλω να συνεχίσουμε να διαβάζουμε ειδήσεις για το τι τελικά θα γίνει με τον Βαλαντσιούνας στο ΝΒΑ. Οι δυο αυτοί ήταν πρωταγωνιστές στα δυο μεγαλύτερα μεταγραφικά σήριαλ του ελληνικού καλοκαιριού για ένα απλό λόγο: κάνουν πολλούς να πιστεύουν πως η απόκτησή τους ανεβάζει μια ομάδα επίπεδο – αυτό δεν μπορείς να το πεις με βεβαιότητα για κανένα ποδοσφαιριστή που έχει απασχολήσει φέτος ελληνική ομάδα τουλάχιστον για την ώρα. Από την άλλη, ενώ πιστεύω πως το σήριαλ Βαλαντσιούνας έχει πολλά επεισόδια ακόμα και δεν αποκλείεται τελικά ο παίκτης να ρθει στον Παναθηναϊκό (άλλωστε επισκέφτηκε ήδη την Αθήνα και συζήτησε με τους Πράσινους), ποτέ δεν πίστεψα πως θα ερχόταν ο Μίσιτς στον Ολυμπιακό και το είχα γράψει εδώ όταν ο παίκτης πέρασε από την Ελλάδα λέγοντας πως «δυστυχώς από τον Ολυμπιακό δεν έχει πρόταση». Δεν το πίστευα για ένα απλό λόγο: διότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας ψάχνει άλλου τύπου παίκτη.

Ενα συνηθισμένο λάθος  

Υπάρχει ένα λάθος που γίνεται πολύ συχνά το καλοκαίρι – ειδικά στο μπάσκετ: αξιολογούμε τις ανάγκες των ομάδων σαν αυτές να πρόκειται να παραμείνουν απολύτως όμοιες με την προηγούμενη σεζόν και σκεφτόμαστε ποιος παίκτης σε αυτές τις καλοστημένες ομάδες πρέπει να προστεθεί για να τις κάνει καλύτερες. Καμιά φορά αυτό συμβαίνει: ο ΠΑΟ πχ από όσο βλέπω δεν έχει σκοπό να αλλάξει κι απλά προσθέτει παίκτες που μπορεί να τον κάνουν καλύτερο, δηλαδή λειτουργικότερο. Ο Dj Σορτς μπορεί να δώσει ταχύτητα και λύσεις επιθετικές που δεν έδωσε ο Μπράουν, κι ο Βαλαντσιούνας μπορεί να αλλάξει συνολικά το στάτους της γραμμής των ψηλών – όλοι οι άλλοι περσινοί πρωταγωνιστές είναι παρόντες και οι όποιοι νεοφερμένοι μοιάζουν προσθήκες σε μια ομάδα με δεδομένα χαρακτηριστικά, ιεραρχία, τρόπο παιγνιδιού κτλ. Με τον Ολυμπιακό όμως δεν συμβαίνει αυτό. Ο Ολυμπιακός θα αλλάξει και πιστεύω πολύ. Για δυο λόγους: πρώτον γιατί δεν θα έχει του χρόνου κάποιους κομβικούς παίκτες που είχε φέτος – και ο Φαλ και ο Γκος και ο Ράιτ ακόμα και ο Βιλντόζα είχαν ρόλους ενώ στον περσινό του σχηματισμό υπήρχε τέτοια εποχή και ο Πετρούσεφ. Και δεύτερον γιατί ο Μπαρτζώκας δύσκολα κρατά μια ομάδα του όμοια για δεύτερο, πόσο μάλλον για τρίτο χρόνο. Θέλει η ομάδα του να αλλάζει και για να μην είναι προβλέψιμη. Το προς τι θα αλλάξει κι αν θα γίνει καλύτερη θα το δούμε μετά τον Οκτώβριο – έχω ωστόσο κάποιες ιδέες.

Καλός θα ήταν πέρυσι  

Ο Μίσιτς θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά χρήσιμος στον περσινό Ολυμπιακό, αν ήταν υγιής και με όρεξη. Θα μπορούσε να γίνει αυτός ο τρίτος επιθετικός πόλος που από τον Ολυμπιακό έλειψε αρκετά: πέρα από νίκες και ήττες όλη την περσινή σεζόν ήταν φανερό πως στην Ευρωλίγκα την βραδιά που κάποιος θα φρέναρε τον Βεζένκοφ ή τον Φουρνιέ υπήρχε πρόβλημα – ο Ολυμπιακός έψαχνε τον «Χ Factor της μιας βραδιάς» χωρίς να είναι ποτέ δεδομένο πως σε αυτό τον ρόλο θα μπορούσαν να ανταποκριθούν ο Γκος, ο ΜακΚίσικ, ο Πίτερς και όποιος άλλος μεταξύ πολλών διεκδικούσε το ρόλο. Με τον Μίσιτς δεν θα υπήρχε τέτοιο ζήτημα.

Στην καθοριστική ήττα από την Μονακό στον ημιτελικό του Final 4 φάνηκε η απουσία ενός τέτοιου παίκτη αλλά και κάτι άλλο: η έλλειψη αθλητικότητας. Τα ματς του Final 4 – και των play off της Ευρωλίγκας – είναι τέτοια που οι αδυναμίες σου δύσκολα κρύβονται: σπέρνεις ό,τι θερίζεις. Αν μάλιστα υπάρχει ένα πρόβλημα, όπως πολλές φορές έχει αποδειχτεί, αυτό στα δύσκολα και απαιτητικά ματς θα φανεί: το έπαθε πέρσι ο ΠΑΟ με τον Ναν που είχε μπλοκάρει, κυρίως στο μυαλό, μετά την ανάδειξή του ως MVP της διοργάνωσης.  Παρά την προσπάθεια ο Αμερικανός δεν ξεμπλόκαρε ποτέ.

Ο Μίσιτς πέρυσι στον Ολυμπιακό θα ήταν χρήσιμος – φέτος όμως δεν ξέρω. Πρώτα από όλα υπάρχει ως δεδομένο η επιστροφή του Κίναν Εβανς: ο Ολυμπιακός τον περίμενε ένα ολόκληρο χρόνο και δεν μπορεί να τον αφήσει στην άκρη τώρα που είναι καλά. Ο Εβανς, ο Φουρνιέ και ο Μίσιτς (και δεν βάζω καν στο λογαριασμό τον Ντορσει στον οποίο ο Μπαρτζωκας χρωστά ένα πρωταθλημα) θα ήταν απίθανο να συνυπάρξουν όσο το παιγνίδι παίζεται με μια μπάλα. Αλλά το πιο μεγάλο ζητούμενο, όπως βλέπω τον Ολυμπιακό να σχηματίζεται, είναι από τον Μπαρτζώκα ένα άλλο: να δημιουργηθεί φέτος μια ομάδα ικανή να παίξει πιο σκληρή άμυνα από πέρυσι. Κι αυτό τον στόχο σίγουρα ο Μίσιτς δεν μπορεί να τον υπηρετήσει.

Θα είναι τυχερός αν... 

Η περσινή σεζόν έκανε νομίζω τον προπονητή του Ολυμπιακού σε πολλά πιο σοφό. Αλλά πέρα από αυτό προέκυψαν και στην πορεία διάφορα που δεν μπορεί να μην τα λάβει στα υπόψιν του. Ο τραυματισμός του Φαλ δημιουργεί ένα νέο δεδομένο: την ανάγκη να υπάρξει ένας νέος τρόπος άμυνας – ο προηγούμενος είχε να κάνει βασικά με την παρουσία του Γάλου «δεινόσαυρου». Επειδή άλλος Φαλ δεν θα βρεθεί, ο Ολυμπιακός πρέπει  φέτος να παίξει περισσότερο άμυνα με τους περιφερειακούς του - να βάλει στο παιγνίδι του κλεψίματα και αιφνιδιασμούς που πέρυσι του έλειψαν πολύ καθώς ακόμα κι όταν έλεγχε τα ριμπάουντ προτιμούσε τις σετ επιθέσεις. Αλλά στο μεταξύ ο Γκος έφυγε και μαζί κι ο Βιλντόζα (που την μπάλα την πίεζαν) και υπάρχουν ο Εβανς που γυρνά μετά από ένα χρόνο απουσίας και ο Γουόκαπ που δεν πήγε να παίξει με την Εθνική για να ξεπεράσει τα προβλήματα στην μέση του. Κι όλα αυτά σημαίνουν πως ο περιφερειακός (ή οι περιφερειακοί που θα αποκτηθούν καθώς κανείς δεν ξέρει τι λεπτά μπορεί να δοθούν στον φιλότιμο Σέιμπεν Λι που πέρυσι έπαιξε ψαρωμένος) θα πρέπει να είναι και αμυντικά εξαιρετικά αξιόπιστος – για να μην πω κυρίως αμυντικά. Η δε επικείμενη απόκτηση του Ντάντα Χολ (αλλά και του Κώστα Αντετοκούνμπο) σημαίνει πως στα λεπτά χωρίς τον Μιλουτίνοφ στο παρκέ ο Ολυμπιακός χρειάζεται να πιέζει την μπάλα ακόμα πιο πολύ – και για αυτό νομίζω αποκτήθηκε ο Γουόρντ. Κι επειδή και ο Φουρνιέ και ο Βεζένκοφ δεν είναι ρολίστες που βγάζουν το λάδι στους αντιπάλους τους κάποιοι αυτό πρέπει να το κάνουν. Τέτοιοι νομίζω πως αναζητούνται.

Ο Ολυμπιακός θα είναι πολύ τυχερός αν βρει ένα αμυντικό εξολοθρευτή με αξιόπιστο σουτ και πόντους έστω από διεισδύσεις. Αλλά αυτός ο παίκτης δεν θα ήταν ποτέ ο σπουδαίος Μίσιτς που δεν αποκλείεται να ξανακερδίσει την Ευρωλίγκα αλλά κάνοντας άλλες δουλειές.

 Ενας ακόμα μπελάς 

Η νέα σεζόν για τον Ολυμπιακό θα έχει να κάνει ακόμα πιο πολύ με τον Γιώργο Μπαρτζώκα: σίγουρα περισσότερο από πέρσι. Πέρυσι ο κόουτς έβαλε πολύ νερό στο κρασί του προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ένα καινούργιο μπάσκετ πιο επιθετικό, πιο ελεύθερο και σίγουρα πιο άναρχο: κάτι μου λέει πως φέτος θα επιστρέψει στην συνταγή που ξέρει πιο καλά. Για αυτό αργεί να διαλέξει παίκτες, για αυτό τρέχει στο Λας Βέγκας, για αυτό δεν πήρε και πιστεύω ποτέ δεν ήθελε τον Μίσιτς. Ακούω πολλούς να λένε πως οι καλοί παίκτες και ειδικά οι σκόρερς είναι πάντα χρήσιμοι κτλ. Δεν διαφωνώ. Αλλά μια ομάδα δεν μπορεί να δημιουργείται δια βοής: ο προπονητής της πρέπει να έχει τα εργαλεία που χρειάζεται διότι σε τελική ανάλυση είναι αυτός που συνεχώς κρίνεται. Για πολύ κόσμο ο Σέρβος σταρ θα ήταν μια ακόμα ατραξιόν: ένας ακόμα λόγος για να πας στο γήπεδο. Για τον Μπαρτζώκα νομίζω πως είναι ένας ακόμα μπελάς από τον οποίο γλύτωσε. Κάτι μου λέει πως παρόλες τις ζημιές που από αυτόν έχει πάθει τον προτιμά ως αντίπαλο. Κι όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο αυτός είναι ο Μπαρτζώκας…