Χάρη σε ένα ανόητο, που πέταξε μια κροτίδα και που πάντα βρίσκεται σε αυτές τις περιπτώσεις, το ντέρμπι της Κυριακής διακόπηκε στο 49΄αμέσως μετά το γκολ με το οποίο ο Μαντί Καμαρά ισοφάρισε τον Παναθηναϊκό για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Ο αναπληρωματικός Χουάνκαρ βρέθηκε στο έδαφος, ο ΠΑΟ αποχώρησε, πέρασαν ώρες χωρίς ο γιατρός του αγώνα ο κ. Χρήστος Γώγος να είναι σε θέση να κάνει διάγνωση για την κατάσταση του ποδοσφαιριστή: δεν είναι και το πιο απλό χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό. Ο Ιταλός διαιτητής Μαρέσκα, μπερδεμένος κι από αυτά που έμαθε για τους ελληνικούς κανονισμούς, περίμενε τρεις ώρες και βάλε για να κλείσει το φύλλο αγώνα και στο τέλος το έκανε χωρίς να καταλογίζει σαφείς ευθύνες διακοπής, αλλά ρίχνοντας τη μπάλα στο γιατρό. Και κάπως έτσι φτάσαμε μετά από ένα ακόμα ντέρμπι να μιλάμε για τον γιατρό, τον διαιτητή, τους κανονισμούς, το τι έγινε και το τι θα μπορούσε να γίνει καθώς και για υπαιτιότητες και υπεύθυνους. Και το μόνο ευχάριστο στην θλιβερή αυτή ιστορία είναι πως για την ώρα οι διοικήσεις των δυο ομάδων κρατάνε την ψυχραιμία τους. Αλλά με μια περίπλοκη δικαστική διαμάχη μπροστά τους, πέντε ακόμα μεταξύ τους ντέρμπι στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο και πάρα πολύ κόσμο (και δικό τους…) να θέλουν να τσακωθούν, το να μην τσακωθούν δεν θα είναι απλό.
Το παρατημένο ποδόσφαιρο
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μεταξύ άλλων και θύμα ανόητων κανονισμών. Παρατημένο εντελώς από όποιον έπρεπε να έχει την ευθύνη της διεξαγωγής των αγώνων του το πρωτάθλημά μας είναι κάτι μοναδικό: μπορεί να βρέχει δακρυγόνα, όπως στο προαύλιο του γηπέδου της Τρίπολης πχ, αλλά ένα ματς να γίνει κανονικά (και μάλιστα οι ΠΑΕ να κάνουν και επίθεση στην αστυνομία!) και από την άλλη να πέσει μια κροτίδα κι ένα ματς να σταματήσει. Χθες έκπληκτος ο περισσότερος κόσμος κατάλαβε πως η ευθύνη της διακοπής ενός ματς μπορεί να βαραίνει ακόμα και τον γιατρό, που φυσικά είναι στο γήπεδο για εντελώς άλλους λόγους. Στα social media έγινε και πανηγύρι με πολλούς να ζητάνε ερχομό ξένων γιατρών κτλ.
Η κεντρική ερώτηση σε αυτές τις ιστορίες είναι μια και μόνη: τι πρωτάθλημα θέλουμε. Αν θέλουμε ένα πρωτάθλημα που να κρίνεται με δικαστικές αποφάσεις και να το κερδίζει όποιος κάνει τις πιο πολλές νίκες στα χαρτιά, αυτό είναι το μόνο εύκολο: απλά οι ομάδες θα πρέπει να επενδύουν σε δικηγόρους και όχι σε ποδοσφαιριστές. Κι αν από την άλλη θεωρούμε ότι το να πέφτουν κροτίδες σε γήπεδα είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, επίσης δεν υπάρχει πρόβλημα: υπάρχουν πολλοί με διάθεση να το κάνουν. Οποιος θέλει νίκες στα χαρτιά πρέπει να ξέρει ότι θα έχει και ήττες στα χαρτιά – δεν γίνεται και στα χαρτιά να κερδίζει συνέχεια. Κι όποιος νομίζει ότι κροτίδες έχουν και πετάνε μόνο οι άλλοι, οι κακοί, σύντομα θα δει να το κάνουν και οι καλοί οι δικοί του. Μόνο που όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο.
Ο χαμένος σεβασμός
Ένα κανονιστικό πλαίσιο είναι απαραίτητο, τόσο όσο και ο σεβασμός του. Αλλά εδώ παρατηρείται χρόνο με το χρόνο κάτι άλλο: ότι όλοι (ή έστω οι πιο πολλοί) προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κανονιστικό πλαίσιο για να κερδίζουν χωρίς να παίζουν. Εγινε πέρυσι με την ΑΕΚ στην περίπτωση των δοκαριών του γηπέδου του Ατρομήτου: μετρούσαν τα δοκάρια με μεζούρες για να κερδίσει η ΑΕΚ στα χαρτιά. Όταν έχασε την δικαστική διαμάχη στην Ελλάδα η ΑΕΚ έβγαλε ανακοίνωση ότι θα πάει στο CAS: το περιμένω ακόμα. Γιατί δεν πήγε; Γιατί οι δικηγόροι της εξήγησαν στην διοίκησή της ότι παντού στον κόσμο τα αθλητικά δικαστήρια υπάρχουν για να γίνονται ματς κι όχι για να μην γίνονται. Διότι παντού η αθλητική δικαιοσύνη υπάρχει για να προστατεύει με τον τρόπο της το παιγνίδι. Μπορεί να επιβάλει να γίνονται ματς κεκλεισμένων των θυρών ή μπορεί να τιμωρεί αυστηρά όποιους δεν τηρούν κανόνες ασφαλείας κτλ. Αλλά τα ματς πρέπει να γίνονται: αλλιώς το ποδόσφαιρο δεν είναι παιγνίδι. Είναι κάτι άλλο. Πέρυσι στον τελικό του UEFA Conference League αντικείμενο που πετάχτηκε από την εξέδρα έσπασε το κεφάλι παίκτη, αλλά το ματς έγινε. Βέβαια δεν το επικροτώ: εγώ δεν θα ήθελα να γίνει διότι όλες αυτές οι αθλιότητες μετά επαναλαμβάνονται. Απλά το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα μιας κεντρικής ιδέας: η κεντρική ιδέα της UEFA είναι ότι τα ματς πρέπει να γίνονται. Εδώ η κεντρική ιδέα είναι το «κερδίζω». Για το πώς η συντριπτική πλειοψηφία αδιαφορεί. Αδιαφορεί επίσης και για το πλαίσιο και για αυτό σε όλες τις συζητήσεις μπλέκουν όλα. Ακούω πχ ότι η περίπτωση του Χουάνκαρ μοιάζει με του Φιμπόγκανσον. Κι όποιος αυτά τα λέει δεν θυμάται ή κάνει πως δεν θυμάται πως τότε ο Υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής είχε εν ισχύ ένα νόμο δικής του έμπνευσης για τις ρίψεις που έλεγε ότι ένα παιγνίδι διακόπτεται αν πέσει οτιδήποτε στο γήπεδο κι ακουμπήσει αθλητή – νόμο που στην συνέχεια τον καταργήσανε γιατί την πλήρωναν ομάδες που τον Κοντονή τον στήριζαν.
Στο ποδόσφαιρο όποιος κάνει λάθη πρέπει να τα πληρώνει και να τα πληρώνει ακριβά: τα δικά του λάθη όμως. Αν πχ οι ΠΑΕ έχουν τον έλεγχο των γηπέδων, ας μπει στον ΚΑΠ ένα αρθράκι που να λέει ότι η κάθε ομάδα είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τις πράξεις των οπαδών της – όπως συνέβαινε παλιότερα. Όταν όμως τον έλεγχο τον έχει η αστυνομία, κι αυτό μάλιστα διατυμπανίζετε από κυβερνητικά χείλι ως λύση για όλα, πως γίνεται για ρίψεις να έχει την ευθύνη όποιος δεν ελέγχει; Και φυσικά δεν γίνεται ένας γιατρός, ακόμα και ο καλύτερος, να γίνεται ο βασικός υπεύθυνος που πρέπει να αποφασίσει την διεξαγωγή ή όχι ενός αγώνα, όταν υπάρχουν διαιτητές και παρατηρητές (ακόμα και εισαγγελείς) που βρίσκονται στο γήπεδο για να πάνε όλα όπως πρέπει.
Ηττα όλων μας
Υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρωποι με σταθερές απόψεις για αυτά: ο Ντέμης Νικολαίδης πχ χρόνια λεει πως ό,τι και να γίνει ένα ματς πρέπει να ολοκληρώνεται στο γήπεδο. Εγώ δεν συμφωνώ και πιστεύω πως κάθε τι πρέπει να κρίνεται με βάση τους κανονισμούς - προτιμώ όμως το απόλυτο της θέσης του Ντέμη από τον οπαδικό καιροσκοπισμό. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ θα μπορούσαν να έχουν μια ιστορική ευκαιρία να συζητήσουν ψύχραιμα κι ωραία οι δυο τους και να ζητήσουν να συνεχιστεί το ματς. Όχι απλά για να στείλουν ένα μήνυμα ότι κανείς δεν θα χαλάσει την ανταγωνιστική αλλά καλή μεταξύ τους σχέση, αλλά για να δείξουν πως ακόμα και στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο τυγχάνει σεβασμού και προσοχής από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. Αλλά είναι αδύνατον να το κάνουν, όχι γιατί ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν μπορούν να συνεννοηθούν, αλλά γιατί και οι δυο διοικούν ομάδες με οπαδούς που γουστάρουν νίκες στα χαρτιά όχι για λόγους δικαιοσύνης, αλλά για λόγους επιβολής.To τραγικότερο της ιστορίας είναι ότι όποια απόφαση και να βγει, αν το σκεφτεί κανείς, θα έχει μόνο κακές συνέπειες γιατί είτε έτσι είτε αλλιώς θα δημιουργήσει ένα προηγούμενο που πάλι θα προσπαθούν όλοι να το εκμεταλευτούν κατά το δοκούν. Η για να πέφτουν και να διακόπτονται ματς ή για να βρέχει κροτίδες απο τύπους που είδαμε πως μπορεί να το κάνουν ανενόχλητοι.
Πριν κάτι μήνες ο ΠΑΟ στο μπάσκετ δεν τιμωρήθηκε με μηδενισμό για την εισβολή των οπαδών του στο γήπεδο και την διακοπή ενός ματς: δεν θυμάμαι κανένα οπαδό του να καταδικάζει την απόφαση, διότι κάθε απόφαση που βολεύει μια ομάδα είναι καλή για τους οπαδούς. Θεωρούνται μάλιστα αυτές οι αποφάσεις νίκες, όχι μεγάλες, αλλά τεράστιες. Και τώρα όλοι θα περιμένουν μια απόφαση που θα είναι νίκη. Ενώ όποια και να είναι θα είναι ήττα όλων μας.
