Η Τσέλσι κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων συντρίβοντας την πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρί Σεν Ζερμεν με 3-0, αλλά ο  κόσμος δεν γύρισε ανάποδα: όλα παραμένουν φυσιολογικά. Σε ένα τελικό μπορεί να συμβούν τα πάντα ειδικά όταν αντιμέτωπες είναι δυο ομάδες με μεγάλες αρετές. Φυσικά η νίκη των Λονδρέζων είναι μια έκπληξη καθώς προέκυψε κόντρα στα προγνωστικά απέναντι σε μια ομάδα που πριν αρχίσει το ματς έμοιαζε αήττητη  και που ήθελε να γράψει και ιστορία ολοκληρώνοντας (ή αρχίζοντας ανάλογα πως το βλέπει κανείς…) μια σεζόν με ιστορικό τρόπο. Αλλά το περίφημο αβαντάζ του προγνωστικού δεν είναι παρά μια απλή φωτογραφία της στιγμής: η πραγματικότητα είναι κάτι πιο σύνθετο.

Υπό το βλέμμα του Ντόναλντ Τραμπ και της συζύγου του, που ένας Θεός ξέρει τι καταλάβαιναν από το σόκερ, στο Στάδιο Μετλάιφ της Νέας Υόρκης προέκυψε ένα υπέροχο φινάλε για μια νέα διοργάνωση που μην αμφιβάλετε πως ήρθε για να μείνει. Η ιστορία έχει ήδη γράψει πως το 2025 τη χρονιά που η Παρί Σεν Ζερμέν έγινε επιτέλους πρωταθλήτρια Ευρώπης, η κάτοχος του Conference League Τσέλσι έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια και είναι η μόνη στον κόσμο με όλα τα έπαθλα στις προθήκες της. Και χάρη σε αυτή την διοργάνωση ο Εντσο Μαρέσκα ίσως χθες βράδυ πήρε από τον Λουίς Ενρίκε τον άτυπο τίτλο του προπονητή της χρονιάς.

Τόλμησε ό,τι οι άλλοι φοβόντουσαν

Ο Μαρέσκα τόλμησε κάτι που κανείς δεν είχε δοκιμάσει να κάνει απέναντι στην PSG μετά τα Χριστούγεννα τουλάχιστον: να πιέσει την ομάδα του Λουίς Ενρίκε από την αρχή. Στην πορεία της Παρί μέσα στο 2025, από τον Ιανουάριο δηλαδή κι έπειτα, όταν και στην ομάδα του Λουίς Ενρίκε προστέθηκε ο Κβαρασκέλια, υπήρξαν μερικές ήττες της εδώ κι εκεί— την κέρδισαν η Άστον Βίλα στο Μπέρμιγχαμ, η Λίβερπουλ στο Παρίσι και η Μποταφόγκο στις ΗΠΑ—αλλά όλες αυτές ήταν ήττες που δεν κόστισαν. Η νίκη της Λίβερπουλ ήρθε μετά από ένα ματς στο οποίο η Παρί είχε κυριαρχήσει: φαινόταν ότι στην ρεβάνς θα μπορούσε την ανατροπή και την έκανε. Απέναντι στην Αστον Βίλα η PSG απλά χαλάρωσε: είχε άλλωστε προηγηθεί με 0-1 κι είχε κερδίσει το πρώτο ματς. Η ήττα από την Μποταφόγκο ήταν μια ήττα στην φάση των ομίλων του τουρνουά από μια ομάδα που έπαιξε σκληρή και οργανωμένη άμυνα: το ματς δεν είχε σχέση με το χθεσινοβραδινό.

Η Παρί Σεν Ζερμέν, πριν τον χθεσινό τελικό, έμοιαζε να είχε φέρει ένα ποδόσφαιρο από το μέλλον. Καμιά φορά για να αντιμετωπίσεις νεωτερισμούς πρέπει απλά να εμπιστευθείς την παράδοση και η μεγάλη παράδοση στο ποδόσφαιρο είναι η στρατηγική. Για να μην γοητευτείς από το καινούργιο πρέπει να το αποδομήσεις. Ο Μαρέσκα το έκανε με μια συνταγή που βασίστηκε σε κάτι απλό: στην  αλλαγή της διάταξης της ομάδας του – στην προσαρμογή της στα ειδικά δεδομένα του συγκεκριμένου ματς για να το πω διαφορετικά. Ο Μαρέσκα εμφάνισε μια ομάδα με στρατηγική διαφορετική από αυτή που περίμενε η Παρί και η Παρί κατέρρευσε τη στιγμή της αποθέωσής της, συντριμμένη και χτυπημένη από την Τσέλσι σε ένα σπουδαίο πρώτο ημίχρονο: Πάλμερ, ξανά Πάλμερ και μετά Ζοάο Πέδρο. Τρία γκολ σε 45 λεπτά όπως ξέρει να κάνει η Παρί και με ένα ποδόσφαιρο που αποτέλεσε έκπληξη. Όχι για την μηχανιστική του ολότητα, αλλά για την αποτελεσματικότητα του.  

 Φάνηκε νωρίς νωρίς

Η Τσέλσι έχει τον έλεγχο στο ξεκίνημα, μπαίνοντας  συγκεντρωμένη: δεν περιμένει, αλλά επιτίθεται αυτή. Η ευκαιρία που δημιουργεί και χάνει ο Πάλμερ μόλις στο 7΄είναι η σύνθεση όλου του ματς. Τα εύσημα ανήκουν στον Μαρέσκα, ο οποίος προετοίμασε τον αγώνα όπως κανένας άλλος με πρώτο στόχο να είναι η ομάδα του αυτή που αρχικά θα κρατήσει την μπάλα και θα πιέσει: μόνο ο κόουτς Κομπανί στο ματς της Μπάγερν Μονάχου με την Παρί το τόλμησε αλλά με μεγάλη τακτική αναρχία – η Τσέλσι αντιθέτως ήταν τετράγωνη και συμπαγής όσο ποτέ άλλοτε.

Το 4-2-3-1 της Τσέλσι, αντί του συνηθισμένου 4-3-3, έμπλεξε τον Λουίς Ενρίκε που περίμενε την αγγλική ομάδα με τρία χαφ και την είδε αρχικά να αμύνεται με έξι! Με τον Τζέιμς αντί του ΕνΚουνκού και τον Κάλγουιλ στον Ντεμπελέ, η πολλή κινητική Τσέλσι είχε ένα σπουδαίο πρώτο ημίχρονο γιατί οι παίκτες της είχαν ρόλους, δηλαδή αποστολές που έπρεπε να εκτελεστούν κατά γράμμα για την περίσταση. Όλα υπήρξαν προσχεδιασμένα και όλα βγήκαν. Ο Πάλμερ μετακινήθηκε από δεξιός εξτρέμ σε δεύτερο επιθετικό, αφήνοντας την πλευρά στον Μάλο Γκούστο – οι δυο έβαλαν συχνά στην μέση τον Μέντες, ενώ ο καλός και συνεπής τακτικά  Κβαρασκέλια αμυντικά χάθηκε καθώς δεν θα μπορούσε ποτέ να κυνηγά τον Πάλμερ, όταν αυτός έβγαινε σαν δεύτερος φορ. Αλλά και ο Ζοάο Πέδρο ενώ παίζει φορ, έχει κυρίως στο μυαλό του στην αρχή του ματς στο πως θα περάσει το βράδυ του πιέζοντας και εξουδετερώνοντας τον Βιτίνια. Ο Νέτο, στα αριστερά, παίζει ως φουλ μπακ κολλημένος στον Ντουέ. Ο Φερνάντεζ, ο περισσότερο επιθετικός μέσος από όλους, βγαίνει στα αριστερά για βοήθειες ώστε ο απειλητικός Χακίμι να μην ανεβαίνει όσο συνηθίζει. Και η συνεργασία Καϊσέδο-Τζέιμς στο κέντρο δεν αφήνει στους Νέβες και Ρουίθ να κάνουν τα δικά τους: οι δυο χαφ του Μαρέσκα, βγαίνοντας πρώτοι στην μπάλα διαρκώς, δεν αφήνουν την Παρί να στήσει το αγαπημένο της φλιπεράκι.

Ο Μαρέσκα κάνει ένα παλιό δοκιμασμένο ιταλικό τρικ: η Τσέλσι του καταλήγει να παίζει στην μεσαία γραμμή «ένας προς ένας», αλλά χάρη στην δουλειά του Φερνάντεζ και του Ζοάο Πέδρο μοιάζει να έχει παραπάνω παίκτες. Όταν δε κερδίζει την μπάλα προκύπτει πάντα μια κατάσταση επιθετικής υπεροχής καθώς υπάρχουν τέσσερεις κυνηγοί εναντίον τεσσάρων αμυντικών με τον Πάλμπερ να είναι αυτός που εκπλήσσει τους Γάλλους βγαίνοντας σαν κρυφός φορ. Όταν αυτός θα κάνει το 1-0, έχοντας αστοχήσει σε μια πανομοιότυπη φάση πιο νωρίς, η Τσέλσι  περιμένει απλά λίγο περισσότερο. Αφήνει την κατοχή μπάλας στην Παρί (είναι 66% στο τέλος), αλλά τα «ένας εναντίον ενός» συνεχίζονται και της επιτρέπουν να βγάζει αντεπιθέσεις, πάντα με αριθμητικό πλεονέκτημα. Κάπως έτσι το ματς τελειώνει στο πρώτο ημίχρονο που η Τσέλσι ολοκληρώνει με ένα 3-0. Τα τρία γκολ σε ένα εικοσάλεπτο δεν αποτελούν κάτι πρωτοφανές: η Τσέλσι το έκανε στον τελικό του Conference League κόντρα στην Μπέτις, αλλά και στον προημιτελικό του τουρνουά κόντρα στην Πόρτο στην παράταση.  

Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι

Και η Παρί Σεν Ζερμέν; Η Εκίπ έγραψε ότι ήταν εξαντλημένη, κουρασμένη και ανίκανη να τρέξει. Αδειασε μετά τα ματς με την Μπάγερν Μονάχου και την Ρεάλ Μαδρίτης; Δεν το πιστεύω. Πιστεύω αντιθέτως ότι όπως συμβαίνει γενικά με τις θεαματικές ομάδες μετά από μια επίδειξη κοιτάχτηκε κι αυτή στον καθρέφτη για να χαρεί την ομορφιά της. Αλλά κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα. Ο Μαρέσκα δεν άφησε στην μηχανή του Ενρίκε να κάνει αυτά που ξέρει διότι έχοντας περάσει από το πανεπιστήμιο του Γκουαρντιόλα ξέρει και τα όρια του παιγνιδιού κατοχής – του γνωστού μας «τίκι τάκα». Η Τσέλσι δεν άφησε χώρους και χωρίς αυτούς οι παίκτες του Λουίς Ενρίκε χάθηκαν σε μια σειρά από ατομικές προσπάθειες – μερικοί μάλιστα ακούμπησαν την μπάλα ελάχιστα. Ο Ντεμπελέ ήταν ένα φάντασμα, ο Ντουέ έκανε μόνο λάθη, ο Κβάρα ήταν με το μυαλό αλλού, οι μέσοι υπέφεραν. Ο Λουίς Ενρίκε δεν συνηθίζει να παρεμβαίνει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά: έμεινε σαν τον καπετάνιο του Τιτανικού να βλέπει το ναυάγιο και ήταν στο τέλος πρωταγωνιστής σε ένας τεράστιο καυγά – όταν αυτό συμβαίνει ο προπονητής ψάχνει τρόπο να εκτονώσει τα νεύρα που έχει με τον εαυτό του. Η κόπωση είναι ένας παράγοντας που εξηγήσει την κατάρρευση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για κόπωση στο μυαλό.

Τα τρία γκολ είναι παρόμοια. Οι φάσεις χτίζονται στα δεξιά, όπου η συνεργασία Γκούστο-Πάλμερ είναι τρομερή, αλλά όλα ξεκινούν από κλεψίματα της μπάλας στο κέντρο: ο Καϊσέδο μοιάζει να είναι ο Καντέ σε καλύτερη έκδοση, αλλά κι ο ξεκούραστος Τζέιμς κάνει τα πάντα. Ο Ζοάο Πέδρο, που έπαιξε για μόλις δεύτερη φορά βασικός σχεδόν χορεύει, ξεφεύγοντας συνεχώς από τους αμυντικούς, παρά την συνεισφορά του στο πρέσινγκ. Αλλά η βραδιά ανήκει αναμφίβολα στον Πάλμερ: σκοράρει, δημιουργεί, καταθέτει μια εμφάνιση ωριμότητας – φωνάζει ότι είναι ο ηγέτης μιας ομάδας που έρχεται.   

Ο Μαρέσκα ξέρει

Η Τσέσλι έδωσε ένα μάθημα: αν απέναντί σου έχεις κάποιον που φοβίζει, για να τον κερδίσεις πρέπει να τον κάνεις εσύ να φοβηθεί. Ο Μαρέσκα ξέρει. Και η FIFA πρέπει να είναι χαρούμενη γιατί το νέο αυτό τουρνουά το κατέκτησε μια αγγλική ομάδα. Οι μηχανισμοί προβολής της Πρέμιερ λιγκ είναι πανίσχυροι: οι Αγγλοι απογειώνουν τις διοργανώσεις που κερδίζουν. Αλλά για το τουρνουά, τις περιπέτειές του, την αποτυχία του ή την επιτυχία του θα τα πούμε προσεχώς. Σήμερα ας πούμε πως ενόψει της νέας σεζόν πρέπει να λαμβάνουμε σε όλα σοβαρά την Τσέλσι. Εκτός από χρήματα έχει και κάτι σπάνιο: ένα καλό προπονητή.