Η ΑΕΚ έχασε από τον ΟΦΗ με 2-0 στην ολοκλήρωση της 7ης αγωνιστικής και η ήττα της είναι σημαντική γιατί είναι η πρώτη της στο πρωτάθλημα και η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια και ξεκίνησε ως πρώτο φαβορί για να το ξανακατακτήσει. Είναι έκπληξη η ήττα της; Και ναι και όχι. Δεν είναι γιατί από την βραδιά που κέρδισε τον ΠΑΟ ακολούθησαν δυο μάλλον αλλοπρόσαλλα ματς της ομάδας του Αλμέιδα: ό,τι δεν πληρώθηκε με τον Ατρόμητο, πληρώθηκε στην Κρήτη με τόκο. Είναι επίσης φανερό τώρα στην αρχή της σεζόν πως τα καλά ματς της ΑΕΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι λίγα: το ματς με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο είναι μάλλον η εξαίρεση – στα υπόλοιπα η ΑΕΚ έχει απλά κάποια καλά διαστήματα παιγνιδιών που στην Ελλάδα της αρκούν. Με τον Πανσερραϊκό είχε ένα καλό δεύτερο ημίχρονο, με το Βόλο ένα καλό τελευταίο εικοσάλεπτο με παίκτη λιγότερο, με τον Ολυμπιακό ένα εκρηκτικό πρώτο μισάωρο, με τον Ατρόμητο ένα καλό πρώτο ημίχρονο. Με ένα διάστημα καλού παιγνιδιού δύσκολα μπορεί να κερδίσεις τον εφετινό ΟΦΗ στην έδρα του: θυμίζω ότι εκεί έχουν ήδη γνωρίσει ήττες ο Αρης και ο ΠΑΟΚ. Από την άλλη υπάρχει μια έκπληξη στην ήττα της ΑΕΚ: η γενικά κακή της εμφάνιση. Στο Ηράκλειο είναι σαν να αποφάσισε να δείξει όλες τις αδυναμίες της και καμία από τις αρετές της. Ηταν σαν να θέλει να τρελάνει τον κόσμο: να τον κάνει να αναρωτιέται ποια είναι η πραγματική ΑΕΚ. Πολύς κόσμος δυσκολεύεται να καταλάβει ποια είναι φέτος η ΑΕΚ. Αυτή που κέρδισε χωρίς τους βασικούς αμυντικούς της στο Μπράιτον ή αυτή που έχασε με κάτω τα χέρια στο Ηράκλειο; Εγώ πάλι λέω ότι όλο αυτό είναι απλά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ψάξιμο μάλλον εξηγήσιμο
Ποια είναι η διαφορά της ΑΕΚ σε σχέση με πέρυσι; Όχι πάντως το μεγάλο rotation της ΑΕΚ ή το διαρκές ψάξιμο του προπονητή της. Αυτά υπήρξαν και πέρυσι στην αρχή της σεζόν και ήταν και μεγαλύτερα. Η ΑΕΚ ξεκίνησε παίζοντας κάτι σαν 3-5-2 και στον πρώτο μήνα άλλαζε διάταξη σχεδόν σε κάθε ματς. Στο πρώτο περσινό της ντέρμπι, με αντίπαλο τον ΠΑΟ, η ΑΕΚ είχε παίξει κάτι σαν 4-2-3-1, στο οποίο ο Γκατσίνοβιτς είχε ξεκινήσει για πρώτη φορά στα αριστερά για να βοηθήσει τον Χατζισαφί στον περιορισμό του Παλάσιος και ο Λιβάι Γκαρσία έπαιζε σε θέση δεξιού εξτρέμ, με τον Αραούχο φορ και τον Πινέδα «δεκάρι»: το θυμίζω για να γίνει κατανοητό πόσο η ΑΕΚ άλλαξε στην πορεία, αλλά και πόσο διαφορετική ήταν στην αρχή. Όπως και φέτος οι αλλαγές είχαν σταθεί αιτία για απώλειες βαθμών: η ΑΕΚ στο αντίστοιχο περσινό διάστημα είχε δυο ήττες. Αυτές ήταν το κόστος του ψαξίματος. Ψάξιμο υπάρχει και φέτος. Ο Αλμέιδα αλλάζει την ομάδα από Κυριακή σε Τετάρτη μολονότι πλέον την γνωρίζει πολύ καλά. Τι ψάχνει; Νομίζω ένα τρόπο να διαχειριστεί τις πολλές της υποχρεώσεις που αφήνουν τραυματισμούς και άλλα προβλήματα.
Ο Αλμέιδα δεν έχει ξαναπροπονήσει, όχι απλά ομάδα που να αγωνίζεται σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά ευρωπαϊκή ομάδα γενικότερα. Παραδόξως πληρώνει φέτος, μετά δηλαδή από ένα χρόνο δουλειάς στην Ευρώπη, τη δική του προσαρμογή στις δυσκολίες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πέρυσι έψαχνε πολλά στην αρχή για να παρουσιάσει την ΑΕΚ που ήθελε. Φέτος νομίζω πως ψάχνεται ο ίδιος για να καταλάβει τη συνολική δυσκολία: υπάρχει διαφορά. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε διατάξεις, επιλογές ενδεκάδας και τρόπους διαχείρισης των ματς, αλλά μιλάω και για πράγματα απλούστερα. Στο ματς με τον ΟΦΗ πχ μου φάνηκε πως ο Αλμέιδα ήταν στον πάγκο μιας ομάδας της οποίας οι παίκτες είχαν το μυαλό στο ματς με τον Αγιαξ που ακολουθεί. Κι αυτό, ενώ είναι ανθρώπινο, είναι για τον προπονητή της ΑΕΚ μια νέα συνθήκη. Και δύσκολα διαχειρίσιμη.
Φυσικά στην αρχή της σεζόν φαίνονται και τρία πράγματα που συνιστούν αντικειμενικές αγωνιστικές δυσκολίες. Το πρώτο ότι η ΑΕΚ είναι άλλη με τον Λιβάι Γκαρσία στην κορυφή της επίθεσης κι άλλη χωρίς αυτόν, το δεύτερο ότιη άμυνα της ΑΕΚ έχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό και το τρίτο που φαίνεται είναι ότι για την ώρα η ΑΕΚ παίρνει λίγα από τις μεταγραφές της που άλλωστε πολλές δεν ήταν. Είναι νωρίς για μεγάλα συμπεράσματα όμως κάποια πράγματα φαίνονται και θα προσπαθήσω να τα εξηγήσω.
Το πρόβλημα στην άμυνα
Η ΑΕΚ δέχεται γκολ γιατί η ζώνη που παίζει δεν λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο. Η άμυνα στο χώρο έχει όπως οτιδήποτε στο ποδόσφαιρο τα καλά της και τα προβλήματα της. Το καλό στην περίπτωση είναι ότι επιτρέπει στον προπονητή να αντιμετωπίσει ελλείψεις με ψυχραιμία. Όταν ο παίκτης αμύνεται καλύπτοντας το χώρο του μπορεί για ένα βράδυ ο Σιμάνσκι να γίνει στόπερ κι ο Πινέδα αριστερό μπακ: τίποτα δεν είναι δύσκολο όταν ξέρεις που και πως οφείλεις να κινηθείς χωρίς να κυνηγάς αντιπάλους. Από την άλλη όταν δεν έχεις στο μυαλό σου τον αντίπαλο φορ, δεν φροντίζεις να τον περιορίζεις όταν βγαίνει ή παίζει κατά μέτωπο και το μόνο που κάνεις είναι να κολλάς πάνω του όταν αυτός βρίσκεται μόνος ψηλά και με την πλάτη στην εστία, θα συμβεί αυτό που παθαίνει φέτος η ΑΕΚ: το παράδοξο δεν είναι ότι δέχεται γκολ αλλά ότι δέχεται γκολ σχεδόν πάντα από το φορ του αντιπάλου. Εχουν σκοράρει εναντίον των στόπερ της (όλων ανεξαιρέτως) ο Αλεξιτς, ο Ελ Καμπί, ο Τζούρισιτς απλά κινούμενος σαν φορ σε μια φάση και χθες και ο Φελίπε και ο Ντίκο, ενώ ο Αντζέλσκι του Ατρομήτου την περασμένη Πέμπτη κέρδισε πέναλτι απλά κινούμενος ανάμεσα στους δυο στόπερ πριν τον γκρεμίσει ο Σιντιμπέ. Διορθώνεται αυτό; Προφανώς. Αλλά χρειάζεται να γυρίσει ο Βίντα που την τετράδα της ζώνης μπορεί και την κατευθύνει και να παίξουν πιο πολύ μαζί οι δυο κόφτες όποιοι κι αν είναι αυτοί. Γιατί το γαϊτανάκι των συνεχόμενων αλλαγών αφαιρεί το φίλτρο.
Η ζωή χωρίς τον Γκαρσία
Πιο ενδιαφέρον είναι το γιατί βραχυκυκλώνει επιθετικά την ΑΕΚ συχνά πυκνά η απουσία του Λιβάι Γκαρσία, που μάλιστα στην αρχή της σεζόν δεν σκοράρει κιόλας. Ο Γκαρσία με τον τρόπο που παίζει αφαιρεί το πιο μεγάλο πρόβλημα που μπορεί να έχει η επίθεση μιας ομάδας: την στατικότητα της. Ο Γκαρσία με τις πολλές αλλαγές θέσεων, την συνήθεια του να βγαίνει από την περιοχή, και την συμμετοχή του στο transition παιγνίδι δεν επιτρέπει σε καμία άμυνα να προσαρμοστεί πάνω του. Κατά συνέπεια δεν επιτρέπει σε καμία άμυνα και να προσαρμοστεί στους υπόλοιπους. Απόντος του Γκαρσία συμβαίνει κάτι απλό: οι αντίπαλοι αμυντικοί παίζουν ένας προς ένας του κυνηγούς της ΑΕΚ με βοήθειες που δίνουν είτε οι κόφτες, είτε οι ακραίοι χαφ εξτρέμ. Ετσι οι χώροι περιορίζονται και το σημαντικότερο είναι ότι δεν υπάρχει το περσινό πρέσινγκ γιατί ο αντίπαλος σπάνια χτίζει επιθέσεις: πιέζει περιμένοντας, κλέβει τη μπάλα και φεύγει στην κόντρα. Κι αν μάλιστα όπως ο ΟΦΗ ή η Ντινάμο Ζάγκρεπ στο ματς στην Αθήνα έχει την δυνατότητα όλο αυτό να το κάνει και λίγο πιο ψηλά η ΑΕΚ γίνεται ευάλωτη. Οσο για τις μεταγραφές πρέπει να πω ότι πιο πολύ λείπουν κάποιες που δεν έγιναν. Ο Αλμέιδα δεν ήθελε πολλές αλλαγές γιατί ήταν ευχαριστημένος από την περσινή του ομάδα και την δουλειά των παικτών του. Κυρίως τον ενδιέφερε να μην φύγει κανείς. Αλλά ο Κάλενς ήρθε αργά _ κι αυτό φαίνεται _ κι ο Πιζάρο μοιάζει πολύ ξεκομμένος από τους υπόλοιπους ακριβώς γιατί είναι η μια και μοναδική προσθήκη.
Μπράβο στον ΟΦΗ
Τιμή βέβαια στον ΟΦΗ κι αξίζει και πολλά μπράβο. Σήμερα είναι η εν δυνάμει Πέμπτη ομάδα του πρωταθλήματος: είναι πιο δεμένος από τον Αρη, έχει κερδίσει στην έδρα του τρεις μεγάλους, είναι πιεστικός και αποτελεσματικός κι έχει πάρα πολλές λύσεις. Χθες δεν είχε μόνο η ΑΕΚ απουσίες, είχε πολλές κι αυτός απλά δεν φάνηκαν. Ο Νταμπράουσκας είναι καθηγητής της άμυνας των τριών, κι έχει μόνο ένα πρόβλημα να λύσει: την αποτελεσματικότητα της ομάδας εκτός έδρας – πιστεύω πως θα τα καταφέρει διότι ο ΟΦΗ είναι και μακριά από το Γεντί Κουλέ παραγωγικός. Και γιατί έχει δυο πολύ συμπληρωματικά φορ που θα του είναι χρήσιμα: ο Φελίπε είναι ένας γύπας στη μεγάλη περιοχή κι ο Ντίκο ένας από τους καλύτερους παίκτες αντεπιθέσεων στην Ελλάδα. Ο ΟΦΗ έχει βάλει πλώρη για τα play off. Eνώ την ΑΕΚ θα την δούμε ξανά την Πέμπτη στο ματς με τον Αγιαξ.
