Το περασμένο Σάββατο, πριν τα ματς, έγραφα ότι δεν υπάρχει κανενός είδους σασπένς για την κατάληξη των play off. Επεσήμανα ότι ο Αρης μοιάζει αδύνατο να χάσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο ακόμα και αν ηττηθεί από τον ΠΑΟΚ και ότι η ΑΕΚ ή θα πάρει το δικό της εισιτήριο στη Λεωφόρο ή απλά θα περιμένει μια εβδομάδα για το σφραγίσει. Τελικά η Ενωση τον ΠΑΟ κέρδισε και οι δυο τελευταίες αγωνιστικές θα γίνουν για να γίνουν. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου, που αμφιβάλω, αν βλέπει αυτά τα ματς. Τα οποία ήταν απαραίτητα για να μας δώσουν την τελική βαθμολογία ενός πρωταθλήματος που έχει καιρό τώρα ολοκληρωθεί. Αυτό που είχαμε χθες ήταν το ουσιαστικό φινάλε: μια ευκαιρία για να πούμε μεταξύ μας «και του χρόνου». Που ακούγεται για άλλους ευχή και για άλλους κατάρα.

Ο ΠΑΟ ήταν τελικά χειρότερος

Τα βλέμματα των ελάχιστων που έχουν απομείνει να παρακολουθούν τα play off ήταν στο ντέρμπι ΠΑΟ- ΑΕΚ. Ο Μονόλο Χιμένεθ ευτύχησε να δει την ΑΕΚ να κερδίζει στο τελευταίο ντέρμπι της σεζόν, αλλά αυτό το χρωστά κυρίως στο γεγονός ότι ο Μακέντα έχασε πέναλτι στις καθυστερήσεις. Η ομάδα του Χιμένεθ για μια ακόμα φορά έκανε ό,τι μπορούσε για να δεχτεί γκολ – πριν το πέναλτι χρειάστηκε μια απίστευτη επέμβαση του Τσιντότα στο 68΄όταν ο Χατζηζιοβάνης βρέθηκε μόνος μέσα στη μικρή περιοχή, ξεχασμένος από τους αμυντικούς της ΑΕΚ. Όλα αυτά σε ένα ματς που η ΑΕΚ πρόσεξε την άμυνά της στο πρώτο ημίχρονο και ήταν εντυπωσιακά καλύτερη από τον ΠΑΟ στο δεύτερο. Εφτασε με το Μάνταλο στο γκολ μεθοδικά στο 50’, είχε δοκάρι με τον Σβάρνα, είχε τέσσερις τουλάχιστον αντεπιθέσεις που δεν ολοκλήρωσε σωστά, μολονότι οι κυνηγοί της είχαν όλο το γήπεδο άδειο και όλο το χρόνο δικό τους. Στο τέλος πήραν τη νίκη για τον ίδιο λόγο που πήραν και το εισιτήριο για το Conference League των στεναγμών: γιατί απέναντί τους υπήρχε ένας χειρότερος Παναθηναϊκός, με παίκτες που δεν τα κατάφεραν να σηκώσουν το βάρος της αποστολής. Και που στο πρόσωπο του Λάζλο Μπόλονι έχω την υποψία ότι βρήκαν τον βολικό φταίχτη που θα τους βοηθήσει να κρυφτούν από κάθε ευθύνη. Το χθεσινό ματς είναι ενδεικτικό της σεζόν του ΠΑΟ: ο Μακέντα χάνει ένα πέναλτι στο φινάλε και η κριτική γίνεται κυρίως στο Μπόλονι. Οπως ακριβώς σε όλη σχεδόν τη σεζόν.

Λάθη κυρίως των παικτών

Αυτή εν τέλει υπήρξε μια μικρή αλλά σημαντική διαφορά στη σεζόν των δυο ομάδων: στην ΑΕΚ οι παίκτες άκουσαν πολλά – ο Μάνταλος, σκόρερ και ηγέτης της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο χθες, ακούει όλη τη σεζόν τα περισσότερα. Χθες αυτοί οι παίκτες που στην ΑΕΚ θέλουν να μείνουν (και είμαι βέβαιος ότι θα το καταφέρουν) πήραν τη νίκη για την πάρτη τους: όλοι από όσους αγωνίστηκαν θα είναι λογικά και στην ΑΕΚ του χρόνου γιατί έδειξαν ότι το θέλουν. Δεν ξέρω αν θα παραμείνει κι ο Χιμένεθ, αλλά για τον Τσιντώτα, το Μπακάκη, τον Βασιλαντωνόπουλο, τον Σβάρνα, τον Κρίστισιτς, τον Μάνταλο, τον Σιμάνσκι, τον Γαλανόπουλο, τον Σακόφ, τον Καρίμ, τον Αλμπάνη, τον Τάνκοβιτς είμαι βέβαιος. Η δική τους θέληση παραμονής στην ομάδα έκανε στο τέλος τη διαφορά.

Στην ΑΕΚ οι παίκτες πιέστηκαν να πάρουν το ευρωπαϊκό εισιτήριο και τα κατάφεραν. Στον ΠΑΟ αντίθετα οι παίκτες προβλήματα πίεσης δεν είχαν ποτέ. Εκεί οι ευθύνες κάθε αποτυχίας ανήκουν πάντα στην διοίκηση και στον προπονητή – κι ας έχει μείνει εκτός Ευρώπης ο ΠΑΟ τελικά γιατί έχασε στο Αγρίνιο, δεν κέρδισε σε τέσσερα ματς τον Αστέρα, έφερε ισοπαλία με τη Λαμία και πέταξε βαθμούς με την ΑΕΛ. Δεν λέω ότι ο Μπόλονι είναι άμοιρος ευθυνών: ίσα ίσα. Αλλά η εφετινή αποτυχία του Παναθηναϊκού εν τέλει βαραίνει τους παίκτες. Χθες είδαμε και γιατί ο Ρουμάνος επέμενε να κρατά την ομάδα στην άμυνα ελπίζοντας να βρει ένα γκολ σε αντεπιθέσεις: στο δεύτερο ημίχρονο που ο ΠΑΟ ανέβηκε ψηλά, η ΑΕΚ έφτανε στην περιοχή του Διούδη με τρεις πάσες, γιατί στη μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού υπήρχαν παίκτες αόρατοι. Ενώ ο Γαλανόπουλος, ο Κρίστισιτς, ο Σιμάνσκι κι ο Μάνταλος έδωσαν ό,τι είχαν. Εβλεπα το ματς και αναρωτιόμουν το εξής απλό: αν η ΑΕΚ, όπως λένε οι οπαδοί της, χρειάζεται επτά και οκτώ παίκτες για να είναι του χρόνου ανταγωνιστική, ο ΠΑΟ άραγε πόσους χρειάζεται; Δέκα; Δεκαπέντε; Είκοσι; Και πιστεύει πραγματικά κανείς ότι αρκεί η αντικατάσταση του Μπόλονι για να προκύψει μια ομάδα που θα κάνει πρωταθλητισμό;  

Ο ΠΑΟΚ τρέχει, ο Αρης πανηγυρίζει

Στα άλλα δυο ματς που έγιναν χτυπά στο μάτι η διαφορά της κατάστασης του ΠΑΟΚ από αυτή του Ολυμπιακού ενόψει του τελικού του κυπέλλου. Ο ΠΑΟΚ τρέχει, είναι σε φόρμα, κερδίζει με άνεση ματς στα οποία στο πρωτάθλημα υπέφερε, όπως αυτά με τον Αρη. Γίνεται συζήτηση για την πεντάδα στην άμυνα που έδωσε στην ομάδα του Γκαρσία την καλύτερη δυνατή αμυντική κάλυψη, αλλά η αλήθεια είναι πως τελευταία ο ΠΑΟΚ παίρνει πολλά και από τους κυνηγούς του. Και χθες, όπως και στο ματς με την ΑΕΚ, ο Κρμέντσικ, ο Γουάρντα και ο Ζίφκοβιτς έκαναν τη διαφορά απέναντι σε ένα Αρη που τελειώνει τη σεζόν αγχωμένος και χωρίς ενέργεια: ο Μάτζιος στηρίχτηκε σε 16-17 παίκτες όλη τη σεζόν κι αυτό στο τέλος φάνηκε. Η βαθμολογική διαφορά που έχτισε ο Αρης αποδείχτηκε διαφορά ασφαλείας: το ευρωπαϊκό του εισιτήριο το κέρδισε δίκαια για όσα σπουδαία έκανε στην κανονική διάρκεια της περιόδου. Τα play off ταιριάζουν πιο πολύ σε ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ: οι πάνω από 25 παίκτες που χρησιμοποίησαν οι προπονητές του στη διάρκεια της σεζόν επιτρέπουν στον Γκαρσία να έχει σήμερα στα χέρια του μια ομάδα με αθλητική φρεσκάδα. Αυτό κυρίως μέτρησε στα play off και δεν αποκλείεται να μετρήσει και στον τελικό του κυπέλλου.

Καλοί οι μικροί, τίποτα άλλο

Ο Ολυμπιακός έκανε και στην Τρίπολη το συνηθισμένο ματς προετοιμασίας διακοπών – κάτι ανάμεσα σε υποχρέωση και αγγαρεία. Δεν κέρδισε για δεύτερο σερί ματς και δεν σκόραρε για δεύτερη φορά στα play off. Πάλι η ενδεκάδα του ήταν πειραματική, αλλά αυτή τη φορά ο Μαρτίνς μπορεί να είναι ευχαριστημένος τουλάχιστον από τις εμφανίσεις του Σουρλή και του Καλογερόπουλου: ειδικά ο 16χρονος αμυντικός απέναντι στον γερόλυκο Μπαράλες ήταν εξαιρετικός. Ωστόσο μόνο αυτό μπορεί να κρατήσει ο κόουτς: η εμφάνιση του Ολυμπιακού δείχνει πως για όλους η σεζόν έχει τελειώσει – το χειρότερο κομμάτι του πρωταθλητή στο παιγνίδι ήταν αυτό που αγωνίστηκαν οι βασικοί, δηλαδή ο Ελ Αραμπί, ο Βαλμπουενά, ο Μασούρας κι ο Σεμέντο. Ο τελικός του κυπέλλου είναι σε δυο εβδομάδες: οι παίκτες μετράνε τις μέρες σαν μαθητές που περιμένουν να κλείσουν τα σχολεία και να φύγουν για διακοπές. Λογικό, κατανοητό κι ανθρώπινο. Μένει μόνο η περιέργεια να δούμε αν ο διακόπτης μπορεί να γυρίσει και μια σβησμένη ομάδα να αντιμετωπίσει σωστά την τελευταία της υποχρέωση: θα γράψω για αυτό αύριο. Είναι η τελευταία απορία που συνοδεύει τον εφετινό Ολυμπιακό αλλά είναι μια βολική απορία. Η απορία που συνοδεύει όλους τους υπόλοιπους είναι πως του χρόνου μπορεί να τον ανταγωνιστούν. Και σε αυτή η σωστή απάντηση κοστίζει εκατομμύρια…