O Γουστάβο Πογιέτ ήταν ως συνήθως πολύ τίμιος στις δηλώσεις του μετά το τέλος του νικηφόρου ματς της Εθνικής μας με την Ιρλανδία στο Δουβλίνο. «Αν μου λέγατε όταν έγινε η κλήρωση και μάθαμε τους αντιπάλους μας στον όμιλο ότι θα βρισκόμαστε τώρα σε αυτή την κατάσταση, ούτε εγώ δεν θα το πίστευα» είπε. Μπορώ να τον καθησυχάσω: κανείς δεν το πίστευε. Αλλά αυτό είναι καλό: στην ιστορία των μεγάλων προκρίσεων της Εθνικής Ελλάδος σε τελικά Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος η δυσπιστία ως προς τις ικανότητες της Εθνικής μας είναι ο κοινός παρονομαστής. Πριν το 1980 κανείς δεν πίστευε ότι η Εθνική μας θα μείνει αήττητη στα ματς με την Ουγγαρία και θα κερδίσει την ΕΣΣΔ. Πριν το 2004 κανείς δεν ποντάριζε σε νίκη στη Σαραγόσα με την Ισπανία. Το 2007 κανείς δεν περίμενε ότι η Εθνική μας θα κέρδιζε την Τουρκία στην Πόλη μετά την τέσσερα που μας είχε ρίξει στην Αθήνα. Σημασία ωστόσο έχει μόνο τι πιστεύουν οι παίκτες του και οι παίκτες του έδειξαν και το Δουβλίνο πως πιστεύουν στην πρόκριση. Η νίκη ήρθε χάρη σε μια εμφάνιση που μαρτυρά κυρίως σιγουριά. Κι αυτοπεποίθηση.
Ο Γιακουμάκης καθάρισε
Η Εθνική μας κέρδισε την Ιρλανδία στο Δουβλίνο με 2-0 και σε συνδυασμό με την ήττα της Ολλανδίας από την σοβαρότατη Γαλλία η βραδιά της μπορεί να χαρακτηρισθεί ονειρική. Η Εθνική ομάδα έκανε ένα αποτελεσματικό παιγνίδι: ήταν κακή στην αρχή του ματς και μέτρια στο τέλος του, αλλά στο μεγαλύτερο διάστημα του ήταν σχεδόν άψογη. Κυρίως γιατί ο Γουστάβο Πογιέτ είχε δίκιο σε όλες τις βασικές επιλογές του.
Η έκπληξη του Πογιέτ στο ματς ήταν η χρησιμοποίηση του Γιακουμάκη στη θέση του φορ: πιθανότατα η επιλογή έγινε για να υπάρχει κι ένας ακόμα ψηλός ικανός να αμυνθεί στα κόρνερ και στα γεμίσματα από στημένη μπάλα των Ιρλανδών – στην Ολλανδία στον τομέα αυτό η Εθνική μας είχε υποφέρει. Ομως ένα φορ τον διαλέγεις κυρίως για να βοηθήσει επιθετικά και η παρουσία του Γιακουμάκη έδωσε λύσεις που ο κόουτς (και η ομάδα) περίμεναν καιρό από τα φορ. Ο Γιακουμάκης έδωσε αυτό το γκολ που ο προπονητής του περίμενε, λειτουργώντας μάλιστα ως σημείο αναφοράς: τον έψαξαν, τον «τάισαν» κι αυτός την επιλογή την ανταπέδωσε. Μακριά μας, στην Αμερική όπου βρίσκεται, ο Γιακουμάκης κάνει και φέτος σπουδαία πράγματα και η ετοιμότητα του φάνηκε. Στο 20΄ανοιξε το σκορ με καταπληκτική κεφαλιά μετά την πρώτη θετική ενέργεια του Τσιμίκα στο ματς: η ντρίπλα του παίκτη της Λίβερπουλ στον Ογκμπένε ήταν μάλλον τυχερή, η σέντρα του όμως καταπληκτική και η εκτέλεση του Γιακουμάκη άψογη. Τον Γιακουμάκη πλαισίωσαν ο Μασούρας και ο Πέλκας: οι τρεις συνεργάστηκαν στη φάση του 0-2 στο 46΄που τελείωσε το παιγνίδι. Ο Μάνταλος έψαξε με τη σειρά του τον Γιακουμάκη με ένα εξαιρετικό άνοιγμα τριάντα μέτρων. Ο Γιακουμάκης έφυγε στην κόντρα σαν αριστερό εξτρέμ και γύρισε τη μπάλα στην περιοχή των Ιρλανδών, ο Πέλκας που έφτασε σε αυτή και φρόντισε να στρωθεί στον Μασούρα: ηθελημένα ή άθελα δεν έχει σημασία – σημασία έχει ότι ο Μασούρας την έστειλε στα δίχτυα. Ο Μασούρας είναι ο σταθερότερος σκόρερ αυτής της ομάδας. Η ικανότητα του να βγαίνει ως κρυφός φορ είναι μοναδική και για τον Πογιέτ είναι σημαντικό πως την ίδια ικανότητα έχει κι ο Πέλκας. Θα μπορούσε να πετύχει κι αυτός το δικό του γκολ αλλά τον σταμάτησε ο τερματοφύλακας των γηπεδούχων Μπαζούνου.
Όλα σχεδόν άψογα
Δεν βρήκε όμως μόνο την κατάλληλη για το χθεσινό ματς επίθεση ο Πογιέτ: και άλλα πολλά πήγαν καλά. Η χρησιμοποίηση του Μάνταλου πχ ήταν το δεύτερο μεγάλο ρίσκο που απέδωσε. Ο Μάνταλος έπαιξε στα χαφ, όχι όμως δίπλα στον Κουρμπέλη, αλλά μαζί με τον Μπακασέτα σε ένα κανονικό 4-3-3. Ο Κουρμπέλης χρειάστηκε να κάνει υπερωρίες: κάποια στιγμή ειδικά στη δύσκολη αρχή του ματς έπρεπε να καλύπτει και τον Τσιμίκα από την πλευρά του οποίου χτυπούσαν οι Ιρλανδοί σχεδόν αποκλειστικά. Όμως ο Πογιέτ από την τριάδα των μέσων ήθελε κυρίως καλές πάσες για αντεπιθέσεις και φυσικά τελικές προσπάθειες: ο Μπακασέτας στο 11΄βρήκε τον Γιακουμάκη κι αυτός φάνηκε να ανατρέπεται, αλλά όταν παίζεις με βρετανικές ομάδες δεν υπάρχει βεβαιότητα για πέναλτι για κράτημα γιατί οι ομάδες αυτές συχνά απολαμβάνουν μια παράξενη ασυλία – κρατήματα, σκληρά τάκλιν, και μαρκαρίσματα σκληρά θεωρούνται (κακώς) μέρος του παιγνιδιού τους. Ο Μπακασέτας είχε κι ένα καλό σουτ στο 14΄ και οι δυο αυτές φάσεις έκοψαν την φόρα των Ιρλανδών που είχαν μπει πολύ δυνατά χάνοντας δυο ευκαιρίες στο πρώτο δεκάλεπτο. Μετα ανέλαβε να κάνει καλή δουλειά η άμυνα που θύμισε αυτή που έπαιξε με την Ολλανδία: ο Ρότα ήταν δεξιά κι ο Τσιμίκας αριστερά - τη διαφορά την έκανε ο Μαυροπάνος που επέστρεψε κι έπαιξε στη θέση του Χατζηδιάκου που λείπει. Αυτός με τη βοήθεια και του Ρέτσου εξαφάνισαν τον Φέργκιουσον που μετά το σουτ στο δοκάρι στο 8΄ δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Η Εθνική μας κατάλαβε την πίεση των Ιρλανδών μόνο στο τέλος κι αφού και ο Ιωαννίδης έχασε μια ευκαιρία για το 0-3 στέλνοντας άουτ τη μπάλα με κεφαλιά. Ο Πογιέτ χρειάστηκε τα τρεξίματα του Χατζιγιοβάνη και έβαλε τον Μπουχαλάκη αντί του κατάκοπου Κουρμπέλη για το τελευταίο μισάωρο. Οι αλλαγές του μετά το 80΄έγιναν κυρίως για να ελαττωθεί η πίεση των Ιρλανδών: όλα κύλησαν καλά. Και τη Δευτέρα με τους Ολλανδούς υπάρχει πια στην OPAP Arena ένας τελικός.
Ενας τελικός μπροστά μας
Δεν χρειάζονται θριαμβολογίες και υπερβολές. Η Εθνική μας έχει κερδίσει τα ματς που έπρεπε να κερδίσει: δυο με το Γιβραλτάρ και δυο με την Ιρλανδία. Αλλά μιλάμε για μια ομάδα, που πριν τον ερχομό του Πογιέτ, δεν μπορούσε να κερδίσει την Εσθονία, το Κόσσοβο και το Λιχτενστάιν: πλέον υπάρχει πρόοδος και μένει να δούμε απέναντι σε Ολλανδούς (και Γάλλους) πόσο μεγάλη είναι αυτή. Το σπουδαιότερο πάντως ήταν στο Δουβλίνο η εικόνα της: ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει με τους Ολλανδούς η Εθνική μας όλα δείχνουν πως τον Μάρτιο θα φτάσει στα μπαράζ με μεγάλη σιγουριά.
Ο Πογιέτ πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως η δουλειά του είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή και να μην ανησυχεί. Οσο πορεύεται με συνέπεια στο δρόμο του χωρίς να ακούει κανένα, όλα θα γίνονται και καλύτερα. Για την ώρα κέρδισε ένα τελικό πρόκρισης. Στον όμιλο που η ομάδα του βρέθηκε ήταν το μάξιμουμ.
