Η Μπορούσια Ντόρτμουντ ολοκλήρωσε την δουλειά που είχε ξεκινήσει πριν μια εβδομάδα, κέρδισε και στο Παρίσι την Παρί με 1-0 και θα είναι παρούσα στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Για την ακρίβεια θα επιστρέψει στο λονδρέζικο γήπεδο για ένα τελικό, αφού εκεί είχε βρεθεί και την προηγούμενη φορά που τα κατάφερε να αγωνιστεί σε τελικό. Θα δούμε αν θα ξαναβρει εκεί όπως και το 2012 την Μπάγερν Μονάχου που απόψε δοκιμάζεται στο Μπερναμπέου. Αλλά αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί την μαχητική ομάδα του Τέρζιτς που φτάνει σε τελικό Τσάμπιονς λιγκ για τρίτη φορά με σκοπό να κάνει το ισοζύγιο θεττικό κερδίζοντας το τρόπαιο για δεύτερη φορά.
Η μεταφυσική το έλεγε
Σε δυο προηγούμενα σημειώματα είχα τονίσει πως η επιτυχία της Μπορούσια είναι πιθανότατη, μολονότι η γερμανική ομάδα δεν ήταν φαβορί στα ματς με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την Παρί γιατί αυτό το λέει η μεταφυσική. Με την μεταφυσική κανείς ποτέ δεν έβγαλε άκρη: πρέπει να μπορείς να διαβάζεις οιωνούς κι αυτό είναι δυσκολότερο από το να γράφεις τακτικές αναλύσεις ή άλλα ανάλογα. Η απορία στα ματς της Μπορούσια στο Τσάμπιονς λιγκ είχε να κάνει αποκλειστικά με το αν ο Θεός του ποδοσφαίρου την λυπήθηκε μετά την απώλεια του τίτλου πέρυσι στην Γερμανία, αλλά και την υπερήφανη, μοναδική και σπάνια αντίδραση (για την ακρίβεια μη αντίδραση) των οπαδών της. Δυο δοκάρια στην ίδια φάση (από τον ΕμΠαπέ και τον Χακίμι) στο πρώτο ματς ήταν ένας καλός οιωνός για το τι μέλει γενέσθαι. Τα τέσσερα δοκάρια σε ένα ημίχρονο, όλα από την πλευρά της Παρί, που είδαμε χθες είναι απόδειξη πως Θεός και υπάρχει και προστατεύει όσους τη στιγμή της σκληρής ήττας αντιδρούν με την δύναμη της αξιοπρέπειας. Αυτή είναι η ιστορία της εφετινής πρώτης απροσδόκητης φίναλιστ του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ.
Ο Χούμελς, ένας αρχηγός
Η Μπορούσια είναι μια ομάδα παικτών που σε αυτή βρίσκουν καταφύγιο κι αγάπη – και σώζουν καριέρες. Η περίπτωση του σκόρερ χθες Ματς Χούμελς είναι από τις πλέον ενδεικτικές. Βρέθηκε στην Μπορούσια μολονότι ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Μπάγερν Μονάχου. Στο Μόναχο δεν τον έβλεπαν, εκεί έγινε αρχηγός της ομάδας κι ανάγκασε την Μπάγερν να πληρώσει το 2016 πάνω από 38 εκατομμύρια για να τον αποκτήσει. Κανείς στο Ντόρτμουντ δεν τον αποκάλεσε προδότη. Όταν μετά από τρία δύσκολα χρόνια στην Μπάγερν, τσακισμένος από τις απαιτήσεις, ζήτησε να γυρίσει τον υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες και του έδωσαν ξανά το περιβραχιόνιο. Εκτοτε κανείς δεν εκφράζει απορίες για την δυνατότητα της προσφοράς του: η Μπορούσια είναι το σπίτι του, η ομάδα του ίσως και η Εθνική του – το λέω γιατί και στην Εθνική Γερμανίας, παρά την τεράστια προσφορά του, οι μουρμούρες για την απόδοσή του δεν έλειψαν. Ενας τέτοιος παίκτης, με μια μοναδική σχέση με την ομάδα, είναι λογικό να σκοράρει και να υπογράψει την πρόκρισή της ακόμα κι αν είναι αμυντικός. Ο Χούμελς ήταν εκεί που έπρεπε για να εκμεταλλευτεί ένα κόρνερ που κάπως επιπόλαια παραχώρησε ο Μαρκίνιος ίσως γιατί κι αυτός όπως και οι συμπαίκτες του ήταν αγχωμένοι. Η Μπορούσια δεν είχε χθες αγχώδεις τύπους, αλλά καλούς στρατιώτες. Που υπέφεραν για να προκριθούν αλλά αντάμειψαν τους οπαδούς της Μπορούσια για την αγάπη τους σε μια ομάδα που δύσκολα κερδίζει κι εύκολα απογοητεύει. Ολοι όσοι είναι κοντά της περιμένοντας αυτές τις λίγες αληθινά μεγάλες στιγμές για τις οποίες μοιάζουν να προετοιμάζονται χρόνια θα καταλάβουν το Λονδίνο. Οποιος κι αν είναι ο αντίπαλός της στον τελικό, η Μπορούσια που θα κατεβεί ως αουτσάιντερ, θα είναι κακός μπελάς. Ειδικά αν με τα τέσσερα δοκάρια της Παρί ο Θεός του ποδοσφαίρου δεν κρίνει πως την αντάμειψε οριστικά κλείνοντας την περσινή πληγή της.
Με και χωρίς τον ΕμΠαπέ
Και η Παρί; Η Παρί θα ακούσει πάλι τα συνηθισμένα για την ελαφρότητα της φανέλας της, τα λεφτά που δεν φέρνουν την ευτυχία, τους Αραβες ιδιοκτήτες της που πρέπει να καταλάβουν πως όλα δεν κερδίζονται με τα χρήματα κτλ. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι Καταριανοί του Κελαϊφί έχασαν μάλλον από τα χρήματα - αλλά τα χρήματα της Ρεάλ Μαδρίτης. Η αδυναμία τους να κρατήσουν τον ΕμΠαπέ δημιούργησε εξ αρχής φέτος μια σουρεαλιστική κατάσταση: αυτή η Παρί είναι πιθανότατα η πρώτη που αληθινά χτίστηκε πάνω στον ΕμΠαπε – δεν είχε ούτε Νεϊμάρ, ούτε Μέσι, ούτε καν Ντι Μαρία. Αλλά αυτό έγινε την χρονιά που ο ΕμΠαπέ φλέρταρε ανοιχτά με την Ρεάλ κι αυτό από μόνο του μαρτυρά την επιπολαιότητα του πράγματος: αποδείχτηκε πως δεν γίνεται να βασίζεσαι σε ένα παίκτη που είναι με τις βαλίτσες στο χέρι.
Φυσικά στο τέλος πληρώθηκαν κι άλλα πολλά. Η Παρί για μια ακόμα φορά όχι απλά αποκλείστηκε σε ημιτελικό αλλά δεν κέρδισε και κανένα από τους δυο που έδωσε. Μια φορά κατάφερε να ξεπεράσει ημιτελικό: το έκανε το 2019-20 όταν αγωνίστηκε στην «φούσκα» του Οπόρτο σε μονό ματς με την Λειψία, που δεν την λες και διεκδικήτρια του Τσάμπιονς λιγκ. Οι συνεχόμενες αποτυχίες σε ημιτελικούς μαρτυρούν ένα πράγμα: πως όσο ισχυρή και θεαματική είναι η Παρί στην αρχή της σεζόν, τόσο ευάλωτη είναι στο τέλος της σεζόν. Δεν είναι ότι αδειάζει από ενέργεια: είναι ότι η σχεδόν πάντα εύκολη κατάκτηση του γαλλικού πρωταθλήματος την γεμίζει με ελαττώματα. Στο πέρασμα των μηνών η Παρί γίνεται τεμπέλα (γιατί συνηθίζει να κερδίζει εύκολα), φτωχαίνει σε επιθετικές ιδέες (γιατί όλα της τα ματς γίνονται απλά) και κυρίως ταλαιπωρείται από ανασφάλειεςμ αφού κάθε αντίπαλος που συναντά στο Τσάμπιονς λιγκ δεν είναι του χεριού της όπως αυτοί που έχει στο γαλλικό πρωτάθλημα. Επιπλέον φέτος αποδείχτηκε και κάτι ακόμα: ότι το αγαπημένο «τίκι τάκα» του κόους Λουίς Ενρίκε ήταν αρκετό για να τις δώσει προκρίσεις με αντιπάλους από την ισπανική λίγκα (που ο κόουτς γνωρίζει καλά), αλλά δεν λειτούργησε όσο θα πρεπε απέναντι σε μια ομάδα που παίζει άμεσο ποδόσφαιρο. Και που στον προημιτελικό είχε αποκλείσει την Ατλέτικο Μαδρίτης, που ποτέ δεν έπαιζε ακριβώς ισπανικό ποδόσφαιρο, αλλά από την Ισπανία προέρχεται.
Το ποδόσφαιρο του Λουίς Ενρίκε ήταν αποτελεσματικό απέναντι στην Ρεάλ Σοσιεδάδ και την Μπαρτσελόνα και ίσως να ήταν λόγος να βλέπαμε ένα ωραίο τελικό αν η Παρί σε αυτόν συναντούσε την Βασίλισσα της Μαδρίτης, αλλά απέναντι στους μαχητές του Τέρζιτς χρειαζόταν σαφώς κάτι άλλο: ένα φορ με έφεση στο γκολ πρώτα από όλα κι όχι κάποιος που έχει πάντα στο μυαλό του την έξτρα πάσα για τους δυο πλάγιους.
Η Παρί χωρίς τον ΕμΠαπέ θα είναι ένα γοητευτικό μυστήριο. Με τον ΕμΠαπέ φέτος αποδείχτηκε χαμένη υπόθεση. Το να ζεις χωρισμένος στο ίδιο σπίτι ποτέ δεν υπήρξε καλή ιδέα…
