Ο Παναθηναϊκός συντρίβοντας την Μονακό στο ΟΑΚΑ γνωρίζει από χθες ένα είδος καθυστερημένης αποθέωσης – γράφουν καλά λόγια πλέον κι όλοι όσοι ακόμα και δυο εβδομάδες πριν δυσπιστούσαν. Η καθυστερημένη αποθέωση είναι για παίκτες και ομάδες λίγο επικίνδυνη αφού καμιά φορά ξεπερνά να όρια της υπερβολής. Όποιος την κάνει την κάνει για να ξεχαστεί η προηγούμενη δυσπιστία του και συνήθως τα καταφέρνει. Ο κόσμος που συνήθως ξεχνά τι λεγόταν προηγουμένως και απολαμβάνει την στιγμή χαίρεται και με τις υπερβολές: είναι ο κανόνας του παιγνιδιού, αλλά μακριά από μένα αυτά.
Όταν χρειάστηκε
Έβλεπα χθες τον ΠΑΟ να κάνει περίπατο απέναντι στην ομάδα του Τζέιμς και σκεφτόμουν ότι αν εγώ είχα εκφράσει το είδος των αμφιβολιών που διάβαζα κι άκουγα από το περασμένο καλοκαίρι για το μπάσκετ του Αταμάν θα άλλαζα δουλειά. Θα πει κάποιος ότι έχασε άσχημα από τον Ολυμπιακό στον τελικό του Σούπερ Καπ, ξαναέχασε στο ΟΑΚΑ στην παράταση από τους Ερυθρόλευκους στο πρώτο ματς στην Ευρωλίγκα και ξεκίνησε την σεζόν με ήττες πικρές όπως από την Μακάμπι και την Φενέρ, αλλά και με νίκες δύσκολες ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν θα διαφωνήσω και δεν περίμενα φυσικά να υπάρχουν προβλέψεις για την εξέλιξη του ΠΑΟ εκείνες τις πρώτες δύσκολες στιγμές του. Αλλά εδώ καταφέραμε κάτι που δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει: να αναρωτιόμαστε για την επάρκεια της δουλειάς ενός προπονητή που την τελευταία δεκαετία έφτανε συνεχώς στα Final 4 με την Εφές, έπαιζε τελικούς στην σειρά, κέρδισε δυο φορές το τρόπαιο και κυρίως είχε καταφέρει να συνυπάρξουν παίκτες όπως ο Μίσιτς, ο Λάρκιν, ο Σίμον, ο Μπουμπουά, ο Μπράιαντ - πράγμα καθόλου εύκολο. Παραδόξως άνθρωποι που κατά τα άλλα ξέρουν μπάσκετ δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως η συνύπαρξη όλων αυτών ήταν που μαρτυρούσε το είδος των ικανοτήτων του προπονητή: νόμιζαν ότι χωρίς αυτούς ο Τούρκος δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ενώ αυτός ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους που ήρθε με την δύσκολη συγκόλληση τους. «Μα πως είναι δυνατόν να γράφεις τόσο καλά πράγματα για τον Τούρκο, δεν καταλαβαίνεις πως θα εξευτελιστείς;» μου έλεγαν τον Νοέμβρη φίλοι που αγαπάω και σέβομαι και για την λατρεία τους για το μπάσκετ. Δεν εξευτελίστηκα τελικά. Σήμερα τον αποθεώνουν όλοι. Οσοι τουλάχιστον με διαβάζετε μπορεί να έχετε καταλάβει πως τίποτα δεν έγινε τυχαία.
Ο χειρισμός των παικτών σε ανθρώπινο επίπεδο είναι η πρώτη και βασική δουλειά κάθε καλού προπονητή κι ο Αταμάν με όσα είχε κάνει πριν έρθει στον ΠΑΟ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Διότι ο ΠΑΟ χρειαζόταν πρώτα κάποιον που θα ορίσει ένα είδος εσωτερικής ιεραρχίας (πράγμα για χρόνια ανύπαρκτο στον ΠΑΟ) και μετά θα ασχολούταν με όλα όλα τα υπόλοιπα. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν με τον καιρό και τώρα τα βλέπουμε. Το δύσκολο ήταν η προηγούμενη δουλειά κι αυτή την καταλάβαιναν εξ αρχής λίγοι. Θυμάμαι πχ ότι την καραμέλα ότι «ο Τούρκος δεν παίζει άμυνα» την είχε καταπιεί ακόμα κι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος που είχε πει ότι ο ΠΑΟ θα κερδίζει 130-128 ή κάτι τέτοιο. Ξεχνώντας κι αυτός ότι ο Αταμάν, όταν χρειάστηκε, είχε κερδίσει την Ρεάλ σε τελικό με 58 πόντους.
Αυτό είναι η δεύτερη φάση
Σας έγραφα πριν το ματς με την Μονακό και μετά το ματς με την Εφές ότι ο Αταμάν σιγά σιγά βάζει τον ΠΑΟ σε αυτό που εγώ κάπως αυθαίρετα αποκαλώ «δεύτερη φάση». Χρησιμοποιώ τον όρο για να κάνω κατανοητή την εξέλιξη της ομάδας του Τούρκου. Ο ΠΑΟ κέρδισε χθες την Μονακό κάνοντας μια αληθινή επίδειξη δύναμης γιατί είναι πλέον σε θέση να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να κάνει στην αρχή της περιόδου, δηλαδή να επιβάλει ένα παιγνίδι που έχει να κάνει όχι απλά και μόνο πια με την αναζήτηση της νίκης, αλλά με την στόχευση στο πως θα φτάσει σε αυτή.
Στην αρχή της περιόδου ο Αταμάν είχε μια ομάδα που έψαχνε ισορροπίες, πρωταγωνιστές, και προσωπικότητα. Τα κατάφερε σχετικά γρήγορα να δώσει στον ΠΑΟ αγωνιστική υπόσταση γιατί κάποιες από τις επιλογές που έγιναν το καλοκαίρι ήταν αρκετά στοχευμένες και φυσικά δικές του. Ο ΛεΣορ επιλέχτηκε όχι απλά γιατί με την Παρτιζάν έκανε εξαιρετικά ματς αλλά γιατί στην ομάδα του Ομπράντοβιτς είχε αποδείξει πως μπορεί εύκολα και με επιτυχία να σταθεί πάνω από 30 λεπτά στο παρκέ. Αυτό οδήγησε στο να αποκτηθούν αναπληρωματικοί του που θα τον συμπλήρωναν κάνοντας απλά πράγματα, διότι χρόνος καθοδήγησης δεν υπήρχε κι ο ΠΑΟ δεν μπορούσε να έχει στην κρίσιμη θέση 5 παίκτες διαφορετικούς που θα μετέβαλαν το παιγνίδι του: έπρεπε να υπάρχει ένας που να παίζει πολύ και δυο που θα του έδιναν ανάσες. Ο Αταμάν επέμενε στην απόκτηση του Γκραντ που κι αυτός μπορούσε να παίζει πολύ και να κάνει δουλειές που δεν έκαναν οι άλλοι γκαρντ: βλέποντας τον στην Τουρκία ο Αταμάν ήξερε πως πρόκειται για τον τύπο που θα συμπληρώσει το παζλ και που θα γινόταν απαραίτητος και στην αρχή της χρονιάς όταν έπρεπε να παίξει υποχρεωτικά άμυνα για δύο, αλλά και στην συνέχεια της όταν θα γινόταν ένας εξαιρετικός παίκτης αποστολών. Ο Αταμάν κράτησε τον Γκριγκόνις γιατί τα στοιχεία του παιγνιδιού του είναι απλά και ξεκάθαρα και δεν χρειαζόταν μια ομάδα να παίζει για αυτόν. Ο Αταμάν έτριβε τα χέρια του όταν προέκυψε ο Σλούκας, ένας που δεν κρύβεται από την ευθύνη. Και φυσικά όταν του είπαν πως μπορεί να πάρει ένα ακόμα σολίστα, τον Ναν, δεν το σκέφτηκε καθόλου: είχε δει πως ο Λάρκιν μεταμόρφωσε την Εφές παίζοντας πολύ με την μπάλα.
Εξαφανίζοντας Λάρκιν και Τζέιμς
Στη δεύτερη φάση που ο ΠΑΟ διανύει ο Αταμάν ασχολείται πια πολύ και με τον αντίπαλο διότι ο ΠΑΟ έχει βρει επιθετικά τον δρόμο του. Ετσι η ομάδα του κερδίζει και την Εφές και την Μονακό παραδίδοντας ένα μάθημα για το πώς μπορείς να σταματήσεις ένα σολίστα – όποιος τους σολίστες τους αγαπάει τους μαθαίνει τόσο καλά που μπορεί και να τους σταματήσει. Ο Λάρκιν μένει στο μηδέν στο πρώτο ημίχρονο, ο Τζέιμς παθαίνει το ίδιο χθες και εκνευρίζεται τόσο ώστε να τα βάζει με διαιτητές κτλ. Ο Τζέιμς έχασε από τον ΠΑΟ για πρώτη φορά ως αντίπαλός του στο πρώτο ματς: χθες έχασε και για πρώτη φορά στο ΟΑΚΑ όπου τα προηγούμενα χρόνια είχε κερδίσει με όποιες ομάδες είχε αγωνιστεί. Η ήττα της Μονακό είχε να κάνει με το δικό του «κλείδωμα» κι αν εκνευρίστηκε είναι γιατί δεν το περίμενε, δεν περίμενε δηλαδή να δει μια ομάδα που μπορεί να παίξει τόσο στοχευμένα άμυνα πάνω του, αλλά και τόσο στοχευμένα γενικά. Ο ΠΑΟ ξεκινά με την φούρια του προηγούμενου αγώνα και σουτάρει πολύ για τρεις στην αρχή. Στην συνέχεια ο Αταμάν εμπιστεύεται την επίθεσή του στα χέρια του Ναν που πήρε το μαθηματάκι του μετά τις υπερβολές κόντρα στην Μπασκόνια. Και στο ίδιο ματς, όταν βλέπει πως οι παίκτες της Μονακό ανοίγουν την άμυνα για να σταματήσουν τα σουτ, ζητά να πάει στο β ημίχρονο η μπάλα στο ΛεΣόρ που έγινε ο απόλυτος επιθετικός πόλος. Ολο αυτό δυο μήνες πριν ο ΠΑΟ δεν μπορούσε να το κάνει: για να κέρδιζε τότε την Μονακό θα έπρεπε να παίξει στον ρυθμό της κι απλά να του συμβεί οι γκαρντ του να σουτάρουν καλύτερα. Χθες την κέρδισε με τους περιφερειακούς του να έχουν όλοι, πλην του Ναν, μικρή σχετικά επιθετική προσφορά: ούτε ο Σλούκας, ούτε ο Γκραντ, ούτε ο Γκριγκόνις δεν έκαναν κάποιο σπουδαίο επιθετικό ματς, αλλά ήταν συνεπής στην άμυνα, τάισαν τον Μήτογλου στην αρχή και τον ΛεΣορ στη συνέχεια και η νίκη ήρθε όχι βάση ταλέντου, αλλά βάση πλάνου. Η μόνη ομάδα που στην κανονική της διοργάνωσης περίοδο έχει κρατήσει τη Μονακό τόσο χαμηλά ήταν πέρυσι η Μπαρτσελόνα. Και δεν θυμάμαι καμία που να άφησε τον Τζέιμς άποντο για ένα ημίχρονο. Πόσοι θα το περίμεναν το καλοκαίρι όταν ήρθε ο Αταμάν; Ελάχιστοι. Όχι γιατί δεν ξέρουν μπάσκετ: ξέρουν και καλό. Η γνώση των ανθρώπων είναι κάτι πιο σύνθετο όμως.
Ο Αταμάν ήρθε για να φτιάξει ένα πολύ καλό Παναθηναϊκό. Αλλά κυρίως για να βοηθήσει όποιους δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι οι εποχές αλλάζουν και πως το μπάσκετ είναι σήμερα κάτι άλλο. Ο Αταμάν δεν ήρθε για να πάει κόντρα στο ρεύμα κτλ κτλ. Είναι το ρεύμα.
