Κάθε φορά που ο OΟλυμπιακός γνωρίζει μια ήττα από αυτές που θεωρούνται εκτός προγράμματος ακούγονται τα ίδια και τα ίδια. Άλλοι μιλούν για «πατατράκ» κι άλλοι για ανεξήγητα αποτελέσματα, ενώ άλλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει καταφεύγοντας συνήθως σε γενικές και αόριστες εξηγήσεις για κακούς προπονητές, μέτριους παίκτες, λάθος διοικητικές προτεραιότητες κτλ. Τώρα ακούω ότι αν ο Ολυμπιακός χάσει από την ΑΕΚ θα διαλυθεί, θα αλλάξει πάλι προπονητή κτλ.  Για μένα δεν υπάρχει τίποτα το ανεξήγητο. Ανεξήγητο βρίσκω το πώς στον Ολυμπιακό δεν προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση ως ευκαιρία.

Νέο ξεκίνημα, νέο πρόβλημα

Ας αφήσουμε τις λεπτομέρειες κι ας δούμε τη μεγάλη εικόνα. Ο Ολυμπιακός δεν έχει πάθει φέτος κάτι που είναι πρωτοφανές. Έκανε ένα νέο ξεκίνημα το περασμένο καλοκαίρι. Με τα νέα ξεκινήματα υπάρχει ένα πρόβλημα: για να αποδώσουν χρειάζονται πρώτα απ’ όλα υπομονή και χρόνος. Στον Ολυμπιακό αυτά δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η κατάκτηση του πρωταθλήματος και φυσικά και η επίτευξη άλλων στόχων, όπως η διάκριση στην Ευρώπη ή το κύπελλο Ελλάδος - όλα στη λογική του εδώ και τώρα. Μόνο που στην Ελλάδα έχει πλέον αντιπάλους που έχουν επενδύσει σε προπονητές, δηλαδή στην αξιοποίηση του χρόνου, περισσότερο απ’ όσο αυτός, που μετά τη φυγή του Πέδρο Μάρτινς έχει αλλάξει πέντε προπονητές, δηλαδή έχει κάνει πέντε ξεκινήματα, σε ενάμιση χρόνο.

Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο στον εφετινό Ολυμπιακό. Το καλοκαίρι στήθηκε μια ομάδα από την αρχή. Ήρθε ένας προπονητής ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ, που πίστευε πως μπορεί να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, όπως του ζητήθηκε, παρουσιάζοντας μία ομάδα που έπαιζε πολύ επιθετικά: έτσι κάνουν όλοι σχεδόν οι Ισπανοί προπονητές. Δεν ήταν αυτό το λάθος. Το λάθος ήταν ότι για μια ακόμα χρονιά  πήγε στην άκρη η λογική που λέει ότι οι ομάδες χτίζονται από την άμυνα και πως για να γίνουν καλύτερες χρειάζεται να υπάρχει πρώτα απ’ όλα ένας μηχανισμός παιχνιδιού, που να υποστηρίζεται από πολλούς ποδοσφαιριστές διότι οι υποχρεώσεις που έχει μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός είναι τεράστιες.

Θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι

Ο Μαρτίνες έχοντας την πίεση του πρωταθλητισμού, που σημειωτέων δεν είχε ξανακάνει ποτέ, άφησε στην άκρη ένα σωρό παίκτες που θα μπορούσαν να είναι σ’ αυτή την ομάδα χρήσιμοι. Δεν ήθελε να πειράξει την εντεκάδα του ούτε και στα διπλά των προπονήσεων στο Ρέντη και μάλλον καλά έκανε διότι είχε καταλάβει πως την όποια στήριξη θα μπορούσε να την χάσει γρήγορα αν σταματούσε να έχει αποτελέσματα. Πλήρωσε δυστυχώς ο κόουτς την επιπόλαια εκτίμηση του ότι αυτοί οι αμυντικοί που είχε στα χέρια του θα μπορούσαν πραγματικά να αντέξουν την ευθύνη. Αποδείχτηκε μια κακή ιδέα και το ότι έφτιαξε μια ομάδα που είχες στο γήπεδο όλα κιόλα δύο χάφ: τον Κάμαρα και τον Εσε. Ο Ισπανός έφυγε γιατί ο Ολυμπιακός κατάρρευσε θεαματικά σε δύο παιχνίδια (με την Φράιμπουργκ και τον ΠΑΟΚ). Δεν ήταν μόνο οι μεγάλες ήττες το πρόβλημα, αλλά και η βεβαιότητα ότι αν ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παίζει έτσι, θα υπήρχαν τέτοια αποτελέσματα και άλλα πολλά. Ηττες δηλαδή που ο οργανισμός (διοίκηση, οπαδοί, Τύπος κτλ) δεν αντέχει.  

Συμμάζεμα αλλά τι είδους;

Στη θέση του ήρθε ο Κάρλος Καρβαλιάλ. Επιλέχθηκε διότι έμοιαζε προπονητής που μπορεί να συμμαζέψει την άμυνα χάρη στην πορτογαλική του κουλτούρα. Ο Καρβαλιάλ τράβηξε την ομάδα λίγο πιο πίσω, έβαλε τον Φορτούνη να παίζει «δεκάρι» όπως θέλει δηλαδή, και ζητάει περισσότερο έλεγχο της μπάλας και πιο control ποδόσφαιρο. Αλλά στο μεταξύ αποδείχτηκε πως οι επιλογές των ηγετών αυτής της ομάδας ήταν δύσκολα στοιχήματα. Ο Ρέτσος, παρά την μεγάλη ψυχολογική στήριξη, δύσκολα θα γίνει ηγέτης άμυνας. Ο Καμαρά γύρισε για να αποδείξει ότι στη Ρόμα αδικήθηκε, έπαιξε πολλά καλά ματς, αλλά πλέον νομίζω πως ψάχνει την επόμενη ομάδα του. Ο Ποντένσε ερχόταν από μια κακή σεζόν στην Αγγλία, δεν έκανε την καλύτερη προετοιμασία και στην απόδοσή του τα σκαμπανεβάσματα φαίνονται. Ο πόλος παιγνιδιού που λέγεται Ροντινέι αμυντικά θέλει κάλυψη. Κι ο Φορτούνης είναι ακόμα ένας μεγάλος παραγωγός στιγμών, αλλά μετά από δυο επεμβάσεις μια ομάδα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω του: άλλο να ομορφαίνει κάποιος το παιγνίδι κι άλλο να κερδίζει ματς και τίτλους.    

Ο Ολυμπιακός εντωμεταξύ έχασε το μοναδικό σέντερ φορ που είχε στο ξεκίνημα, παίζει παιχνίδια χωρίς ένταση αφού οι βασικοί του τράβηξαν πολύ κουπί, έχασε αμυντικούς που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και και μοιάζει με ομάδα που δεν έχει αναπληρωματικούς ακριβώς γιατί παίκτες όπως ο Μπιέλ, ο Σολμπάκεν, ο Σκάρπα, ο Μπρίνιτς, ο Γιοβετιτς, ο Αλεξανδρόπουλος κι άλλοι είτε έμειναν στην άκρη, είτε δεν αξιοποιήθηκαν. Κάθε συμμετοχή τους ήταν μια δοκιμασία του τύπου ή τώρα ή ποτέ. Πως όμως να πάρουν περισσότερες ευκαιρίες όταν το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από το παιχνίδι και όταν το πρωτάθλημα έχει μεγαλύτερη αξία από το όποιο σχέδιο αξιοποίησης του υλικού;

Ένα σεβαστό διάστημα

Με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ το ποδόσφαιρο ήττες όπως αυτή με τη Λαμία θα μπορούσαν να του κάνουν καλό του Ολυμπιακού. Αν έμενε στην άκρη η ψύχωση για την κατάκτηση ή την διεκδίκηση του πρωταθλήματος, ένας προπονητής (δεν λέω απαραίτητα ο Καρβαλιάλ που ήρθε για να κάνει πρωταθλητισμό…) θα είχε ένα σεβαστό διάστημα να βάλει τις βάσεις για μια ομάδα που από του χρόνου θα μπορούσε να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο, χωρίς να εξαρτάται από τις ορέξεις δύο τριών ποδοσφαιριστών και έχοντας πρώτα απ’ όλα κάτι που να μοιάζει άμυνα της προκοπής. Αλλά ματαιοπονώ. Αν ο Ολυμπιακός χάσει απ’ την ΑΕΚ, στόχος θα γίνει το κύπελλο ή το UEFA Conference league ή η αντεπίθεση στο πρωτάθλημα κτλ. Και θα έρθουν σίγουρα για να υπηρετήσουν τα όνειρα κι άλλοι παίκτες - πολλοί παίκτες. Κι ο Μαρινάκης θα συνεχίσει να πληρώνει ένα σωρό λεφτά για να ακούει ότι έχει το μυαλό του αλλού ενώ νύχτα μέρα με τον Ολυμπιακό πρώτα από όλα ασχολείται…