Περίμενα με περιέργεια, μετά από καιρό, την χθεσινή σύσκεψη της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΠΟ γιατί πίστευα πως σε αυτή θα γίνει μια μεγάλη συζήτηση για τον Αγγελο Αναστασιάδη και θα μαθαίναμε τι θα κάνει η ομοσπονδία. Η συγκυρία ήταν βολική, αφού είχε προηγηθεί μια τριήμερη αργία και σε αυτή ο πρόεδρος της ομοσπονδίας κ. Βαγγέλης Γραμμένος θα μπορούσε να κάνει τις συζητήσεις που πρέπει, μάλλον στη Χαλκιδική, διότι ως γνωστόν σαν τη Χαλκιδική δεν έχει πουθενά. Θυμίζω ότι είχαν προηγηθεί όχι μόνο οι ήττες από την Ιταλία και την Αρμενία, αλλά και ένα πλήθος από δημόσιους καυγάδες του προπονητή με τους παίκτες, συζητήσεις των συμβούλων με τους αρχηγούς της ομάδας καθώς και πάρα πάρα πολλές φήμες για αντικατάσταση του προπονητή. Σε μια κανονική χώρα δεν υπάρχει για την ομοσπονδία μεγαλύτερη προτεραιότητα από την Εθνική ομάδα. Όχι στη Μπανανία μας.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχει στην ΕΠΟ ένα συμβούλιο μετά τα όσα έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα και να μην αποτελεί θέμα του η Εθνική δεν το ξέρω: μάλλον είναι κι αυτό ένα από τα θαύματα του Θεού που επικαλείται ο προπονητής. Για να το ξεκαθαρίσω η ομοσπονδία δεν είναι υποχρεωμένη να διώξει τον Αναστασιάδη: μπορεί να του κάνει και δεκαετές συμβόλαιο, αν είναι ευχαριστημένη από την δουλειά του ή να τιμωρήσει τους παίκτες και να του ζητήσει στο επόμενο ματς να χρησιμοποιήσει την Εθνική Ελπίδων. Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να βάζει το κεφάλι στην άμμο.
Χωρίς απαντήσεις
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην Εθνική είναι να προκύψει ως τελικό συμπέρασμα μετά τις ήττες από την Ιταλία και την Αρμενία ότι αυτές ήρθαν ως αποτέλεσμα κάποιων εσωτερικών καυγάδων που υπήρχαν στην ομάδα και βγήκαν στο φως. Προφανώς το κλίμα δεν ήταν το καλύτερο και σίγουρα υπήρξε και σύγχυση του προπονητή (που άλλαξε τερματοφύλακα στα τρία τελευταία ματς!) αλλά και κακή απόδοση των παικτών, που ειδικά με την Αρμενία ήταν και ασυγκέντρωτοι και απρόσεχτοι. Αλλά η όλη κατάσταση, όπως εξελίχτηκε, απαιτεί κάποιες εξηγήσεις: σε μια κανονική χώρα χθες θα εμφανιζόταν ο πρόεδρος της τεχνικής επιτροπής της ΕΠΟ (ίσως και όποιος εκτελεί χρέη τεχνικού διευθυντή, ο Αγγελος Μπασινάς π.χ) και θα έδινε τις πρέπουσες απαντήσεις.
Γιατί δεν συνέβη αυτό; Γιατί, αν δει κανείς ψύχραιμα τι έπαθε η Εθνική μας, θα κατανοήσει ότι βρέθηκε μπροστά σε μια σειρά από καταστάσεις αρκετά σύνθετες, για της οποίες φέρει ευθύνη και η ίδια η ομοσπονδία. Νομίζω ότι οι άνθρωποι απέφυγαν την συζήτηση για να μην συζητήσουν για τις δικές τους ευθύνες: το ξεκατίνιασμα για τον Περέιρα και τη διαιτησία είναι πάντα ευκολότερο από την ψύχραιμη αξιολόγηση των προβλημάτων της Εθνικής – ειδικά αν η αξιολόγηση αυτή επιβάλει και αυτοκριτική. Ποιος έχει το κουράγιο να την κάνει;
Η Εθνική μας είχε κακή εικόνα στα ματς με την Ιταλία και την Αρμενία γιατί δεν προετοιμάστηκε σωστά και γιατί δεν είχε κάτι απαραίτητο: μια έδρα. Οι οδυνηρές ήττες που φέρνουν την ομάδα ένα βήμα από τον αποκλεισμό οφείλονται όχι μόνο σε παράξενες συνθέσεις, αλλά και σε δυο μεγαλύτερα προβλήματα: την έλλειψη ρυθμού των παικτών που αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα και την κούραση όσων μας ήρθαν από το εξωτερικό. Είδαμε μια ομάδα χωρίς ενέργεια που έπαιξε ουσιαστικά χωρίς υποστήριξη από τον κόσμο – ειδικά στο ματς με την Αρμενία ήταν σαν να είναι η έδρα της τιμωρημένη. Για όλα αυτά υπάρχει κυρίως τεράστια ευθύνη της ομοσπονδίας.
Κουρασμένοι και παίκτες χωρίς ματς
Δεν ήταν καθόλου ξαφνικό το κακό που μας βρήκε – ίσα ίσα. Για όλα αυτά εγώ τουλάχιστον είχα προειδοποιήσει έγκαιρα. Στις 18 Μαϊου έγραφα στην εφημερίδα ότι «οι πιο πολλοί παίκτες που αγωνίστηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα από τις 23 Απριλίου μέχρι τις 8 Ιουνίου, όταν και θα αγωνιστούν με την Ιταλία στο ΟΑΚΑ, θα έχουν δώσει ένα ματς – μόνο αυτοί του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ θα έχουν δυο. Δεν πρέπει να υπάρχει χώρα στον κόσμο που να συμβαίνει κάτι ανάλογο. Δεν ξέρω πως τα κατάφεραν οι ανευθυνοϋπεύθυνοι». Ανέφερα επίσης ότι «ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί τον Ιανουάριο, τον Φεβρουάριο και το Μάρτιο έπρεπε να στριμωχτούν ένα σωρό αγωνιστικές και στο κύπελλο και στο πρωτάθλημα για να φτάσουμε στο σημείο να παίξει η Εθνική το ματς με τους Ιταλούς (ίσως το πιο κρίσιμο στον όμιλο) με παίκτες που θα ρθουν από διακοπές και θα κινδυνεύουν με θλάσεις» και είχα προσθέσει πως «αν η ομάδα χάσει από την Ιταλία πληρώνοντας την έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού του Φορτούνη, του Κούτρη, του Πέλκα, του Μάνταλου, του Μπακασέτα, του Κουρμπέλη και άλλων πολλών η ευθύνη θα ανήκει σε όσους ουσιαστικά αποφάσισαν ότι το πρωτάθλημα πρέπει να τελειώσει σαράντα μέρες πριν το ματς με τους Ιταλούς». Λίγες μέρες αργότερα, μετά τον τελικό του Γιουρόπα λιγκ, είχα επισημάνει ότι ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος είναι εξαιρετικά κουρασμένος και ότι σε ανάλογη κατάσταση μπορεί να είναι και άλλα παιδιά που αγωνίζονται στο εξωτερικό. Δεν τα υπενθυμίζω αυτά για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά για να κάνω κατανοητό πως ότι συνέβη φώναζε από μακριά. Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε μάντης, ούτε ειδικός για να το προβλέψεις.
Σε μια κανονική ομοσπονδία, αυτό που θα πρεπε να εξεταστεί δεν είναι μόνο αν ο προπονητής και οι παίκτες τσακωθήκαν, αλλά αν το επιτελείο του προπονητή έχει την ικανότητα να διαχειριστεί καταστάσεις αντικειμενικά δύσκολες, που έχουν να κάνουν με την κόπωση των παικτών ή την έλλειψη παιγνιδιών κτλ. Προσωπικά αμφιβάλω πολύ. Το ότι δεν υπάρχει στο τημ κάποιος, που για αυτά θα πρεπε να έχει προβληματιστεί (και από πολύ νωρίς μάλιστα) το θεωρώ τον σημαντικότερο ίσως λόγο που με την Ιταλία και την Αρμενία είδαμε ό,τι είδαμε. Αλλά για την σύσταση του τημ του προπονητή η ομοσπονδία έχει τεράστια ευθύνη: όλα αυτά τα αξιολογείς πριν προσλάβεις τον οποιοδήποτε. Και οι Ιταλοί κουρασμένοι ήταν, αλλά έτρεχαν. Γιατί στην ομάδα τους έχουν γυμναστές και εργοφυσιολόγους που ξέρουν να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις: δεν πήραν τους παίκτες να πάνε στα κουτουρού να κάνουν μίνι προετοιμασία την Ολλανδία κάνοντας μετά και ταξίδι στην Αττάλεια (!) καλοκαιριάτικα για ένα ασήμαντο και άχρηστο φιλικό.
Ένα μυστήριο
Λόγος σοβαρού προβληματισμού θα πρεπε να υπάρχει και για το πώς η Εθνική δεν κατάφερε τελικά να αγωνιστεί στο Παγκρήτιο. Εχω παρακολουθήσει την ιστορία από την αρχή και πιστεύω ότι οι καθυστερήσεις και το ραχάτι της ΕΠΟ είναι ανεπίτρεπτο: το μόνο πρόβλημα που υπήρχε στο Ηράκλειο αφορούσε το στέγαστρο του γηπέδου. Ηδη στα τέλη Φεβρουαρίου, όταν έγινε και επισήμως γνωστό ότι το στέγαστρο δεν θα είναι έτοιμο, ο αντιδήμαρχος Ηρακλείου κ. Βαρδαβάς μας είχε ενημερώσει, πως υπήρχε μια λύση, αλλά η ΕΠΟ δεν συναίνεσε. «Προτείναμε να πάμε τα VIP, ειδικά για αυτά τα ματς στις απέναντι θύρες, όμως η ΕΠΟ δεν το δέχτηκε» είπε. Είχε μάλιστα δεσμευτεί ότι «μέχρι το τέλος Απριλίου θα είναι όλα τα υπόλοιπα έτοιμα» και ότι τα έργα κόστισαν 750.000 ευρώ. Γιατί η Εθνική δεν αγωνίστηκε ποτέ στο Παγκρήτιο και κατέληξε εξόριστη στο άδειο ΟΑΚΑ; Πρόκειται για μυστήριο.
Σε μια κανονική ομοσπονδία, σε ένα κανονικό ΔΣ θα συζητούσαν πρώτα από όλα για αυτά. Αλλά στις Μπανανίες μας ενδιαφέρουν άλλα πράγματα: οι καυγάδες για τον Περέϊρα, τον Μελισσανίδη και τον Σαββίδη είναι η δουλειά μας. Ποια Εθνική τώρα καημένε…
