Φεύγοντας από την Αθήνα παίρνω πάντα μερικά βιβλία γιατί το καλοκαίρι είναι απαραίτητα όσο οι μπύρες. Όχι ότι δεν διαβάζω τον υπόλοιπο καιρό, αλλά το καλοκαίρι αισθάνομαι ότι αυτό είναι απαραίτητο – τα βιβλία είναι σαν να παίρνω με συνταγή γιατρού. Επειδή πάντα με ρωτάτε αν υπάρχει κάτι της προκοπής, η απάντησή μου είναι ότι φυσικά και πάντα υπάρχουν ωραία βιβλία – μας λείπουν συνήθως οι αναγνώστες που τα ψάχνουν. Πριν σας παρουσιάσω δέκα που έχω ξεχωρίσει θα σας θυμίζω τον κανόνα των τριών βιβλίων που παίρνουμε μαζί αν λείψουμε τουλάχιστον μια εβδομάδα. Το ένα που παίρνουμε πρέπει να μας έχει καρφωθεί στο μυαλό: θα το διαβάσουμε τώρα που έχουμε χρόνο. Το δεύτερο θα είναι το καινούργιο βιβλίο ενός συγγραφέα που γνωρίζουμε καλά και που μας αρέσει. Το τρίτο θα είναι κάτι μικρό και θεματολογικά κοντά στα γούστα μας: αν π.χ μας αρέσουν τα αστυνομικά, θα είναι αστυνομικό. Αν το πρώτο δεν μας αρέσει θα το αφήσουμε γιατί είναι καλοκαίρι και δεν βασανιζόμαστε – για αυτό πήραμε το δεύτερο για να πάμε στα σίγουρα: απλά επειδή σίγουρα δεν υπάρχου, το τρίτο, είναι απλά η ασφάλειά μας. Καλό διάβασμα και έχουμε και λέμε:

• Η Ξηρασία, της Τζέιν Χάρπερ (εκδόσεις Μεταίχμιο). Μας έρχεται από την Αυστραλία και θα γίνει σύντομα ταινία με τον Ερικ Μπάνα και την Ρις Γουίδερσπουν. Όταν μου πρωτομίλησαν για αυτό νόμιζα ότι ήταν μια μελέτη με θέμα την κλιματική αλλαγή κρυμμένη πίσω από κανά δυο φόνους – είναι πάντα ευκολότερο να πουλήσεις ένα αστυνομικό από ένα επιστημονικό πόνημα. Όλες αυτές οι χαζομάρες έφυγαν από το μυαλό μου όταν άρχισα να το διαβάζω. Ναι υπάρχει και αυτή η διάσταση, αφού το χωριό στο οποίο όλα εξελίσσονται έχει δυο χρόνια να δει μια στάλα βροχής. Αλλά η ιστορία είναι σαφώς πιο συναρπαστική από το σκηνικό της.
• Από μακριά μοιάζουν σαν μύγες, του Κίκε Φεράρι (εκδόσεις Καστανιώτη). Ο Φεράρι είναι Αργεντινός και παράλληλα με την ιστορία του ήρωά του, του αριβίστα επιχειρηματία κ. Μάτσι, μας διηγείται και την ιστορία της Αργεντινής των τελευταίων τριάντα χρόνων από τη δική του σκοπιά. Ο ήρωάς του, στο απόγειο της δόξας του, ανακαλύπτει στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του το πτώμα ενός άνδρα δεμένου με χειροπέδες που ο ίδιος χρησιμοποιεί σε σεξουαλικά παιγνίδια. Ο άγνωστος είναι αδύνατο να αναγνωριστεί καθώς τον έχουν πυροβολήσει στο πρόσωπο. Απολαυστική η γραφή και η αφήγηση, παρά την εμφανέστατη πολιτική στράτευση που κάνει κάποια πράγματα προβλεπόμενα.
• Το Στιλέτο, του Μπογκντάν Τεοντορέσκου (Εκδόσεις Πόλις). Υπάρχει βαλκανικό νουάρ; Δεν το ξέρω αν και πολλοί ορκίζονται ότι μπορεί στα βαλκάνια να βρεις κάμποσους συγγραφείς με κοινή θεματική. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Ρουμάνος Τεοντορέσκου έχει ταλέντο που θα ζήλευαν, όχι οι Σκανδιναβοί, αλλά οι Αμερικάνοι! Όλα ξεκινούν με ένα φόνο σε ένα σκοτεινό δρόμο στο Βουκουρέστι, ακολουθεί ένας δεύτερος κι ένας τρίτος – όλοι οι νεκροί είναι Ρομά με βαρύ ποινικό μητρώο. Ο δολοφόνος είναι φονιάς ή τιμωρός; Ο Τεοντορέσκου παρακολουθεί το πράγμα από τη πλευρά των ΜΜΕ, σαν να γράφει ένα μεγάλο ρεπορτάζ. Και μας δίνει ένα απολαυστικό πολιτικό μυθιστόρημα.
• Μυρίζει αίμα, του Γιάννη Ράγκου (Εκδόσεις Καστανιώτη). Πρόκειται για επανέκδοση ενός βιβλίου που αν κάποτε κάποιος γράψει την ιστορία της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας θα το χαρακτηρίσει ως ένα από τα σημαντικότερα – το πρώτο κι ένα από τα ελάχιστα «non-fiction crime novel» που έχουν γραφτεί στην Ελλάδα. Ο Ράγκος διηγείται την ιστορία των Γερμανών Χέρμαν Ντουφτ και Χανς Μπασενάουερ που την άνοιξη του 1969 φτάνουν στην Ελλάδα, δηλώνοντας ότι έρχονται για δουλειές και τουρισμό για να σπείρουν, στη διάρκεια των επόμενων σαράντα ημερών, τον πανικό κυρίως στην Πελοπόννησο διαπράττουν έξι δολοφονίες και πέντε ληστείες, σχεδόν για την πλάκα τους, πανικοβάλλοντας και την τότε ελληνική αστυνομία που πρώτη φορά βρέθηκε αντιμέτωποι με σίριαλ κίλερς. Βιβλίο σταθμός.
• Το ομορφότερο τέλος στον κόσμο, του Πολυχρόνη Κουτσάκη (Εκδόσεις Πατάκη). Μια αληθινά ευχάριστη έκπληξη. Ο Κουτσάκης γράφει μια ωραία ελληνική ιστορία αναζήτησης που διαδραματίζεται στα Χανία – ένα νουάρ με μια δόση μεγάλου έρωτα, πράγμα που από Ελληνες συγγραφείς δύσκολα περιμένεις. Ο ήρωάς του, ο Χρήστος Πάλλης είναι ιδιωτικός ντετέκτιβ, διάσημος λόγω των εμφανίσεών του στην τηλεόραση κουβαλάει την αγιάτρευτη πληγή της απώλειας της Μαριάννας, της κοπέλας που αγάπησε και σκοτώθηκε σε τροχαίο στα Χανιά. Όμως σύντομα θα διαπιστώσει πως τίποτα δεν είναι όπως νόμιζε. Το βιβλίο, μεταξύ άλλων, έχει κι ένα τέλος που σε κάνει να το συζητάς – είναι το είδος του βιβλίου που αφού το διαβάσεις θέλεις να το αφηγηθείς σε ένα φίλο σου, σαν ιστορία που άκουσες στη δουλειά και θεωρείς απίθανη! Ενώ δεν είναι.
• Ελληνικά Εγκλήματα νουμ 5 (Εκδόσεις Καστανιώτη). Κάθε καλοκαίρι χρειάζεται και μια συλλογή αστυνομικών διηγημάτων. Η συγκεκριμένη σειρά, που ξεκίνησε ακολουθώντας μια ιταλική μόδα, είναι μια λύση για τους ανυπόμονους που αγαπάνε τις μικρές σύντομες ιστορίες.
• Αμνησία, του Φεντερίκο Αξάτ (Εκδόσεις Μεταίχμιο). Οσοι είχαμε διαβάσει την «Τελευταία Εξοδο» το περιμέναμε πως και πως. Και πάλι το παιγνίδι της φαντασίας με την πραγματικότητα είναι στο κέντρο της αφήγησης – το μόνο κακό είναι ότι γνωρίζοντας πλέον τον συγγραφέα οι εκπλήξεις είναι μικρότερες. Ο ήρωας του ξυπνάει στο σπίτι του, βλέπει το πτώμα μιας κοπέλας στην άλλη άκρη του σαλονιού του αλλά δεν θυμάται τίποτα. Και μετά, φυσικά, το πτώμα εξαφανίζεται. Η μήπως δεν υπήρξε ποτέ;
• Φυγή κεφαλαίων, του Γιώργου Μαρτινίδη (Εκδόσεις Bell). Βρισκόμαστε στο ζοφερό καλοκαίρι του 2015, όταν ο κόσμος τρέχει πανικόβλητος στα ΑΤΜ και τρέμει ότι θα χάσει τις καταθέσεις του. Στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται ένα καμένο αυτοκίνητο με ένα απανθρακωμένο πτώμα – την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Δημήτρης Τσέλιος. Ο,τι ακολουθεί είναι μια περιπλάνηση σε ένα κόσμο σκοτεινό, αλλά αρκετά δικό μας. Ο Μαρτινίδης περιγράφει τα πάντα χωρίς λογοτεχνικές φιοριτούρες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα λεγα ότι κάνει αυτό που πρέπει.
• Η σιωπηλή ασθενής, του Αλεξ Μιχαϊλίδη (Εκδόσεις Διόπτρα). Ένα από τα πλέον αναμενόμενα βιβλία του εφετινού καλοκαιριού. Η Αλίσια Μπέρενσον είναι διάσημη ζωγράφος και ο άντρας της περιζήτητος φωτογράφος μόδας. Όταν ένα βράδυ ο σύζυγός της γυρίζει αργά από μια φωτογράφιση, η Αλίσια τον πυροβολεί πέντε φορές στο κεφάλι και βυθίζεται στη σιωπή. Η τιμή των έργων της απογειώνεται κι εκείνη, η «σιωπηλή ασθενής», κλείνεται σε ψυχιατρική μονάδα υψηλής ασφαλείας στο βόρειο Λονδίνο. Αν μου πείτε ότι δεν θέλετε να διαβάσετε τη συνέχεια, δεν σας πιστεύω.
• Ο Ψιθυριστής, του Αλεξ Νόρθ (Εκδόσεις Βell). Συντετριμμένος από το θάνατο της γυναίκας του ο Τόμ Κένετι παίρνει το γιό του Τζέικ και μετακομίζουν σε ένα μικρό χωρίο, που κουβαλάει τη δική του τραγική ιστορία. Πριν από είκοσι χρόνια ένας σήριαλ κίλερ γνωστός ως «Ψιθυριστής» έχει σκοτώσει είκοσι ανθρώπους. Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν. Ωσπου ο Τζέικ αρχίζει να ακούει ψιθύρους…

Θυμίζω ότι κυκλοφορεί νέος απαραίτητος το καλοκαίρι Πέτρος Μάρκαρης («Η εποχή της υποκρισίας), ότι νέο βιβλίο έχει κι ο Βαγγέλης Γιαννίσης («Η γυναίκα του Ισντάλ») και ότι σκίζει σε πωλήσεις το «Μαχάιρι» του Γιό Νέσμπο. Αλλά επειδή αυτός είναι μια κατηγορία μόνος του, για το «Μαχαίρι» του θα τα πούμε αναλυτικά αύριο…