Δεν θυμάμαι ποτέ μια ευρωπαϊκή βραδιά στην οποία να εμπλέκονται ελληνικές ομάδες και να είναι γεμάτη με τόσα μυστήρια. Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι δεν υπάρχουν απλά απορίες και ερωτηματικά για τις ελληνικές ομάδες αλλά και για τις αντιπάλους τους. Για τις δικές μας ομάδες δεν υπάρχει πια στην Ευρώπη τίποτα το δεδομένο – όλα μπορεί να γίνουν εύκολα κι όλα περίπλοκα.

Μεγάλη στιγμή η επιστροφή του ΠΑΟ

Ο ΠΑΟ επιστρέφει στην Ευρώπη κι αυτό είναι μια καλή είδηση και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γιατί είναι ομάδα που μπορεί να φέρει βαθμούς στην Ελλάδα. Στην Πράγα πάει με προβλήματα, αφού η τελευταία εβδομάδα ήταν δύσκολη: ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είχε πέντε παίκτες που ταλαιπωρήθηκαν από ίωση κι άφησε στην Αθήνα τους Σένκεφελντ και Αλεξανδρόπουλο  - μεγάλες απώλειες και οι δυο. Το καλό είναι ότι οι Μάγκνουσον και Σάρλια έχουν συνυπάρξει στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και ότι στην προετοιμασία ο Γιοβάνοβιτς κέρδισε τον Βαγιαννίδη. Περιμένω να δω ένα Παναθηναϊκό που να παίξει 5-4-1, όπως σε κάποια από τα λίγα δύσκολα ματς που είχε πέρυσι στο πρωτάθλημα – με τον Κότσιρα στόπερ, τον Βαγιαννίδη δεξιά και τον νεοφερμένο Τσέριν ή τον Κουρμπέλη δίπλα στον Ρούμπεν. Πολλά θα εξαρτηθούν από την σοβαρότητα της άμυνάς του κι αυτό νομίζω είναι που καθιστά τον Γιοβάνοβιτς τόσο αισιόδοξο: από τον περασμένο Φεβρουάριο και έπειτα η άμυνα είναι η πιο αξιόπιστη γραμμή του. Ο ΠΑΟ έχει καλό κλίμα, έχει παίκτες με όρεξη για ποδόσφαιρο κι έχει και ένα μεγάλο κίνητρο: ο αληθινός αντίπαλός του για να μπει στους ομίλους είναι η Σλάβια. Ο επόμενος, αν την αποκλείσει, είναι του χεριού του.

Πολλοί αναρωτιούνται πως μια τόσο σταθερή ομάδα όσο η απόψινη αντίπαλος του ΠΑΟ κατέληξε στο UEFA Conference League: ο λόγος έχει να κάνει με την κακή βαθμολογία των Τσέχων στην Ευρώπη. Η Σλάβια, παρά τις τρεις παρουσίες σε προημιτελικούς ευρωπαϊκών διοργανώσεων τα τέσσερα τελευταία χρόνια, δεν κατάφερε να δώσει στην Τσεχία μια θέση που να επιτρέπει στη δεύτερη του πρωταθλήματος της να αγωνίζεται έστω στο Γιουρόπα λιγκ. Πέρυσι έχασε το πρωτάθλημα από την Πλιζέν εξαιτίας της κακής της άμυνας: πέτυχε 17 γκολ παραπάνω από την ανταγωνίστρια της αλλά δέχτηκε και 7 παραπάνω – η αστάθεια της στα ντέρμπι και η κούραση από τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις την έστειλαν στο UEFA Conference League. Παίζει 4-3-3, έχει ένα προπονητή με παράξενο όνομα (Γίντριχ Τρπισόφσκι) που πιστεύει στα γούρια, και είναι συνηθισμένη να ανοίγει κλειστές άμυνες. Αλλά στα προκριματικά καλοκαιριάτικα ζορίζεται κι έχει τα πέντε τελευταία χρόνια αποκλεισμούς από ομάδες όπως ο ΑΠΟΕΛ, η Μίντιλαντ και η Φερεντσβάρος: αν ο ΠΑΟ έχει μια ελπίδα να την αποκλείσει την έχει τώρα.

Ο παλιόφιλος Βλάνταν Ιβιτς

H Mακάμπι Τελ Αβίβ από την άλλη στο πρωτάθλημα Ισραήλ τερμάτισε τρίτη κι από την διεκδίκησή του παραιτήθηκε σχετικά γρήγορα, παρά την καλή δουλειά του Βλάνταν Ιβιτς που ανέδειξε ποδοσφαιριστές και άλλαξε προς το καλύτερο πολλά. Η νεανικότητα της ομάδας (ο Ιβιτς είχε πέρυσι 7 βασικούς κάτω από 24 χρόνων) είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη αστάθεια: η Μακάμπι περνούσε από ματς που έπαιζε σούπερ επιθετικά σε παιγνίδια που δεν μπορούσε να σκοράρει! Ο Ιβιτς για αυτό ήθελε ένα έμπειρο παίκτη με προσωπικότητα και για αυτό αποκτήθηκε ο Ζάχαβι και τα επικίνδυνα χτυπήματα φάουλ και την αεράτη κίνηση με τη μπάλα: ευτυχώς για τον Αρη δεν είναι ακόμα έτοιμος.

Η υποστήριξη των οπαδών της Μακάμπι στην «ομάδα του λαού» σε συνδυασμό με την υγρασία και την ζέστη θα δημιουργήσουν μια δύσκολη κατάσταση για τον Αρη που είναι ωστόσο κι ο ίδιος μυστήριο: το αποψινό είναι το πρώτου ματς εκτός έδρας αφού με τους Λευκορώσσους έπαιξε δυο παιγνίδια στο Βικελίδης - ένα αρκετά καλό για τα δεδομένα της εποχής κι ένα διαδικαστικό. Το πώς θα λειτουργήσει ο εφετινός Αρης μακριά από το γήπεδό του, χωρίς τον Σάσα και τον Ματίγια, είναι μια απορία μου: στα ματς με την Γκόμελ η μεσαία του γραμμή μου φάνηκε χωρίς μεγάλη σκληρότητα κι όχι τυχαία ο Μπούργος σε αυτή άλλαξε παίκτες και στα δυο ματς – ίσως για να μοιράσει τα τρεξίματα. Η δική μου αίσθηση είναι ότι  ο Αρης απόψε παίζει την πρόκρισή του: οι ομάδες του Ιβιτς ξέρουν να παίζουν αντεπιθέσεις – στα κλειστά ματς ζορίζονται.

Το μέγα το μυστήριο

Φυσικά το απόλυτο μυστήριο της βραδιάς είναι ο Ολυμπιακός. Οι εμφανίσεις του με την Μακάμπι Χάιφα ήταν απογοητευτικές και τα προβλήματα του, μετά την περασμένη Τετάρτη, αντί να μειωθούν μεγάλωσαν. Αν απόψε δεν αγωνιστεί εκτός από τον Μανωλά και το Βρσάλικο, η άμυνα που θα παραταχτεί απέναντι στους Σλοβάκους θα είναι εντελώς διαφορετική – δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα, αφού η άμυνα που είδαμε ειδικά στο Καραϊσκάκη ήταν κακή, αν εχθρός του κακού δεν ήταν συχνά το χειρότερο. Εχω μεγάλη περιέργεια για την ενδεκάδα που θα παρατάξει ο Κάρλος Κορμπεράν αλλά κυρίως θέλω να δω την διάθεση με την οποία οι παίκτες του πρωταθλητή θα αντιμετωπίσουν το παιγνίδια. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως οι αλλαγές προπονητή είναι σε μια ομάδα κάτι καλό – αν ήταν η ΑΕΚ θα είχε κάνει τρια νταμπλ στη σειρά τα τρία τελευταία χρόνια – και θεωρώ κάθε αλλαγή προπονητή μετά την έναρξη της περιόδου ένα είδος πισωγυρίσματος. Ωστόσο είναι αλήθεια πως καμιά φορά αυτές οι αλλαγές μπορεί να είναι ευεργετικές κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε δυο περιπτώσεις: αν οι σχέσεις των παικτών με τον προηγούμενο προπονητή ήταν κακές κι αν ο νέος, έχοντας πιο καθαρό μυαλό από τον προηγούμενο, διαγνώσει αγωνιστικά προβλήματα και βρει λύσεις σε χρόνο ρεκόρ.

Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι ο Κορμπεράν βρήκε στο Ρέντη καμιά εικοσαριά (και βάλε) παίκτες που μπορούν να μπουν στην ενδεκάδα – ακόμα κι ο Τζολάκης και ο Ανδρούτσος πχ έχουν παίξει σε κάμποσα ευρωπαϊκά ματς. Το κακό είναι ότι ο νέος προπονητής δεν είχε χρόνο για αξιολογήσεις. Δεν θα μου κάνει καμία απολύτως εντύπωση καμία ενδεκάδα που θα δω σήμερα – ο Ισπανός θα βασιστεί κυρίως σε αυτά που θα ακούσει από όσους στο Ρέντη βρήκε (τον Καρεμπέ, τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, τον Τοροσίδη κτλ). Η ελπίδα του Ολυμπιακού είναι οι αποφάσεις του να αποδειχτούν ποδοσφαιρικά ορθολογικές – αν αυτό συμβεί ίσως και να αρκεί κόντρα στη Σλόβαν που αγαπάει ένα ποδόσφαιρο του τύπου «όσα - πάνε - κι - όσα – έρθουν»: δεν είναι τυχαίο που στον προκριματικό του τσάμπιονς λιγκ που κι αυτή αγωνίστηκε κέρδισε την Φερεντσβάρος στην Βουδαπέστη 1-2 κι αποκλείστηκε από δαύτη στην έδρα της χάνοντας με 1-4.

Η Σλόβαν, (που σημειωτέων είναι αήττητη σε τέσσερα σερί ευρωπαϊκά ματς με τον ΠΑΟΚ, τον οποίο το καλοκαίρι του 2019 απέκλεισε), σίγουρα δεν θα έχει σχέση με την ομάδα που πέρυσι στο Καραϊσκάκη έχασε με 3-0. Όπως φυσικά με τον περσινό Ολυμπιακό δεν θα έχει σχέση κι ο αποψινός: πέρυσι για να πάρει την πρόκριση από το πρώτο ματς ο πρωταθλητής αρκούσαν ο αιφνιδιασμός του Μαρτίνς που χρησιμοποίησε ως βασικό τον Αγκιμπού Καμαρα, τέσσερις – πέντε εξαιρετικά χτυπήματα φάουλ και κόρνερ από τον Βαλμπουενά, ένα μεγάλο ματς του Μαντί Καμαρά που πίστευε πως είναι το τελευταίο του στον Ολυμπιακό, κι ένας Σισέ που ήθελε να αποδείξει πως θα γίνει ηγέτης της άμυνας. Από τότε μου φαίνεται πως πέρασαν γύρω στα εκατό χρόνια…