Ακούω και διαβάζω από χθες βράδυ ότι ο Ολυμπιακός στην Κωνσταντινούπολη έχασε μια μεγάλη ευκαιρία: μπορεί να είναι κι έτσι. Αν το απλοποιήσεις το ματς με την Μπεσίκτας όλα έχουν κριθεί σε δυο φάσεις. Στο 60΄ ο τερματοφύλακας των Τούρκων, ο γυρολόγος αλλά ικανότατος Φάμπρι κάνει μια εκπληκτική επέμβαση σε ένα τρομερό φάουλ του Φορτούνη: ίσως μόνο ο ίδιος έχει καταλάβει ότι η μπάλα πάει στα δίκτυα – για να βγάλει τη μπάλα κόρνερ τσακίζεται στο δοκάρι. Στο 75΄, από την άλλη πλευρά, ο Λεάλι, γεννημένος δυστυχώς άγουρος και για αυτό φοβισμένος από το πρώτο λεπτό του ματς, δεν καταφέρνει να αποκρούσει το πιο προβλέψιμο σουτ του ματς, αυτό που του κάνει ο ξεχασμένος από την άμυνα Μπάμπελ. Το γκολ του Ολλανδού τελειώνει το ματς, αλλά είναι η επέμβαση του Φάμπρι πιθανότατα αυτή που έδωσε στους Τούρκους την πρόκριση. Όλα αυτά έχουν συμβεί και θα ήταν ορθότατα, αν δεν υπήρχε και το υπόλοιπο ματς στο οποίο έγιναν κάμποσα σημαντικά πράγματα.
Ανέβηκε ένα Γολγοθά
Ο Ολυμπιακός προσέγγισε λάθος το ματς. Η Μπεσίκτας πήγε να αυτοκτονήσει. Η διαφορά είναι μεγάλη. Ο υποψήφιος αυτόχειρας μπορεί έστω την τελευταία στιγμή να το ξανασκεφτεί και να σταματήσει, αυτός που έχει κάνει εξ αρχής λάθος επιλογή έχει ν’ ανεβεί ένα Γολγοθά: ακόμα κι αν το καταφέρει δεν αποκλείεται να σταυρωθεί στο τέλος. Ο Ολυμπιακός έκανε το χειρότερο δυνατό ξεκίνημα, γιατί είχε απέναντί του μια ομάδα που τον είχε διαβάσει καλά, ενώ ο ίδιος δεν είχε καταλάβει, πόσο δύσκολα πήρε την ισοπαλία στο Καραϊσκάκη. Οι Τούρκοι έμοιαζαν να γνωρίζουν, όχι μόνο τις τακτικές αδυναμίες του Ολυμπιακού, αλλά και τα αγωνιστικά ελαττώματα όλων σχεδόν των παικτών του: στο πρώτο εικοσάλεπτο πετυχαίνουν δυο γκολ γεμίζοντας στην περιοχή (ξέροντας δηλαδή πως ο Λεάλι δεν βγαίνει), πιέζουν το Ρέτσο αλλά και το Φορτούνη, μεταφέρουν το παιγνίδι στα αριστερά, αλλά αφήνουν και τον Σισοκό να κατεβεί πολύ γιατί είναι αργός στις επιστροφές. Το ότι ο Ολυμπιακός έμεινε ζωντανός μετά την αρχική αυτή αντάρα οφείλεται στην παραδοσιακή μαλθακότητα των Τούρκων, που έχουν πάντα προικισμένες ομάδες, αλλά κομμάτι άψυχες. Οταν ο Ελιονούσι μείωσε με το γκολ της ζωής του, η σύγχυση των γηπεδούχων χτύπησε κόκκινο: η αποβολή του Αμπουμπακάρ είναι συνέπεια ενός εκνευρισμού – του είδους του εκνευρισμού, που έχει όποιος αντίδραση από τον αντίπαλό του δεν περιμένει. Η Μπεσίκτας στα μεγάλα ματς τέτοια μπλακ άουτ τα έχει πάθει. Και στο ματς κυπέλου Τουρκίας κόντρα στη Φενέρ με δέκα παίκτες έμεινε. Ταμπουρώθηκε παίζοντας ένα 4-5-0 με 9 παίκτες πίσω από τη μπάλα, κάλυψε καλούτσικα τους χώρους και περίμενε, αφού είχε ένα μικρό αβαντάζ να υπερασπιστεί.
Χωρίς καθαρό μυαλό
Κι ο Ολυμπιακός; Αν στην αρχή του ματς έδειξε όλες του τις αδυναμίες στην άμυνα, μετά το 40΄δείχνει μια έλλειψη καθαρού μυαλού. Παίζει χωρίς λόγο μόνο από δεξιά (και πάρα πολύ με τον Φιγκέιρας) μολονότι τη φάση του γκολ και όλα τα ρήγματα στο πρώτο ημίχρονο τα έχει βρει από την άλλη πλευρά. Κυρίως βραχυκυκλώνει ο πάγκος του. Ο ανέτοιμος Σεμπά και ο σκουριασμένος Μάριν δεν μπορούν να δώσουν τίποτα στο ματς: χρειαζόταν περισσότερο την κάθετη μπαλιά του Μάρτινς και τις πρωτοβουλίες του Ανδρούτσου, ειδικά από τη στιγμή που ο Καμπιάσο κουράστηκε. Ο Ολυμπιακός, όσο η ώρα περνά, όπως και στο πρώτο ματς, μένει ολοένα και περισσότερο από δυνάμεις κι αυτό ο Γιουνέζ το περιμένει καρτερικά. Βάζει ένα φρέσκο χαφ (τον σκληρό Ουσάλ, αντί του μπαλαδόρου Οσιακούπ) στέλνει τον Μπάμπελ φορ, γιατί ο Ντα Κόστα έχει κάρτα κι έχει αρχίσει τις τρέλες, κάνει το 4-5-0 κάτι σαν 4-1-3-1 και περιμένει καρτερικά το λάθος μιας ομάδας κουρασμένης, που μετά το 70΄αρχίζει και βγάζει και άγχος. Το λάθος το κάνει αυτός που δεν πρέπει, δηλαδή ο τερματοφύλακας. Τέλος.
Καταστροφικό ντόμινο
Είναι τελικά χαμένη ευκαιρία; Ναι, γιατί ο Ολυμπιακός έφτασε ένα γκολ από τους οκτώ. Όχι, γιατί και στις δυο φάσεις του ματς, και στην αρχή του και στο διάστημα μέχρι το σε βάρος του 3-1, έκανε πολλά λάθη: διαλέγεις και παίρνεις, αλλά δεν έχει σημασία. Χαμένη ευκαιρία ήταν ο περσινός αποκλεισμός από την Αντερλεχτ, γιατί ο Ολυμπιακός ήταν μια γεμάτη ομάδα, με πολλές λύσεις και αρκετές πολυτέλειες – ο εφετινός τόσο μπορούσε. Ο Ολυμπιακός για την περσινή του σεζόν είχε προετοιμαστεί εξαιρετικά, η εφετινή του στράβωσε καλοκαιριάτικα, μετά τον αποκλεισμό από την Μπερ Σεβά. Εν τέλει αυτό που συμβαίνει φέτος στον Ολυμπιακό δεν είναι τίποτα σπάνιο: έχει συμβεί σε πολλές ομάδες να δυσκολευτούν να συνέρθουν μετά από ένα αποκλεισμό από το Τσάμπιονς λιγκ. Οσες παγιδεύονται σε αυτό το ντόμινο της καταστροφής παθαίνουν πολλά: μπερδεύονται με τους προπονητές, πουλάνε υποχρεωτικά παίκτες γιατί έτσι απαιτεί η ζημιά, ποντάρουν σε νέους σχεδόν υποχρεωτικά, Κάποιοι καταρρέουν: ο Ολυμπιακός μπορεί ακόμα να σώσει θεαματικά την πιο κακή και δύσκολη χρονιά του κερδίζοντας το πρωτάθλημα, πράγμα που δεν θα είναι πάντως καθόλου εύκολο, όσο ο Πανιώνιος επιμένει.
Ομάδες χωρίς τεχνικό σχέδιο
Με τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού ολοκληρώθηκε και η σεζόν των ελληνικών ομάδων στα κύπελλα Ευρώπης. Ο πρωταθλητής πήγε πιο μακριά από όλους, έφτασε ένα γκολ πριν τους 8 του Γιουρόπα λιγκ, αλλά πλήρωσε στην Τουρκία ελλείψεις σε παίκτες, αλλά και προβλήματα νοοτροπίας – αυτά τα τελευταία είναι κοινά σε όλες τις ελληνικές ομάδες. Κομμάτια του χθεσινού ματς (ειδικά αυτά που έχουν να κάνουν με την επιθετική δυσκολία) τα είδαμε και στο ΠΑΟΚ – Σάλκε 0-3, στο ΠΑΟ – Αγιαξ 1-2, στο AEK – Σεντ Ετιέν 0-1, στο Χάποελ – Ολυμπιακός 1-0, όταν υπήρχε άλλος προπονητής.
Για να καταφέρεις να διακριθείς στην Ευρώπη χρειάζεσαι μια ομάδα που να έχει προκύψει από ένα τεχνικό σχέδιο – να έχει δηλαδή ένα προπονητή, που να πιστεύει σε όλους τους παίκτες του, και γιατί τους έχει διαλέξει αυτός. Αυτή η ομάδα οφείλει να εκμεταλλεύεται την έδρα της, παίζοντας πάντα για να κερδίσει, πρέπει να είναι αρκετά κυνική αλλά και σίγουρη για τον εαυτό της εκτός έδρας και χρειάζεται να έχει αρκετούς ετοιμοπόλεμους παίκτες, αφού οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι πλέον ένας μαραθώνιος, που ξεκινά τον Ιούλιο. Τέλος αυτή την ομάδα πρέπει να την ενισχύσεις τον Ιανουάριο, ώστε στα νοκ άουτ ματς να εμφανιστεί με όσο το δυνατόν λιγότερες αδυναμίες: όλα αυτά τα τελευταία χρόνια δεν γίνονται. Τι γίνεται; Πολλές ομάδες στήνονται στο πόδι για να περάσουν τον καλοκαιρινό σκόπελο και μετά καταρρέουν. Άλλες απλά κυνηγάνε το μεγάλο αποτέλεσμα της μιας βραδιάς – ενίοτε το καταφέρνουν, αλλά χωρίς συνέχεια δεν υπάρχει περιθώριο διάκρισης. Ολες σχεδόν στα δύσκολα προσπαθούν να παίξουν ένα ποδόσφαιρο, που στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν υπάρχει: προσπαθούν να κρατήσουν το μηδέν, να παίξουν άμυνα και αντεπιθέσεις ακόμα και εντός έδρας, βάζουν ως στόχο το 1-0, μαϊμουδίζουν συχνά το ποδόσφαιρο του Ρεχάγκελ και του Σάντος, το ποδόσφαιρο που θα μας ταλαιπωρεί χρόνια. Αυτό που και φέτος προσπάθησαν να κάνουν οι ελληνικές ομάδες πάει κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Δεν είναι απλά λάθος, είναι εντελώς ξεπερασμένο.
