Η επιστροφή από την διακοπή των τριών μηνών είχε ως αποτέλεσμα να δούμε ομάδες κομμάτι διαφορετικές – για την ακρίβεια η προηγούμενη απόδοσή τους δεν είχε καμία σχέση με την τωρινή και το πράγμα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Βλέποντας τι συμβαίνει και στα ξένα πρωταθλήματα δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Η όποια προσέγγιση των παιγνιδιών είναι δύσκολη: μοιάζει σχεδόν αδύνατο να προβλέψεις πως θα παρουσιαστούν όποιο κι αν είναι το κίνητρό τους. Στη Γερμανία οι παίκτες της Μπάγερν επέστρεψαν με κίνητρο να δείξουν ότι είναι καλύτεροι και κάνουν στο φινάλε της Μπουντεσλίγκα περίπατο: η Μπορούσια και η Λειψία λύγισαν από την πίεση της ανάγκης για νίκες, μολονότι το κίνητρο να στερήσουν τον τίτλο από την Μπάγερν ήταν τεράστιο. Στην Πορτογαλία αντιθέτως η Μπενφίκα, μολονότι είχε το μεγάλο κίνητρο να λυγίσει την Τοντέλα στο γήπεδό της και να πάρει κεφάλι στη βαθμολογία, έφερε πριν λίγες μέρες ένα 0-0 και οι οπαδοί της πήραν τους παίκτες κυριολεκτικά με τις πέτρες. Το ματς της Τούμπας, στο οποίο είχαμε τη δεύτερη νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟΚ φέτος, δεν ήταν μια ιστορία κινήτρων τελικά, αλλά μέτρησαν άλλα σημαντικότερα.

Η στρατηγική και η έλλειψή της

Είχαμε αφήσει τον Ολυμπιακό με τον ΠΑΟΚ σε τελείως διαφορετική κατάσταση από αυτή που τους είδαμε – ωστόσο μολονότι η απόδοση ήταν διαφορετική αδυναμίες και προτερήματα ήταν περίπου ίδια. Στο προηγούμενο μεταξύ τους ματς για το πρωτάθλημα ο Μαρτίνς είχε κερδίσει τον Φερέιρα σε μια σκληρή παρτίδα σκάκι με 0-1. Στο τελευταίο ματς των δυο ο ΠΑΟΚ είχε επικρατήσει για το κύπελλο με 3-2, γυρίζοντας ένα ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός είχε κάμποσες ελλείψεις και στο οποίο είχε προηγηθεί με 0-2. Αν τα προηγούμενα κάτι λένε οι δυο προπονητές έπρεπε να σταθούν σε αυτά τα δυο πρόσφατα (σχετικά…) ματς και να θεμελιώσουν μια στρατηγική. Αυτό είχε ο Ολυμπιακός στο παιγνίδι του. Κι αυτό δεν είχε ο ΠΑΟΚ.   

Το βασικό ζητούμενο

Οι ομάδες γύρισαν μετά από ενενήντα μέρες: το πώς θα κατένεμαν τις όποιες δυνάμεις τους ήταν το βασικό ζητούμενο. Είδαμε πάλι σκάκι – κι ίσως για αυτό νικητής ήταν πάλι ο Πέδρο Μαρτίνς. που έχει αποδείξει πως αυτό το κάνει σωστά – μεταβάλλοντας μάλιστα την στρατηγική της προσέγγισης ανά περίσταση. Αν το 1-0 είναι ένα «σκορ εργαλείο», (το σκορ που ανήκει κατά βάση στον προπονητή), ο Πέδρο Μαρτίνς εδώ και καιρό το χρησιμοποιεί σαν νυστέρι. Ειδικά στο δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος αυτό το 1-0 το συναντάς σε μια σειρά από νίκες καθοριστικές: το ενδιαφέρον στην περίπτωση είναι ότι διαφέρει κατά περίσταση. Υπάρχει π.χ το 1-0 κόντρα στον Παναθηναϊκό στο άδειο Καραϊσκάκη – μετά από ένα ματς στο οποίο η πίεση του Ολυμπιακού ανέβηκε (και πολύ στο δεύτερο ημίχρονο). Υπάρχει το 1-0 στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο, με ένα γκολ στο φινάλε (που σημειώνει ο Χασάν κι αφού προηγουμένως ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει 15 πάσες) – μιλάμε για μια νίκη υπομονής και μεθοδικότητας. Υπάρχει το 1-0 κόντρα στον ΟΦΗ – τον οποίο ο Ολυμπιακός έχει φροντίσει να ακυρώσει κυρίως στη μεσαία γραμμή. Υπάρχει το 1-0 κόντρα στον ΠΑΟΚ, στην προηγούμενη νίκη στην Τούμπα, που οφείλεται κατά βάση στην υποδειγματική δουλειά των ακραίων, (εκείνο το βράδυ ήταν ο Τσιμίκας και ο Ρατζέλοβιτς) - φυσικά και της άμυνας. Και υπάρχει και το χθεσινό 1-0, που δεν έχει σχέση με κανένα από αυτά: ο Ολυμπιακός αποφασίζει να πιάσει τον ΠΑΟΚ από το λαιμό από την αρχή (γνωρίζοντας ότι μπορεί να το κάνει γιατί στο κύπελλο έχει προηγηθεί με 0-2 πολύ νωρίς…) κι αφού το κάνει και προηγείται με τον Ελ Αραμπί, τον αφήνει στην επανάληψη να τρώγεται με τα ρούχα του δείχνοντάς του ότι έχει φέτος αντιμετωπίσει στην Ευρώπη επιθέσεις πολύ δυνατότερες από την δική του.   

 Όπως επί Ερνέστο

Ο Ολυμπιακός κάνει ένα καλό, πολύ καλό, μισάωρο επιθετικά κι αυτό του αρκεί: μας έχει δείξει χρόνια πριν ο Ερνέστο Βαλβέρδε πως αυτή η συνταγή είναι σχεδόν αλάνθαστη αρκεί να μπορείς να την ακολουθήσεις. Το χθεσινό ματς, περισσότερο και από μια νίκη του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα με 0-2 σε ένα ματς επίσης κεκλεισμένων των θυρών, μου θύμισε μια νίκη του Ολυμπιακού το 2012 με τον Ερνέστο στον πάγκο: και τότε ο Ολυμπιακός είχε πετύχει δυο γκολ στο πρώτο μισάωρο –με τον Αμπτούν στο 4΄και τον Μιραλάς στο 27΄ και (παίζοντας σε άλλες ταχύτητες βέβαια) είχε στην συνέχεια ελέγξει το ματς. Δυο γκολ πέτυχε και χθες κι αν το πρώτο ορθώς ακυρώθηκε ήταν ωστόσο πολύ σημαντικό, γιατί φάνηκε ότι πανικόβαλε τρομερά τον ΠΑΟΚ. Αν σε ένα τέτοιο ματς ο αντίπαλος σκοράρει νωρίς, ακόμα κι αν το γκολ του δεν μετρήσει η ανασφάλεια μεγαλώνει: θέλει καθαρό μυαλό, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου και προσωπικότητα για να σταθείς στο πλάνο – αν βέβαια έχεις. Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά νομίζω των δυο ομάδων χθες: ο ΠΑΟΚ βούλιαξε στην ανασφάλεια, (παρόλο που ο Παπαπέτρου δεν τόλμησε να αποβάλει τον Βιερίνια), ενώ ο Ολυμπιακός πλημύριζε από σιγουριά. Σιγουριά στο επιθετικό κομμάτι στο πρώτο ημίχρονο (όταν και ένοιωθες πως θα σκοράρει όποτε θέλει) και σιγουριά στην άμυνα στο δεύτερο, όταν ακύρωσε τελείως τον ΠΑΟΚ αναγκάζοντας τον Βιερίνια να σουτάρει από τη σέντρα (!) μήπως και καταφέρει να δημιουργήσει κάποιο κίνδυνο. Στο ματς δεν καταγράφεται επέμβαση του τερματοφύλακα του Ολυμπιακού κι αυτό για την ιστορία των συγκεκριμένων αγώνων είναι πρωτοφανές.     

Με άνεση και ευκολία

Ο Φερέιρα έκανε τα προβλεπόμενα για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις στην άμυνα, αλλά οι παίκτες που χρησιμοποίησε τις έκαναν να φανούν ακόμα πιο μεγάλες. Ο Βιερίνια δεν έχει το νεύρο της νιότης του: ο Βαλμπουενά στη φάση του γκολ είναι σαν να του λέει ότι πρέπει ν αρχίσει να σκέφτεται το αντίο στο ποδόσφαιρο. Ο νεαρός Μιχάι, που βρέθηκε βασικός, δεν έκρυψε το τρακ του. Στη φάση του γκολ του Ελ Αραμπί, ο Βιερίνια χάνει τη μπάλα από τον Βαλμπουενά κι ο Μιχάι δεν υπάρχει πουθενά! Χωρίς σιγουριά στα μετόπισθεν ο ΠΑΟΚ δεν κάνει φάση μολονότι ο Φερέιρα ρίχνει στο γήπεδο όλους τους παραγωγικούς μέσους και επιθετικούς που έχει - ξεκινά με Μίσιτς, Μαουρίσιο, Μπίσεσβαρ, Λημνιό και Ακπομ και βάζει στο δεύτερο ημίχρονο και τον Πέλκα, τον Σβιντέρσκι. Η αίσθηση όλων είναι ότι όταν ο Ελ Αραμπί έκανε το 1-0 τελείωσε το ματς! Ο Ολυμπιακός δεν απειλείται ποτέ γιατί απέναντί του έχει μια πελαγωμένη ομάδα που δεν ξέρει τι να κάνει, ενώ αυτός, αυτό που ο προπονητής του έχει ζητήσει, το κάνει με άνεση και ευκολία.

Ο ΠΑΟΚ είναι ένα ειδικό θέμα: είναι εύκολο να λες ότι φταίει ο Φερέιρα, αλλά είναι μια μισή αλήθεια – δηλαδή ένα ψέμα τεράστιο. Όταν για τρεις μήνες διακινείς την ιστορία της παύλας, παύλα κινδυνεύεις να βάλεις στη σεζόν σου: θα το δούμε αύριο. Για την ώρα το χειροκρότημα ανήκει στον Ολυμπιακό και στον προπονητή του. Αλλά και στην διοίκησή του, που επέβαλε συνθήκες συναγερμού, θύμισε στους παίκτες την ευθύνη τους, ανανέωσε το συμβόλαιο του προπονητή, απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι οι τίτλοι κερδίζονται με στρατηγική. Μαζί με τον Μαρτίνς δυο μεγάλα παιδιά, ο Ελ Αραμπί και ο Βαλμπουενά, των οποίων τον ερχομό πέρυσι το καλοκαίρι πολλοί είδαν με δυσπιστία, ετοιμάζονται να βάλουν την υπογραφή τους στο πιο μάγκικο πρωτάθλημα ίσως στην ιστορία του συλλόγου. Που πρωταθλήματα έχει όσα όλοι οι άλλοι μαζί γιατί ξέρει να τα κερδίζει…