Παιγνίδια όπως αυτό που κέρδισε ο Ολυμπιακός στο Περιστέρι έχουν πλάκα μόνο για ένα λόγο: για τα σκισμένα κείμενα, δηλαδή για όλα αυτά που κάποιος αθλητικογράφος έχει γράψει ή είναι έτοιμος να γράψει και που ένα γκολ που προκύπτει αιφνιδιαστικά, αλλά όχι τυχαία, δεν μας επιτρέπει να τα διαβάσουμε ποτέ. Διότι η κριτική γίνεται στην Ελλάδα σχεδόν αποκλειστικά εκ του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα αλλάζει τα πάντα. Πόσο μάλλον κρίσεις που θα ήταν έτσι κι αλλιώς μεροληπτικές.

Τι ήταν ήδη γραμμένο

Επειδή είναι κρίμα να πάνε χαμένα τα κείμενα κριτικής θα σας πω εγώ τι γράφανε: όλα είναι δεδομένο ότι περνούσαν τον Πέδρο Μαρτίνς γενναίες δεκατέσσερις απαριθμώντας τα λάθη του. «Κακώς έβαλε τον Φορτούνη όταν χτύπησε ο Σουντανί διότι ο παίκτης δεν είναι έτοιμος για να παίξει δυο ματς στη σειρά – θα πρεπε να τον κρατήσει στον πάγκο για να τον βάλει με τη Λαμία». «Κακώς έβγαλε τον Ελ Αραμπί για να βάλει τον Γκασπάρτ από τη στιγμή που η ομάδα δεν κέρδιζε: το ότι έπαιζε με δέκα παίκτες δεν σημαίνει κάτι – θα μπορούσε να παίξει πίσω με «τρεις» ή να βγάλει κάποιο χαφ, αν ντε και καλά ήθελε να διατηρήσει την τετράδα στην άμυνα». Φυσικά όλα αυτά θα συνοδεύονταν με κρίσεις για την ανυπαρξία του Χασάν στο διάστημα που έπαιξε, για την έλλειψη του Μορ έστω στον πάγκο, για τη μη χρησιμοποίηση του Λοβέρα ή έστω του Καμαρά: όσοι δεν παίζουν είναι ως γνωστόν οι καλύτεροι παίκτες. Μετά θα γράφαμε ότι με τη Λαμία ο Μαρτίνς παίζει τον πάγκο του ή ότι υπάρχει προβληματισμός στη διοίκηση ενόψει των δύσκολων παιγνιδιών που ακολουθούν. Το κείμενο φυσικά θα έκλεινε με αναφορές στην εμμονή του προπονητή με τον Αιγύπτιο – αναφορές που θα κατέληγαν σε ψυχογραφήματα της συμφοράς και προβλέψεις ότι κάποια μέρα (σύντομα μάλλον…) ο Μαρτίνς θα φύγει και θα πάρει και τον Αιγύπτιο μαζί του. Κάντε λίγη υπομονή και θα τα διαβάσετε όλα αυτά: όταν για ένα προπονητή που ολοκληρώνει την κανονική περίοδο με την ομάδα του αήττητη δεν έχει γραφτεί ένα μπράβο, σκεφτείτε τι θα γίνει στο πρώτο στραβοπάτημα!

Παντού και πάντα μόνος του

Το ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι όλη αυτή η προκατειλημμένη κριτική θα έμοιαζε και ολόσωστη, ειδικά σε όσους νομίζουν ότι ο Ολυμπιακός παίζει παντού και πάντα μόνος του και ότι ο αντίπαλος δεν έχει ποτέ καμία σημασία αφού δεν υπάρχει αντίπαλος, που από τη μεριά του να κάνει κάτι σωστό. Στην προκειμένη περίπτωση για να γίνει κατανοητό τι έκανε ο Μαρτίνς πρέπει κάποιος να λάβει στα υπόψιν του πολλά από αυτά που έκανε ο Ατρόμητος και πολλά από αυτά που θα μπορούσε να κάνει ο Σάββας Παντελίδης, έτσι όπως το παιγνίδι εξελίχτηκε. Ο Φορτούνης μπήκε (αντί του Λοβέρα ή του ίδιου του Χασάν) γιατί ο Μαρτίνς προτίμησε να έχει ένα παίκτη που να κατεβάζει καλύτερα τη μπάλα και να σπρώχνει ευκολότερα το παιγνίδι προς το πλάι – γιατί εκεί και μόνο υπήρχαν χώροι (όχι τυχαία ο Ομάρ έχει δυο πολύ καλές ευκαιρίες). Ο Ατρόμητος με τρεις κόφτες έχει δυσκολέψει την κυκλοφορία της μπάλας από την αρχή και ο Γκιγιέρμε δεν είναι στα καλύτερά του. Το ρόλο του Σουντανί στην πλαισίωση του Ελ Αραμπί τον αναλαμβάνει ο Μασούρας (όχι τυχαία έχει στο πρώτο ημίχρονο την καλύτερη ευκαιρία του αγώνα, όταν ο Μέγερι του στερεί το γκολ του 0-1). Όταν αποβάλλεται ο Ελαμπντελαουί, ο Μαρτίνς θέλει να αποφύγει να παίξει άμυνα με τρεις γιατί σε αυτή την περίπτωση χάνει τις κούρσες του Τσιμίκα, που είναι ένας από τους καλύτερους. Γνωρίζει επίσης  πως από τη στιγμή που δεν έχει κανένα εξτρέμ, που θα μπορούσε να παίξει (ψευτο)δεξί μπακ παραμένοντας ψηλά, ο Ατρόμητος θα φέρει όλο του το παιγνίδι στην άδεια πλευρά του και θα υποχρεώσει και τον Βαλμπουενά να επιστρέφει, ενώ ο Μαρτίνς τον Γάλλο τον θέλει στο γήπεδο όσο πιο ψηλά γίνεται (όχι τυχαία είναι δική του η σέντρα στο γκολ του Χασάν). Επίσης ο Μαρτίνς γνωρίζει πως ο Ατρόμητος δεν θα βγει από την περιοχή του στο τέλος, όσο δεν μπορεί να κρατήσει μπάλα στη μεσαία γραμμή και θέλει να τον δει να μένει εκεί. Ο Μαρτίνς βλέπει ότι το ματς θα κριθεί στο γκολ και περιμένει μια ατομική ενέργεια του Φορτούνη ή του Βαλμπουενά – για αυτό τους κρατά στο γήπεδο μαζί μέχρι τέλους. Αν κρατήσει μαζί τους και τους Ελ Αραμπί – Χασάν για να βάλει τον Γκασπάρτ θα πρέπει να βγάλει ένα μέσο, αλλά και ο Μπουχαλάκης και ο Γκιγιέρμε του είναι απαραίτητοι για να μην καταφέρει ο Ατρόμητος να κρατήσει τη μπάλα. Ο Μαρτίνς θέλει η ομάδα του να κάνει όσο πιο πολύ κατοχή μπάλας γίνεται γιατί πιθανότητα να σκοράρει με αντεπίθεση δεν υπάρχει: ο Ατρόμητος, παρόλο που παίζει με παίκτη παραπάνω, δεν έχει σκοπό να βγει και θα μείνει μέχρι τέλους στην περιοχή του επιδιώκοντας να κρατήσει το «μηδέν». Ο τεχνικός του Ολυμπιακού δεν έχει μαγική σφαίρα για να δει σε αυτή ότι ο Χασάν θα σκοράρει και δεν κερδίζει το ματς. Αλλά κάνει ότι είναι λογικό για να μη χάσει η ομάδα του τη συνοχή της και να μείνει ψηλά στο γήπεδο. Το αν το γκολ θα μπει είναι δουλειά των παικτών του. Αλλά άντε να το εξηγήσεις.  

Γιατί ήθελε τον Χασάν

Ο Μαρτίνς έχει εμπιστοσύνη στον Χασάν και τον ήθελε πίσω, όχι γιατί είναι τρελός και εμμονικός μαζί του, αλλά γιατί απλά γνωρίζει την χρησιμότητα του και ξέρει ότι ο παίκτης, αντίθετα με άλλους, δεν θα είχε προβλήματα προσαρμογής: δύσκολα τη δεδομένη στιγμή θα μπορούσε να βρει ένα φορ που να μην χρειαζόταν να μάθει την ομάδα και να τον μάθει η ομάδα. Αν τον ήθελε πίσω, είναι γιατί θεωρεί ότι έχει μεγαλύτερη χρησιμότητα από τον Γκερέρο και μπορεί να αντικαταστήσει κατά περίσταση τον Ερλ Αραμπί, γιατί έχουν κάμποσα κοινά στοιχεία. Δεν είναι ίδιοι, δεν συγκρίνονται, αλλά είναι παίκτες περιοχής, καλοί με την πλάτη στην εστία, ψηλοί και οι δύο – φυσικά ο Ελ Αραμπί είναι πιο εκρηκτικός και πιο μεγάλος τεχνίτης, αλλά κι ο Χασάν είναι παιδί που δουλεύει και το είδαμε και πέρυσι.

Ο ευκολότερος τρόπος για να είναι αποδοτική μια ομάδα στην επίθεση είναι να μην αλλάζει πολύ το παιγνίδι της, ανάλογα με το ποιος είναι ο σέντερ φορ της. Ο Γκερέρο με τον Ελ Αραμπί δεν έμοιαζαν καθόλου: όταν αγωνιζόταν ο Ισπανός, ο Ολυμπιακός έπρεπε να παίζει ολότελα διαφορετικά, αφού καθαρό φορ περιοχής δεν είχε – ο Γκερέρο είχε άλλες αρετές. Χθες θα ήταν εντελώς αδύνατο να βοηθήσει, όχι γιατί δεν θα ήθελε, αλλά γιατί η κλειστή άμυνα του Ατρόμητου δεν θα το επέτρεπε. Ενώ ο Χασάν καθάρισε το ματς με το μπόι του: είναι ικανός στο ψηλό παιχνίδι και οι συμπαίκτες του το γνωρίζουν. Χθες στις καθυστερήσεις του αγώνα ο Βαλμπουενά σηκώνει τη μπάλα σαν να παίζει ακόμα ο Ελ Αραμπί. Δεν έπαιζε. Αλλά ο Χασάν τη δουλειά την έκανε.

Υπομονή και όρεξη να υπάρχει…

Θα γίνει πιο αγαπητός ο Αιγύπτιος μετά το γκολ αυτό; Δεν νομίζω. Οποιοι δεν τον γουστάρουν θα συνεχίσουν να το κάνουν ακόμα κι αν βάλει δέκα γκολ στη συνέχεια: πέρυσι στο δεύτερο γύρο ήταν πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, αλλά όποιος δεν τον ήθελε νερό στο κρασί του δεν έβαλε. Ο κόσμος θέλει παίκτες εκρηκτικούς, ικανούς στο ένας εναντίον ενός, θεαματικούς κτλ – ο Χασάν δεν τα έχει αυτά και ως εκ τούτου δύσκολα θα βρει και φίλους. Αλλά χθες γλύτωσε το Μαρτίνς. Τα κείμενα σκίστηκαν. Η γκρίνια μπορεί να περιμένει. Οσο ο Ολυμπιακός δεν τρέχει, θα υποβόσκει…