Το ΑΕΚ – Παναθηναϊκός (1-1) που έγινε χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ είχε προβληθεί ως ο πρώτος τελικός των εφετινών play off. Αν κέρδιζε η ΑΕΚ άφηνε τον ΠΑΟ οκτώ βαθμούς πίσω της και περιόριζε δραματικά τις ελπίδες του να πάρει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Αν κέρδιζε ο ΠΑΟ θα έβρισκε αυτή τη νίκη που θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα: η ομάδα του Μπόλονι έχει και καλό πρόγραμμα. Η ισοπαλία δημιούργησε στην ΑΕΚ μια κάποια ανακούφιση, αλλά τελικά και οι δυο δούλεψαν για τον ΠΑΟΚ που κέρδισε στο ντέρμπι τον Αρη και τον έπιασε στη δεύτερη θέση και απομακρύνθηκε και από τους δυο. Το πιο σημαντικό για την ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία είναι ότι δείχνει σημάδια σταθερότητας. Που λείπει από τους υπόλοιπους. 

Ξαναείδαμε το ίδιο ματς

Η ισοπαλία που προέκυψε στο ΟΑΚΑ ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟ δεν θα έπρεπε να αφήσει ιδιαίτερα ευχαριστημένο κανένα από τους δυο για ολότελα διαφορετικούς λόγους. Στην πραγματικότητα ξαναείδαμε το ΠΑΟ – ΑΕΚ της Λεωφόρου γιατί οι ομάδες παρουσίασαν πάλι τις ίδιες περίπου αδυναμίες. Ο ΠΑΟ δέχτηκε την ισοφάριση από τον Λιβάι Γκαρσία στις καθυστερήσεις κι ενώ κρατούσε με νύχια και δόντια το 0-1. Η ισοπαλία τον απομακρύνει από τον ΠΑΟΚ και δεν του επέτρεψε να μειώσει σημαντικά την απόσταση από την ΑΕΚ (που θα φιλοξενήσει στη Λεωφόρο) αλλά και από τον Αρη, τον οποίο πρέπει να επισκεφτεί στο Βικελίδης. Ο ΠΑΟ άνοιξε πάλι το σκορ στην πρώτη του τελική προσπάθεια (αυτή τη φορά στο μισάωρο με τον Ιωαννίδη), αλλά δεν μπορούσε πάλι να χτίσει δυο αντεπιθέσεις της προκοπής γιατί δεν κρατά καθόλου τη μπάλα: στην καλύτερη των περιπτώσεων ένας παίκτης τρέχει με τη μπάλα όσα μέτρα μπορεί! Ωστόσο, παίζοντας ακόμα κι έτσι, έφτασε κοντά στο να κερδίσει. Στην ισοφάριση του Γκαρσία ο Μπόλονι πρέπει να φαρμακώθηκε.  

Αλλά και η ΑΕΚ δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένη: η ανακούφιση γιατί γλύτωσε μια ακόμα ήττα σε ντέρμπι είναι μεγάλη, αλλά από το ματς δεν έχει κάτι να κρατήσει. Χάρισε πάλι ένα γκολ σε ένα αντίπαλο που ούτε καν την πίεσε, ήταν επιθετικά φλύαρη και δεν μπόρεσε πάλι να κερδίσει ένα ντέρμπι. Το γκολ του Γκαρσία έσωσε τον Χιμένεθ από νέες μουρμούρες, αλλά ο Ισπανός δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος έστω κι αν γλύτωσε τα χειρότερα. Όχι μόνο χάνει βαθμούς αλλά χάνει και παίκτες: ο νέος τραυματισμός του Ολιβέιρα πχ είναι ανησυχητικό σημάδι. Κι αν δεν κερδίσει η ΑΕΚ κάποιο ντέρμπι, δεν θα ναι απλό να τερματίσει στην πρώτη τετράδα. Δεκατρία ματς χωρίς νίκη με Ολυμπιακό, ΠΑΟ και ΠΑΟΚ (όλα με ξένους διαιτητές) είναι αρνητικό ρεκόρ που δύσκολα κάποιος θα σπάσει.     

Όπως τον καιρό του Αμπέλ  

Αντιθέτως αυτό θα το πετύχει εύκολα ο ΠΑΟΚ, που μπορεί να τερματίσει δεύτερος. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε το πρώτο ντέρμπι με αντίπαλο τον Αρη φέτος: τον είχε κερδίσει και πέρυσι στο αντίστοιχο ματς των play off. O βασικός λόγος που τα κατάφερε είναι ότι τον βρήκε πολύ χαλαρό στην αρχή: το γκολ που πέτυχε ο Σβαπ στο 5΄μετά από ωραία μπαλιά του Σβιντέρσκι (αλλά και ασυνεννοησία του Κουέστα με τον Ρόουζ) έκριναν το παράξενο αυτό ματς στο οποίο δεν έλειψε η ένταση. Ο ΠΑΟΚ μπορούσε να τελειώσει νωρίς το ματς, αλλά στο 52΄ο Κουέστα σταμάτησε τον Ζίφκοβιτς κι ο Αρης που ανέβηκε στο τέλος θα μπορούσε να ισοφαρίσει με τον Μπερτόλιο – τον νίκησε όμως ο Πασχαλάκης. Ο Αρης για τρίτο ματς στη σειρά δέχεται γκολ στην πρώτη τελική του αντιπάλου κι αυτό είναι πρόβλημα. Χθες δεν κατάφερε να αξιοποιήσει το αριθμητικό του πλεονέκτημα στο τέλος, αλλά ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του μετά την αποβολή του Γουάρντα ήταν λίγος.

Ο ΠΑΟΚ παίρνει δεύτερη σημαντική νίκη στη σειρά παίζοντας το 3-4-3 (που μοιάζει πολύ με 5-3-2) του Αμπελ Φερέιρα, που ο Γκαρσία σωστά θυμήθηκε. Η βελτίωση της άμυνας (έστω κι αν κακώς συνδυάζεται με εγκατάλειψη του παιγνιδιού κατοχής της μπάλας) του δίνει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ο Αρης αντιθέτως για να το πάρει το εισιτήριο αυτό θα ιδρώσει ακόμα πολύ. Χωρίς ένα καλό σκόρερ τα ματς των play off (ειδικά τα εντός έδρας, που χώροι δεν υπάρχουν) έχουν αποδειχτεί για το Μάντζιο τεράστια σπαζοκεφαλιά.     

Διακοπές από τώρα

Ο Ολυμπιακός έκανε ένα ακόμα ματς προετοιμασίας διακοπών: η διαφορά με την εμφάνιση στην Τούμπα είναι ότι αυτή τη φορά κατάφερε να κερδίσει. Ο Αστέρας έχασε το ματς όχι γιατί ήταν χειρότερος, αλλά γιατί δεν πήρε το ρίσκο που ήταν απαραίτητο για να κάνει αποτέλεσμα: όφειλε να το κάνει ακόμα και αν ο Ολυμπιακός ήταν ανόρεχτος. Ο Ράσταβατς χαρακτήρισε ήρωες τους παίκτες του γιατί έχουν βγάλει ένα δύσκολο πρόγραμμα, αλλά εγώ δεν είδα ηρωϊσμούς: είδα μια ομάδα που δεν μπορούσε να φτιάξει τρεις αντεπιθέσεις της προκοπής για να πάρει αποτέλεσμα. Ενα δοκάρι με τον Ριέρα και μια δυο τελικές (με τον Μπαράλες και τον Κρισπι) ήταν μάλλον μικρή επιθετική παραγωγή απέναντι σε ένα Ολυμπιακό που περπατούσε.

Ο Μαρτίνς άλλαξε πολύ την ενδεκάδα σε σχέση με την περασμένη Κυριακή: επανέφερε τον Καμαρά, τον Βαλμπουενά και τον Σεμέντο, ξεκίνησε τον τερματοφύλακα Κρίστινσον, έδωσε φανέλα βασικού στον ορεξάτο Λαλά και στον ανέμπνευστο Τιάγκο Σίλβα, έβαλε τον Βρουσάι και τον Κάιπερς δίπλα στον Χασάν και δεν έπαιξε 3-4-3, αλλά κάτι σαν 4-4-2. Διασκεδάζω αφάνταστα όταν ακούω διάφορους να κρίνουν την αποτελεσματικότητα των διατάξεων, όταν το πρόβλημα είναι φανερά η όρεξη των ποδοσφαιριστών. Οποιο κι αν είναι το σχήμα, μια ομάδα άδεια και χωρίς κίνητρο, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει τα τελευταία ματς της σεζόν ως ένα είδος διεκπαιρεωτικής υποχρέωσης: ο Ολυμπιακός κάνει αγγαρεία και μέσες άκρες το παραδέχτηκε και ο προπονητής του – ο Μαρτίνς δήλωσε υπεύθυνος για την έλλειψη έντασης με την οποία οι παίκτες του αγωνίστηκαν. Είπε πως θα προσπαθήσει να αλλάξει τη διάθεση της ομάδας: αμφιβάλω πολύ αν γίνεται. Τουλάχιστον είδε τους παίκτες του να κερδίζουν. Ένα γκολ του Παπασταθόπουλου με κεφαλιά στο 52΄έφτανε. Σκόραρε όχι τυχαία ο πιο σοβαρός…

Για να πω την αλήθεια τα play off αποδεικνύονται απλά μια περιπέτεια κούρασης. Σε δυο αγωνιστικές από τώρα μπορεί να μην υπάρχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Κάπως αλλιώς τα είχαν φανταστεί όλοι νομίζω...