Αρχικά έπεσαν μπουκάλια, μετά κροτίδες. Ο Σούγκρεν μιλούσε με τον καλό Σκωτσέζο διαιτητή Μάντεν για το χάος που επικρατούσε στην Τούμπα. Μετά άρχισαν να πέφτουν φωτοβολίδες – δεν ήταν η πρώτη φορά. Ολο αυτό ήταν σαν τελετουργικό που προετοίμαζε την εισβολή των οπαδών που κανένα δεν εξέπληξε κι αυτό για τον ΠΑΟΚ είναι μάλλον το χειρότερο: ο τηλεθεατής ήταν βέβαιος πως αυτό θα συμβεί. Όχι γιατί «στο γήπεδο υπήρχαν διακόσια ή τρακόσια τσογλάνια», όπως από χθες το βράδυ κυκλοφορεί ως τάχα μου δικαιολογία. Αλλά γιατί ο χωρίς διοίκηση ΠΑΟΚ βαδίζει καιρό τώρα προς αυτό το χάος: το διοικητικό μοντέλο της ομάδας έμοιαζε να την οδηγεί σε αυτή την κατάληξη. Ωστόσο κακώς μιλάμε για τον ΠΑΟΚ: η βραδιά είναι του Αρη. Που έντεκα χρόνια μετά την τελευταία του νίκη εκεί δεν κέρδισε απλά, αλλά άλωσε την Τούμπα.   

Η μεγάλη εικόνα και οι λεπτομέρειες

To ντέρμπι της Θεσσαλονίκης ήταν το μεγάλο ματς της ενδέκατης αγωνιστικής. Στα ντέρμπι υπάρχει, πριν από τις λεπτομέρειες, η μεγάλη εικόνα κι αυτή είναι που κάνει τη νίκη του Αρη ακόμα περισσότερο σπουδαία. Αναρωτιόμουν πριν το παιγνίδι, αν υπήρχε χειρότερη στιγμή για τον Αρη να δώσει αυτό το ματς. Θυμηθείτε τη σεζόν του. Μετά από ένα ευρωπαϊκό αποκλεισμό πικρό και οικονομικά καταστροφικό, ακολούθησε μια τιμωρία αφαίρεσης έξι βαθμών για λόγους που κανείς ακόμα δεν έχει καταλάβει. Στη συνέχεια ήρθε το νωθρό ξεκίνημα, οι απώλειες βαθμών με τον ΟΦΗ και τον Απόλλωνα στο «Βικελίδης» αλλά και η ήττα από τον Ιωνικό, που πάγωσαν τον κόσμο. Μετά το χειρουργείο στο ματς με την ΑΕΚ, ακολούθησε η σκληρή ήττα από τον ΠΑΣ και μετά η Τούμπα. Μια ήττα στο ντέρμπι θα ήταν η σφραγίδα σε μια χρονιά που έμοιαζε καταραμένη.

Θα μπορούσε να βρει ο ΠΑΟΚ τον Αρη σε καλύτερη για τον ίδιο στιγμή; Πολύ αμφιβάλω. Αλλά μεταξύ των δύο υπάρχει μια διαφορά και χθες φάνηκε: στον πλανήτη του Αρη κάθε δυσκολία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο πάθος για αντίδραση. Στον ΠΑΟΚ η πρώτη σοβαρή δυσκολία (που δεν έχει να κάνει με τις απώλειες βαθμών στο πρωτάθλημα, αλλά με την απροθυμία του Ιβάν Σαββίδη να επενδύσει ποικιλοτρόπως) έφερε κατάρρευση: όπως προς τιμή του παραδέχτηκε ο Ρασβάν Λουτσέσκου το μεγάλο πρόβλημα φέτος είναι η διάψευση των προσδοκιών. Όμως ποιος καλλιεργεί προσδοκίες ποντάροντας στην επικοινωνία; Μήπως τελικά ακόμα και το ντου των οπαδών στο τέλος δεν είναι παρά ένα είδος αποτελέσματος, που προκάλεσε η επένδυση στην δημιουργία μιας ακόμα επικοινωνιακής φούσκας; Δεν το ξέρω: απλώς το υποψιάζομαι. Βλέπω όμως τις σκηνές και πιστεύω πως η διαφορά των δυο ομάδων είναι ότι στο Βικελίδης αυτά δεν θα συνέβαιναν ποτέ: στη συντριβή από τον ΠΑΣ πχ ο κόσμος του Αρη αντέδρασε αποδοκιμάζοντας, αλλά χωρίς ποτέ να ξεπεράσει τα όρια. Ενώ αυτοί που μπούκαραν στο γήπεδο χθες έχουν μεγαλώσει ακούγοντας πολλούς, που ως δουλειά είχαν να τους πείσουν ότι στον ΠΑΟΚ του Σαββίδη όρια δεν υπάρχουν: συγχωρούνται τα πάντα.  

Ρεζιλεύει το σύστημα

Φυσικά υπάρχει και το ματς. Στο ματς είδαμε την ομάδα του Ακη Μάντζιου να ξεδοντιάζει στο πρώτο ημίχρονο τη μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ και να βρίσκει το γκολ που έψαχνε με τον Μαντσίνι κι αφού προηγουμένως ο ΕνΝτιαγιέ είχε καταπιεί τους πάντες. Ο ΠΑΟΚ πλήρωσε αρχικά διάφορες τρέλες του Λουτσέσκου - κυρίως το ποντάρισμα σε μια light μεσαία γραμμή (η ταυτόχρονη παρουσία του Κούτριτς, του Σβαπ και του Μπίσεσβαρ θύμιζε περιφορά επιταφίου) και την χρησιμοποίηση του Μουργκ σε θέση εξτρέμ.  

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Αρης έδειξε το κέφι του να παίξει άμυνα: άφησε τη μπάλα στον χωρίς ιδέες ΠΑΟΚ και δεν κινδύνεψε παρά ελάχιστα στο διάστημα της αναμενόμενης πίεσης. Μάλιστα στο τέλος, μετά το πέρασμα στο γήπεδο του Γκάμα, του Ματίγια και του Μάνου, άρχισε και να κυκλοφορεί τη μπάλα: μετά το 80΄δεν καταγράφεται, όχι ευκαιρία του ΠΑΟΚ, αλλά έστω κάτι που να μοιάζει με τελική προσπάθεια. Ο Αρης τελειώνει το ματς κάνοντας κατοχή μπάλας σαν σε προπόνηση, ενώ οι μόνοι που τρέχουν από τη μεριά του ΠΑΟΚ είναι όσοι εισέβαλαν στο γήπεδο. Αν είσαι οπαδός του νικητή το βλέπεις και σκέφτεσαι «πως τους πετσόκοψες έτσι βρε Αρη;»: δεν μιλάμε για απλή νίκη, αλλά για σελίδα ιστορίας στα ντέρμπι.

Οσο για την διαχείριση της διακοπής από τον διαιτητή (που ήταν ολόσωστη) ή την τιμωρία του ΠΑΟΚ, αυτά τον Αρη μπορούν απλά να τον διασκεδάζουν. Σε λίγες μέρες ο κόσμος του μπορεί να χλευάζει το ποδοσφαιρικό σύστημα της χώρας μας, υποστηρίζοντας πως η ομάδα του παίρνει μέρος σε ένα πρωτάθλημα κουβαλώντας ένα -6 για μια υποτιθέμενη παράβαση που κανείς δεν θυμάται, την ώρα που όποιοι διακόπτουν αγώνες με εισβολή στο γήπεδο τιμωρούνται να παίξουν κεκλεισμένων των θυρών με τη Λαμία και τον Αστέρα! Αυτός θα είναι ο δεύτερος θρίαμβος του Αρη: η γελοιοποίηση του συστήματος – ένας θρίαμβος ηθικός, αλλά για τον οπαδό του υπέροχος.              

Ο Βαλμπουενά ζωγράφισε

Κατά τα άλλα ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ πέρασαν τα εμπόδια του Βόλου και του ΠΑΣ κερδίζοντας με το ίδιο σκορ και περίπου με τον ίδιο τρόπο. Ο Ολυμπιακός κέρδισε δεύτερο συνεχόμενο ματς με γκολ στο τέλος: και τι γκολ! Η ζωγραφιά από εκτέλεση φάουλ του Βαλμπουενά στις καθυστερήσεις ήταν ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουμε δει φέτος με εκτέλεση φάουλ. Η περίπτωση του Γάλλου και της εφετινής της χρησιμοποίησης χρίζει μιας ειδικής αναφοράς που θα την προσεχώς γιατί έχω να πω πολλά. Για την ώρα δυσκολεύομαι να εκτιμήσω αν αυτές οι δύσκολες νίκες του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα (κι όχι μόνο…) με γκολ στο τέλος (στα παιγνίδια με τον ΠΑΣ, τον Παναιτωλικό, την Αντβέρπ, την Φενέρ, τον Βόλο χθες) έχουν να κάνουν με τη δυσκολία του προγράμματος ή με την δυσκολία του Ολυμπιακού στο γκολ – δυσκολία που σαφώς οφείλεται και στο ότι οι πιο πολλοί από τους ακραίους του (Λόπεζ, Ροντρίγκεζ, Ονιεκούρου κτλ) δεν είναι σκόρερ.

Αν ισχύει το πρώτο, από τη στιγμή που μετά το τέλος των υποχρεώσεων του στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ το πρόγραμμα του ελαφραίνει, ο πρωταθλητής θα παίξει και καλύτερη μπάλα. Αν ισχύει το δεύτερο θα πρέπει να μάθει να ζει με το πρόβλημα, αναζητώντας τον ήρωα της μιας βραδιάς κάθε φορά που δεν ανοίγει το σκορ νωρίς: δεν είναι εύκολο.  Χθες το πράγμα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο αν ο Βατσλίκ δεν έπιανε το πέναλτι του Φαν Φεερτ στο 8΄κι αν ο Ελ Αραμπί δεν έδειχνε κλάση και ψυχραιμία από τη βούλα, μολονότι παίκτες και προπονητές του Βόλου έγιναν απερίγραπτα κωμικά πράγματα για να τον εκνευρίσουν.

Περίπου με τον ίδιο τρόπο

Ανάλογα περιπετειώδσης ήταν και η νίκη της ΑΕΚ στα Γιάννινα. Η Ενωση δείχνοντας τις γνωστές αδυναμίες της (ο Μίτογλου καταταλαιπωρήθηκε από τον Περέα κι ο Μισλέν ιδροκόπησε κι έγινε αλλαγή) βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ (ο ΠΑΣ προηγήθηκε με πέναλτι του Εραμούσπε), αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία της και ισοφάρισε γρήγορα με τον Αμραμπατ. Ο Γιαννίκης ρίσκαρε πολύ στην επανάληψη. Η υιοθέτηση του 4-4-2 (με τον Ανσαριφάρντ στο γήπεδο και τον Λιβάι Γκαρσία αντί του σβηστού Τζούμπερ), οδήγησε τον ΠΑΣ στο να βγει από το καβούκι του και να τρέξει: ο ΠΑΣ δεν βρήκε το γκολ του 2-1 και ξόδεψε δυνάμεις – πράγμα που στο τέλος μέτρησε. Όπως μέτρησε και η χρησιμοποίηση του παραπονιάρη Σακόφ αντί του Μάνταλου. Ο Σακόφ είχε δυο μεγάλες ευκαιρίες. Εχασε την πρώτη από ατυχία, αλλά ευστόχησε με τη βοήθεια της τύχης στη δεύτερη. Ο Λοντίγκιν που είχε κάνει σπουδαίες επεμβάσεις, νικήθηκε εξαιτίας μιας παρεμβολής του Κάργα σε ένα μάλλον ελεγχόμενο σουτ. Αλλά η ΑΕΚ δεν έκλεψε κάτι: το ήθελε και το πήρε.

Ο ΠΑΟ και ο ΟΦΗ είναι καλά

Κατά τα άλλα ο ΠΑΟ κέρδισε τον Παναιτωλικό στη Λεωφόρο, αποδεικνύοντας πως τα up και τα down που έχει μέχρι τώρα είναι και θέμα διαχείρισης της πίεσης: η νίκη με τη Λαμία έκανε εύκολο το ματς με τον Παναιτωλικό παρόλο που το πρώτο ημίχρονο τελείωσε 0-0. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς παρόλο που πάλι είχε μια πειραματική μεσαία γραμμή (χωρίς Πέρεζ αυτή τη φορά) είχε ψυχραιμία και καθαρό μυαλό: απόντος του Καρλίτος ανέλαβε τη δουλειά ο ξεκούραστος Μακέντα που με ένα πέναλτι – γκολ κι ένα ωραίο τελείωμα καθάρισε το ματς στην επανάληψη. Ο ΠΑΟ θέλει να χτίσει ένα σερί σαν αυτό του ΟΦΗ χθες κέρδισε τον Ιωνικό με ένα πέναλτι γκολ του Λάμπρου στο 86΄ χωρίς να είναι καλύτερος κι έφτασε τα έξι ματς χωρίς ήττα ενώ σκαρφάλωσε τέταρτος. Τον ΠΑΟ τον περιμένει η ΑΕΚ. Ο ΟΦΗ θα έχει το Σάββατο αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ολυμπιακός και ΑΕΚ ξέφυγαν από τον ΠΑΟΚ. Είναι νωρίς να μιλήσουμε για κούρσα για δυο, αλλά έτσι μοιάζει.