Ο ΠΑΟΚ και μαζί του και η Ξάνθη, που στην πρόσφατη ιστορία που αφορά τη σχέση τους μοιάζει απλά να τον ακολουθεί χωρίς δική της στρατηγική, αποφάσισε τελικά να προσφύγει στο διοικητικό εφετείο, όπως σας έγραψα ότι θα κάνει από την πρώτη στιγμή. Όταν δεν έχεις μια ορατή γραμμή υπεράσπισης προσπαθείς απλά να κερδίσεις χρόνο: όταν οι άνθρωποι πήραν τις κλήσεις από τον αθλητικό δικαστή κατάλαβαν ότι και το τελευταίο παραμύθι που διακινήθηκε (ότι δηλαδή το πόρισμα της ΕΕΑ δεν είναι απόφαση…) δεν έστεκε κι αποφάσισαν να στείλουν τη μπάλα στα μνήματα. Είναι λογικό να συμβεί και το είχα προαναγγείλει – ίσως κάποτε η υπόθεση αυτή εκδικαστεί, αλλά κανείς δεν ξέρει πότε. Είναι προτιμότερο να σου μείνει η ρετσινιά, παρά η βούλα της ενοχής – το κατανοώ. Αυτό που δεν κατανοώ είναι τι θέλει να κάνει με το ποδόσφαιρο η κυβέρνηση. Αυτό για μένα είναι σημαντικότερο από το τις προσπάθειες των ομάδων να την γλυτώσουν. Το δάσος είναι πάντα σημαντικότερο από το δέντρο.  

Από την πρώτη στιγμή πού ξεκίνησε αυτή η ιστορία υπήρξαν εντός της κυβέρνησης δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές εκτιμήσεις. Η μία είναι ότι η κυβέρνηση «έμπλεξε με τα πίτουρα» διότι «το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ασήμαντο, διεφθαρμένο και προβληματικό κι όποιος μαζί του μπλέκει λερώνεται». Η άλλη εκτίμηση είναι ότι «πρόκειται για πρόβλημα τόσο σημαντικό ώστε θα πρεπε να ασχοληθεί μαζί του και ο ίδιος ο πρωθυπουργός» - σε μία στιγμή μάλιστα που το πρόγραμμα του είναι εξαιρετικά φορτωμένο. Από όποια πλευρά και να το δει κανείς όλα όσα  συνέβησαν στη συνέχεια είναι λανθασμένοι χειρισμοί που θα πληρωθούν ακόμα πιο ακριβά προσεχώς. Οσοι γνωρίζουμε τι πρωτάθλημα έχουμε, ξέρουμε ότι ανάλογες ιστορίες είναι πιθανό να έχουμε σύντομα κι άλλες – λίγη έρευνα χρειάζεται. Και ότι η έκρηξη της βίας παραμονεύει. 

Θα ήταν πανεύκολο να μην μπλέξει

Αν το ποδόσφαιρο είναι τόσο προβληματικό, και η κυβέρνηση κακώς έμπλεξε μαζί του, (όπως υποστηρίζουν διάφοροι υμνητές του Κυριάκου Μητσοτάκη, δημοσιογράφοι και όχι μόνο) η κυβέρνηση έπρεπε να βρει τρόπο να απεμπλακεί – είχε τη δυνατότητα να το κάνει ακόμα και μετά την ψήφιση της περίφημης τροπολογίας με την οποία σε συνθήκες πανικού προσπάθησε και κατάφερε να σώσει από τον υποβιβασμό τον ΠΑΟΚ και την Ξάνθη.

Πώς μπορούσε να πετύχει αυτή την απεμπλοκή; Νομίζω πανεύκολα. Επρεπε να βγει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και με την ίδια ευκολία που μας είπε ότι για λόγους κοινωνικής συνοχής η κυβέρνηση έπρεπε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, μπορούσε να μας πει στη συνέχεια ότι δεν έχει κανένα σκοπό να συνεχίσει να ασχολείται άλλο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα μπορούσε να πει ότι το όλο θέμα είναι αρμοδιότητα της αθλητικής δικαιοσύνης και των θεσμικών ποδοσφαιρικών οργάνων κι όχι δική της και να ζητήσει η παρέμβαση του αθλητικού δικαστή να είναι τάχιστη. Θα μπορούσε επισήμως να θυμίσει ότι η αυτοδιοίκηση του χώρου ανήκει στην ΕΠΟ και στην Λίγκα και θα μπορούσε και να επιτεθεί στους ποδοσφαιροπαράγοντες εγκαλώντας τους για την υπερβολική τους αντίδραση και ζητώντας τιμωρίας, έστω για τα μάτια του κόσμου, μερικών που ξεπέρασαν τα όρια. Θυμίζω ότι ένας αντιπρόεδρος του ΠΑΟΚ βγήκε στην τηλεόραση και είπε ότι  θα γίνει εμφύλιος πόλεμος κι όλη αυτή η κινδυνολογία του παραμένει ακόμα ατιμώρητη. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση, που το αυτοδιοίκητο υπό την πίεσή της θα λειτουργούσε, θα υπήρχε κι απόφαση του αθλητικού δικαστή, αφαιρέσεις βαθμών κτλ. Κι αυτό νομίζω η Κυβέρνηση δεν το θέλει.

Μνημόνιο από ποιόν;

Αν από την άλλη, αν η κυβέρνηση πίστευε σοβαρά ότι το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από ένα μνημόνιο, όπως ο πρωθυπουργός μας είπε από το βήμα της Βουλής και πάλι οι κινήσεις της θα έπρεπε να είναι διαφορετικές. Καλά είναι τα ταξίδια του κ. Γιώργου Γεραπετρίτη στην Ελβετία και με το καλό να δεχτούμε τους προέδρους της UEFA και της FIFA στην Αθήνα, αλλά για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά και όχι να ελπίζεις ότι θα τα σπάσει για σένα ο γείτονας.  Το μνημόνιο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγγειλε δεν υπάρχει κανένας Γιούνκερ και καμιά Μέρκελ πού στην ποδοσφαιρική Ευρώπη να έχει διάθεση να το συντάξει – στον Γεραπετρίτη στη Νιόν του εξήγησαν ήδη ότι είναι διατεθειμένοι να του δώσουν ανθρώπους και συμβουλές, αλλά οποιοδήποτε σχέδιο πρέπει να είναι της Κυβέρνησης: αυτό που ο πρωθυπουργός θα υπογράψει με τον Τσέφεριν και τον Κλαρκ θα είναι κάτι γενικόλογο και θα αφορά μελλοντικές συνεργασίες. Θέλω να πω ότι αν ανάγκη για μνημόνιο υπάρχει, αυτό το μνημόνιο θα έπρεπε να το συντάξουμε μόνοι μας και να εξασφαλίσουμε από τους ξένους τη βοήθειά τους στην εφαρμογή του, αλλά εφαρμογή ποδοσφαιρικού μνημονίου χωρίς μία κυβέρνηση να πατήσει πόδι στην ΕΠΟ δεν γίνεται και η κυβέρνηση και αυτό ακόμα το φοβάται. Γιατί πάλι θα πρέπει να δυσαρεστήσει επιχειρηματίες.

Φόβος και μόνο φόβος

Αυτός ο φόβος είναι το μόνο που μένει σε όλη αυτή την ιστορία. Η κυβέρνηση φοβήθηκε μήπως υποβιβαστούν η Ξανθή και ο ΠΑΟΚ και έκανε μία χονδροειδέστατη παρέμβαση. Στη συνέχεια φοβήθηκε να αναλάβει την ευθύνη να προσπαθήσει τουλάχιστον να βάλει τάξη στο χώρο κι έστειλε τον  Γεραπετρίτη στην Ελβετία για να ψάξει να βρει πρόθυμους φιλέλληνες, που θα χρεωθούν τις δικές μας αδυναμίες. Λειτουργώντας πλέον διαρκώς σε καθεστώς φόβου η κυβέρνηση επέτρεψε απερίγραπτες υπερβολές σε ποδοσφαιροπαράγοντες με τους οποίους εμφανέστατα δεν θέλει να συγκρουστεί, χωρίς να έχει ένα τρόπο να αναγκάσει τον ΠΑΟΚ και την Ξάνθη έστω να χωρίσουν – ό,τι είναι ομόσταυλοί το λέει η ΕΕΑ, μια υπηρεσία της. Τέλος από φόβο μήπως χρεωθεί η ίδια την δυσλειτουργία της ΕΠΟ, η κυβέρνηση δεν τολμάει να βάλει ούτε διοικούσα επιτροπή στην Ομοσπονδία για να κάνει αλλαγές!

Αυτή είναι μία τεράστια διαφορά της με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, οι υφυπουργοί αθλητισμού του οποίου μπορεί να μην πρόσφεραν επί της ουσίας τίποτα στο ποδόσφαιρο μας, πλην όμως τις συγκρούσεις (με τον Ολυμπιακό πχ) και τις δημόσιες σχέσεις (με τον Σαββίδη π.χ) τις έκαναν κυβερνητικό πρόγραμμα! Σε σχέση με τους τωρινούς ο κ. Σταύρος Κοντονής και ο κ. Γιώργος Βασιλειάδης ήταν δύο λεοντόκαρδοι.

Προμήνυμα για τη συνέχεια

Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά η πολιτική της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του ποδοσφαίρου, μου μοιάζει προμήνυμα για τον τρόπο που θα κυβερνήσει στη συνέχεια. Οσο δεν υπάρχουν κοινωνικές εντάσεις, δηλαδή σοβαρά προβλήματα καθημερινότητας, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα έχει κανένα πρόβλημα. Αν, όμως, μπροστά στο πρώτο σοβαρό πρόβλημα συμπεριφερθεί, όπως συμπεριφέρθηκε στην πρώτη κρίση που συνάντησε στο ποδόσφαιρο, τότε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τις αναδιπλώσεις και τις κωλοτούμπες που θα δούμε. Αν λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο, τα περί μεταρρυθμίσεων κτλ θα τα διαδεχτεί ο φόβος του πολιτικού κόστους, αλλά κι ο φόβος μήπως δυσαρεστηθούν όψιμοι φίλοι – πράγμα ακόμα χειρότερο. Αυτός ο φόβος θα γίνει γρήγορα και εύκολα αντιληπτός και σε αυτή την περίπτωση το ξήλωμα του κυβερνητικού πουλόβερ θα γίνει σε χρόνο ρεκόρ.

Για να κυβερνήσεις χρειάζεται κάτι απαραίτητο: το κουράγιο που η χώρα έχει ανάγκη να βλέπει ότι είναι χαρακτηριστικό του κυβερνήτη της…