Η νίκη του Αρη με τον ΟΦΗ δεν θα μπει στην ιστορία της ομάδας της Θεσσαλονίκης ως μια από αυτές που όλοι θα θυμούνται – κανείς δεν θα τη μνημονεύει πιθανότατα σε μερικούς μήνες. Θα φταίει και ότι το ματς έγινε κεκλεισμένων των θυρών - όπως και να το κάνεις κάτι που έχεις δει στην τηλεόραση δεν γράφει στη μνήμη όσο κάτι που έχεις παρακολουθήσει στο γήπεδο. Κι όμως, έχω την εντύπωση πως αυτό το ματς είναι μια μικρή περίληψη της ίδιας της ιστορίας του Αρη – τουλάχιστον της πρόσφατης. Ένα από αυτά τα ματς που βλέπει κι ο πλέον αδαής και καταλαβαίνει πως δεν έχει να κάνει με μια ομάδα συνηθισμένη.
Από φουριόζος ακίνδυνος
Ο Αρης αρχίζει το ματς θεαματικά και με το γκάζι πατημένο, όπως άρχισε και τη χρονιά του. Εχει τρεις ευκαιρίες στα δέκα πρώτα λεπτά, ο Φετφατζίδης μοιάζει πυραυλοκίνητος, η θέληση όλων να (ξανα)παίξουν ποδόσφαιρο είναι τεράστια και η ομάδα παίρνει νωρίς νωρίς όλα τα αγαπημένα της ρίσκα, αφού αυτό που στα χαρτιά είναι 4-4-2 στην πραγματικότητα είναι ένα 4-2-4. Αλλά ο ΟΦΗ είναι μια καλή ομάδα και με ψυχραιμία και υπομονή όχι μόνο ξεπερνά την πίεση της αρχής, αλλά φέρνει και το ματς στα μέτρα του. Επειδή ως δεξί εξτρέμ παίζει ο Νέιρα (που δεν είναι ακραίος επιθετικός, αλλά ένας καλός δημιουργικός χαφ) κι επειδή στη μεσαία γραμμή του Αρη υπάρχει ο φιλότιμος Βέλεθ που τρέχει, μαρκάρει αλλά δεν δημιουργεί, ο ΟΦΗ βρίσκεται με δυο χαφ παραπάνω κι όταν ο Μάνος αρχίζει να παίζει πιο πολύ προς τα δεξιά, η ομάδα του Σίμου στις αντεπιθέσεις κάνει πάρτι.
Το 0-1 γίνεται σαν σε προπόνηση κι υπάρχουν φάσεις και για το 0-2 αφού ο φουριόζος Αρης είναι ακίνδυνος. Ο Λάρσον είναι σε κακή βραδιά, ο Ιντέγιε πληρώνει πιο πολύ από όλους την διακοπή, γιατί παρά την όρεξή που δείχνει είναι βαρύς, το αμυντικό δίδυμο (Δεληζήσης – Ούγκο Σόουζα) δεν έχει χημεία – όποιος βλέπει το ματς πιστεύει πως η κατάρρευση του Αρη είναι θέμα χρόνου. Όπως ακριβώς όλοι περιμένουν ότι θα συμβεί και μετά τις αποφάσεις της FIFA που στερούν στον Αρη το δικαίωμα να κάνει μεταγραφές και τον οδηγούν σε ένα είδος διάλυσης. Αλλά στο γήπεδο υπάρχουν ο Φετφατζίδης κι ο Μπρούνο Γκάμα: μια ωραία δημιουργία του πρώτου κι ένα υποδειγματικό γύρισμα του Ρόουζ επιτρέπουν στον Γκάμα να ισοφαρίσει. Κι όταν στο β’ ημίχρονο ο Ενινγκ αποσύρει τον Ιντέγιε για να βάλει τον κινητικότατο Μαντσίνι ο Αρης καθαρίζει το ματς σε ένα δεκάλεπτο. Στο 73΄με ένα «φάουλ – ζωγραφιά» του Γκάμα γίνεται το 2-1, και στο 79΄ο Φετφατζίδης λέει στον Κόρχουτ «πάρε – βάλε»: 3-1. Απομένουν μόνο οι φιλότιμες προσπάθειες του Ευαγγέλου να πείσει τον Διαμαντόπουλο να δώσει ένα πέναλτι στον ΟΦΗ, σε φάσεις ανύπαρκτες, αλλά αυτό είναι απολύτως προβλέψιμο: προβλέψιμο δεν είναι ότι μέσα σε αυτό τον χαμό θα εμφανιστεί ένας Αρης με τόση καρδιά, που θα πάρει το πρώτο ματς, μετά την δική του πανδημία, τόσο σοβαρά. Δεν ξέρω πόσες ομάδες με αυτή την περιρέουσα ατμόσφαιρα θα επέμεναν να στέλνουν μηνύματα ότι ποτέ και τίποτα δεν τελειώνει, όσα απίθανα και να έχουν συμβεί προηγουμένως.
Θα υπήρχε απόλυτη διάλυση
Είναι αδύνατο να τον καταλάβεις τον Αρη χωρίς να ζήσεις στον μαγικό πλανήτη του. Από τη μέρα που κάνει τη νίκη της δικής του χρονιάς κόντρα στον ΠΑΟΚ ζει κάτι που για μια κανονική ομάδα είναι εφιάλτης, αλλά για τα δικά του στάνταρ, απλή καθημερινότητα. Μαθαίνει ξαφνικά ότι η FIFA τον τιμώρησε για χρέη που έχουν γίνει το 2015 από προηγούμενες διοικήσεις και που με βάση τον ελληνικό νόμο δεν βαραίνουν την τωρινή εταιρία. Δεν του κοινοποιείται ούτε το σκεπτικό της απόφασης για να κάνει έφεση. Βγάζει μετά από προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο δελτίο στον Ντουρμισάι και εν μέσω καραντίνας μαθαίνει ότι για αυτό το λόγο η τιμωρία του γίνεται ακόμα αυστηρότερη – όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές το καλοκαίρι, αλλά είναι κι αμφίβολο κι αν μπορεί να κρατήσει τους παίκτες που έχει. Σε μια άλλη ομάδα, αν αναλογιστεί κανείς πως για τρεις μήνες δεν έχουμε και πρωτάθλημα, υπό αυτές τις συνθήκες θα είχαμε μια απόλυτη διάλυση. Παίκτες θα έψαχναν τις επόμενες ομάδες τους, διοικήσεις θα έψαχναν πανικόβλητες χρήματα για να πληρώσουν όσους έκαναν προσφυγές, προπονητές θα έλεγαν «πάμε να φύγουμε από δω γιατί δεν υπάρχει αύριο». Οι ίδιοι οι οπαδοί διαβάζοντας ότι ο Βέλεθ έκλεισε στον ΠΑΟ, ότι ο Σάσα πωλείται στον Ολυμπιακό, ότι ο Ματίγια, ο Λάρσον, ο Ντιγκινί κι ο Γκάμα συζητάνε σε ποια ομάδα θα συνεχίσουν θα προκαλούσαν του κόσμου τη φασαρία – και μάλλον δικαιολογημένα.
Δεν ξέρω τι έγινε στο εσωτερικό της ομάδας, τι συζητάνε όλοι στα αποδυτήρια, πόσο εν τέλει ανησυχούν. Ξέρω ότι η Κυβέρνηση έστειλε μια επιστολή στη FIFA εξηγώντας της τον ελληνικό νόμο και τους λόγους που ο Αρης δεν πρέπει να τιμωρηθεί, γνωρίζω ότι ο εργατικός Ενινγκ ανανέωσε τη συμφωνία συνεργασίας, βλέπω τρομερά ήρεμο και ψύχραιμο τον Καρυπίδη – όμως το εντυπωσιακότερο από όλα ήταν η χθεσινή εμφάνιση της ίδιας της ομάδας. Όχι γιατί ήταν καλή, αλλά γιατί ήταν ψυχωμένη και με κάμποση άγια διάθεση για αντίδραση – το είδος δηλαδή της εμφάνισης που δεν μπορείς να περιμένεις από μια ομάδα με αυτού του τύπου τα προβλήματα. Εκτός αν είναι ο Αρης.
Είναι απλά οι τυχεροί…
Ο Ολυμπιακός παίζει στα play off για να κατακτήσει το πρωτάθλημα: το αβαντάζ που έχει του επιτρέπει πλέον και στραβοπατήματα. Ο ΠΑΟΚ θέλει να ρίξει τη διαφορά κάτω από τους επτά βαθμούς για να ελπίζει σε δικαστικές ανατροπές. Η ΑΕΚ θέλει τη δεύτερη θέση. Ο ΟΦΗ χαίρεται τη συμμετοχή ως βραβείο για μια άψογη χρονιά. Ο ΠΑΟ θέλει να κλείσει τον κύκλο του Δώνη για να ανοίξει ένα καλύτερο – προσμένει ένα μέλλον χωρίς τιμωρίες και οικονομικά αδιέξοδα. Ο Αρης; Κανονικά θα πρέπε στο κέντρο της προσοχής του να είναι η ρεβάνς κυπέλλου με την ΑΕΚ, αλλά αυτή είναι πολύ μακριά. Οι αβεβαιότητες, οι δυσκολίες, οι περιπέτειες που στην προκειμένη περίπτωση προέκυψαν από το πουθενά, θα πρεπε να τον έχουν καταβάλει – και δεν είναι απίθανο αυτό στη συνέχεια να συμβεί. Αλλά χθες εκμεταλλεύτηκε την επανέναρξη για να μας θυμίσει ποιος είναι και γιατί υπάρχει: μετά από την καταστραφολογία μπήκε στο γήπεδο για να δείξει αυτό που παραδοσιακά είναι η δύναμή του – δηλαδή οι ατελείωτες αντοχές του. Ο,τι και να συμβεί, όσο κι αν χρειαστεί θα βρει τον τρόπο του. Ο Αρης θα μείνει ζωντανός στο ματς μετά το 0-1, ο Αρης θα ισοφαρίσει, ο Αρης θα περάσει τη μπάλα υποδειγματικά από το τοίχος, ο Αρης θα δώσει μια ασίστ, ο Αρης θα σκοράρει. Ο Φετφατζίδης, ο Γκάμα, ο Κόρχουτ είναι απλά οι τυχεροί που σε αυτές τις περιπέτειες φοράνε τη φανέλα του…
