Η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκας τελείωσε χθες βράδυ χωρίς να τελειώσει. Η Ζενίτ έχει ένα ακόμα ματς με τον ΠΑΟ: από την έκβαση του παιγνιδιού αυτού θα βγουν τα ζευγάρια των play off. Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που δεν αφορά τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ που έχουν ελάχιστα να κρατήσουν από την σεζόν και πολλά για τα οποία πρέπει να προβληματιστούν.
Για πρώτη φορά από το 1991 δεν υπάρχει ελληνική ομάδα στα play off. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Οι δυο ελληνικές ομάδες ξεκίνησαν από διαφορετική αφετηρία. Ο ΠΑΟ για πρώτη φορά ήταν αντιμέτωπος με την ανάγκη να κατεβάσει σοβαρά το μπάτζετ του, μετά την άρνηση του μεγαλομετόχου του κ. Δημήτρη Γιαννακόπουλου να καλύψει παλιές και νέες τρύπες στον ισολογισμό. Ο Ολυμπιακός από την άλλη έμοιαζε σε καλύτερη κατάσταση από την προηγούμενη σεζόν, αφού ο Γιώργος Μαρτζώκας γνώριζε τις ανάγκες της ομάδας και η επιστροφή του Κώστα Σλούκα δημιούργησε μια αισιοδοξία. Στο τέλος της σεζόν μπορούμε να πούμε πως ο ΠΑΟ δεν έκανε ποτέ την υπέρβαση που οι οπαδοί του περίμεναν: τα παράτησε όλα γρήγορα και το μόνο που κρατά είναι η νίκη γοήτρου επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ. Αλλά κι ο Ολυμπιακός, που έμεινε τελικά τέσσερις ολόκληρες νίκες μακριά από την οκτάδα, λίγα έχει να κρατήσει. Είναι η πρώτη χρονιά που θυμάμαι που πρέπει φέτος το καλοκαίρι να τα κάνει όλα από την αρχή.
Τέλος ενός κύκλου
Πέρυσι η διοργάνωση διακόπηκε όταν ο Μπαρτζώκας φαινόταν να είχε βάλει μια σειρά. Αλλά από την περσινή ομάδα έλειψαν φέτος ο Μιλουντίνοφ και επί της ουσίας ο Παπανικολάου, ενώ φάνηκε στη διάρκεια της σεζόν ότι από τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη ο Ολυμπιακός μπορεί πλέον να περιμένει ποιοτικές πινελιές: επ’ ουδενί δεν μπορεί να στηρίζεται πάνω τους. Αυτό που είδαμε φέτος ήταν το τέλος ενός μεγάλου κύκλου, χωρίς ωστόσο να δούμε την έναρξη ενός νέου: ο Μπαρτζώκας που επέστρεψε για να φτιάξει μια καινούργια ομάδα, αποφάσισε τελικά να διαχειριστεί το τέλος της προηγούμενης προσθέτοντας ρολίστες σε ένα ρόστερ που έχει ανάγκη από πρωταγωνιστές. Θα συνεχίσει: αλλά με τη μετοχή του να έχει γνωρίσει κάθετη πτώση.
Τώρα που η σεζόν τελείωσε νομίζω πως έχω καταλάβει γιατί φέτος δεν τα κατάφερε. Αυτό που πέρυσι το καλοκαίρι προσπάθησε να κάνει ήταν μια ομάδα με πολλούς παίκτες ικανούς να παίζουν σε περισσότερες από μια θέση. Ο Χάρισον και ο ΜακΚίσινγκ έπρεπε να παίζουν και στο 2 και στο 3. Ο Ζαν Σαρλ και 4 και 5. Ο Χασάν Μάρτιν το ίδιο. Ο Πρίντεζης επίσης θα πρέπε φέτος σε στιγμές του παιγνιδιού να παίζει και σέντερ. Κι ο Σλούκας με τον Σπανούλη να συνυπάρχουν. Όλα αυτά τα είδαμε. Αλλά έγιναν αιτία για μια σαλάτα χωρίς προηγούμενο. Προέκυψε μια ομάδα χωρίς σταθερές. Μια ομάδα που συνήθως άλλαζε για να αλλάζει. Λες και οι τρύπες της θα εξαφανίζονταν με ανακυκλώσεις.
Τα μεγάλα λάθη αποδείχτηκε πως έγιναν πέρυσι το καλοκαίρι. Η ομάδα δεν στήθηκε ποτέ πάνω στο Σλούκα: ο κόουτς περίμενε από αυτόν τα πάντα έχοντας ένα μόνο ψηλό (!) τον Χασάν Μάρτιν, ικανό να τον βοηθήσει στο πικ εν ρολ. Είδαμε μια ομάδα που μέχρι να πάει ο Βεζένκοφ στο «τρία» (εντελώς κατά τύχη αφού αυτό προέκυψε μετά την απουσία του Παπανικολάου) δεν είχε σουτέρ κι είχε φτάσει να είναι η πιο άστοχη στη διοργάνωση στο τρίποντο, μολονότι το έψαχνε μανιακά: ακόμα και στο χθεσινό ασήμαντο ματς με την Χίμκι. Ο Ολυμπιακός είχε ένα μόνο κανονικό ψηλό, τον επιρρεπή στα φάουλ Ελις, που αποκτήθηκε πέρσι για να δίνει ανάσες στον Μιλουντίνοφ. Ο Μπαρτζώκας ακόμα κι αυτή την γιγάντια έλλειψη αρνήθηκε να την αντιμετωπίσει ως όφειλε, δηλαδή με μια προσθήκη. Το πείραμα Κουφός έγινε αργά και δεν απέδωσε τίποτα. Μάλλον έγινε για να γίνει. Και για να αποδειχτεί πως ο εγωισμός του κόουτς είναι κακός σύβουλος.
Γυμνάσια και πειράματα
Η ημιτέλεια του Ολυμπιακού μεγάλωσε καθώς είδαμε και μια έλλειψη εμπιστοσύνης σε Ελληνες παίκτες. Ο Μπαρτζώκας έδιωξε τον Κόνιαρη (που μια χρονιά πριν είχε παίξει πολύ), θεωρούσε προφανώς χρήσιμο τον Χαραλαμπόπουλο ενώ η χρησιμότητά του αγνοείται, ενώ έκανε άνευ λόγου στρατιωτικά γυμνάσια στον Λαρεντζάκη σαν να είναι κάποιος εικοσάχρονος πιτσιρικάς: του έδωσε χρόνο, όταν ο Χάρισον, μετά και τον τραυματισμό του άρχισε να είναι πρόβλημα μεγάλο. Στα λίγα θετικά της σεζόν η πρόοδος του Βεζένκοφ, η προσφορά του ΜακΚίσινγκ και του Χασάν Μαρτίν και κάποια μεγάλα ματς του Σλούκα, που έδειξε πως αν στηθεί γύρω του μια ομάδα μπορεί να κάνει πολλά. Αλλά όλα αυτά είναι λίγα, πολύ λίγα.
Ο Μπαρτζώκας έμοιαζε φέτος να θέλει πιο πολύ να δείξει ότι είχε δίκιο στις επιλογές των ξένων – ποσώς ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Ο Ολυμπιακός αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα για να μπει τουλάχιστον στην οκτάδα: δεν είναι βιτρίνα παικτών. Τώρα ο κόουτς λέει ότι έχει αποφασίσει να αλλάξει τρεις ξένους. Δεν νομίζω πως αυτές οι αλλαγές φτάνουν: εκτός αν έρθουν τρεις παίκτες ικανοί να κερδίζουν παιγνίδια μόνοι τους.
Στο μεταξύ πάλι όλοι παρασύρονται σε λάθος συζητήσεις, όπως το τι θα συμβεί με το Σπανούλη. Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η απόφαση του αρχηγού, που όλα δείχνουν πως θα συνεχίσει, ο Ολυμπιακός του χρόνου πρέπει να έχει μια ομάδα φτιαγμένη σαν ο Σπανούλης (κι ο Πρίντεζης λέω εγώ) να μην υπάρχουν. Οι δυο πρέπει να παρέχουν πολύτιμες υπηρεσίες, αλλά όχι να κουβαλάνε απαιτήσεις. Είναι δύσκολη αυτή η διαχείριση, αλλά ας δουν πως η Βαλένθια χρησιμοποιεί τον Σαν Εμετέριο π.χ. Που παρόλο που παίζει κάθε χρόνο και λιγότερο, προσφέρει πάντα πολλά.
Προσθήκες και ανάγκες
Ο ΠΑΟ αντιθέτως, παρότι πήγε χειρότερα, έχει κάτι να κρατήσει: ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου, ο Μποχωρίδης βελτιώθηκαν πολύ, ο Νέντοβιτς αποδείχτηκε καλαθομηχανή, ο Χεζόνια είναι μια αρκετά καλή προσθήκη κι ο Παπαπέτρου με τον Σαντ Ρος δεν έκαναν βήματα προς τα πίσω. Η ερώτηση είναι αν ο ΠΑΟ μπορεί να τους πληρώσει και του χρόνου όλους αυτούς. Την απάντηση πρέπει να μας τη δώσει ο Γιαννακόπουλος. Πρακτικά, όχι εγωιστικά.
Στον ΠΑΟ συνέβη κάτι παράξενο: παίκτες του βελτιώθηκαν και θα ψάξουν μεγαλύτερα συμβόλαια, ενώ συνολικά η ομάδα του πήγε χειρότερα από ποτέ! Αυτό συνέβη εξαιτίας της λάθος επιλογής προπονητή (ο Βώβορας δεν μπορούσε να σηκώσει μια τόσο δύσκολη αποστολή) και εξαιτίας της ανικανότητας της ομάδας να βρει ένα σπουδαίο πλέι μέικερ που θα της επέτρεπε να αποκτήσει μια κάποια πληρότητα: για καιρό οι παίκτες το πάλεψαν μόνοι τους. Τώρα ο ΠΑΟ πρέπει να καλύψει τις τρύπες του (χρειάζεται σίγουρα ένα πλέι μέικερ, ένα καλύτερο «δυάρι» από τον Μακ και σίγουρα ένα δυνατό αθλητικό ψηλό ως μπακ απ του Παπαγιάννη) αλλά στο μεταξύ για να κρατήσει αυτούς που φέτος ξεχώρισαν θα χρειαστεί πολλά περισσότερα χρήματα: ο Μήτογλου αρέσει πολύ σε πολλούς, ο Παπαπέτρου κοιτάει να βρει ομάδα στο εξωτερικό ήδη από πέρυσι κι ο Νέντοβιτς σίγουρα έφτιαξε την εικόνα του, παρόλο που και φέτος έλλειψε ένα δίμηνο εξαιτίας τραυματισμών. Ο ΠΑΟ όπως κι ο Ολυμπιακός χρειάζεται χρήματα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάπου διαθέσιμα. Κι αν υπάρχουν πρέπει να ξοδευτούν και σωστά.
Το 1991 οι ελληνικές ομάδες είχαν αποτύχει ανάλογα. Αλλά από την επόμενη κιόλας χρονιά δούλεψαν και επένδυσαν. Τη σκυτάλη τότε από τον Αρη και τον ΠΑΟΚ την πήραν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ. Τώρα δεν υπάρχει θέμα διαδοχής. Αν κάτι τρομάζει είναι ότι κάπου ξεχάσαμε τους τρόπους να φτιάχνουμε ομάδες. Ομάδες όπως η Μπάγερν, η Ζενίτ, η Βαλένθια, η Μπασκόνια, η Ζαλγκίρις, φυσικά η Φενέρ και η Εφές, ξοδεύουν τα χρήματα τους καλύτερα. Κάποιες απλά αναδεικνύοντας παίκτες που από εδώ πέρασαν. Κι αυτό είναι το χειρότερο…
