Για ένα λόγο, όχι και τόσο ανεξήγητο, πάντα τα καλοκαίρια και λίγο πριν φύγω για την περίφημη άδεια, συνειδητοποιούσα τη φθορά του οργανισμού μου στο πέρασμα του χρόνου. Το χρόνο, που περνά και όλο και κάτι μου στερεί, δεν τον νιώθω το χειμώνα, μολονότι ως εποχή αυτή είναι σκληρότερη, αλλά τον ένιωθα πάντα καλοκαιριάτικα. Καλοκαιριάτικα πχ διαπίστωνα ότι άσπριζαν σιγά σιγά τα μαλλιά μου και τα γένια μου: «είναι από τον ήλιο» μου λέγανε, αλλά δεν μαύριζαν ξανά ποτέ. Καλοκαιριάτικα καταλάβαινα ότι πήρα κιλά, ίσως γιατί μένουν στην άκρη τα βολικά πουλόβερ και τα μακρυμάνικα πουκάμισα και τα Τ shirt, που ένα χρόνο πριν ήταν μια χαρά, ξαφνικά με στένευαν. Καλοκαιριάτικα διαπίστωσα πως έχω αρτηριακή πίεση και πρέπει να παίρνω χαπάκι. Καλοκαιριάτικα, φέτος, διαπιστώνω ότι έχασα την μοναδική μου μάλλον υπερδύναμη: την αντοχή στο ποτό.

Ισως είμαι επηρεασμένος από τα κόμικς με τα οποία μεγάλωσα, αλλά πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μια σούπερ δύναμη: απλά μπορεί να μην την έχουν ανακαλύψει. Όταν μιλάμε για υπερδυνάμεις σκεφτόμαστε πάντα αυτές των σούπερ χάρτινων ηρώων που μπορεί να πετάνε, να βγάζουν φλόγες από τα μάτια, να τρέχουν με ταχύτητες φωτός και άλλα τρομερά. Αλλά υπερδυνάμεις είναι κι άλλες – τουλάχιστον για μένα. Δεν αναφέρομαι σε απλά χαρίσματα όπως πχ είναι η αντοχή στο τρέξιμο ή η δυνατότητα να σηκώνεις πολλά κιλά: μιλάω για ικανότητες που ξεπερνούν τα συνηθισμένα κι έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη κανονικότητα.  Υπερδύναμη είναι πχ να νιώθεις κάθε μέρα γεμάτος ενέργεια. Να ξυπνάς μέσα στην τρελή χαρά. Να θυμάσαι τα πάντα. Να τρως ό,τι θες και να μην παχαίνεις. Να έχεις πάντα την κατάλληλη συμβουλή για όλα και όλους. Να μαθαίνεις άνετα ξένες γλώσσες. Να μπορείς να βάζεις ένα παιδί για ύπνο κι ας το αρνείται αυτό προηγουμένως πεισματικά κλαίγοντας και τσιρίζοντας. Η δική μου υπερδύναμη ήταν πάντα η αντοχή στο ποτό.

Το λέω με υπερηφάνεια αλλά και με παράπονο: δεν θυμάμαι να έχω μεθύσει ποτέ. Για τα μέτρα της κοινωνικότητας μου αυτό είναι στατιστικά απίθανο και σχεδόν ανεξήγητο. Οι φίλοι μου ήταν πάντα πολλοί κι ο κοινωνικός μου κύκλος τεράστιος. Υπήρξαν εποχές που έτρωγα έξω πέντε μέρες την εβδομάδα απλά για να μην κακοκαρδίσω όποιους με καλούσαν να περάσουμε το βράδυ παρέα πίνοντας πολύ και σχολιάζοντας τα πάντα. Εχω υπάρξει εκατοντάδες φορές προσκεκλημένος σε γάμους, βαφτίσια, γενέθλια, γιορτές και άλλα πανηγύρια στα οποία το ποτό έρεε. Λατρεύω το κρασί – σε σημείο που ήθελα να παρακολουθήσω μαθήματα οινογνωσίας. Δεν λέω ποτέ όχι σε ένα μεσημεριανό τσίπουρο. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως το καλοκαίρι έρχεται κυρίως για να πιούμε μπύρες. Δεν θα πήγαινα ποτέ σε μια συναυλία μόνο για να ακούσω το συγκρότημα, αν δεν υπήρχε κάτι να πιω. Εχω συνδέσει κάθε λογής βραδινή διασκέδαση με τη βότκα ή το ουίσκι: ακόμα και στις μέρες του lockdown για να μην χάσω τη συνήθεια έπινα κάτι μετά τις δώδεκα το βράδυ έστω και μόνος – με παρέα φυσικά πολύ. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι από μικρός πίστευα πως το αλκοόλ με κυνηγούσε, όπως άλλους τους κυνηγάνε τα χρέη πχ. Αλλά ποτέ δεν μεθούσα – κι ομολογώ ότι κάποιες βραδιές αυτό με στεναχωρούσε κιόλας! Εβλεπα φίλους μου μεθυσμένους να χάνουν τον έλεγχο και να γίνονται ξανά παιδιά, τους καμάρωνα να ορκίζονται σε κορίτσια ένα σωρό για τα οποία το επόμενο πρωί θα μετάνιωναν, χαιρόμουν γιατί τους έβλεπα να χορεύουν ακόμα και χορούς τα βήματα των οποίων δεν ήξεραν. Μερικές φορές, που ήθελα να έχω ένα άλλοθι για να κάνω πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ ξεμέθυστος, έφτασα να παριστάνω το μεθυσμένο σαν ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης. Όσοι δεν με γνώριζαν μου έδειχναν κατανόηση ως συμπότες και συνμεθυσμένοι, όσοι με ήξεραν γελούσαν απλά με την παντομίμα – ίσως και κομμάτι να με λυπόντουσαν. Εχοντας αυτό το χάρισμα δεν έχω οδηγήσει ποτέ μεθυσμένος. Όχι γιατί δεν με έπαινε το ποτό, αλλά γιατί ακριβώς επειδή ήμουν πάντα νηφάλιος καταλάβαινα πως δεν χρειάζεται να οδηγείς με αλκοόλ στο αίμα. Στο να παίρνω πάντα αυτή ειδικά την σωστή απόφαση δεν με βοηθούσε η αντοχή στο ποτό, αλλά το καθαρό μυαλό.  

Και ξαφνικά η σούπερ δύναμη αυτή άρχισε να χάνεται. Όχι γιατί υπήρξε κάποιος κρυπτωνίτης που μου έκανε ζημιά, ούτε γιατί μου προέκυψε κάποιο ιατρικό πρόβλημα που μείωσε τις αντιστάσεις μου: τίποτα δεν έγινε. Μου συνέβη το ίδιο που ένιωσα και την πρώτη φορά που διαπίστωσα πως έχω πρεσβυωπία. Όταν για πρώτη φορά είδα θολά γράμματα στο βιβλίο που διάβαζα νόμιζα πως φταίει το φως του πορτατίφ. Όταν για πρώτη φορά ζαλίστηκα ενώ έπινα, νόμιζα ότι έχω πάθει Covid – κάποιος μου είχε πει ότι η ζάλη είναι σύμπτωμα. Δεν είχα τίποτα. Η μάλλον είχα. Ενα παράξενο βάρος στο κεφάλι μετά από τρία (τέσσερα;) ποτήρια κρασί. Η κατανάλωση των οποίων σε εποχές παλιότερες ήταν ένα απλό ζέσταμα.

Τώρα όσα ο καιρός περνά διαπιστώνω πως το πράγμα γίνεται κομμάτι χειρότερο. Η ζάλη έρχεται ξαφνικά και σχετικά γρήγορα. Δεν έχει να κάνει με ένα ποτό, αλλά σχεδόν με όλα τα ποτά. Με προειδοποιεί και πριν της δώσω άδεια παραμονής εγκαθίσταται στο κεφάλι μου. Θα φέρει σύντομα και τους φίλους της: τον πονοκέφαλο, το χαμόγελο του μεθυσμένου, την λογοδιάρροια, το τρίκλισμα. Τα περιμένω όλα. Στο μεταξύ για να πω την αμαρτία μου αυτή η ζάλη την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα έχει και κάτι το ενδιαφέρον: δεν ισχύει το «η αγάπη είναι ζάλη» που τραγουδούσε η Χαρούλα κάποτε, αλλά ετούτη η ζάλη είναι κομμάτι αγαπησιάρικη. Καλοκαιριάτικα τουλάχιστον έχει μια γλύκα. Σε στέλνει για ύπνο ωραία. Σου επισημαίνει ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσεις γιατί η βραδιά τελείωσε και ότι είναι καλό σιγά σιγά να μαζεύεσαι, αν δεν θες να σε μαζεύουν. Σου θυμίζει να παραμείνεις αξιοπρεπής. Όλα αυτά στη δική μου περίπτωση δεν μου τα είχε πει κανείς ποτέ. Ούτε καν η μάνα μου.

Μαμά γερνάω. Για την ακρίβεια μαμά μεθάω…

(Βημαγκαζίνο, Ιούλιος 2022)