Η νίκη του Ολυμπιακού στην Πόλη είναι το είδος της νίκης, που αρέσει στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων. Πρώτα από όλα είναι μια νίκη χωρίς μυστικά: η ελληνική ομάδα δεν μασάει στο αρχικό σκληρό παιγνίδι των Τούρκων, παίζει μυαλωμένα και ψύχραιμα και βρίσκει το γκολ τη στιγμή που στο γήπεδο είναι καλύτερη – στη φανέλα γράφει «ήρωες». Το ίδιο το γκολ είναι συνδυασμός δυο υπέροχων ενεργειών: το μπάσιμο και η σέντρα του Βαλμπουενά δείχνουν το πόση μπάλα ξέρει και το τελείωμα του Μασούρα είναι υποδειγματικό – σαν κίνηση ταχυδακτυλουργού πριν από το χειροκρότημα. Η νίκη έχει πολύ από αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε «τακτική»: ήρθε γιατί οι παίκτες του Ολυμπιακού ακολούθησαν τις οδηγίες του προπονητή – πρώτα από όλα αμύνθηκαν σωστά. Στο τέλος, ως bonus track που λένε, υπήρχε και η θεότρελη παρουσία του Μπρούνο, μια κουτσουλιά σε μια τούρτα, έτσι για να έχει κάτι πιο πολύ να θυμάται, όποιος είδε το ματς. Η απόκρουση του Σα στο πέναλτι ήταν απλά η επιβεβαίωση της αξίας του: ο Πορτογάλος αποκτήθηκε με ένα διόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή ποσό και κάνει ήδη απόσβεση. Αλλά το τελευταίο δεκάλεπτο του ματς δεν είναι το παιγνίδι: είναι απλά ένα μάθημα χωρίς κόστος που ελπίζω να πήραν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Δεν είναι σίγουρο γιατί τα πανηγύρια ωραιοποιούν πάντα ακόμα και τα λάθη. Και λάθη χτες δεν έκανε μόνο ο Μπρούνο.
Οδηγός για τη συνέχεια
Το σημαντικό στη νίκη του Ολυμπιακού είναι ότι μπορεί να γίνει ένα είδος οδηγού για τη συνέχεια της σεζόν. Ο Μαρτίνς αναλύοντας όσα είδε πέρυσι είχε δυο δρόμους: ο πρώτος να μάθει και να απαιτήσει από την ομάδα του να παίζει καλύτερη άμυνα κι ο δεύτερος να παρουσιάσει ένα Ολυμπιακό ακόμα περισσότερο επιθετικό. Στα ματς των ευρωπαϊκών προκριματικών διάλεξε το πρώτο – ίσως η απόφαση να ήταν και μονόδρομος μετά τον τραυματισμό του Κώστα Φορτούνη.
Προσπαθώ να ερμηνεύω και να κάνω κατανοητό το τι κάνει ένας προπονητής γιατί πιστεύω πως όλοι οι προπονητές είναι καλοί και ικανοί – λειτουργούν δε πάντα υπό πίεση γιατί ρισκάρουν σε κάθε περίπτωση τη δουλειά τους. Ο Μαρτίνς έχει μια ομάδα που στην Ευρώπη πέρυσι δέχτηκε γκολ σε όλα τα εκτός έδρας παιγνίδια της – με την εξαίρεση του ματς στο Λουξεμβούργο που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ηταν λογικό να απαιτήσει και μια ακριβή ενίσχυση στην άμυνα (και για αυτό ήρθε ο Σεμέδο) αλλά και να δουλέψει πολύ το κομμάτι αυτό στην προετοιμασία: χθες ο Τσιμίκας κάνει τέσσερα διαγώνια κοψίματα που πέρυσι ούτε μπορούσε να τα φανταστεί! Ο Ολυμπιακός κρατά για τρίτο ευρωπαϊκό ματς το μηδέν: χθες, με βάση τον αντίπαλο που είχε, η απόδοσή της άμυνας του ήταν καλύτερη από ό,τι στην Τσεχία – τουλάχιστον μέχρι το 85΄. Την ίδια στιγμή ο Μαρτίνς δεν θέλει ο Ολυμπιακός να απαρνηθεί την επιθετική του φύση και το καταλαβαίνεις αυτό κι από τις μεταγραφικές επιλογές του, αλλά και από τις τακτικές του εμμονές. Παίρνει πολλά εξτρέμ, ελπίζοντας πως θα βρει τους σκόρερ που ψάχνει, θέλει ένα σέντερ φορ περιοχής (κι όχι ένα παίκτη αντεπιθέσεων, όπως θεωρεί ότι είναι ο Μάρκους Μπέργκ), δεν καίγεται να πάρει ένα κόφτη γιατί θέλει μια μεσαία γραμμή που να μπορεί να δημιουργήσει. Ο Μαρτίνς επιδιώκει να βελτιωθεί η άμυνα του για να μπορεί στις υπόλοιπες γραμμές να υπάρχουν παίκτες που να βοηθούν στην παραγωγή του παιγνιδιού και στη δημιουργία. Δεν θέλει μέσους που να προστατεύουν την άμυνα – κι όταν χάνει τον Φορτούνη διαλέγει ως αντικαταστάτη του τον Βαλμπουενά, που περισσότερο από τρεξίματα μπορεί να καταθέσει στον κουμπαρά της παραγωγής του παιγνιδιού σπουδαίες ατομικές ενέργειες. Θέλει η άμυνα του να απορροφά την επιθετικότητα των αντιπάλων (με όσες βοήθειες οι αμυντικοί μπορεί να πάρουν από τους υπόλοιπους) και την ίδια στιγμή δεν θέλει η άμυνα να είναι αυτοσκοπός.
Ευτυχισμένος κι όχι απλά χαρούμενος
Στην Πόλη και στο Πλζεν ο Ολυμπιακός μένει πίσω μόνο όταν υποχρεώνεται, αλλά καταλαβαίνεις ότι αυτό που θέλει είναι να πάρει τη μπάλα και να την διαχειριστεί – είτε παίζοντας γρήγορα στην αντεπίθεση, είτε χτίζοντας επιθέσεις με τους μέσους του και τους ακραίους του. Φυσικά επειδή τα ματς αυτά είναι παιγνίδια στα οποία το πιο σημαντικό είναι η αμυντική οργάνωση (ο Ολυμπιακός σε τρια παιγνίδια δεν έχει δεχτεί ούτε μια αντεπίθεση γιατί βρέθηκε με παίκτη λιγότερο στα μετόπισθεν), η ομάδα ανεβαίνει στο γήπεδο λιγότερο από πέρυσι και κάποιοι κυνηγοί και μέσοι δυσκολεύονται. Ο Βαλμπουενά για να φτάσει να κάνει την ενέργεια που μπορεί να ξεκλειδώσει μια αντίπαλη άμυνα θα χάσει πολλές φορές τη μπάλα γιατί δεν βρίσκει στήριγμα να παίξει κάθετα όπως θέλει. Ο Μασούρας θα φτάσει λιγότερες φορές σε θέση βολής από πέρυσι και χωρίς αυτή τη δυνατότητα η προσφορά του επιθετικά γίνεται μικρότερη: δεν είναι ούτε η ντρίπλα, ούτε η ασίστ χαρακτηριστικά του ρεπερτορίου του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στα ματς αυτά μπορεί να το έχει φυσικά ο Ποντένσε, που θέλει παίκτες που κινούνται γύρω του για να έχει επιλογές. Αν πρέπει να κουβαλήσει μπάλα και να κάνει και τελική προσπάθεια κάπου βραχυκυκλώνει, όταν η κίνηση των άλλων του δημιουργεί χώρους είναι ασταμάτητος.
Ο Μαρτίνς φαίνεται να πιστεύει πως τη συγκεκριμένη στιγμή της σεζόν είναι προτιμότερο να υπάρχει μεγαλύτερη κάλυψη από επιθετικότητα, αλλά την ίδια στιγμή απαιτεί από την ομάδα όταν μπορεί να επιτίθεται να το κάνει χωρίς να πατάει φρένο. Ηταν ευχαριστημένος από το πρώτο εικοσάλεπτο στο Καραϊσκάκη στο ματς με την Πλζεν κι ας μην μπήκε γκολ, ήταν λιγότερο ευχαριστημένος χθες, παρά τη νίκη, εκτιμώ γιατί περίμενε ότι μετά την είσοδο του Καμαρά θα πρεπε η διαχείριση της μπάλας στις αντεπιθέσεις να είναι καλύτερη: χώροι υπήρχαν. Ωστόσο υποθέτω πως υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνει τον προπονητή του Ολυμπιακού, όχι απλά χαρούμενο, αλλά ευτυχισμένο: η ομάδα του επαναλαμβάνει σε τρία ματς όσα αυτός περιμένει. Η διδασκαλία του έχει ως αποτέλεσμα τρία ίδια ματς στα οποία τακτικά γίνεται ό,τι αυτός θέλει να δει. Τώρα αν κάποιος κάνει ένα λάθος στην άμυνα και κάποιος κάνει ένα λάθος στην επίθεση, αυτό δεν είναι δική του δουλειά. Το βασικό είναι ότι αντίθετα με πέρυσι ο Ολυμπιακός δείχνει στοιχεία ταυτότητας – πέρυσι τα εκτός έδρας ματς με την Λόκερεν και την Μπέρνλι π.χ νομίζεις ότι τα έχει δώσει διαφορετική ομάδα! Κι ας ήταν η ενδεκάδα όπως και φέτος ίδια.
Δεν τελείωσε τίποτα
Και μετά έρχεται από τον πάγκο ο Μπρούνο και γίνονται όλα γης μαδιάμ. Ο Μαρτίνς θα σκέφτηκε χίλιες φορές ότι θα ήταν προτιμότερο εκτός από την ενδεκάδα να ήταν ίδιες και οι αλλαγές του – ο Ρατζέλοβιτς μπορεί να μην ακουμπούσε τη μπάλα, αλλά αποκλείεται να έκανε όσα ο Βραζιλιάνος. Νομίζω ότι ο κόουτς δεν χρησιμοποίησε τον Σέρβο για να τον τιμωρήσει για κάποιους ατομισμούς που έδειξε στο Καραϊσκάκη στο ματς με την Βικτόρια. Επιπλέον βλέποντας τον Ολυμπιακό με παίκτη παραπάνω ήθελε κάποιον που να μπορεί να λειτουργήσει και ως χαφ, ώστε να βγουν ευκολότερα αντεπιθέσεις: δεν ήταν λάθος ότι έβαλε τον Μπρούνο. Λάθος μοιάζει ο τρόπος διαχείρισης του Μπρούνο συνολικά κι όχι από τον προπονητή απαραίτητα. Εγώ είδα ένα αγχωμένο παίκτη που μπήκε για να δείξει ότι έχει τσαγανό, πάθος και όρεξη για να αμυνθεί – στοιχεία που του χουν πει ότι είναι απαραίτητα για να παίξει στον Ολυμπιακό: είναι λάθος να προσπαθείς να τον μεταμορφώσεις. Αλλά αν η απόδοσή του ήταν κάκιστη, αυτό οφείλεται και σε ένα γενικότερο χαλάρωμα της ομάδας που πιστεύει ότι το ματς τελείωσε στο 80΄και το παρατάει παίζοντας με το χρονόμετρο. Αν βγεις από το πλάνο, έχεις πρόβλημα: το πλάνο οφείλεις να το σέβεσαι μέχρι τέλους, επαγγελματικά. Εχει να κάνει με σένα, όχι με τον αντίπαλο.
Τα δέκα τελευταία λεπτά του ματς είναι μια προειδοποίηση: τίποτα δεν θα είναι απλό στο Καραϊσκάκη με την Μπασάκ, αν δεν υπάρχει μυαλό, συνέπεια και τρέξιμο. Αλλά η νίκη μπροστά στα πανό των Τούρκων με τα 1453 είναι μεγάλη: ο φανατισμός τους δείχνει πως ήθελαν επανάληψη της μάχης του Δράμαλη ξεχνώντας ότι σε αυτή κερδίσαμε εμείς…
