Δυο μέρες τώρα διαβάζω κι ακούω ένα σωρό για τα λάθη του Αλαφούζου. Ο Παναθηναϊκός μένει εκτός Ευρώπης για πρώτη φορά από το 1997 γιατί δεν κατάφερε να τερματίσει στο πρωτάθλημα σε θέση που έδινε ευρωπαϊκό εισιτήριο: από το 1997 όλοι οι άλλοι αποκλεισμοί του οφείλονταν σε τιμωρίες από την UEFA. Αυτό φυσικά δείχνει από μόνο του και το μέγεθος της εφετινής αποτυχίας. Και δεν υπάρχει αποτυχία σε κάθε ομάδα για την οποία να μην ευθύνεται η διοίκηση και τα λάθη του ηγέτη της.
Χωρίς το παραμικρό ελαφρυντικό
Κοιτάζω τη χρονιά του Παναθηναϊκού για να καταλάβω τι λάθος έκανε φέτος ο Γιάννης Αλαφούζος, ώστε να τον καταδικάσουμε χωρίς να του αναγνωρίσουμε το παραμικρό ελαφρυντικό. Έκανε πιθανότατα λάθος όταν αποφάσισε να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του Γιώργου Δώνη: του το ‘γραψα εγκαίρως και ως εκ τούτου μπορώ και να του το καταλογίσω. Πλην όμως υπάρχουν δύο δεδομένα που του δίνουν ελαφρυντικά. Πρώτον ο Δώνης είχε διαφωνήσει ανοιχτά με κάποιες μεταγραφικές επιλογές της διοίκησης, μία εκ των οποίων ήταν η απόκτηση του Βελεθ: δεν μου προκύπτει ότι ο Βέλεθ έκανε ζημιά εφέτος στον Παναθηναϊκό – ίσα ίσα. Ο Δώνης ζητούσε επίσης να κάνει το απόλυτο κουμάντο στο μεταγραφικό παζάρι, όμως κάποιες από τις επιλογές που είχαν γίνει ένα χρόνο πριν (Ζαχίντ, Μολό, Μπεκ, Νούνιες κτλ) δεν ήταν τόσο επιτυχημένες, ώστε να πεις ότι σε αυτό το κομμάτι δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα – το λέω μολονότι γνωρίζω πως δεν έφταιγε μόνο ο Δώνης για όσους δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα. Το δεύτερο και σοβαρότερο ελαφρυντικό του Αλαφούζο είναι ότι αυτή του την (λάθος) απόφαση τη βάσισε στην εισήγηση του τότε τεχνικού διευθυντή της ομάδας, δηλαδή του Τσάβι Ρόκα. Να τον καταδικάσουμε γιατί άκουσε τον τεχνικό του διευθυντή; Προσωπικά δυσκολεύομαι να το κάνω.
Η μη στήριξη των Ισπανών
Τον Ρόκα τον άκουσε και στην επιλογή του Πογιάτος. Όποιος γνωρίζει το τι έκανε ο Ρόκα στην Κύπρο, δηλαδή ποιους προπονητές επέλεξε ως τεχνικός διευθυντής όπου εργάστηκε, ξέρει ότι η επιλογή του Πογιάτος ήταν συμβατή με τα γούστα του Ισπανού τεχνικού διευθυντή: ο Ρόκα τέτοιους προπονητές θέλει. Ψάχνει νέους, φιλόδοξους κι έτοιμους να δείξουν σεβασμό στην εσωτερική ιεραρχία, δηλαδή να τον ακούνε. Αν ο Αλαφούζος έκανε φέτος ένα μεγάλο λάθος κατά τη γνώμη μου είναι ότι δεν στήριξε αυτή την επιλογή του κι έδιωξε τους Ισπανούς μετά από μόλις τρία ματς πρωταθλήματος: στα δικά μου τα μάτια θα έπρεπε να τους δώσει όλο τον απαραίτητο χρόνο για να του φτιάξουν μια καινούργια ομάδα. Μόνο δεν θυμάμαι κάποιον από όσους τώρα τον κατηγορούν να τον ενθαρρύνει να κάνει κάτι τέτοιο. Ίσα ίσα: όλοι τότε του ζητούσαν να διώξει τον Ρόκα και το Πογιατος κι όταν τους έδιωξε πανηγύριζαν. Αν διαβάσετε το τι κυκλοφορεί τώρα, θα διαπιστώσετε ότι την απομάκρυνση των Ισπανών δεν την θεωρεί κάνεις λάθος του μεγαλομέτοχου. Όπως κανείς δεν θεωρούσε λάθος και την πρόσληψη του Λαζλο Μπόλονι. Ο Ρουμάνος έμοιαζε να είναι ο σοφός γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας που θα μπορούσε να αλλάξει τον ΠΑΟ σε χρόνο ρεκόρ και να τον οδηγήσει στην Ευρώπη.
Άλλο οι επιθυμίες, άλλο τα σχέδια
Ας μιλήσουμε σοβαρά: άλλο είναι οι επιθυμίες, άλλο τα σχέδια. Κι άλλο είναι η κριτική που γίνεται σε κάποιον που τον ξέρεις, κι άλλο η προσδοκία όποιος προπονητής έρχεται να κάνει πράγματα που περιμένεις να δεις γιατί σου λείπουν. Όποιος π.χ από το Μπόλονι περίμενε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, θεαματική μπάλα και φουλ επίθεση δεν γνωρίζει για ποιον συζητάμε. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει και ότι ο Ρουμάνος αδικήθηκε. Αλλά άλλο είναι να επισημάνεις τις παραλείψεις του, άλλο να τον κατηγορείς γιατί δεν είναι ο Πεπ Γκουαρντιόλα.
Όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα ο Μπόλονι, στήθηκε στον τοίχο της κριτικής όταν ο Παναθηναϊκός σταμάτησε να κερδίζει. Η έλλειψη αποτελεσμάτων είναι που δημιουργεί τη γκρίνια. Γι’ αυτό το λόγο κριτικάρεται και ο Γιάννης Αλαφούζος. Τον κατηγορούν για ανικανότητα γιατί η ομάδα δεν κερδίζει. Αλλά είναι πρόβλημα ότι ακούει π.χ τους τεχνικούς διευθυντές; Δεν νομίζω. Ισως πρόβλημα είναι ενδεχομένως ότι κάνει μόνο αυτό.
Που είναι τα στελέχη;
Οποιος περιγράφει τον Αλαφούζο περιγράφει ένα άνθρωπο που μόνο ακούει. Και δεν συζητά. Δεν συζητά π.χ τις προτάσεις που δέχεται τουλάχιστον με ένα συγκεκριμένο αριθμό συνεργατών που θα πρεπε να υπάρχουν για να έχουν γνώμη και ευθύνη ως σοβαρά εταιρικά στελέχη. Αλλά κι αυτό δεν είναι έτσι ακριβώς. Ισως μάλιστα το πρόβλημα να είναι το αντίθετο: ότι οι συζητήσεις που κάνει γίνονται συχνά με ανθρώπους που δεν έχουν καμία ευθύνη.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Αλαφούζος ακούει τεχνικούς διευθυντές και προπονητές άλλα δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία ποδοσφαιρική εταιρεία, δηλαδή ένα πυρήνα στελεχών που να έχουν λόγο και ευθύνη στο γενικότερο σχεδιασμό της ομάδας. Στον Ολυμπιακό όταν ανέλαβε ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε μαζί του τον Γιάννη Βρέντζο και τον Σωκράτη Κομινάκη, αλλά και τον Σάββα Θεοδωρίδη. Εφερε γρήγορα τον Κριστιάν Καρεμπέ, πρόσθεσε στο τιμ αρχικά τον Πιέρ Ισά και στη συνέχεια τον Φρανσουά Μοντεστό. Εδωσε εξουσίες στη Λίνα Σουλούκου και αναβάθμισε σε αντιπρόεδρο τον Κώστα Καραπαππά. Και έβαλε στην ομάδα τον Βασίλη Τοροσίδη, μολονότι κι ο ίδιος ασχολείται πολύ. Στην ΑΕΚ υπάρχει ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κοσμάς, ο Παναγιώτης Κονέ, ο Δημητριάδης – ακόμα και οι δικηγόροι είναι χρόνια ίδιοι. Στον ΠΑΟΚ ο Ιβάν Σαββίδης έφερε την Γκοτζάρεβα και τον Τσιστιακόφ, που όταν έφυγε, αντικαταστάθηκε ουσιαστικά από τον Γιώργο Σαββίδη. Στο μεταξύ αναβαθμίστηκε ο Μάκης Γκαγκάτσης και υπάρχουν σταθερά εκεί ο Τεβεκέλης κι ο Πουρλιοτόπουλος: όλοι αυτοί είναι στελέχη εταιρίας, ενώ για την ΠΑΕ δουλεύουν και τεχνικοί διευθυντές και προπονητές.
Στον Παναθηναϊκό σήμερα υπάρχει ο Γιάννης Αλαφούζος, ο τεχνικός διευθυντής και ένας προπονητής. Και σχεδόν κανένας άλλος έτοιμος να αναλάβει ευθύνες. Οσοι συμβουλεύουν τον μεγαλομέτοχο το κάνουν με την καλή τους την καρδιά γιατί είναι Παναθηναϊκοί, γιατί είναι φίλοι του, γιατί πονάνε την ομάδα κτλ. Αλλά δεν είναι στελέχη – δεν θα δώσουν λόγο σε κανένα αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και δεν είναι και ποδοσφαιροπαράγοντες – μπορεί να είναι δικηγόροι, δημοσιογράφοι, στελέχη των επιχειρήσεών του, τίμιοι άνθρωποι.
Κάπως έτσι προκύπτει ένας Παναθηναϊκός καλών προθέσεων και καλών ανθρώπων, αλλά χωρίς σκληρότητα και στόχευση. Χθες π.χ πήγε στο προπονητικό κέντρο ο κ. Σπύρος Βλάχος και είπε στους παίκτες ότι έγραψαν μια μαύρη σελίδα. Και χωρίς να είμαι εκεί πιστεύω ότι κάμποσοι ρώτησαν ποιος είναι αυτός.
Ο Αλαφούζος είναι μόνος
Στον ΠΑΟ μιλάνε για προπονητές, για παίκτες, για χρήματα που πρέπει να μπουν κτλ κτλ. Εγώ στον Αλαφούζο θα πρότεινα αρχικά να φτιάξει μια εταιρία. Να βρει τρεις ανθρώπους που εμπιστεύεται, να μοιράσει αρμοδιότητες διοικητικές, να τους βάλει στην καθημερινότητα του ποδοσφαιρικού τμήματος. Δεν μιλάω για διευθυντές επικοινωνίας και υπεύθυνους οικονομικών, αλλά για ανθρώπους που να μπορούν να εμφυσήσουν στους παίκτες σεβασμό θυμίζοντας τους που βρίσκονται και ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους. Αυτοί για μένα σήμερα λείπουν. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε κάποτε τον πολύ ενεργό τότε Μάνο Μαυροκουκουλάκη, κατά καιρούς τον Δομάζο και τον Αντωνιάδη, τον Αργύρη Μήτσου κι άλλους πολλούς. Ο Τζίγκερ είχε τον Φιλιππίδη, τον Βέλιτς, τον Γόντικα, τον Παρθενόπουλο κι ένα σωρό άλλους. Επι πολυμετοχικότητας υπήρξε μια εταιρία με πολλούς που την πονούσαν. Στα χρόνια του Αλαφούζου όποιος εμφανίζεται γρήγορα χάνεται – ο Παναγόπουλος, η Μπαλωμένου, ο Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντος κτλ. Η δεν μιλάει. Δεν ξέρω πχ μια εισήγηση του Δημήτρη Σαραβάκου: αποκλείεται να μην είχε κάτι να πει.
Μια γνωστή παροιμία λέει όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει. Όπου όμως τα κοκόρια δεν λαλούν το σκοτάδι παραμένει πυκνό.
