Μια ομάδα που δεν παραιτείται από τα όνειρά της μπορεί να τα δει να μετουσιώνονται σε στιγμές ιστορίας. Μετά το ματς Αρσεναλ - Ολυμπιακός (1-2) κι αφού είχα ακούσει από όλους ότι «η ελληνική ομάδα έγραψε ιστορία στο Λονδίνο» άρχισα να αναρωτιέμαι από πού προέρχεται η λέξη «ιστορία». Προέρχεται από το ουσιαστικό «ίστωρ».« Ίστωρ» ήταν εκείνος που κατείχε ένα θέμα καλά ή ήταν αυτόπτης μάρτυρας ενός γεγονότος και μπορούσε να το παρουσιάσει και να το κρίνει δίκαια. Οι Αθηναίοι έφηβοι ορκίζονταν στους «Ίστορες θεούς», δηλαδή στους Θεούς που είχαν την αίσθηση της δικαιοσύνης. Η λέξη "ίστωρ" με τη σειρά της προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «οίδα» το οποίο σήμαινε «γνωρίζω». Η λέξη «ιστορία» εμπεριέχει ετυμολογικά και γνώση (αφού την γράφεις και την αφηγείσαι μόνο αν τη γνωρίζεις), αλλά και δικαιοσύνη, αφού αυτή η τελευταία είναι το εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείς για να την αναδείξεις. Γνώση και δικαιοσύνη είναι τα συστατικά της χθεσινής πρόκρισης του Ολυμπιακού. Πρόκρισης; Λάθος. Του ονείρου που έγινε ιστορία, είναι το σωστό.
Η γνώση που γίνεται δύναμη
Πρώτα από όλα η γνώση. Ο Πέδρο Μαρτίνς γνωρίζει και την ομάδα του και τον αντίπαλο. Δεν σκέφτεται ποτέ να αλλάξει την ομάδα που τόσο καλά έχει συμπεριφερθεί τακτικά στο προηγούμενο ματς για 70 λεπτά – πριν δηλαδή την πειράξει ο ίδιος ρισκάροντας. Μοναδικές αλλαγές ο Σισέ αντί του τιμωρημένου Σεμέδο και ο Ρατζέλοβιτς που έχει κερδίσει την συμμετοχή του στην Τούμπα: όλα τα υπόλοιπα είναι ίδια. Το σχήμα είναι 4-3-3 και δεν υπάρχει κανένας λόγος προσαρμογής επειδή η Αρσεναλ θα εμφανιστεί από την αρχή με τους Ομπαμεγιάνγκ, Λακαζέτ, Πέπε και τον Οζίλ πίσω τους. Οι διαφοροποιήσεις στην στρατηγική είναι ελάχιστες: ο Ολυμπιακός παίζει αυτή τη φορά πιο πολύ οριζόντιο ποδόσφαιρο και πιο γρήγορα με τη μπάλα, γιατί ο Μαρτίνς γνωρίζει καλά (και) την Αρσεναλ και ξέρει πως με τον Θεμπάγιος στην μεσαία γραμμή η ομάδα του Αρτέτα αποκτά μεγαλύτερη ποιότητα ίσως, αλλά χάνει σε δυναμισμό.
Στην πρώτη ώρα του αγώνα η στατιστική καταγράφει κάτι απίθανο: οι μέσοι του Ολυμπιακού έχουν πάρει όλοι άριστα στις μεταβιβάσεις – καταγράφονται όλες κι όλες δυο λάθος πάσες τους! Ο Ολυμπιακός δεν πουλά ποτέ τη μπάλα, δεν χαρίζει αντεπιθέσεις, δεν πιέζεται – τρέχει. Όταν στο 54΄ο Σισέ κάνει το 0-1 ο Μαρτίνς πανηγυρίζει ψύχραιμα, καμαρώνοντας για μια ομάδα που παίζει πολύ μυαλωμένα. Δυο λεπτά αργότερα ο Τσιμίκας μεταμορφώνει το Εμιρετς σε Τούμπα και κάνει πασαρέλα σε φουλ ταχύτητα, αλλά ο Λένο του στερεί ένα γκολ που το αξίζει όσο κανείς. επεμβαίνοντας σε ένα κεραυνό που εξαπολύει με το δεξί – αν είναι δυνατόν!
Το μόνο πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι η κόπωση που κάνει την εμφάνισή της μετά το 75΄, αλλά ο προπονητής την περιμένει: η είσοδος του Μασούρα αντί του Ρατζέλοβιτς και του Γκασπάρ αντί του Βαλμπουενά μαρτυρούν την αυτοκριτική του για όσα έκανε στο πρώτο ματς. Και χθες υπήρχε ανάγκη νίκης, αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχε αλόγιστο ρίσκο: αν την πατήσεις μαθαίνεις. Οι δυο που μπήκαν στο γήπεδο έχουν στην παράταση τις δυο μεγαλύτερες ευκαιρίες: ο Γκασπάρ σουτάρει άουτ μόνος απέναντι στο Λένο κι ο Μασούρας έχει δοκάρι στο 109΄. Ο Μαρτίνς παίρνει το ρίσκο στο τέλος, μετά το εκπληκτικό γκολ του Ομπαμεγιάνγκ: παίζει με το Σισέ σέντερ φορ και βάζει στο γήπεδο τον Αβραάμ. Κρατά στο ματς τον εξουθενωμένο Ελ Αραμπί ποντάροντας στην αύρα του – είναι ο παίκτης που έχει κόψει τη φόρα της Κρασνοντάρ το καλοκαίρι, που έχει τρομάξει την Μπάγερν, που έχει δώσει την πρόκριση με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα γκολ για να γράψει ιστορία κι ο Μαροκινός μπορεί να σηκώσει το βάρος της συγγραφής της: κι αυτό γνώση είναι.
Όταν ο Ελ Αραμπί στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα μετά την ασίστ του Μασούρα, ο Μαρτίνς πανηγυρίζει ένα γκολ όσο ποτέ του γιατί είναι και δικό του. Αλλά δικά του είναι κι αλλά. Υπάρχει μια τρομερή άμυνα με παίκτες που είναι συνήθως δυο κινήσεις μπροστά από τον αντίπαλό τους, τρια «σκυλιά» στη μέση που ξέρουν πάντα πότε πρέπει να ανοίξουν και πότε να κλείσουν το ματς και μια επίθεση ικανή να διαβάσει κάθε αδυναμία του αντιπάλου, γιατί οι παίκτες που την αποτελούν γνωρίζουν ο ένας τον άλλο έχοντας παρακολουθήσει εντατικά μαθήματα στο φροντιστήριο του χρόνου. Το ματς γίνεται το απόσταγμα της χρονιάς: υπάρχει η θέληση που είχαμε δει με την Μπάγερν και την Τότεναμ, η τακτική που είχαμε θαυμάσει με την Μπασακσεχίρ, η αποτελεσματικότητα που είχαμε χαρεί με την Κρασνοντάρ, η πίστη ότι η νίκη θα ρθει που έδωσε την πρόκριση με τον Αστέρα. Ο Μαρτίνς παραλαμβάνοντας το απόλυτο τίποτα έχει κατηχήσει τους παίκτες του: η ομάδα έχει γεμίσει προπονητές! Ολοι γνωρίζουν τα μυστικά της αποστολής όσο και τα θέλω του προπονητή τους και το παιγνίδι του συμπαίκτη τους. Και η γνώση οδηγεί σε ένα μυθιστορηματικό φινάλε με ένα γκολ στο 119’.
Η ώρα της δικαιοσύνης
Αρκεί η γνώση για να γράψεις ιστορία; Όχι γιατί όπως είπαμε χρειάζεται και δικαιοσύνη. Όπως σε κάθε τρομερή περιπέτεια εισβάλει στη μαγική βραδιά του Λονδίνου το μεταφυσικό. Ο Σισέ βρίσκεται στο γήπεδο εξαιτίας της απουσίας του Σεμέδο για να συνθέσει ένα άψογο δίδυμο με το Μπα και να χριστεί και σκόρερ. Ο Ολυμπιακός αμύνεται χωρίς φόβο, με ψυχραιμία και προσήλωση – η άμυνά του θα νικηθεί μόνο σε μια περίπτωση όταν ο Ομπαμεγιάνγκ, λίγο μετά το δοκάρι του Μασούρα, σκαρώνει ένα ποδοσφαιρικό αριστούργημα. Το γκολ του Ομπαμιγιάνγκ προκαλεί κατάρες στη μπάλα, που έχει οριστικά ξελογιαστεί από το χρήμα και επαναφέρει στην επικαιρότητα ό,τι πιο άσχετο σε μια βραδιά που ο Ολυμπιακός κάνει κατάθεση ψυχής, δηλαδή τη διαφορά του μπάτζετ των ομάδων. Το ίδιο και οι αλλαγές: ο Αρτέτα ρίχνει στο ματς τον Τορέιρα, τον Μαρτινέλι, τον Παπασταθόπουλο και τον Γουίλοκ – οι τρεις τελευταίοι ήταν βασικοί στο Καραϊσκάκη. Ο Μαρτίνς κοιτάζει δίπλα του και βλέπει τον Μπουλάρι, τον Καραργύρη, τον εμψυχωτή Τοροσίδη. Τα κείμενα για την κακή σύσταση της ευρωπαϊκής λίστας και την απουσία από αυτή παικτών όπως ο Καφού, ο Χασάν, ο Μορ, που στις φαντασιώσεις των επικριτών του προπονητή θα ήταν έτοιμοι να βοηθήσουν, είναι ήδη γραμμένα, αλλά θα ήταν κείμενα άδικα και σε μια βραδιά ιστορίας δεν υπάρχει χώρος για αδικίες.
Δυο λεπτά μετά το γκολ του Ελ Αραμπί η μπάλα κοντράρει στο σώμα του Αβραάμ και στρώνεται στον Ομπαμεγιάνγκ που έχει την ευκαιρία να δώσει στην Αρσεναλ την πιο τερατώδη πρόκριση στην ιστορία. Αλλά ο Θεός του ποδοσφαίρου παγώνει τη φάση και αποφασίζει η μπάλα να φύγει έξω γιατί έτσι πρέπει. Η ετυμηγορία του είναι μια πράξη δικαιοσύνης: ο ιδρώτας των παικτών, η δουλειά ενός προπονητή και η ασταμάτητη υποστήριξη του Ολυμπιακού από έξι χιλιάδες τρελούς «Θεούς ίστορες», που πίστεψαν στην πιο απίστευτη πρόκριση ελληνικής ομάδας πρέπει να δικαιωθούν. Και δικαιώνονται γιατί η μπάλα φεύγει άουτ. Οσοι στο «βολ πλανέ – γκολ» του Ομπαμεγιάνγκ φώναξαν πως έχει ξεπουληθεί για το χρήμα της χρωστάνε μια συγνώμη.
Όταν το ματς τελειώνει η Αρσεναλ έχει εξαφανιστεί – είναι απλά ο μεγάλος αντίπαλος που κατέρρευσε. Στο Εμιρετς υπάρχει θριαμβευτής ένας Σισέ, που αφού δείξει τη φανέλα και την καρδιά του, κλαίει σαν παιδί. Ένας Τσιμίκας που βάζει πλώρη για να γίνει Ευρωπαίος σταρ. Ενας μπουρλοτιέρης πιστολέρο Ελ Αραμπί. Ενας Μπα που οι Αγγλοι αναρωτιούνται πως γίνεται να μην παίζει στην Πρέμιερ λιγκ. Ενας Ελαμπντελαουί που έχει βγάλει τη φανέλα, αλλά όχι και το περιβραχιόνιο που κουβαλάει στο μπράτσο του. Ενας Σα που νομίζεις πως τον έχεις δει σε αγιογραφία. Τρεις σωματοφύλακες, ο Καμαρά, ο Μπουχαλάκης και ο Γκιγιέρμε, ενθουσιασμένοι που τρέχουν για τον Ντ Αρτανιάν που απλά συμβαίνει να λέγεται Βαλμπουενά. Και μαζί τους ο Ρατζέλοβιτς, ο Μασούρας, ο Λοβέρα, ο Αβραάμ, ο Μπουλάρι, ο Καραργύρης κι ο Τόρο - όλοι παρασημοφορεμένοι μετά τη μάχη του Εμιρετς.
Και τότε έψαξα το Σάββα…
Σε αυτή την εντυπωσιακή εικόνα ευτυχίας μου έλειπε μόνο ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο αιώνιος έφηβος που έγινε στρατηγός – η ιστορία μέσα στην ιστορία. Ηταν μια και δέκα το βράδυ όταν τον πήρα τηλέφωνο: βγήκε από το νοσοκομείο μόλις δυο μέρες πριν. «Αυτό το βράδυ θέλω μόνο εσένα να ακούσω και μου λείπεις» του είπα. «Μίλησα σε όλα τα παιδιά πριν φύγουν. Πάτε στο Εμιρετς να αποδείξετε ότι δικαίως σας αγαπάει ο κόσμος. Θέλω να κάνετε το παιγνίδι της ζωής σας: να αποδείξετε ότι είσαστε ικανοί για όλα γιατί φοράτε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Να γράψετε την ιστορία της ζωής σας. Αυτό μόνο τους είπα» μου απάντησε συγκινημένος.
Κι ομολογώ πως στο απίθανο αυτό βράδυ, μόνο αυτή τη στιγμή κατάλαβα τι θα πει ιστορία. Και δάκρυσα και λίγο..
