Δεν ήθελα να γράψω εδώ στο blog τίποτα για τον αποκλεισμό του Δημήτρη Σιόβα από την Εθνική, αλλά με τρελάνατε στα μηνύματα στο inbox και δεν μπορώ απαντάω στον καθένα ξεχωριστά. Εχει πλάκα μάλιστα ότι η ερώτηση που μου κάνετε οι πιο πολλοί είναι «τι λες τώρα για τον δικό σου;» - όπου ο δικός μου στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Τζόν Φαν τ’ Σιπ. Αναδημοσιεύω κάποια πράγματα που έγραψα στη εφημερίδα καταθέτοντας τη θλίψη μου για την ιστορία, αλλά και για την αθλητικογραφία μας. Που ολοένα και πιο πολύ λατρεύει την ανθρωποφαγία.

Ας κάνουμε μια περίληψη προηγουμένων. Την Κυριακή το βράδυ σε μια τηλεοπτική εκπομπή ο ομοσπονδιακός προπονητής κ. Τζόν Φαν’τ Σιπ ανακοίνωσε τον αποκλεισμό του Δημήτρη Σιόβα από τα υπόλοιπα ματς της Εθνικής. Η πρώτη ερώτηση είναι γιατί άργησε τόσο ο Φαν τ΄ Σιπ να πάρει την απόφαση, με δεδομένο ότι οι περίφημες δηλώσεις του Σιόβα είχαν γίνει μέρες πριν. Η λογική λέει ότι είτε γιατί χρειάστηκε να τον πείσουν οι συνεργάτες του για να το αποφασίσει, είτε γιατί περίμενε να τον καλέσουν στο Open. Iσως να είναι συμβατική υποχρέωση του προπονητή να βοηθά το κανάλι, που έχει τα δικαιώματα της Εθνικής να μεγαλώσει την τηλεθέασή του: έτσι όπως έχουμε γίνει ποτέ δεν ξέρεις.

Αμάρτημα

Θυμίζω ποιο ήταν το αμάρτημα του Σιόβα. Ο Σιόβας είχε πει στην συνέντευξη Τύπου μετά το ματς της Εθνικής μας στο Κόσοβο ότι κατά τη γνώμη του θα ήταν καλό να επιστρέψουν στην ομάδα ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς κι είχε χαρακτηρίσει τον τελευταίο καλύτερο Ελληνα ποδοσφαιριστή – είχε μάλιστα τονίσει πως η επιστροφή του θα βοηθούσε και τον Σβάρνα να γίνει καλύτερος. Μετά τις δηλώσεις του ο Σιόβας είχε στοχοποιηθεί από μια σειρά από δημοσιεύματα και επειδή το κατάλαβε είχε προχωρήσει και σε διευκρινήσεις με αναρτήσεις, τοποθετήσεις στα social media, συγνώμες κτλ. Εν τέλει τις δηλώσεις του τις πλήρωσε.

Θέλω να είμαι δίκαιος με τον Φαν ‘τ Σιπ: είναι δικαίωμά του να κόψει όποιον ποδοσφαιριστή δεν θέλει στην Εθνική και μπορεί φυσικά να ανακοινώσει τις όποιες αποφάσεις του, όπου θέλει και όποτε θέλει. Ωστόσο έχει πλάκα ένας Ολλανδός προπονητής να αποφασίζει τον αποκλεισμό ενός ποδοσφαιριστή εξαιτίας δηλώσεων, που αυτός έκανε μετά το τέλος ενός ματς: έχει πλάκα γιατί η Ολλανδία είναι η χώρα στην οποία κάθε δήλωση επιτρέπεται από τα χρόνια που ο Γιόχαν Κρόιφ έλεγε πως είναι πιο σημαντικός αυτός από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη στην οποία να γίνεται ανοιχτά κριτική σε προπονητές από τους ίδιους τους παίκτες τους και μάλιστα οι Ολλανδοί προπονητές αυτό το ενθαρρύνουν. Ο ίδιος ο Φαν τ΄ Σιπ, φανερά αμήχανος, είπε ανακοινώνοντας τον αποκλεισμό του Σιόβα ότι είναι «ανοικτός στους παίκτες» κι ότι «όποια στιγμή θέλουν μπορούν να μιλούν» στον ίδιο ή τους βοηθούς του. Αλλά αν ο Σιόβας μπορεί να πει στον ίδιο ότι ο Μανωλάς και ο Παπασταθόπουλος θα ήταν καλό να επιστρέψουν στην Εθνική, τι άραγε αλλάζει από το να το πει και δημόσια; Από πότε είναι πρόβλημα σε μια ομάδα κάποιος να μιλά κολακευτικά για συμπαίκτες του; Το λέω γιατί ο ίδιος ο Φαν΄τ Σιπ έχει πει ότι δεν έχει κλείσει η πόρτα της Εθνικής για κανένα. «Οι Παπασταθόπουλος και Μανωλάς δεν ήταν στη λίστα για τα πρόσφατα ματς, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους παρακολουθούμε καθώς γνωρίζουμε την αξία τους. Δε σημαίνει ότι δε θα κληθούν. Ξέρουμε τί μπορούν να κάνουν» είπε σε συνέντευξή του στο Εθνος. Το ξέχασε;  

Εκτίμηση

Οσο σκέφτομαι την ιστορία, τόσο γεμίζω απορίες. Αν ο Σιόβας ξεπέρασε τα όρια μιλώντας δημόσια για ένα θέμα που έχει να κάνει με την Εθνική, μήπως δεν έκανε το ίδιο κι ο Φαν τ’ Σιπ τελειώνοντας ένα ποδοσφαιριστή από την ομάδα σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση; Ετσι ο προπονητής δίνει το καλό παράδειγμα; Τι θα τον πείραζε να πει ότι αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αυτό αφορά τον ίδιο και τον παίκτη και ότι θα λυθεί (με όποιο τρόπο) με μια μεταξύ τους συζήτηση; Το ξαναλέω ότι οι κλήσεις είναι δικαίωμά του. Αλλά δεν μιλάμε για κλήσεις – μιλάμε για συμπεριφορές. Η σπουδή του Ολλανδού να δώσει την είδηση του αποκλεισμού του ποδοσφαιριστή σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, δημιουργεί την υποψία ότι δεν έδωσε τηλεοπτική συνέντευξη, αλλά μια θεατρική παράσταση. Αν ένας προπονητής δίνει την εντύπωση πως απαγγέλει κείμενα γραμμένα από άλλους, πως θα πείσει τους παίκτες του ότι κλήσεις και επιλογές ενδεκάδας είναι δικές του; Κάνω τις ερωτήσεις καλοπροαίρετα γιατί τον Φαν τ΄ Σιπ τον εκτιμώ και τη δουλειά του την διακρίνω. Και φυσικά θέλω να συνεχιστεί, όσο κι αν η αμήχανη εικόνα του προπονητή μου προκάλεσε μια θλίψη.

Κάποτε οι αθλητικογράφοι…

Τι άλλο προκαλεί θλίψη; Ο δημοσιογραφικός κανιβαλισμός. Κάποτε οι αθλητικογράφοι φρόντιζαν να δείχνουν την αγάπη τους για το σπορ αλλά και για τους ποδοσφαιριστές. Οσο ακραία και να ήταν η συμπεριφορά ενός ποδοσφαιριστής (του Σιόβα δεν ήταν…) πάντα οι αυτοί φρόντιζαν να θυμίζουν την προσφορά ενός παίκτης και τις ικανότητές του, τονίζοντας ότι κι αν είπε κάτι πάνω  πρέπει να κριθεί με επιείκεια. Ο Ντέμης Νικολαϊδης είπε κάποτε αντίο στην Εθνική γιατί δεν γούσταρε την ΕΠΟ: όταν ο Οττο Ρεχάγκελ τον μετέπεισε όλοι είπαν ότι έκανε καλά γιατί η Εθνική τον είχε ανάγκη. Κανείς δεν επιτέθηκε στο Γερμανό γιατί τον πήρε πίσω: ίσα ίσα που του είπαμε όλοι και μπράβο. Κι ο Ντέμης τότε είχε προσβάλει όλους τους συμπαίκτες του εμφανίζοντάς τους ως συμμέτοχους στα όποια λάθη της ομοσπονδίας.

Τα τελευταία χρόνια οι αθλητικογράφοι νιώθουν χρέος τους να εξαφανίσουν παίκτες, να τους μειώσουν, να τους κουνήσουν το δάχτυλο κτλ. Σε αυτή την περίπτωση κανείς π.χ δεν στάθηκε στο τι χάνει η Εθνική εξαιτίας της απομάκρυνσης του Σιόβα και πολλοί δείχνουν χαρούμενοι αν ο Ολλανδός έδιωχνε κι άλλους που οι ίδιοι δεν γουστάρουν για λόγους προσωπικούς.

Ας τον πείσουν να το κάνει. Ο κανιβαλισμός είναι η δουλειά τους…