Εβλεπα χθες βράδυ την Τσέλσι να αποκλείει τη Ρεάλ Μαδρίτης στο δεύτερο ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ και σκεφτόμουν πως από το 1999 που έχει ξεκινήσει η νέα εποχή της διοργάνωσης (με το φορμάτ των ομίλων, την συμμετοχή τεσσάρων ομάδων από μεγάλα πρωταθλήματα κτλ) μια πρόκριση σε τελικό τόσο εύκολη από ομάδα που δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγάλων φαβορί για την κατάκτηση της διοργάνωσης είναι κάτι σπάνιο. Η Τσέλσι ήταν εμφανέστατα καλύτερη από τη Βασίλισσα όχι μόνο χθες, αλλά και στο πρώτο ματς. Η πιο μεγάλη απόδειξη αυτής της υπεροχής της δεν είναι το καθαρό σκορ της νίκης αλλά οι ίδιες οι τακτικές επιλογές του προπονητή της: ο καλός Τούχελ μετά την εμφάνιση της Τσέλσι στη Μαδρίτη παρουσίασε χθες μια ομάδα επιθετικότερη, όχι γιατί ο Χάρβετς είναι καλύτερος δημιουργός του Πούλισικ (ο Γερμανός αντί του Αμερικάνου ήταν η μοναδική του αλλαγή σε σχέση με το πρώτο ματς), αλλά γιατί συνολικά η ομάδα του αμύνθηκε πιο ψηλά, πίεσε περισσότερο, είχε τον έλεγχο του παιγνιδιού και δεν έμοιαζε σε καμία απολύτως στιγμή να θέλει να προκριθεί απλά κρατώντας το μηδέν.

Η Τσέλσι έπαιξε με τη σιγουριά της ομάδας που ήθελε να κερδίσει: πέτυχε τρία γκολ κι απλά το πρώτο της δεν μέτρησε γιατί ο Βέρνερ «πιάστηκε» σε θέση οφσάιντ επειδή είναι πιο γρήγορος από τους αμυντικούς της Ρεάλ, έχασε τεράστιες ευκαιρίες και δεν της δόθηκε ένα πέναλτι. Αν κάποιος δεν ήξερε το αποτέλεσμα στη Μαδρίτη θα πίστευε πως αυτή και όχι η Ρεάλ είχε εξ αρχής την υποχρέωση να κερδίσει και να προκριθεί. Η ερώτηση που προέκυψε είναι που ακριβώς βρίσκεται η Ρεάλ. Για την ακρίβεια που διάβολο χάθηκε η κάποτε μόνιμη πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Μια Ρεάλ που δεν φοβίζει

Μετά και τον χθεσινό αποκλεισμό της μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ο κύκλος της Ρεάλ έκλεισε όταν έφυγε από τη Μαδρίτη ο Κριστιάνο Ρονάλντο – μιλάω για τη Βασίλισσα του Τσάμπιονς λιγκ: το ισπανικό πρωτάθλημα η Ρεάλ θα το διεκδικεί πάντα. Η μη αντικατάσταση του Κριστιάνο (μολονότι παίκτες στη θέση του αποκτήθηκαν) έφερε το ξήλωμα του πουλόβερ: η Ρεάλ δεν έχασε τον μόνιμο σκόρερ της και τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της, αλλά έχασε αυτόν που υποχρέωνε κάθε αντίπαλο να πάρει τα μέτρα του, όταν στην Ευρώπη την αντιμετώπιζε. Χωρίς τον Κριστιάνο η Ρεάλ δεν φοβίζει. Και μια Ρεάλ που δεν φοβίζει δεν μπορεί να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης: ούτε καν να αγωνιστεί σε τελικό.

Η Ρεάλ είναι από τη φύση της κυριαρχική και επιθετική, αλαζονική και αποτελεσματική: αυτή που βλέπουμε τα δυο τελευταία χρόνια είναι μια συμπαθητική ομάδα. Αλλά στη Βασίλισσα δεν ταιριάζουν συμπάθειες.

Η συμπάθεια ως ασθένεια

Σκεφτείτε το λίγο. Τα τελευταία δυο χρόνια, μετά τη φυγή του Κριστιάνο, η Ρεάλ αναδεικνύει προσωπικότητες που σε κάνουν να την προσέχεις και να τη σέβεσαι σχεδόν υποχρεωτικά διότι σου θυμίζουν το παρελθόν της. Ο Μπενζεμά είναι ένας ηρωϊκός φορ που μοιάζει να παλεύει μόνος του: και χθες ο σπουδαίος Μεντί του στέρησε ένα γκολ που θα μπορούσε να κάνει το ματς πιο συναρπαστικό – αμφιβάλω αν ωστόσο θα άλλαζε το τελικό του αποτέλεσμα. Ο Μόντριτς και ο Κρος με την τακτική τους σοφία σε κάνουν να θες να τους ζητήσεις ένα αυτόγραφο για να το δείχνεις σε όλους με υπερηφάνεια, όταν θα σταματήσουν το ποδόσφαιρο. Το ίδιο συναίσθημα του σεβασμού της μνήμης των μεγάλων ημερών αποπνέει και ο Μαρσέλο – σιγά σιγά κι ο Ράμος που έτσι πανικόβλητος όπως ήταν χθες έμοιαζε και λιγότερο αντιπαθητικός. Με ένα αίσθημα γλυκιάς θλίψης αντιμετωπίζεις, αν αγαπάς το ποδόσφαιρο, και την ιστορία του Αζάρ, του οποίου οι ιατρικές περιπέτειες μας έχουν στερήσει καταπληκτικές βραδιές. Αποδείχτηκε ότι η Τσέλσι τον πούλησε την κατάλληλη στιγμή και η ιδέα ότι οι άνθρωποι του Αμπράμοβιτς πιάσανε κορόιδα τους Μαδριλένους προκαλεί για τη Ρεάλ το είδος της συμπόνοιας που νιώθεις για τον εξαπατημένο. Με συμπάθεια παρακολουθείς και τα νέα της παιδιά: αναρωτιέσαι που θα φτάσουν ο Βινίσιους και ο Ροντρίγκο και τι ακριβώς παραπάνω χρειάζεται ο Ασένσιο κι ο Βαλβέρδε για να γίνουν αστέρια.

Φυσικά δεν πρέπει να υπάρχει στα μάτια σου πιο συμπαθής άνθρωπος από τον Ζινεντίν Ζιντάν. Τον έχεις δει να κερδίζει τα πάντα ως διοικητής μιας dream team και τον συμπονάς για τις τωρινές του δυσκολίες να διαχειριστεί - πάντα περήφανος και αγέρωχος - μια ομάδα που, αργά αλλά σταθερά, δυο χρόνια τώρα παρακμάζει και καταρρέει. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν η Ρεάλ προκρινόταν στον τελικό η δημοφιλία του προπονητή Ζιζού θα ξεπερνούσε τη δημοφιλία του υπέροχου ποδοσφαιριστή Ζιζού. Θα του αναγνωριζόταν από όλους πως μέσα σε αληθινά δύσκολες συνθήκες πέτυχε ένα αληθινό θαύμα, σουλουπώνοντας θεαματικά μια ομάδα που ξεκίνησε τη σεζόν στο Τσάμπιονς λιγκ μετρώντας γκολ στα ματς με τη Σαχτάρ και δίνοντας μάχες πρόκρισης με την Ιντερ. Κι ενώ όλα αυτά είναι ορθότατα, στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό που είναι η Ρεάλ. Ούτε με την ιστορία της ούτε με τις αξίες που πρεσβεύει.

Αφενός και αφετέρου

Η ευκολία με την οποία η Τσέλσι την απέκλεισε μαρτυρά αφενός ότι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ζει μέρες αγγλικής ηγεμονίας και αφετέρου ότι η ίδια η Ρεάλ (στην συμπαθητική, μη αλαζονική και αγαπησιάρικα προβληματική εκδοχή της), μάλλον έφτασε μακριά φέτος μόνο και μόνο χάρη στη φανέλα της.  Η πρόκρισή της δια πυρός και σιδήρου από τον όμιλο της χάρισε την Αταλάντα που δεν θα μπορούσε ποτέ να την αποκλείσει θαμπωμένη από τη χρυσόσκονή της. Η Λίβερπουλ που βρήκε μπροστά της στη συνέχεια ήταν απλά περισσότερο άρρωστη από την ίδια. Αλλά με την Τσέλσι φάνηκε πως από την τωρινή ομάδα της κάποιος που θέλει να διεκδικήσει το Τσάμπιονς λιγκ είναι ζήτημα να διάλεγε τρεις παίκτες της. Ο Καζεμίρο είναι ο σταθερότερος – κι αυτό λέει πολλά. Ο Μπενζεμά θα ήταν παντού χρήσιμος με την γενναιοψυχία του. Ο Κουρτουά παραμένει ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στην Ευρώπη. Και τέλος. Ολοι οι υπόλοιποι είναι πια συνταγματάρχες που διηγούνται τις μάχες τους σε όσους θέλουν να γράψουν τα απομνημονεύματά τους, ή ταλαντούχοι μικροί που ίσως κάποτε βοηθήσουν τους Μαδριλένους να ξεχάσουν τον Κριστιάνο ή διάττοντες αστέρες που αφού μας θάμπωσαν έσβησαν: ο Ιτσκο π.χ είναι απλά ένα από τα πιο μεγάλα μυστήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.   

Αυτό δεν αντέχεται

Η Ρεάλ αποκλείστηκε από μια Τσέλσι που έχει ελάχιστους που στη Βασίλισσα θα αγόραζαν για να φτιάξουν μια νέα και πραγματική Ρεάλ. Ο Καντέ, ο Βέρνερ, ο Πούλισικ, ο  Χάβερτς, ο Ζορζίνιο δεν ξέρω αν θα σήκωναν την φανέλα της Βασίλισσας. Αλλά το τραγικό στην ιστορία είναι ότι ο Μόντριτς, ο Κρος, ο  Ράμος, ο Νάτσο, ο Μαριάνο Ντίαζ κι άλλοι πολλοί που βρίσκονται στη Ρεάλ δεν θα μπορούσαν πια να φοράνε τη φανέλα της Τσέλσι και να φτάσουν στον τελικό: αυτό, είτε την συμπαθείς είτε την αντιπαθείς τη Ρεάλ, αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος δεν αντέχεται. Για την ακρίβεια δεν αντέχεται μια Ρεάλ που φτάνεις να τη συμπαθείς γιατί νοιώθεις πως τα έδωσε όλα κι απλά  δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από τα λίγα που έκανε…