Ο δεύτερος γύρος του πρωταθλήματος μικρή σχέση θα έχει με τον πρώτο. Θυμόσαστε εκείνα τα ωραία άρθρα των ειδικών, που έλεγαν ότι φέτος έχουμε ένα σούπερ καθαρό πρωτάθλημα, γιατί όλοι μπορεί να χάσουν βαθμούς με όλους κτλ κτλ; Ξεχάστε τα. Οι ίδιοι στο δεύτερο γύρο θα γράφουν ότι το πρωτάθλημα είναι σουπερ καθαρό, γιατί υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός στην κορυφή – ενώ η Πρέμιερ λιγκ π.χ, στην οποία ανταγωνισμός δεν υπάρχει, είναι διεφθαρμένη. Θα δούμε πολλά και διάφορα στο δεύτερο γύρο. Αλλά υπάρχει ένα δεδομένο μετά το θεαματικό πέρασμα του Ολυμπιακού από το δύσκολο Αγρίνιο: το πρωτάθλημα θα κριθεί από την αντοχή του Ολυμπιακού και μόνο. Αν αντέξει και δεν κυλήσει στην εσωστρέφεια, το πρωτάθλημα μπορεί να το πάρει πάλι, αλλά μόνο σε αυτή την περίπτωση – το επισημαίνω γιατί ούτε η ΑΕΚ, ούτε ο ΠΑΟΚ δεν διατρέχουν τέτοιο κίνδυνο. Στις ομάδες αυτές, που πρωτάθλημα διεκδικούν πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, είναι δεδομένη και η συσπείρωση και το πάθος για την κατάκτηση του τίτλου. Είναι φέτος καλύτερα προετοιμασμένοι για το κυνήγι του: πρώτα από όλα οι οπαδοί τους.
Τα εύκολα, είναι εύκολα
Λέμε πολλά για τους οπαδούς και τη δύναμή τους – κατά κανόνα υπερβολικά. Η δύναμη των οπαδών δεν είναι τόσο μεγάλη και η υποστήριξη που παρέχουν στην ομάδα στην έδρα της είναι χρήσιμη, μόνο αν η ομάδα μπορεί από αυτή να αντλήσει δύναμη: η συσπείρωση από μόνη της δεν αρκεί – αν αρκούσε ο ΠΑΟ φέτος θα ήταν κοντά στην κορυφή κι όχι κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού. Από την άλλη, όμως, μπορεί να είναι καταδικαστική για μια ομάδα η γκρίνια της εξέδρας, η απομάκρυνση του κόσμου, ο κορεσμός και η αποστασιοποίησή του και φυσικά η εσωστρέφεια. Ο οπαδός πρέπει να έχει κριτήριο και να κρίνει, πρέπει να εκφράζει τις ενστάσεις του και πρέπει να μην είναι απλός χειροκροτητής. Αλλά χρειάζεται πάνω από όλα την ομάδα του να την υποστηρίζει, να την πονάει, να είναι δίπλα της - ειδικά στα δύσκολα. Στα εύκολα κανείς δεν χρειάζεται συμπαράσταση και βοήθεια.
Μια μεγάλη δυσπιστία
Τον τελευταίο καιρό υπάρχει για τον Ολυμπιακό μια μεγάλη δυσπιστία – πρώτα από όλα από την μεριά των ίδιων των οπαδών του, όχι όλων ευτυχώς. Υπάρχουν αυτοί που είναι δύσπιστοι με τις ικανότητες του Τάκη Λεμονή. Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν πως η διοίκηση κάνει μόνο λάθη, τα επισημαίνουν και κάθονται να δουν ένα ματς πιστεύοντας πως μια αποτυχία θα δικαιώσει την ανάλυσή τους. Υπάρχουν αυτοί που είναι δύσπιστοι με τις ικανότητες των παικτών γιατί είδαν την ομάδα να ζορίζεται με την Μπαρτσελόνα και την Γιουβέντους. Υπάρχουν τέλος και εκείνοι που είναι δύσπιστοι για το αν ο Ολυμπιακός μπορεί όντως να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μέχρι το τέλος, για λόγους όχι απαραίτητα αγωνιστικούς. Εγώ θα πω πως όλοι έχουν δίκιο. Αλλά αν η δυσπιστία για μια ομάδα γίνει μεγαλύτερη από την υποστήριξη, η ομάδα θα γίνει χειρότερη: καμία ομάδα στον κόσμο δεν αντέχει να δίνει εξετάσεις διαρκώς απέναντι σε σκληρό κριτή που είναι ο ίδιος ο οπαδό της. Κριτές μιας ομάδα μπορεί να είναι οι δημοσιογράφοι – και πρέπει να είναι αυστηροί και ακριβοδίκαιοι. Δεν μιλάω για όσους πληρώνονται για να δημιουργούν προβλήματα: μιλάω για εκείνους που την καθημερινότητα της ομάδας την γνωρίζουν και μπορούν για τις κρίσεις τους να θεωρούνται τίμιοι. Αυτοί πρέπει να επισημαίνουν αδυναμίες, πρέπει να εξηγούν γιατί έγιναν και γίνονται λάθη, πρέπει να έχουν την ηρεμία και την νηφαλιότητα να αποκωδικοποιούν την όποια δύσκολη κατάσταση. Αλλά ούτε οι δημοσιογράφοι πρέπει να λειτουργούν ως οπαδοί, ούτε οι οπαδοί να παριστάνουν τους από καθέδρας κριτές, περιμένοντας μια ομάδα με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Εχει, όμως, και δυνατότητες
Ο Ολυμπιακός ο εφετινός έχει αδυναμίες που έχουν επισημανθεί και θα επισημαίνονται από όσους κάνουν (και) αυτή τη δουλειά. Εχει, όμως, και δυνατότητες και το παράδοξο δεν είναι ότι ξεχνάνε να τις επισημάνουν οι δημοσιογράφοι – ξεχνάνε κυρίως να τις επισημαίνουν οι οπαδοί. Ο Ολυμπιακός στο ελληνικό πρωτάθλημα δέχεται πολλά και συνήθως φτηνά και ανόητα γκολ: όμως σκοράρει κατά ρυπάς και στο Αγρίνιο έδειξε ότι μπορεί να βάλει τρία γκολ σε μισή ώρα, απλά αν ανεβάσει στροφές. Ο Ολυμπιακός δεν παίρνει γκολ από τα εξτρέμ του, όμως ο Πρίγκιπας Καρίμ και ο Φορτούνης έφτασαν τα 13 γκολ οι δυο τους – ο ένας με πολλές απουσίες από την ενδεκάδα κι ο άλλος με μια γκρίνια να τον κυνηγάει. Ο Ολυμπιακός έχει αργά χαφ, έχει, όμως, την πολυτέλεια να έχει στον πάγκο του τον Οφόε, τον Ζιλέ, τον Ανδρούτσο, που σε άλλες ομάδες θα ήταν βασικοί. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην παίρνει γκολ από τους ακραίους επιθετικούς του, όμως σκοράρουν οι κεντρικοί αμυντικοί του, ακόμα και τα ακραία του μπακ. Ο Ολυμπιακός έχει ένα προπονητή που ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα γιατί το χει κερδίσει και έχει και μια διοίκηση που, όσα λάθη κι αν κάνει, αποτελείται από ανθρώπους που την ομάδα δεν θα την αφήσουν στο έλεος του Θεού: αυτά συμβαίνουν αλλού. Ο Ολυμπιακός μπορεί να βελτιωθεί κι άλλο, όμως αυτός ο Ολυμπιακός έχει κυρίως ανάγκη από την υποστήριξη του κόσμου του για να το κάνει. Τις καλύτερες μεταγραφές να κάνει τον Γενάρη, αν όλοι οι οπαδοί του αποφασίσουν να γίνουν αναλυτές και γκρινιάρηδες, θα κάνει μια τρύπα στο νερό.
Με τον κόσμο πλάι τους
Δείτε τι συμβαίνει στις άλλες ομάδες. Ο ΠΑΟΚ θέλει να πουλήσει τον Πρίγιοβιτς και ποντάρει στον Πέλκα, στον Κουλούρη και στον Λημνιό – κι όμως κανείς δεν μιλάει γιατί ο στόχος, δηλαδή η κατάκτηση του πρωταθλήματος που κάποτε κορόιδευαν, είναι πλέον ορατός. Στην ΑΕΚ οι ισοπαλίες με την Αούστρια και τη Ριέκα πανηγυρίζονται – και πολύ σωστά. Αν ο Ολυμπιακός έπαιζε στο Γιουρόπα λιγκ και είχε φέτος τα αποτελέσματα της ΑΕΚ, μετά την τέταρτη συνεχόμενη ισοπαλία θα έπεφτε το γήπεδο από τις αποδοκιμασίες. Μόνο ο Ολυμπιακός έχει ν αντιμετωπίσει κανόνια που καθημερινά τον στοχεύουν – κι αυτό θα πρεπε να έχει συσπειρώσει το κοινό του: φανταστείτε τι θα γινόταν αν ο Τσίπρας έλεγε ότι εύχεται στον Ολυμπιακό να πάρει το όγδοο σερί πρωτάθλημα και να γράψει ιστορία – αφήνω όλα τα άλλα. Καταλαβαίνω ότι ο Ολυμπιακός πληρώνει τους πολλούς συνεχόμενους τίτλους – το κοινό του κριτικάρει υπερβολικά, γιατί θεωρεί κάθε νίκη στην Ελλάδα εύκολη. Δεν είναι: αυτή στο Αγρίνιο π.χ υπήρξε πιο δύσκολη από τον υγιεινό περίπατο που έκανε ο ΠΑΟΚ με τον ΠΑΟ, που όχι τυχαία μόνο κόντρα στον Ολυμπιακό συσπειρώθηκε. Είναι δύσκολο για τον κόσμο του Ολυμπιακού να καταλάβει πόσο δύσκολο θα είναι για την ομάδα απλά να διεκδικήσει το πρωτάθλημα – αν το κερδίσει θα είναι άθλος. Αλλά τουλάχιστον νίκες, όπως αυτή στο Αγρίνιο μπορούν να δώσουν στον καθένα τη δυνατότητα να καταλάβει ότι ο Προτό, ο Φορτούνης, ο Ρομαό, ο Οφόε, ο Ανσαριφάντ, ο Μάριν είναι σπουδαίοι παίκτες. Και χρειάζονται ένα μπράβο και τον κόσμο, που τους πιστεύει, τον θέλουν στο πλάι τους. Αν ο κόσμος αυτός αρχίσει να τσακώνεται για τις δουλειές του Κόκκαλη, διαβάζει νύχτα μέρα όποιον υπάρχει για να δει τον Ολυμπιακό να καταστρέφεται, δεν πανηγυρίζει νίκες γιατί δεν υπήρξε σωστή εφαρμογή του 4-2-3-1, και κλαίγεται γιατί έφυγε πέρυσι ο Μιλιβόγεβιτς και πρόπερσι ο Μήτρογλου, ο Ολυμπιακός δεν θα αντέξει. Κι ο πιο πικραμένος από όλους τους οπαδούς του, αν χαθεί το πρωτάθλημα, θα είναι αυτός που σήμερα δεν βλέπει ότι η ομάδα έχει και αγωνιστικές αρετές. Για να σπάει μπλόκα για πλάκα…
