Δεν ξέρω ποιος στον Αρη είχε την ιδέα αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης του ντέρμπι της Θεσσαλονίκης να βάλει το τραγούδι του Αντώνη Ρέμου «η καρδιά με πηγαίνει εμένα». Οποιος το έκανε βρήκε το καταλληλότερο τρόπο για να εξηγήσει γιατί ο Αρης κέρδισε ένα ακόμα ντέρμπι αληθινό, όπως είναι τα παιγνίδια του με τον ΠΑΟΚ. Οποιος διάλεξε το τραγούδι υπογράμμισε με τον καλύτερο τρόπο μια νίκη καρδιάς – για μια ακόμα φορά η καρδιά του Αρη αποδείχτηκε η δύναμη του. Ο Αρης, όπως λέει και το τραγούδι, είπε στη λογική ζήτω η ψυχή. Κι όλα τα έκανε απλά, όπως ξέρει να τα κάνει χρόνια τώρα για να κερδίσει τέτοιου τύπου παιγνίδια.  

Ο Αρης είχε πλάνο, ο ΠΑΟΚ όχι

Ακούω από χθες βράδυ του κόσμου τις ανοησίες – κατά βάση τοποθετήσεις διάφορων που προσπαθούν να εξηγήσουν με αναφορές σε διαιτητές κτλ γιατί έχασε ο ΠΑΟΚ. Κανείς δεν λέει το απλό, ότι δηλαδή δεν υπάρχει καμία ήττα του ΠΑΟΚ, αλλά μια νίκη του Αρη, που χτίστηκε με προσοχή από το καλοκαίρι. Γιατί ο Αρης κέρδισε; Γιατί έκανε στο ματς ό,τι ακριβώς ήθελε. Δεν άφησε τον ΠΑΟΚ να τρέξει, κι όταν οι ακραίοι του ΠΑΟΚ δεν τρέχουν το παιγνίδι του γίνεται προβλέψιμο, είτε παίζει με την Ομόνοια και την Κρασνοντάρ, είτε με τον Ατρόμητο και τον ΠΑΣ στην Τούμπα.

Ο Αρης έπιασε τον ΠΑΟΚ από το λαιμό για να του δείξει ότι δεν μασάει – στο δεύτερο μόλις λεπτό έχει δοκάρι σε σουτ φάουλ του Γκάμα και στο δεκάλεπτο ο Τσιγγάρας και ο Ντοούγλας για να σταματήσουν τον Μπερτόγλιο και τον Γκαρσία έχουν αρχίσει τις κλωτσιές. Ο Αρης είχε την μεγαλύτερη ευκαιρία του ματς (με τον Μπερτόγλιο στο 60΄) όταν ο ηρωϊκός Ουαγκέ απέτρεψε το 2-0 που θα τελείωνε το ματς με κόστος ένα σοβαρό τραυματισμό – τιμή πραγματικά στην αυταπάρνησή του. Ο Αρης έδειξε ότι είχε καταλάβει το ματς καλύτερα γιατί ήταν από την αρχή βέβαιος ότι αν καλύψει σωστά το γήπεδο μεσοαμυντικά γκολ δεν θα δεχτεί: ο ΠΑΟΚ ευκαιρίες έχει ελάχιστες – ένα γυριστό του Σβαπ στο 45΄και δυο σουτ που έφυγαν άουτ (του Σβιντέρσκι και του Ζίφκοβιτς) δεν τα λες και μεγάλη επιθετική παραγωγή σε ένα ματς στο οποίο κάνεις 60% κατοχή μπάλας.

Ο Αρης κάλυψε σωστά την δική του μεγάλη απουσία (αυτή του Ρόουζ) γιατί ο Μπελαουάν και ο Δεληζήσης είναι σχεδόν αλάνθαστοι, ο ΠΑΟΚ αντιθέτως δεν αντικατέστησε τον Ελ Καντουρί γιατί από την αρχή της χρονιάς χάνει παίκτες αντί να κερδίζει. Πρόσφατα εξαφανίστηκαν κι ο Μπίσεσβαρ, ο Νινούα κι ο Μουργκ – ένας Θεός ξέρει γιατί. Και φυσικά ο ΠΑΟΚ, χωρίς σοβαρές δυνατότητες αντικατάστασης των μεσοεπιθετικών του μπλοκάρει εντελώς μετά το 70΄και τις αλλαγές του Γκαρσία. Πώς να δημιουργήσει ο Εσίτι; Πώς να παίξει επιθετικά ως μπακ χαφ ο Κρέσπο; Και τι να του δώσει ο Τσόλακ που ακόμα ψάχνεται; Ενώ στον Αρη όποιος μπήκε υπηρετούσε το πλάνο, δηλαδή κατέθεσε ό,τι έχει στην καρδιά του. Κι αυτό αρκούσε.

Τίποτα δεν έγινε τυχαία

Σε μια χώρα που είτε δεν καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο, είτε το μισεί, κανείς δεν έχει ασχοληθεί να αναλύσει τον Αρη – φυσικά δεν το έκανε κι ο ΠΑΟΚ κι αυτό φάνηκε. Είναι εύκολο να πεις ότι ο Μάντζιος παρουσιάζει έναν Άρη που αγωνίζεται με μεγαλύτερη αμυντική συνοχή σε σχέση με πέρσι. Ο Μάντζιος τράβηξε την ομάδα του Άρη όντως λίγο πιο πίσω. Δεν διστάζει, αν χρειαστεί, να καλύψει τα στόπερ, με τρεις μέσους με ανασταλτικές δυνατότητες, (δηλαδή τον Τζέκο, τον Ματίγια και τον Σάσα ή τον Κάτσε), αν και συνήθως δυο του αρκούν – χθες το είδαμε. Ωστόσο η πραγματική διαφορά του Άρη σε σχέση με πέρσι είναι ότι σκοράρει ευκολότερα - μολονότι μάλιστα δεν έχει ένα βαρύ φορ περιοχής όπως ήταν ο Ιντέγιε, αλλά και ένα σπουδαίο δημιουργό όπως ήταν ο Φετφατζίδης.  

Ο Μάντζιος κάνει αρκετά τα οποία διαφοροποιούν την ομάδα του αρκετά σε σχέση με πέρσι. Συνήθως χρησιμοποιεί τον Μπερτόγλιο ως δεκάρι, (ή τον Γκάμα βάζοντας τον Μαντσίνι στην αρχική ενδεκάδα). Θέλει τέσσερις παίκτες έτοιμους να σηκώσουν το βάρος της επίθεσης με  απόλυτη ελευθερία κίνησης προτιμώντας μάλιστα τον κινητικότατο Μάνο από τον βαρύ Λόπεθ ως φορ. Κυρίως ζητά η ανάπτυξη να είναι πιο γρήγορη και οι κυνηγοί  του να φτάνουν σε τελικές προσπάθειες, χωρίς να φοβούνται το ένας εναντίον ενός, αλλά και χωρίς να ξεχνούν τους μέσους, που είναι συνηθισμένοι να ακολουθούν φάσεις.

Πέρυσι ο Αρης έπαιζε επίθεση με περισσότερους παίκτες, αλλά με λιγότερες συνεργασίες. Χάρη σε αυτές τις συνεργασίες ο Άρης φέτος έχει πάρει γκολ από απροσδόκητούς σκόρερ όπως ο Σάσα, ο Κάτσε, και ο Μαντσίνι. Και χάρη στα μπασίματα των μεσοκυνηγών του έχει πάρει κι αρκετά πέναλτι. Οι κούρσες του Μπερτόγλιο χθες αρκούσαν: στο 1΄κιόλας λεπτό πάει 35 μέτρα με τη μπάλα και τον γκρεμίζει ο Ντόουγκλας, στο 40’ παίρνει το πέναλτι που ο Γκάμα εκτελεί αλα Πανένκα, στο 60 πάει μόνος για το 2-0.   

Ο προπονητής του Άρη αξιοποιεί τον πάγκο του μοιράζοντας κυρίως τον χρόνο συμμετοχής των μεσοεπιθετικών: πέρυσι ο Ενινγκ έπαιζε με δώδεκα παίκτες, φέτος από τον πάγκο του Άρη έρχονται συχνά παίκτες που μπορούν με τη φρεσκάδα και τις ατομικές τους ενέργειες να κάνουν τη διαφορά: πρώτος απ’ όλους ο Σαντέ Σίλβα. Από τον πάγκο έχουν έρθει κι αποδείχτηκαν χρήσιμοι και ο Λόπεθ και ο Μπερτόγλιο και ο Μαντσίνι – χθες ήρθαν ο Τζέκο κι ο Σίλβα και βοήθησαν. Όλα αυτά ο Μάντζιος τα έκανε στο ντέρμπι γιατί τα χει κάνει και προηγουμένως. Τίποτα δεν έγινε τυχαία.  

Ο ΠΑΟΚ τράκαρε σε ένα τοίχος απροετοίμαστος. Ειδικά μετά το 70΄, μόνο γεμίζει: κάνει 24 γεμίσματα στα τυφλά δίνοντας την ευκαιρία στην τακτοποιημένη άμυνα του Αρη να περάσει ένα ήσυχο βράδυ. Το μόνο που λείπει από το γηπεδούχο είναι μια αντεπίθεση στο τέλος για να τελειώσει το ματς. Ο Αρης πρέπει να εύχεται να συνεχίσουν να μην ασχολούνται μαζί του για τα αγωνιστικά του: για να τους τρελάνει όλους.

Που τους βρήκαν αυτούς;

Ο ΠΑΟΚ φωνάζει για τη διαιτησία, έβγαλε ανακοινώσεις, τα βαλε με τον Κλάτενμπεργκ, ανακάλυψε ότι μπορεί κάποιος να είναι στο VAR αλλά να βλέπει ό,τι θέλει κτλ. Σε λίγο θα τα βάλει και με το Βαγγέλη Γραμμένο και με την ΕΠΟ για να ολοκληρωθεί η κωμωδία! Οι χθεσινοί διαιτητές δεν ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει, αλλά τα λάθη τους ήταν πολλά και όχι μονόπλευρα. Όσα λάθη κι αν κάνουν πάντως είναι καλύτεροι από τους Ελληνες που έπαιζαν αυτό το ματς και ξέραμε τι θα κάνουν πριν καν αρχίσει. Ο Νάιχαουζ χαρίζει μια κόκκινη στον Τσιγγάρα και τρεις κάρτες (!) στον Ντόουγκλας. Ο επόπτης υποδεικνύει οφσάιντ τον Μπερτόγλιο σε μια φάση που καλύπτεται απίστευτα. Οι φάσεις που φωνάζει ο ΠΑΟΚ είναι σαφώς πιο δύσκολες, αλλά ακόμα κι αν έχει δίκιο (αν λέμε…) δεν έχω καταλάβει κάτι: για να κερδίσει ο ΠΑΟΚ των εκατομμυρίων και των τεράστιων επενδύσεων τον Αρη χρειάζεται δηλαδή αλάνθαστους διαιτητές; Αν οι δυο ομάδες είχαν δηλαδή ίδιο μπάτζετ, τι θα συνέβαινε; Δεν θα κατέβαινε ο ΠΑΟΚ να παίξει από τρόμο;

Αν ήμουν η διοίκηση του ΠΑΟΚ θα με απασχολούσε σοβαρά γιατί η ομάδα μου έχει αποκτήσει αυτού του είδους την πελατειακή σχέση με τον Αρη. Θα με απασχολούσε γιατί δεν τον κέρδισε ούτε και το βράδυ που τον βρήκε χωρίς τον καλύτερο παίκτη του, δηλαδή τον κόσμο του. Θα με απασχολούσε γιατί αυτός έχει μια καρδιά από σίδερο. Αυτή ή την έχεις ή δεν την έχεις. Δυστυχώς δεν αγοράζεται ούτε με μετρητά σε μαύρες σακούλες…