Όταν έκλεισε το Mega δεν έγραψα λέξη, όχι γιατί δεν είχα να πω τίποτα, αλλά γιατί δεν ήθελα να πω τίποτα. Ομολογώ ότι το κλείσιμο του μεγάλου καναλιού με είχε πειράξει για δυο λόγους: πρώτα από όλα γιατί έκλεινε ένα κανάλι που είχε πάνω του ακόμα και τις μέρες των μεγάλων δυσκολιών του την σφραγίδα του εξαιρετικού – δεν ήταν ποτέ ένα συνηθισμένο κανάλι. Και δεύτερον γιατί το ίδιο το κλείσιμό του είχε γίνει λόγος μιας φτηνής και πολιτικάντικης διχαστικής αντιπαράθεσης, όπως τα πάντα εκείνο τον όχι και τόσο μακρινό καιρό. Το κανάλι είχε κλείσει για περισσότερο από ένα λόγους και ειλικρινά δυσφορούσα για τον τρόπο που άλλοι χαιρέκακα πανηγύριζαν για το κλείσιμό του κι άλλοι ανυπόφορα προσπαθούσαν να το χρεώσουν σε πολιτικούς αντιπάλους για να αποκομίσουν κάποιου τύπου επικοινωνιακό κέρδος ξεχνώντας ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που έχασαν την δουλειά τους – κάποιοι μάλιστα δεν την ξαναβρήκαν και ποτέ. Όμως ο βαθύς αληθινός λόγος της μη τοποθέτησής μου παρόλο που συχνά μου ζητήθηκε κι από πολλά ΜΜΕ που εξέδωσαν κηδειόχαρτα και έγραψαν νεκρολογίες είναι γιατί πάντα πίστευα πως το κανάλι θα επέστρεφε: είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και η ιστορία δεν πεθαίνει. Πάντα συνεχίζεται.
Δυο προτάσεις η εξής μία
Όταν ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση δυο ήταν τα κανάλια που της έδωσαν ταυτότητα: το Mega και ο Αnt1. O Ant1 έφερε στην Ελλάδα μια δοκιμασμένη συνταγή, λίγο αμερικάνικη, λίγο μπερλουσκονική. Στο σπίτι μας μπήκαν τα μεγάλα σόου, οι ξανθιές, τα πολλά χαμογελαστά πρόσωπα, τα ιλουστρασιόν περιοδικά της εποχής – η ανεμελιά σε τηλεοπτική συσκευασία. Το Mega όμως ήταν άλλου είδους ιστορία: εδώ συνταγή δεν υπήρχε κι έπρεπε με κάποιο τρόπο να βρεθεί.
Δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά ξέρω ότι πάρα πολλοί, οι περισσότεροι, τηλεθεατές το εκτίμησαν. Τι εκτίμησαν; Αυτή την προσπάθεια δημιουργίας ενός ελληνικού καναλιού, που ήταν κάτι εντελώς δικό μας κι όχι κάτι που προέκυψε χάρη σε ωραίες και καλοπληρωμένες αντιγραφές. Το Mega είχε πολλές εποχές και πέρασε πολλές φάσεις. Υπήρξε κατά καιρούς περισσότερο ενημερωτικό ή άλλες περισσότερο ψυχαγωγικό. Υπήρξαν εποχές που πόνταρε περισσότερο σε ξένες σειρές και ξένες ταινίες και άλλες στις οποίες το βάρος είχε πέσει αποκλειστικά στα ελληνικά σήριαλ, πολλά από τα οποία έγραψαν ιστορία και απόδειξη είναι η συγκίνηση που προκαλούν ακόμα και σήμερα. Ακόμα και στα αθλητικά του το Mega ακολούθησε διαφορετικές πολιτικές ως προς την επιλογή τους: δικές του υπήρξαν τρομερές παραγωγές όπως το Λεπτό Προς Λεπτό ή η Σούπερ Μπάλα, δικό του υπήρξε για χρόνια το δικαίωμα της μετάδοσης του Τσάμπιονς λιγκ στην Ελλάδα, δική του όμως ήταν και η απόφαση να τα αφήσει όλα στην άκρη, πιθανότατα γιατί δεν σήκωνε το κόστος τους. Θέλω να πω ότι ποτέ δεν υπήρξε ένα Μega, με ένα και ενιαίο πρόγραμμα, με μια και μόνη αισθητική και μια και μόνη γραμμή. Αλλά πάντα το μεγάλο κανάλι ψαχνότανε, προσπαθούσε, επένδυε σε ιδέες και ανθρώπους και κυρίως δεν έμοιαζε με τίποτα ξενόφερτο: ήθελε απλά να είναι το μεγαλύτερο σε κύρος και τηλεθέαση ελληνικό κανάλι.
Το κενό και το κοινό
Η επιστροφή του Mega ήταν στα μάτια μου δεδομένη και αναμενόμενη για ένα απλούστατο λόγο: γιατί στο διάστημα της απουσίας του κανένα κανάλι δεν κατάφερε να καλύψει το κενό του και το κοινό του, μολονότι πολλά το προσπάθησαν. Αλλοι προσπάθησαν να μιμηθούν τις σειρές του και τον τρόπο που ανέδειξε κι έχτισε πρωταγωνιστές – και δεν μιλάω μόνο για ηθοποιούς άλλα και για δημοσιογράφους. Αλλοι προσπάθησαν να μιμηθούν τη δομή των δελτίων ειδήσεων – να τα κάνουν να μοιάζουν με αυτά του Mega. Αλλοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν εκπομπές έρευνας που να θυμίζουν εκείνες τις δικές του, κι άλλοι απλά ήθελαν την τηλεθέασή του νομίζοντας πως μπορούν να την αγοράσουν.
Ποιοι τα κατάφεραν καλύτερα; Όσοι βρήκαν ανθρώπους του Mega που είχαν την γνώση της δουλειάς, την απαραίτητη αισθητική και φυσικά την όρεξη, που για να δουλέψεις στο μεγάλο κανάλι ήταν πάντα κάτι απαραίτητο. Κι έτσι συνέβη κάτι γοητευτικά παράδοξο: όσο το Mega ήταν κλειστό, ήταν σαν να το βλέπουμε παντού τριγύρω, σαν η πρότασή του να είχε γίνει δεκτή από τα υπόλοιπα κανάλια που έψαχναν το μενού του καταφέρνοντας απλά να έχουν στο δικό τους κάποια ωραία πιάτα του. τα οποία απλά μεγάλωναν την ανάμνηση του μεγάλου καναλιού, που υπήρχε και συγχρόνως έλειπε.
Το Mega υπήρχε στο δελτίο ειδήσεων και στις εκπομπές του Νίκου Χατζηνικολάου στον Αnt1, υπήρχε στις εκπομπές του Αλέξη Παπαχελά, του Παύλου Τσίμα, του Τάσου Τέλογλου στο Σκάι, υπήρχε στα ελληνικά σήριαλ του Alpha, στις ξένες ταινίες και σειρές του Star, στο άγχος όσων θα ήθελαν να έχουν το κύρος και την παρεμβατικότητά του. Ο,τι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, είναι λογικό να το ξαναδείς μπροστά σου.
Για την επιστροφή του λογικά θα πρέπει να χάρηκαν πρώτοι όσοι σε αυτό δούλεψαν κι εξακολουθούν χάρη σε αυτό να κάνουν την καλή δουλειά τους ακόμα. Δεν ξέρω αν κάποτε όλοι σε αυτό θα επιστρέψουν – μπορεί ναι και μπορεί και όχι, αλλά όλοι σήμερα ξαναβλέπουν πιστεύω με κάμποση συγκίνηση το σήμα του. Όπως συμβαίνει με κάθε επιχείρηση που έκλεισε έμειναν πίσω και αρκετοί δυσαρεστημένοι και κάμποσοι που έχασαν τις δουλειές τους και δεν χάνουν ευκαιρία να εκφράσουν την απολύτως κατανοητή πίκρα τους, αλλά δεν θα κέρδιζαν τίποτα αν το κανάλι παρέμεινε εκτός τηλεκοντρόλ: τώρα αρκετοί βρήκαν σε αυτό δουλειά – και πιθανότατα θα βρουν κι άλλοι, αφού το να έχεις στο βιογραφικό σου πέρασμα από το Mega ανοίγει ακόμα πόρτες. Αλλά αυτά αφορούν τα δικά μας – όχι το Mega, ούτε τους τηλεθεατές του που θα το δουν. Και θα το δουν ξανά πολλοί, αργά ή γρήγορα.
Το νέο του στοίχημα
Το νέο στοίχημα του Mega είναι χωρίς βιασύνες να ξαναβρεί τον βηματισμό του. Ανθρώπους πάνω στους οποίους μπορεί να στηριχθεί έχει και θα βρει κι άλλους, γιατί όταν σε καλεί το Mega δύσκολα λες όχι. Αυτό που χρειάζεται είναι ο νέος κύκλος του να βασιστεί στην ίδια δημιουργική αγωνία που χαρακτήρισε το κανάλι όταν ξεκίνησε: να δουλέψουν όλοι για ένα κανάλι, που θα γίνει από μόνο του μια πρόταση, χωρίς αυτοί που θα το διοικήσουν και θα το οργανώσουν να ψάχνουν κάπου μαγικές συνταγές.
Η τηλεόρασή μας γέρασε κομμάτι πρόωρα. Δεν είναι πια νέα – μοιάζει κομμάτι κουρασμένη, θέλει φρεσκάδα. Το Mega έρχεται με προίκα την δημοφιλία του, τη συγκίνηση που προκαλεί ακόμα και το σήμα του. Είναι σίγουρο πως θα υπάρξουν για την επιστροφή του κακόβουλες κριτικές από πολλούς που θα προσπαθήσουν να παίξουν με τη συναισθηματική νοημοσύνη μας. Θα πρέπει όλα αυτά να μην απασχολήσουν τους ανθρώπους του: ο σκοπός τους πρέπει να είναι να αποδείξουν πως υπάρχει ακόμα εκείνη η αληθινά άγια αγωνία που είχαν οι πιονιέροι της ιδιωτικής μας τηλεόρασης το 1989. Μόνο με αυτή μπορεί να κάνουν κάτι, που βασισμένο πλέον σε ένα στέρεο παρελθόν, θα είναι πραγματικά ένα καινούργιο μεγάλο κανάλι. Για την ακρίβεια το μοναδικό μεγάλο κανάλι.
