Ενώ εμείς για να συζητήσουμε για ποδόσφαιρο χρειαζόμαστε πλέον γνώσεις κόστους αγοράς θυγατρικών εταιριών κτλ, ο υπόλοιπος κόσμος συζητά αυτές τις μέρες για την έκτη Χρυσή Μπάλα του Λιονέλ Μέσι, μια βράβευση που προκάλεσε ένα πλήθος από αντιδράσεις: σε κάποιους η βράβευση έκανε τον Αργεντίνο λιγότερο συμπαθή. Ο Γιούργκεν Κλοπ είπε ότι έπρεπε να κερδίσει ο Βαν Ντάικ, ο Αλεξάντερ Αρλοντ θύμισε με tweet τον διασυρμό της Μπαρτσελόνα από τη Λίβερπουλ – δεκάδες δημοσιογράφοι τα έβαλαν με τους συναδέρφους τους που ψήφισαν: το λέω γιατί τη Χρυσή Μπάλα τη δίνουν ανταποκριτές. Η ιστορία έχει και πλάκα και ενδιαφέρον.
Πάντα υπάρχουν αντιδράσεις
Ο Μέσι είχε κατακτήσει την προηγούμενη Χρυσή Μπάλα το 2015. Τότε είχε χάσει λόγω τραυματισμού κάτι περισσότερο από ένα δίμηνο, είχε αγωνιστεί σε 52 ματς, είχε σκοράρει 47 φορές και είχε δώσει και 23 ασίστ! Κυρίως όμως είχε κερδίσει τα πάντα με τη Μπάρτσα, δηλαδή είχε κερδίσει ένα νταμπλ στην Ισπανία και το Τσάμπιονς λιγκ με αντίπαλο τη Γιούβε στο Βερολίνο.
Κι όμως και τότε η βράβευσή του είχε προκαλέσει κάποιες συζητήσεις: η ένσταση πολλών ήταν ότι σε εκείνη τη Μπάρτσα του ΜSΝ και των δεκάδων γκολ δεν ήταν απόλυτα καθοριστικός. Ο Νεϊμάρ και ο Σουάρες π.χ είχαν τότε εξίσου εντυπωσιακά νούμερα. Η διαφορά του από τους άλλους δυο ήταν ότι αυτός τα έχει ξανακάνει όλα, ενώ υπήρχε και η υποψία ότι οι άλλοι δυο τα θαύματά τους τότε τα έκαναν και λίγο εξαιτίας του, όπως κάποτε οι διάφοροι Βίγια, Πέδρο, Ετό κτλ. Το 2015 ο Μέσι δεν είχε κάνει κάτι παραπάνω από όσα έχει κάνει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά είχε πετύχει το γκολ της χρονιάς κόντρα στο Νόγιερ (στο ματς της Μπάρτσα με την Μπάγερν Μονάχου) και μολονότι το δίμηνο της απουσίας του η Μπάρτσα χάρη στο Νεϊμάρ και το Σουάρες πορεύτηκε δίχως επιθετικά προβλήματα, εν τούτοις η σταθερότητα του είχε δώσει στη σεζόν του μια επική διάσταση. Ωστόσο οι ενστάσεις ήταν υπαρκτές καθώς ο Λίο είχε κάνει το κομμάτι του ενώ οι δυο συμπαίκτες του είχαν ζήσει μια χρονιά υπέρβασης: τη χρονιά που καταξιώθηκαν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα με τον Φαν Ντάικ. Οι δημοσιογράφοι που ψηφίζουν είχαν εν τέλει να διαλέξουν ανάμεσα στην ικανότητα του Μέσι να παραμένει το κορυφαίο brand ποδοσφαιριστή στον κόσμο και σε ένα που έζησε μια χρονιά καταξίωσης. Κι ψήφισαν την σταθερή αξία.
Ψήφοι από ηπείρους μακρινές
Από περιέργεια έριξα μια ματιά στις λεπτομέρειες της ψηφοφορίας. Ο Μέσι την κέρδισε με την πιο μικρή διαφορά: συγκέντρωσε 686 βαθμούς, μόλις επτά περισσότερες από τον Βίρτζιλ φαν Ντάικ - ο Κριστιάνο Ρονάλντο έμεινε τρίτος με 476 βαθμούς, ενώ την τέταρτη και πέμπτη θέση κατέλαβαν οι δυο Αφρικανοί της Λίβερπουλ, ο Σαντιό Μανέ και Μοχάμεντ Σαλάχ με 347 και 178 βαθμούς αντίστοιχα. Αυτό και μόνο δείχνει πόσο οι ψήφοι των παικτών της Λίβερπουλ μοιράστηκαν: ο Φαν Ντάικ έχασε και για αυτό! Ομως το γιατί της ήττα του Ολλανδού φαίνεται αν δεις το πώς ψήφισαν οι ανταποκριτές ανά ήπειρο. Ο Ολλανδός είχε περισσότερες πρώτες θέσεις συνολικά στις επιλογές των δημοσιογράφων από το Μέσι (69 έναντι 61). Ο Φαν Ντάικ υπερίσχυσε σε ψήφους στην Ευρώπη (με 231 αντί 194 του Μέσι) γιατί η γοητεία του Τσάμπιονς λιγκ εδώ είναι τεράστια. Κέρδισε το Μέσι και στην Ασία (παίρνοντας 155 ψήφους έναντι 134 του Μέσι), αλλά στην Ασία είναι δυνατός και ο Ρονάλντο: οι ψήφοι μοιράστηκαν. Ο Αργεντινός έγραψε τη διαφορά που ήθελε παίρνοντας ψήφους σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Στην Αφρική η διαφορά ήταν 187 έναντι 154 για τον Φαν Ντάικ), στη Νότια Αμερική 47 – 39, στη Βόρεια, Κεντρική Αμερική και Καραϊβική 102 – 86. Και στην Ωκεανία 22 έναντί 14. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι ειδικά αυτοί οι δημοσιογράφοι που ψηφίζουν ενώ ζουν μακριά από την Ευρώπη θα ήθελαν να δουν ένα ματς του Μέσι πιο πολύ από ένα του Φαν Ντάικ: έχουν δει πολύ λιγότερο Μέσι από τους Ευρωπαίους.
Σταθερότητα και λάμψη
Το κρατάω αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου εξηγεί τη νίκη του Αργεντινού. Η Ευρώπη μπορεί να έχει συνηθίσει τα κατορθώματα του Μέσι και να μην εντυπωσιάζεται από την σταθερότητα του διότι τη χρονιά που τελείωσε αυτή δεν συνοδεύτηκε από την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ. Στον υπόλοιπο κόσμο όμως η γοητεία του Μέσι εξακολουθεί να είναι τεράστια. Αλλωστε για τη Χρυσή Μπάλα ψηφίζουν δημοσιογράφοι κι αν υπάρχει μία κατηγορία επαγγελματιών η οποία είναι κατάγοητευμένη από τα κατορθώματα του Αργεντινού είναι οι δημοσιογράφοι που τα κατορθώματα αυτά τα αφηγούνται. Υποθέτω ότι όλοι αυτοί που αφηγούνται τον Μέσι στην Αφρική στη Λατινική Αμερική στην Ωκεανία είναι περήφανοι για τη δουλειά τους και νιώθουν τυχεροί που έχουν την τύχη να γράφουν για αυτόν. Και φυσικά τον ψήφισαν.
Δώρο η μία
Λένε ότι στις πέντε Χρυσές Μπάλες πήρε μία δώρο – δεν διαφωνώ και πολύ. Πλην όμως όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο μου μοιάζει ότι αυτή η ισχνή νίκη του έχει κάτι το δίκαιο. Στην προκειμένη περίπτωση, επειδή μιλάμε για ατομικό βραβείο, θα πρέπει να θυμηθούμε τι ακριβώς έγινε πέρυσι: ο Μέσι είχε μια καταπληκτική σεζόν που μουτζουρώθηκε από μια και μόνη βραδιά – τη βραδιά του αποκλεισμού της Μπαρτσελόνα στο Ανφιλντ. Μπορεί όμως μια κακή βραδιά – έστω και η χειρότερη – να είναι το κριτήριο για μια ολόκληρη σεζόν στην οποία ένας ποδοσφαιριστής σήκωσε μια ομάδα στις πλάτες του οδηγώντας την μέχρι τέλους σε όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος; Κάνω την ερώτηση κι αφήνω τον καθένα να δώσει την απάντηση. Τη δική μου την ξέρω.
Στη σεζόν κανείς από τους διεκδικητές της Χρυσής Μπάλας δεν κατάφερε να κερδίσει κάτι σπουδαίο με την Εθνική του ομάδα: στο Κόπα Αμέρικα νικητές ήταν οι γηπεδούχοι Βραζιλιάνοι, που δεν έκαναν κάποιο κατόρθωμα και το πρώτο UEFA Nations League της ιστορίας το κέρδισε η Πορτογαλία, αλλά ο Ρονάλντο από το Τσάμπιονς λιγκ πέρυσι έφυγε πολύ νωρίς. Είδαμε μια χρονιά πολλών και μεγάλων αποτυχιών – ακόμα και η Λίβερπουλ δεν πήρε το πρωτάθλημα Αγγλίας. Πολλές φορές λέμε ότι πρέπει να βλέπουμε πως κάποιος κερδίζει. Εγώ λέω ότι πρέπει να βλέπουμε και πως κάποιος χάνει: πέρυσι ο Μέσι έχασε το Τσάμπιονς λιγκ πηγαίνοντας ωστόσο την ομάδα του μέχρι τον ημιτελικό σχεδόν μόνος του – τα παιγνίδια του με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Λίβερπουλ στο Καμπ Νου είναι τα καλύτερα του ίσως στη χρονιά.
Η δικαιοσύνη είναι μια περίεργη υπόθεση: μερικές φορές έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις. Παραδόξως το αποτέλεσμα ήταν κομμάτι άδικο για τον Φαν Ντάικ την ώρα που ήταν αρκετά δίκαιο για το Μέσι. Ο πρώτος είχε μια χρονιά στην οποία έκανε παραπάνω από όσα μπορούσε. Ο δεύτερος πιθανότατα έκανε ό,τι μπορούσε. Μιλώντας για τον καλύτερο του κόσμου δεν το λες και λίγο όμως…
