Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα τις επιστροφές των προπονητών στις ομάδες. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τις επιβάλλουν οι οπαδοί ή (παλιότερα) οι δημοσιογράφοι που θεωρούν ότι ο αγαπημένος τους προπονητής, όταν έφυγε, αδικήθηκε. Οι πρόεδροι τους δέχονται πίσω με κρύα καρδιά, πιεσμένοι από γκρίνιες και συνήθως κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν στους οπαδούς ότι η προηγούμενη απόφασή τους να απομακρύνουν τον προπονητή ήταν σωστή. Οι ίδιοι οι προπονητές γυρνάνε κουβαλώντας ένα διπλό βάρος καθώς από τη μία πρέπει να κάνουν την καλύτερη δυνατή δουλειά και από την άλλη να αποδείξουν ότι το διαζύγιο που είχε βγει σε βάρος τους τους ήταν λάθος. Επειδή στα διαζύγια λέγονται και τα χειρότερα στις περισσότερες τέτοιες ιστορίες υπάρχουν και «ουρές» που δυσκολεύουν την σχέση επανασύνδεσης από την αρχή. Σε άλλες περιπτώσεις οι διοικήσεις φέρνουν πίσω προπονητές για να αποδείξουν στους οπαδούς ότι η γκρίνια τους ήταν άδικη: το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο – μιλάω για κανονικούς προπονητές κι όχι για διάφορους ταλαίπωρους απόστρατους που ξαφνικά επιστρατεύονται ως προσωρινοί.
Η μόνη περίπτωση μία επιστροφή να έχει λογική είναι στο μεταξύ να έχει αλλάξει η διοίκηση της ομάδας και ο προπονητής να βρει σε αυτή καινούργιους συνεργάτες: κάθε άλλη περίπτωση είναι απλά ξαναζεσταμένο φαγητό. Οι αποτυχίες, υπό αυτό το πρίσμα, υπήρξαν πολλές και ιστορικές και σχεδόν πάντα ήταν προβλέψιμες. Ο Μπάγεβιτς και ο Χιμένεθ στην ΑΕΚ χάλασαν το μισθό τους. Ο Πεδουλάκης στον Παναθηναϊκό βρήκε απλά κόσμο να γκρινιάζει για την επιλογή του από την πρώτη μέρα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης τη δεύτερη φορά που γύρισε στον Ολυμπιακό έμπλεξε με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα στον ΠΑΟΚ επιστρέφοντας.
Η μεγάλη εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα είναι η περίπτωση του Ρικ Πιτίνο. Δεν ξέρω τι ακριβώς τα καταφέρει ο Αμερικάνος προπονητής στο μπασκετικό Παναθηναϊκό αλλά η επιστροφή του ήταν υποχρεωτική και αναγκαία. Κι όχι απλά για την ομάδα του Παναθηναϊκού, αλλά για το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ το οποίο είτε πετύχει, είτε αποτύχει ο Πιτίνο πιστεύω πως θα βγει κερδισμένο.
Μοιάζει σαν πείραμα
Η επιστροφή του Πιτίνού έχει κάποιες σημαντικές διαφορές από όλες τις άλλες ανάλογες επιστροφές. Πρώτα από όλα ο Πιτίνο δεν έλειψε πολύ - αν εξαιρέσεις το διάστημα της φθινοπωρινής προετοιμασίας απουσιάζει από τον Παναθηναϊκό για κάτι λιγότερο από ένα δίμηνο κι αυτό σημαίνει ότι η ομάδα που βρήκε έχει ελάχιστες διαφορές από την ομάδα που άφησε. Επιπλέον όπως αποδείχθηκε από τα όσα ο ίδιος είπε οι μεταγραφικές προσθήκες του Παναθηναϊκού έγιναν με τις ευλογίες του καθώς ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν σε επικοινωνία μαζί του κι από ότι φαίνεται ο Πεδουλάκης πέρασε από τον Παναθηναϊκό απλά για να το κρατήσει για λίγο καιρό ζέστη τη θέση του κόουτς. Ο Πιτίνο δεν παραλαμβάνει καμένη γη και δεν χρειάζεται να προσθέσει και πολλά πράγματα: χρειάζεται απλά να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Επιπλέον ο Παναθηναϊκός έχει κερδίσει το πρωτάθλημα Ελλάδος πριν αυτό αρχίσει, διότι δεν έχει αντίπαλο και στην Ευρωλίγκα δεν μοιάζει να έχει και την πίεση του Ολυμπιακού που τα προηγούμενα χρόνια ήταν πιο αξιόμαχος και δημιουργούσε περιθώρια για συγκρίσεις που προκαλούσαν άγχος. Ο Πιτίνο είναι επικοινωνιακός, δεν έχει αντιπάθειες, τον γουστάρουν οι παίκτες του και τον αγαπάει ο κόσμος: η περίπτωση του μοιάζει με πείραμα. Ο ίδιος είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και οι συνθήκες εντός των οποίων καλείται να δουλέψει είναι σχεδόν κατά παραγγελία! Θα έλεγα τέλειες, όπως σε όλες όμως τις ωραίες ιστορίες υπάρχει ένας μικρός αστερίσκος: ο Παναθηναϊκός δεν συγκαταλέγεται ούτε και φέτος ανάμεσα στις ομάδες με τα υψηλότερα μπάτζετ στην Ευρωλίγκα. Και αυτό είναι που κάνει την ιστορία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Κακές και δύσκολες συζητήσεις
Ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη κέρδισε πάρα πολλά: αν μετράμε την επιτυχία με τίτλους και διακρίσεις έχουμε να κάνουμε με μία από τις πλέον επιτυχημένες ομάδες των τελευταίων τριάντα χρόνων. Η σχέση του με τις ευρωπαϊκές επιτυχίες έχει διακοπεί όμως εδώ και κάμποσα χρόνια για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί έφυγε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αρχιτέκτονας των περισσότερων θριάμβων του ΠΑΟ. Ο δεύτερος γιατί στα χρόνια της οικονομικής κρίσης τα μπάτζετ των ελληνικών ομάδων έπεσαν πολύ και ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Σήμερα η ομάδα του παραμένει ακριβή, όμως υπάρχουν έξι επτά ομάδες στην Ευρωλίγκα σαφώς ακριβότερες.
Η συζήτηση για τα μπάτζετ είναι μία κακιά για τα αυτιά του οπαδού συζήτηση. Αν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα μπάτζετ καθορίζουν τις επιτυχίες, αυτόματα πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι πιθανότητες μιας επιτυχίας για μια ελληνική ομάδα χρόνο με το χρόνο λιγοστεύουν και περισσότερο. Κυρίως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνεται μία άλλου τύπου δουλειά περισσότερο μανατζερική και περισσότερο περίπλοκη. Τα χρήματα που υπάρχουν πρέπει να ξοδεύονται προσεκτικότερα, πρέπει να γίνονται επενδύσεις σε ταλαντούχους Έλληνες παίκτες, τους οποίους πρέπει να διαχειρίζονται προπονητές που ξέρουν και πρέπει να υπάρχει μεγάλη υπομονή και στομάχι σιδερένιο.
Ολα αυτά στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα αποδεχτεί οπαδός μεγάλης ομάδας που ζει με το όνειρο ότι αυτή θα κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Ετσι ειδικά στην περίπτωση του Παναθηναϊκού με τον καιρό προέκυψε μία καινούργια βεβαιότητα: η βεβαιότητα ότι όλα είναι θέμα προπονητή και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις τον κατάλληλο. Νομίζω ότι καταλληλότερος από τον Πιτίνο δεν πρόκειται να υπάρξει στον ΠΑΟ: ακόμα και ο Ομπράντοβιτς είναι πλέον μία περίπτωση λιγότερο ελκυστική καθώς θα δημιουργούσε σίγουρα ενθουσιασμό μία πιθανή επιστροφή του, αλλά θα υπήρχαν και τεράστια ερωτηματικά για την συνύπαρξή του με τον Γιαννακόπουλο π.χ. Αυτά στην περίπτωση του Αμερικάνου δεν υπάρχουν.
Θα χαμογελούσε κιόλας
Χθες το βράδυ οι παίκτες του Παναθηναϊκού έδειξαν με την απόδοσή τους πόσο ευχαριστημένοι είναι με την επιστροφή του προπονητή που πέρσι τους πίστεψε και τους βοηθήσει να κλείσουν τη σεζόν αξιοπρεπώς: διέλυσαν την Μπασκόνια. Η συνέχεια θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον διότι μπορεί να συμβούν δύο μόνο πράγματα. Η ο Πιτίνο θα τα καταφέρει και θα πάει τον Παναθηναϊκό στο Final Four, βάζοντας τέλος σε ένα διάστημα συνεχόμενων αποτυχιών ή δεν θα τα καταφέρει. Και στις δύο περιπτώσεις το ελληνικό μπάσκετ θα βγει κερδισμένο. Αν τα καταφέρει η επιτυχία του θα σηματοδοτήσει και ένα δρόμο για όλους: η κάθε ομάδα θα πρέπει να μπει στην υποχρέωση να βρει το δικό της Πιτίνο, δηλαδή έναν άνθρωπο ικανό να πάρει ότι καλύτερο μπορεί από τους παίκτες του βοηθώντας τους σύγχρονους να ανέβουν και επίπεδο - το λέω γιατί μόνο αν αυτό συμβεί ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να πιάσει τους στόχους του. Αν από την άλλη ο Πιτίνο δεν τα καταφέρει νομίζω ότι θα ρθει μία εποχή σκληρής ωριμότητας: θα καταλάβουν οι πάντες ότι δεν αρκεί ένας προπονητής όσο καταρτισμένος και αν είναι για να ανταγωνιστείς μεγαθήρια.
Ο Πιτίνο ή θα δώσει ξανά μία ελπίδα αυτή τη στιγμή μοιάζει κομμάτι χαμένη ή θα μας βοηθήσει να προσγειωθούμε και να δούμε το σπορ περισσότερο τεχνοκρατικά και περισσότερο ψύχραιμα. Το βέβαιο πάντως είναι ότι ο τύπος θα καταδιασκεδάσει και με την καινούργια του εμπειρία. Το πιθανότερο είναι ότι αν διάβαζε όσα έγγραφα θα χαμογελούσε κιόλας…
