Σκεφτόμουν, παρακολουθώντας το ντέρμπι των Δικεφάλων χθες βράδυ, τι θα έλεγε ένας ξένος, που δεν έχει ιδέα για το τι είναι το ελληνικό πρωτάθλημα, έτσι κι έβλεπε το ματς. Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος θα ρωτούσε γιατί οι δυο ομάδες περπατάνε. Θα πίστευε - και με το δίκιο του - ότι η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει την Ελλάδα, έκανε κακό και στις μεγάλες ομάδες της. Πιστεύω πως αν του έλεγες ότι η μία ομάδα είναι τρίτη στη βαθμολογία και η άλλη πρώτη κι αήττητη, θα σε ρωτούσε τι ναρκωτικά παίρνεις και βλέπεις οράματα.
Βραχυκύκλωσε πολύ νωρίς
Η ΑΕΚ έπαιξε για το γόητρο, αλλά και για να μείνει στο κυνηγητό της δεύτερης θέσης που οδηγεί στον προκριματικό του Τσάμπιονς λιγκ. Ομολογώ ότι πάθος δεν διέκρινα καθόλου: κάποια στιγμή είχε μια ψυχωμένη αντίδραση για να μην χάσει – πράγμα που αν σκεφτείς ότι αγωνιζόταν από το 32΄ με παίκτη παραπάνω θα ήταν και ντροπή. Η ΑΕΚ ξεκίνησε το ματς καλούτσικα – ο Λιβάγια είχε το πρώτο καλό σουτ του αγώνα μόλις στο 5΄. Μετά το γκολ που δέχτηκε από τον ΠΑΟΚ στο 10΄, την πρώτη φορά που η ομάδα του Ρασβάν Λουτσέσκου πλησίασε στην περιοχή, σχεδόν βραχυκύκλωσε. Η ιδέα να παίζει ο Μάνταλος δίπλα στον Αλεφ αποδείχτηκε μια καταστροφή. Ο Μπακασέτας, που ήταν μάλλον ο πιο ορεξάτος, έμενε μακριά από την αντίπαλη περιοχή. Ο Λιβάγια στριφογύριζε ψάχνοντας μια ευκαιρία να ξανασουτάρει από τα εικοσιπέντε μέτρα. Στην άμυνα πάλευε μόνο ο Μπακάκης κι όρεξη να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο είχε μόνο ο Γκάλο, που ήταν ο μόνος που έκανε κούρσες. Ολοι οι άλλοι περπατούσαν, περιμένοντας ένα λάθος της άμυνας του ΠΑΟΚ. Σε κάθε γέμισμα (και ήταν πάνω από τριάντα…) νόμιζες ότι κάποιος θα γονατίσει και θα κάνει το σταυρό του ζητώντας από τον Υψιστο βοήθεια.
Στο τέλος πέρασε μόνο μια σέντρα – καταπληκτική είναι αλήθεια: την έκανε ο ΛΙβάγια κι ο Πόνσε στο 74΄ ισοφάρισε. Πίστευα ότι αυτό το γκολ θα ήταν η αρχή μιας τελικής προσπάθειας για μια νίκη, που θα αποτελούσε κι ένα είδος τιμωρίας για ένα ΠΑΟΚ, που από το μισάωρο είχε σταματήσει να παίζει. Αλλά η ΑΕΚ στα είκοσι τελευταία λεπτά, απέναντι σε ένα ΠΑΟΚ που έπαιζε κλωτσοσκούφι κι όχι ποδόσφαιρο (περίπου όπως στο Καραϊσκάκη…) δεν κατάφερε σχεδόν ποτέ να γίνει απειλητική: η πιο μεγάλη της ευκαιρία ήταν ένα γύρισμα του Μπακασέτα προς τον Πόνσε – πριν ο Αργεντίνος βρει την μπάλα ο Κρέσπο πρόλαβε κι έκοψε. Αν ο Κρέσπο δεν έκανε σωστά το τάκλιν, αν η μπάλα περνούσε, αν ο Πόνσε την έβρισκε σωστά, αν ο Πασχαλάκης δεν προλάβαινε, αν ζούσαμε σε άλλη εποχή ίσως και να χαμε παντρευτεί. Ισως και να κέρδιζε η ΑΕΚ.
Ποιος ξέρει τι του είπαν…
Γιατί ισοφάρισε η ΑΕΚ; Όχι πάντως γιατί ανέβασε στροφές ή γιατί έπαιξε καταπληκτικά έστω για λίγο. Ισοφάρισε για ένα απλό λόγο: γιατί ο ΠΑΟΚ της άφησε τη μπάλα και δεν έκανε απολύτως τίποτα, πέρα από το να παίζει ένα ταμπούρι, παθητικό και φοβητσιάρικο. Ο ΠΑΟΚ κυνηγούσε την πιθανότητα να τελειώσει το πρωτάθλημα και προηγήθηκε με 1-0 κόντρα σε μια ομάδα που μετά το γκολ που δέχτηκε ψαχνότανε και περίμενε να βάλει ο Θεός το χέρι του να γλυτώσει. Χέρι μπήκε, αλλά το έβαλε ο Σάκοφ: έκανε ένα κανονικότατο πέναλτι, άνευ λόγου και αιτίας κι ενώ η ομάδα του προηγούταν και έλεγχε το ματς απόλυτα – σε ένα κανονικό πρωτάθλημα θα μπορούσε να πάρει και δεύτερη κίτρινη κάρτα και να αποβληθεί. Ο Δανός διαιτητής Τίγκασον, που ποιος ξέρει τι του είπαν αυτοί που τον φέρανε, τίμησε μια από τις αρχές του πρωταθλήματος που είναι ότι «πέναλτι σε βάρος του ΠΑΟΚ για χέρι δεν σφυρίζεται»: μάλλον του είπαν ότι πρόκειται για τοπικό έθιμο. Αντί η φάση αυτή να κινητοποιήσει τον Λουτσέσκου και να τον κάνει να απαιτήσει σοβαρότητα, (καθώς η ομάδα του έπαιζε ένα πρωτάθλημα), το ατιμώρητο χέρι του Σακόφ ακολούθησε μια φλυαρία και ένας αδικαιολόγητος χαζοτσαμπουκάς που πληρώθηκε: η αυστηρή αποβολή του Ζάμπα ήταν η τιμωρία μιας ομάδας, που ενώ μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο, δεν έκανε παρά τα στοιχειώδη, ως συνήθως!
Το πλέον αστείο
Ο ΠΑΟΚ βρέθηκε να παίζει με δέκα και από τη συμπεριφορά του νόμιζες ότι ανακουφίστηκε γιατί δεν είχε την υποχρέωση να προσπαθήσει να κάνει κάτι. Οι αλλαγές του Λουτσέσκου δεν πρόσφεραν το παραμικρό και το αστείο ήταν ότι στις ελάχιστες φορές που ο ΠΑΟΚ πλησίασε την περιοχή του Μπάρκα, η άμυνα της ΑΕΚ έτρεμε! Ο Ακπομ πήγε είκοσι μέτρα με τη μπάλα ανενόχλητος, ο Μάτος στο 90΄πέρασε τρεις: όμως ο ΠΑΟΚ, (με ένα παίκτη λιγότερο, αλλά και με ένα γκολ παραπάνω), δεν έκανε απολύτως τίποτα από το να περιμένει. Ποια ήταν η συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς; Ότι ο Ουζουνίδης αλλάζοντας τουλάχιστον πέντε φορές ανενόχλητος την διάταξη της μεσαίας γραμμής και της επίθεσης βρήκε τελικά ένα σχήμα που κάπως δούλεψε! Το πλέον αστείο της ιστορίας είναι να βλέπεις τους παίκτες του ΠΑΟΚ από το 80΄και μετά να κάθονται στο χορτάρι – τους παίκτες του ΠΑΟΚ που είχε 8 βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό. Όλα αυτά, ενώ ο Λουτσέσκου την Τετάρτη κατηγορούσε τον ΠΑΣ για καθυστερήσεις: χθες γέλασε το πανελλήνιο.
Το ματς τελείωσε με τον Ουζουνίδη να δηλώνει την απογοήτευσή του και τον Λουτσέσκου να φωνάζει ότι κέρδισε: πιθανότατα σε αυτό το είδος του ποδοσφαίρου που παίζει ο ΠΑΟΚ του Ρουμάνου το 1-1 να είναι νίκη – δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που παίζει ο ΠΑΟΚ δεν είναι ποδόσφαιρο της προκοπής – ελπίζω για το καλό του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό να κάνει επιτέλους ένα ματς κανονικό: θα είναι τραγικό να κερδίσει ένα πρωτάθλημα χωρίς να θυμάσαι κάποια καλή του εμφάνιση σε ένα σοβαρό παιγνίδι. Ο ΠΑΟΚ έχει και παίκτες και ικανότητες: είναι γεμάτη ομάδα, έχει πολυτέλειες στον πάγκο, έχει ένα ρόστερ πλούσιο. Θα έπαιρνε το πρωτάθλημα ακόμα κι αν οι διαιτητές σφύριζαν στα παιγνίδια του σωστά και δεν επέτρεπαν στους παίκτες του να παίζουν βόλεϊ μέσα στην περιοχή. Αλλά η νοοτροπία του είναι η νοοτροπία του νεόπλουτου που κάνει επίδειξη και για αυτό ο κόσμος του φοβάται μην χαθεί ένα πρωτάθλημα που έχει τελειώσει από τα Χριστούγεννα.
Χθες η ΑΕΚ αντέδρασε και ισοφάρισε, ο ΠΑΟΚ άντεξε παίζοντας με το χρονόμετρο, ο Ουζουνίδης κατάλαβε ότι η ομάδα του μπορούσε πολλά περισσότερα κι ο Λουτσέσκου δήλωσε ότι κέρδισε: παραμένει στο μυαλό ο προπονητής της Ξάνθης που πανηγυρίζει ισοπαλίες. Ολο αυτό έχει πλάκα, αλλά απέχει πολύ από το να το χαρακτηρίσει κανείς κανονικό ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον δεν μπούκαρε κάποιος με κουμπούρια για να γίνουμε πάλι διεθνώς ρεζίλι…
