Το Βελιγράδι δεν ήταν η γη της επαγγελίας, ο κόσμος του Ολυμπιακού που το μετέτρεψε σε έδρα της ομάδας θα το θυμάται με λίγη πίκρα. O Ολυμπιακός έχει ειδικότητα στα θαύματα στα Final 4: καμιά φορά δεν τα καταφέρνει όταν τα πράγματα είναι απλά, όπως στον χθεσινό ημιτελικό με την Εφές. Θα ήταν προτιμότερο, ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, αντί για μια σοβαρή διαχείριση του ματς (κυρίως επιθετικά) να χρειαζόταν ένα θαύμα – να έμπαινε δηλαδή ο Ολυμπιακός σε αυτό με ένα -10 και να πρεπε να το γυρίσει με τέρμα το γκάζι. Ισως να το έχανε, αλλά όχι με τον τρόπο που το χασε χθες – όχι δηλαδή αφήνοντας στον κόσμο την πικρή αίσθηση πως έχασε ένα ματς δικό του.    

Τα δυο δεδομένα

Όπως κάθε παιγνίδι μπάσκετ που κρίνεται στο τελευταίο σουτ κάθε συζήτηση θα πρέπει να βασίζεται σε δυο δεδομένα: στο τι κάνει η ομάδα που κερδίζει και στο τι κάνει η ομάδα που χάνει. Το παράδοξο στην χθεσινή τελευταία φάση είναι ότι η Εφές κερδίζει κάνοντας αυτό που περιμένει όλος ο κόσμος: η μπάλα πάει στο Μίσιτς κι αυτός σουτάρει και σκοράρει. Ακόμα και η οδηγία του Αταμάν στο time out είναι η απλούστερη: ζητά από τους πάντες να ακροβολιστούν κι ο Μίσιτς να σουτάρει αφού το χρονόμετρο πέσει κάτω από τα έξι δευτερόλεπτα έτσι, ώστε ο Ολυμπιακός να μην έχει χρόνο για την καλύτερη αντίδραση ακόμα κι αν ο υπερπαίκτης του αστοχήσει. Απέναντι σε αυτή την απλοϊκή εντολή θα πρεπε ο Ολυμπιακός κατά τη γνώμη μου να απαντήσει ή με το ίδιο νόμισμα (δηλαδή απλοϊκά βάζοντας τον Παπανικολάου ή τον Γουόκαπ ή έστω τον Χασάν  Μάρτιν που είναι αληθινοί αμυντικοί να κυνηγήσουν τον Μίσιτς) ή να κάνει φάουλ καταστρέφοντας αμέσως το προβλέψιμο σχέδιο του Αταμάν. Αλλά δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά. Και είναι να απορείς.    

Αξίωμα Ζέλικο Ομπράντοβιτς

Ξεσκαρτάρω γρήγορα το ενδεχόμενο του φάουλ δηλώνοντας παρόλα αυτά την απορία μου. Στο ελληνικό μπάσκετ υπάρχει χρόνια τώρα το αξίωμα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που λέει ότι στην τελευταία επίθεση του αντιπάλου δεν κάνεις φάουλ, αλλά παίζεις άμυνα ακόμα κι αν το σκορ είναι ισόπαλο. Πρόκειται για αξίωμα που δεν κατάλαβα ποτέ – προσωπικά το θεωρώ μια απόλυτη χαζομάρα για ένα λόγο: διότι άμυνα παίζεις όταν έχεις  κάτι να υπερασπιστείς, όταν δεν έχεις κάτι να υπερασπιστείς στην καλύτερη των περιπτώσεων διεκδικείς μια παράταση κι όχι μια νίκη. Εγώ αγαπάω το μπάσκετ όσων παίζουν για να κερδίσουν κι αυτή την επιλογή δεν την καταλαβαίνω.

Επιπλέον όποιος προπονητής την κάνει μου δείχνει δυο πράγματα: το πρώτο ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στο επιθετικό παιγνίδι της ομάδας του (και για αυτό προτιμά να μην τελειώσει το ματς αυτή με τη μπάλα στα χέρια) και το δεύτερο ότι δεν θέλει ένας παίκτης του να παίξει το ρόλο του ήρωα ή του μοιραίου της βραδιάς – αυτό το δεύτερο δείχνει πως θεωρεί το δικό του ρόλο πιο σημαντικό από αυτό των παικτών του. Ωστόσο όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί ήταν δεδομένο πως ο Ολυμπιακός δεν θα έκανε φάουλ. Καλός κι άγιος και καταπληκτικός φέτος ο Μπαρτζώκας (και μακράν καλύτερος οποιουδήποτε άλλου στην Ευρωλίγκα), αλλά παραμένει Ελληνας προπονητής και για όλους τη γνώμη μου την ξέρετε: στα δύσκολα το μόνο που σκέφτονται είναι η άμυνα. Δυστυχώς.        

Οι δυο κίλερ

Αλλά αφού το θέμα είναι η άμυνα ας μιλήσουμε για άμυνα κι ας θυμηθούμε τι έγινε. Μετά από πολλές περιπέτειες, παρά το συνολικό επιθετικό βραχυκύκλωμα του τελευταίου δεκάλεπτου στο οποίο ο Ολυμπιακός έχει πετύχει 11 πόντους, ο Σλούκας που δεν τα παρατάει ποτέ αφού έχει μειώσει με δυο βολές δίνει στον Χασάν Μάρτιν το καλάθι μιας ισοφάρισης με αίμα. Απομένουν 19 δευτερόλεπτα. Η Εφές έχει τους δυο πιο σεσημασμένους κίλερ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κατά συνέπεια όλοι ξέρουν πως το τελευταίο σουτ θα το κάνει ή ο κουρασμένος Λάρκιν ή ο Μίσιτς, που δεν έχει καλάθι στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός έχει αμυντικούς τεράστιους όπως ο Παπανικολάου κι ο Γουόκαπ ικανούς να παίξουν την καθοριστική άμυνα στον Μίσιτς κι έχει και τον Χασάν Μάρτιν που σε όλο το δεύτερο ημίχρονο στις αλλαγές βγαίνει πάνω του και του χει κάνει τη ζωή δύσκολη. Κι όμως στην τελευταία φάση αρκεί ένα ψευτοσκριν κι ο Γουοκαπ χάνεται και βγαίνει πάνω στον πρώτο σκόρερ της Εφές ο Βεζένκοφ που ήταν ψυχολογικά σχεδόν εκτός αγώνα και που τα αργά του πόδια δεν του επιτρέπουν να κάνει χωρίς φάουλ σχεδόν τίποτα: ο Μίσιτς τον αδειάζει – το σουτ για αυτόν  είναι εύκολο.

Ισως ο Μίσιτς να σκόραρε με οποιοδήποτε παίκτη πάνω του: είναι ένας καταπληκτικός σκόρερ και χθες πέτυχε ένα καλάθι που μπήκε στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αλλά ο χθεσινός Βεζένκοφ δεν είχε καμία πιθανότητα να τον σταματήσει: η άμυνα του είναι κάκιστη – ο Σέρβος πετυχαίνει το τρίποντο μαχαιριά στη λήξη με όλη του τη αυτοκρατορική άνεση.

Για ένα απλό λόγο

Γιατί καταλήγει έτσι το πράγμα; Γιατί ο Μπαρτζώκας και το επιτελείο του που δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη πιθανότατα θυμούνται πως κόντρα στον Παναθηναϊκό στην Πόλη πριν λίγους μήνες, όταν ο Πρίφτης έστησε μια παγίδα για το Μίσιτς, αυτός χάρισε το σουτ (που αποδείχτηκε καλάθι νίκης) στον ανενόχλητο Μοερμάν. Ετσι αποφασίζουν να μην γίνει παγίδα και να πάει το πράγμα σε μια προσωπική άμυνα. Σφάλουν όμως για ένα λόγο απλό: γιατί ο Μίσιτς είναι τέτοιου επιπέδου παίκτης που την μπάλα δεν θα την έδινε ποτέ. Αντί αυτή η προβλέψιμη συμπεριφορά του να είναι για τον Ολυμπιακό αβαντάζ έγινε ο λόγος της ήττας. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός.

Σχεδόν χωρίς λόγο    

Ο Ολυμπιακός δεν έπρεπε ποτέ να επιτρέψει το ματς να κριθεί στο τέλος: την Εφές δύσκολα την κερδίζεις όταν ο Μίσιτς και ο Λάρκιν έχουν το δικαίωμα της διαχείρισης των τελικών φάσεων. Επαιξε σκάκι μαζί της η Αρμάνι και το πλήρωσε με τον ίδιο τρόπο. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να επιχειρήσει να παίξει πιο πολύ και το έκανε ανοίγοντάς το ρυθμό στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δεν έχτισε διαφορές και στο τρίτο δεκάλεπτο θόλωσε. Παρόλα αυτά είναι άξιος συγχαρητηρίων γιατί κυνήγησε την Εφές και εν τέλει πλήρωσε ακριβά τους 16 απροσδόκητους πόντους του Μπράιντ. Αλλά πλήρωσε και κάποιες δομικές αδυναμίες του που χθες φάνηκαν. Η απειρία του Ντόρσεϊ που έκανε ένα πλήθος από επιπολαιότητες, του Φαλ που ξεκίνησε φουριόζος αλλά μετά χάθηκε και φυσικά του αόρατου Βεζένκοφ στοίχισαν – ο Βεζένκοφ έμεινε μάλιστα 35 λεπτά (!) στο παρκέ σχεδόν χωρίς λόγο, αλλά ποιος να παίξει; Ο Εϊσι κουνούσε ωραία πετσέτες, τον Πρίντεζη δεν τον εμπιστεύθηκε παρά ελάχιστα, με τον Σαρλ δεν καταλαβαίνω ποτέ τι συμβαίνει.

Η Εφές που σούταρε 34 τρίποντα (!), πήρε πολλά από τον Ντάνστον, τον Σίγκλετον, τον Μπράιαντ φυσικά, αλλά χωρίς τον Σίμον και με «παρόντα απόντα» τον Μπουμπουά ήταν βατός αντίπαλος. Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός την κράτησε κάτω από τους 80 πόντους έπρεπε να την κερδίσει, αλλά από τη μεριά του δεν είχε κάποιον που επιθετικά αληθινά ξεχώρισε: αν ο Σλούκας, που όλη η Εφές κυνηγούσε, δεν έβρισκε μόνος 4 πόντους στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα ο Ολυμπιακός θα είχε τελειώσει το τελευταίο δεκάλεπτο (αν είναι ποτέ δυνατόν…) με 7 πόντους, αφού τίποτα δεν λειτουργούσε σωστά. Ο Ντόρσεϊ πχ χάνει μέχει και τη βολή μια πιθανής ισοφάρισης.

Η τελική ετυμηγορία λέει πως ο Ολυμπιακός έχασε ένα ματς που δεν έπρεπε ποτέ να κριθεί στο σουτ: το καυτό γήπεδο επέβαλε μια άλλου τύπου προσέγγιση του αγώνα, επιθετικότερη και πιο ψυχωμένη – χρειαζόταν το μπάσκετ που ο Ολυμπιακός έπαιξε με την Μονακό στο πέμπτο ματς στο ΣΕΦ, αλλά έλειψαν πολλοί από το προσκλητήριο της επίθεσης. Και θέλει και κότσια.  

Μπράβο για την προσπάθεια που έγινε όλη τη χρονιά, αλλά κρίμα για χθες. Τώρα το πιο σημαντικό είναι να δυναμώσει η ομάδα του χρόνου και να μην επαναληφθούν λάθη κατασκευαστικά που στο τέλος κοστίζουν. Εχω κάποιες ιδέες. Θα τα πούμε προσεχώς…