Ο Ολυμπιακός γνώρισε στην Ευρωλίγκα την πρώτη του εφετινή ήττα, καθώς ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ. Δεν είναι παράξενο: μια ομάδα οκτώ – εννιά παικτών, όσο γενναιόψυχη κι αν είναι κι όσα τρικ κι αν γίνουν από τον προπονητή της, είναι δύσκολο να αντέξει την τελική πίεση μιας ομάδας 12 παικτών. Ο Ολυμπιακός λύγισε στο σημείο του ματς που μια εβδομάδα πριν με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ ήταν καλύτερος, δηλαδή στο τέλος του. Κυρίως γιατί αυτή τη φορά δεν είχε ούτε τον Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος, αυτόν δηλαδή που στο ΣΕΦ ενορχήστρωσε την τελική αντεπίθεση.
Ακούω από χθες βράδυ πολλά και διάβασα σήμερα το πρωί ακόμα περισσότερα. Το χθεσινό ματς δίνει αφορμή για δυο λογιών συζητήσεις: μια που αφορά το γιατί της ήττας και μια που έχει να κάνει γενικότερα με τον σχεδιασμό της ομάδας και τις αντοχές της σε ένα σκληρό πρόγραμμα. Παραδόξως αυτή τη δεύτερη την άνοιξε ο ίδιος ο προπονητής του Ολυμπιακού. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μίλησε στο τέλος για «εξοντωτικό πρόγραμμα», χαρακτήρισε απάνθρωπο το να παίζει μια ομάδα Παρασκευή, Κυριακή, Τρίτη και ξανά Παρασκευή κι αναφέρθηκε στις περιορισμένες αριθμητικά λύσεις που έχει στα χέρια του. Όλα αυτά μου ακούστηκαν κομμάτι παράξενα διότι το πρόγραμμα ειδικά είναι ίδιο χρόνια ολόκληρα! Ούτε ξαφνικά προέκυψαν οι «διαβολοεμβομάδες», ούτε κάτι καινούργιο είναι οι τραυματισμοί. Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.
Ζωντανός, παρόλα αυτά
Πιο πολύ και από το γιατί έχασε ο Ολυμπιακός έχει ενδιαφέρον στο παιγνίδι το ό,τι στάθηκε ζωντανός μετά το κάκιστο ξεκίνημα του και το ό,τι επέστρεψε στην διεκδίκηση της νίκης μολονότι βρέθηκε πέντε λεπτά πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου 15 πόντους πίσω. Γιατί ο Ολυμπιακός ήταν αρχικά τόσο κακός; Γιατί ήταν πολύ προβλέψιμος στην επίθεση και γιατί το καλό ξεκίνημα του Ντα Σίλβα (που ήταν αρχικά ο X factor του κόουτς Γκριμάου) και του Βέσελι τον υποχρέωσαν να δώσει στη Μπαρτσελόνα πολλά αμαρκάριστα σουτ: ο Αμπρίνες κι ο Κάλινιτς «χτυπούσαν» όταν ο Παπανικολάου πήγαινε να δώσει βοήθειες στον Πίτερς και η Μπάρτσα σημάδευε πολύ και τον Κάναν. Το πιο σημαντικό όμως στο πρώτο ημίχρονο ήταν ότι φαινόταν ότι η Μπάρτσα δεν έχει πια προπονητή τον Σάρας Γιασκεβίτσιους, στον οποίο ομάδες όπως ο Ολυμπιακός χρωστάνε πολλές από τις νίκες τους. Ολοι οι περιφερειακοί της Μπαρτσελόνα, όχι μόνο ο καταπληκτικός Λαπροβίτολα, αλλά κι ο Σατοράνσκι και ο Γιακουμπάιτις που ήρθε από τον πάγκο δεν δίσταζαν να σουτάρουν όποτε υπήρχαν προϋποθέσεις για καθαρά σουτ. Το έκαναν χωρίς να κοιτάζουν τον πάγκο και χωρίς ντε και καλά να πρέπει αρχικά κάποιος να ποστάρει για να δημιουργήσει προϋποθέσεις επίθεσης: πλέον στη Μπαρτσελόνα όποιος έχει σουτ δοκιμάζει είτε λέγεται Αμπρίνες, είτε Πάρκερ και Πάρα. Η Μπαρτσελόνα πήρε 15 τρίποντα από επτά παίκτες και γιατί ήξερε πως ο Μιλουτίνοφ και ο Φαλ δεν θα άφηναν μεγάλα περιθώρια για εκτελέσεις στα σέντερ της: ο πολυδιαφημισμένος Μπίλι ΕρνάνΓκόμεθ έμεινε άποντος, ο Βέσελι μετά το πρώτο δεκάλεπτο επιθετικά χάθηκε, όπως και ο Ντα Σίλβα.
Χτυπάει άσχημα στο μάτι
Αν ο Ολυμπιακός έπαιζε με την Μπάρτσα του Σάρας το πιθανότερο είναι ότι θα κέρδιζε ακόμα και χωρίς τους Γκος, Σίκμα, ΜακΚίσικ. Για να σταματήσει τους περιφερειακούς του Γκριμάου χρειάστηκε πάρα πολύ τρέξιμο: άρχισε να το κάνει μετά τα 13-14 πρώτα λεπτά του ματς κι όταν στο παρκέ βρέθηκε μια πεντάδα με πιο ξεκούραστους παίκτες και πιο πολλή ενέργεια. Παρά την ανετοιμότητα του Φαλ (που όμως στην άμυνα αποκλείσει τις διεισδύσεις) ο Ολυμπιακός έγινε πιο πιεστικός. Ο Λούτζης, ο Λαρεντζάκης και ο Μπραζντέκις (που στο πρώτο ματς έδειξε μεγάλη χρησιμότητα) έκαναν πολλά στην άμυνα, αλλά η επίθεση ήταν πάντα δύσκολη: το 2/9 (με 1/6 τρίποντο) του Λαρεντζάκη χτυπάει άσχημα στο μάτι. Το δε «γύρω γύρω όλοι παιγνίδι» δεν φέρνει και βολές: ο Ολυμπιακός σε δεύτερο σερί ματς χτύπησε ελάχιστες, γιατί πλην του Καναν κανείς δεν ψάχνει επαφές. Όμως παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός με ένα ελεύθερο σουτ του Μιλουτίνοφ με την λήξη, έκλεισε το ημίχρονο μόλις 6 πόντους πίσω παρά την πενιχρή του επιθετική συγκομιδή – με μόλις 34 πόντους ήταν ό,τι καλύτερο.
Οι ανάσες που πήραν ο Κάναν, ο Μιλουτίνοφ κι ο Γουόκαπ βοήθησαν για να προκύψει ένα καλό τρίτο δεκάλεπτο. Η Μπαρτσελόνα το έκλεισε προηγούμενη οριακά (54-56), αλλά ο Ολυμπιακός είχε γίνει περισσότερο πολυφωνικός και λιγότερο προβλέψιμος κυρίως χάρη στον Κάναν που βρήκε σουτ που στο πρώτο ημίχρονο δεν υπήρχαν: αν δεν παρασυρόταν να κάνει το τέταρτο φάουλ παίζοντας ελληνορωμαϊκή με τον Λαπροβίτολα ίσως η κατάληξη του ματς να ήταν διαφορετική. Χωρίς αυτόν ο Ολυμπιακός άρχισε να στηρίζεται αποκλειστικά στον Γουόκαπ καθώς άρχισε να φαίνεται και η κούραση του πάντα χρήσιμου Παπανικολάου, την ώρα που η παγιδευμένη στο σετ παιγνίδι Μπαρτσελόνα έδειχνε πάντα έτοιμη να χτυπήσει από μακριά κάθε χαλαρότητα.
Οι Καταλανοί είχαν αποφασίσει να κάνουν στον Γουόκαπ ότι έκανε ο Ολυμπιακός στον Σλούκα στο ΟΑΚΑ: να του αφήσουν διαδρόμους για να πλησιάσει για να σκοράρει, αλλά να του κόψουν τις πάσες. Χάρη σε ένα επιθετικό ξέσπασμα του Θωμά ο Ολυμπιακός έφτασε σε ένα +7, που, όπως γινόταν το ματς, έμοιαζε τεράστιο. Αλλά στην τελική ευθεία ο Γουόκαπ έμεινε από δυνάμεις ενώ ο Λαπροβίτολα έκανε επίδειξη σκηνοθεσίας. Εχοντας παίξει 7-8 λεπτά λιγότερα από τον Γουόκαπ πήρε το ματς χτίζοντας ωραίες επιθέσεις, ενώ ο Ολυμπιακός έψαχνε πάσες, δηλαδή κάποιον να πάρει την ευθύνη. Στα τρία τελευταία λεπτά που η μπάλα καίει η Μπάρτσα έτρεξε ένα 14-0.
Αναζητούνται μεγάλα σουτ
Οι απουσίες του Ολυμπιακού μέτρησαν – ήταν αναμενόμενο κι αναμενόμενο είναι να μετρήσουν και την διαβολοβδομάδα που ακολουθεί. Για τον Μπαρτζώκα το ξεκίνημα της σεζόν θα είναι πολύ δύσκολο διότι έχει επιλέξει να πάει στις μάχες με δυο παίκτες (Τανούλης, Πάπας) που έχουν τυπική έως ανύπαρκτη συμμετοχή. Οι τρεις που λείπουν κάποια στιγμή θα γυρίσουν κι ίσως στο μεταξύ μέσα από τα ματς βρει τη φόρμα του ο απαραίτητος Φαλ και προσαρμοστεί περισσότερο ο Μπραζντέκις, που άργησε πολύ να ρθει. Αλλά όταν παίκτες παίζουν διαρκώς πάνω από 30 λεπτά (και οι Γουόκαπ, Παπανικολάου, Πίτερς, Μιλουτίνοφ μοιάζουν υποχρεωμένοι να το κάνουν) είναι δύσκολο να περιμένεις σταθερή απόδοση.
Δεν είναι ανησυχητική η ήττα από την Μπάρτσα: χωρίς τον Γιασκεβίτσιους λογικά οι Καταλανοί θα είναι φέτος καλύτεροι επιθετικά κι αυτό αρκεί στην Ευρωλίγκα για να κάνεις σπουδαία πράγματα στην κανονική περίοδο. Ανησυχητικό είναι που ο Μπαρτζώκας κατάλαβε την δυσκολία του προγράμματος τώρα: περίμενα να είναι πιο υποψιασμένος. Το ό,τι έχει προηγηθεί Μουντομπάσκετ δεν σημαίνει κάτι: πάντα κάτι προηγείται, πέρυσι πχ ήταν το Ευρωμπάσκετ και του χρόνου θα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Η απόφαση του προπονητή ήταν να αντιμετωπίσει την σεζόν με παίκτες που θα παίζουν όλοι πολύ και δεν θα γκρινιάζουν: κατανοητό, αλλά το ρίσκο είναι μεγάλο. Το καλό είναι ότι φέτος στα play off οι θέσεις είναι δέκα. Επίσης πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη σεζόν θα μετρήσει ποια θα είναι η κατάσταση των ομάδων στα play off: η Ευρωλίγκα θα είναι συναρπαστική στο τέλος της, όχι τόσο στην κανονική διάρκεια, όπου κάποιοι θα ξεφύγουν. Αλλά ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί να κάνει πιο πολλές υπερβάσεις απο πέρυσι κι ο Μπαρτζώκας θα χρειαστεί πολλή διαχειριστική ψυχραιμία. Κι αυτός, χωρίς τους Σλούκα, Βεζένκοφ και Μπλακ (η απουσία του φαίνεται), χρειάζεται να αλλάξει πολλά στον Ολυμπιακό: δεν θα παίζει κάθε φορά με ομάδες με 11 νέους παίκτες όπως ο ΠΑΟ. Το πιο δύσκολο είναι να μάθει στην ομάδα το πωςθα διαχειρίζεται τη μπάλα στο τέλος, όταν οι πάσες μετράνε λιγότερο και η ανάγκη να μπει η μπάλα στο καλάθι θολώνει το μυαλό όσων στην καριέρα τους σπάνια έχουν πάρει τα περίφημα μεγάλα σουτ. Που χθες έλειψαν. Και προσεχώς αναζητούνται.
