Στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος είδαμε πέντε εκτός έδρας νίκες, ωστόσο αυτό που περισσότερο συζητιέται είναι η ήττα του Ολυμπιακού στο Ηράκλειο, στο μισοσκόταδο του Γεντί Κουλέ, από τον ψυχωμένο, αλλά μέχρι χθες ουραγό ΟΦΗ. Να πούμε μπράβο στην ομάδα του Νίκου Παπαδόπουλου, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Ο Ολυμπιακός στο Ηράκλειο έδειξε ότι θα πληρώσει προβλήματα που έρχονται από μακριά. Πρώτα από όλα από την βιασύνη του να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα πριν καν φτιάξει μια ομάδα ικανή να αντέξει την πίεση, που αυτή η αποστολή δημιουργεί.
Το μεγάλο λάθος
Στο ποδόσφαιρο πρέπει να προσπαθείς να κατανοείς για ποιο λόγο σε μια ομάδα γίνονται λάθη, διότι ποτέ αυτά δεν είναι ηθελημένα. Δεν υπάρχουν προπονητές που κάνουν λάθος ενδεκάδες γιατί είναι μαζοχιστές, δεν υπάρχουν διοικήσεις που κάνουν λάθος μεταγραφικές επιλογές γιατί θέλουν να πετάνε χρήματα και φυσικά δεν υπάρχουν ποδοσφαιριστές, που δεν θέλουν να παίζουν καλά και να δίνουν δικαιώματα: όλοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν κι όλοι είναι βέβαιοι ότι, δεδομένων των συνθηκών, κάνουν πραγματικά το καλύτερο. Αν ένα λάθος δυσκολεύομαι να συγχωρήσω, όταν το βλέπω, είναι αυτό της λάθος ανάγνωσης των προβλημάτων μιας ομάδας. Κυρίως δεν δικαιολογώ την ανάγνωση που γίνεται εκ των υστέρων, όταν δεν υπάρχει πίεση για αποτέλεσμα και η σκέψη (πρέπει να) είναι καθαρή. Ο Ολυμπιακός ο εφετινός, ως οργανισμός, κάνει αυτές τις λάθος αναγνώσεις ήδη από το καλοκαίρι – και το χω επισημάνει.
Η αρχική λάθος ανάγνωση αφορούσε την ίδια την περσινή χρονιά: το καλοκαίρι αποφασίστηκε ότι η ομάδα έχει ανάγκη από Έλληνες που πονάνε τη φανέλα κτλ. Έχω όντως γνωρίσει πολλά ελληνόπουλα που πονάνε τη φανέλα των ομάδων, έχω όμως γνωρίσει και ξένους που έπαιζαν για τη νίκη με μπαταρισμένα πόδια και θεωρούσαν το περιβραχιόνιο του αρχηγού τιμή τους. Μακάρι το κριτήριο για να φτιάξεις μια καλή ομάδα να ήταν το πόσο κάποιος την ομάδα την αγαπάει: θα ήταν πανεύκολο. Αλλά ο πρωταθλητισμός απαιτεί πρώτα από όλα έτοιμους παίκτες, με χαρακτήρα και συγκεκριμένες αρετές. Η αγάπη για τη φανέλα και η ελληνικότητα σπανίως κάνουν τη διαφορά: δεν μπορεί επιλογές να γίνονται με βάση τα διαβατήρια. Δεν μπορεί επίσης να παίρνεις παίκτες απλά για να μην πάνε σε ένα αντίπαλό σου. Άλλα κριτήρια είναι σοβαρότερα.
Πολλά ματς απολύτως ίδια
Πάμε παρακάτω. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι για τον Ολυμπιακό μια σειρά από κατά βάση όμοια ματς: υπάρχει ένας αντίπαλος που σου αφήνει τη μπάλα και σε περιμένει. Μπορεί να επιχειρήσει να σε αιφνιδιάσει στην αρχή ή να σε τρομάξει παίζοντας σκληρά, αλλά όσο κρατάει το μηδέν είναι δεδομένο ότι όπου κι αν παίζει, εντός ή εκτός έδρας, θα οπισθοχωρεί και θα κλείνεται. Σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα την διαφορά την κάνει πάντα η επίθεση, η ευκολία στο γκολ, η δημιουργία και κυρίως η εκτέλεση. Αν έχεις παίκτες που βάζουν γκολ, τους κρατάς σαν δώρο πολύτιμο, εκτός αν για αυτούς σου δώσουν εκατομμύρια. Ποτέ ένας παίκτης που βάζει γκολ δεν μπορεί να είναι πρόβλημα: αν το χάρισμα το έχει κοιτάς να τον πλαισιώσεις με συμπαίκτες καλύτερους, να του κάνεις τη ζωή ακόμα πιο εύκολη, να τον βοηθήσεις να βάλει περισσότερα γκολ, να τον αναδείξεις. Αν για κάποιο λόγο θες να τον αντικαταστήσεις, κοιτάζεις το βιογραφικό αυτού που θα ρθει να παίξει στη θέση του: σε αυτό βλέπεις πρώτον αν ο νεοφερμένος έπαιζε στην προηγούμενη ομάδα του και δεύτερον αν σκόραρε. Αν αυτά δεν υπάρχουν στο βιογραφικό κρατάς αυτούς που έχεις – για ό,τι κακό έγινε μια χρονιά πριν, αυτοί φταίνε λιγότερο.
Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν φτιάχνει σκόρερς: είναι στριφνό και παίζεται σε αυτό πολύ λίγο ποδόσφαιρο. Μπορεί να βρεις ένα Βαλβέρδε κι αυτός να φτιάξει ένα Μιραλάς, αλλά ο κανόνας είναι άλλος: όποιος στη χώρα του σκόραρε δύσκολα, εδώ θα σκοράρει δυσκολότερα.
Η νίκη δεν είναι κουβέρτα
Είναι επίσης λάθος να διαβάζεις το τι έγινε σε ένα ματς με τον τρόπο που σε βολεύει: πρέπει να έχεις το κουράγιο να δεις την πραγματικότητα. Με τον ΠΑΟΚ έχασες ευκαιρίες (και πολλές) όταν αυτός σου άφησε τη μπάλα και ταμπουρώθηκε: το κανε γιατί πόνταρε στην δυσκολία σου στο γκολ, αλλιώς θα επιχειρούσε κάτι άλλο. Με την ΑΕΚ δεν φταίει μόνο ο έρημος ο Φετφατζίδης που δεν κέρδισες, όσο κι αν η ευκαιρία του ήταν τεράστια: φταίει ότι οι φάσεις που έκανες ήταν λίγες και ότι στην άμυνα δεν είχες την καλύτερη συμπεριφορά. Με τον Πανιώνιο το γκολ του Χασάν στις καθυστερήσεις δεν ήταν λύτρωση, ήταν λόγος προβληματισμού. Όπως ακριβώς και η νίκες με 1-0 με τον Λεβαδειακό στο κύπελλο και στο πρωτάθλημα: είναι αποτελέσματα που φωνάζουν πως κάτι δεν πάει καλά. Η νίκη δεν είναι κουβέρτα που κρύβει τα προβλήματα – ποτέ δεν ήταν.
Το μεγαλύτερο λάθος στην ανάγνωση έχει να κάνει με την ίδια την χρονιά. Ο ΠΑΟΚ, που χθες πέρασε και από το Βικελίδης συνεπής στο στόχο του να κατακτήσει το πρωτάθλημα αήττητος και αν είναι δυνατόν και με 30 νίκες, ξεκίνησε τη σεζόν χιλιόμετρα μπροστά: έχοντας χάσει ένα πρωτάθλημα μόνος του ήταν δεδομένο ότι θα σοβαρευόταν και το έδειξε ήδη το καλοκαίρι. Την πορεία του την βασίζει στην περσινή του ενδεκάδα κι αυτό από μόνο του δείχνει πόσο πέρυσι αξιοποίησε το χρόνο του, άλλο αν τα κανε θάλασσα μόνος του κι αν τον πιάσανε και κορόιδο: αγωνιστικά και πέρυσι ήταν καλύτερος από όλους. Η υπεροχή του ήταν τόσο φανερή, που στον Ολυμπιακό επέτρεπε κάτι σπάνιο: του έδινε χρόνο να φτιάξει μια ομάδα χωρίς το άγχος και την πίεση του πρωταθλητισμού. Αντί να γίνει αυτό ο Ολυμπιακός αυτοανακηρύχτηκε διεκδικητής ενός τίτλου που ήταν αδύνατο να κερδίσει, σηκώνοντας τους τόνους ακόμα και μετά από ήττες που έδειχναν ότι η ομάδα δεν είναι έτοιμη: το να λες μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη ότι θα πάρεις το πρωτάθλημα, δείχνει ότι δεν έχεις καταλάβει ούτε που βρίσκεσαι, ούτε ποιες είναι οι δυνατότητές σου. Είναι γοητευτικό από μια πλευρά, γιατί μαρτυρά το είδος της πρωταθληματικής νοοτροπίας που επιτρέπει στο σύλλογο να είναι πρώτος σε ένα σωρό αθλήματα, αλλά μπορεί να έχει ως επίπτωση το να καεί πάλι μια φουρνιά καλών ποδοσφαιριστών, που απλά συμβαίνει να βρίσκονται σε μια ημιτελής ομάδα.
Καρίμ και Μάριν
Δεν είναι καταστροφή για τον Ολυμπιακό να μην κατακτήσει κανένα τίτλο: καταστροφή θα είναι να πετάξει μια χρονιά ακόμα και να υποχρεωθεί του κόσμου να κάνει πάλι μια νέα αρχή για να αντιμετωπίσει ομάδες που αξιοποιούν το χρόνο. Δεν είναι κακό που σε κάποιες θέσεις ο Ολυμπιακός είναι άδειος: παίκτες θα βρει. Κακό ήταν που ο κόσμος του δεν αγαπούσε τον Καρίμ και τον Μάριν όσο έπρεπε. Ο Ολυμπιακός είναι λαϊκή δημοκρατία σε μόνιμη κατάσταση εξέγερσης. Όταν όλοι αρχίζουν να φωνάζουν, πέφτουν κεφάλια. Συνήθως όσων δεν φταίνε.
