Τα τέσσερα παιγνίδια των προημιτελικών του Τσάμπιονς λιγκ ήταν ολότελα διαφορετικά μεταξύ τους. Η Ρεάλ κάνοντας στο Λονδίνο ένα παιγνίδι υποδειγματικών αντεπιθέσεων πήρε προβάδισμα απέναντι στην Τσέλσι και μάλιστα με 1-3. Η Λίβερπουλ έπιασε από το λαιμό την Μπενφίκα από την αρχή και τελείωσε τη δουλειά νωρίς. Η Μάντσεστερ Σίτυ ίδρωσε να ανοίξει την άμυνα της Ατλέτικο. Και η Μπάγερν κατάλαβε ότι το να αποκλείσεις μια ομάδα που κάνει πολύ σωστά τα μικρά πράγματα δεν είναι απλό. Καταθέτω μερικές σκέψεις για όλα τα ματς.

Ο νόμος του Μπενζεμά

Ο 35χρονος Καρίμ Μπενζεμά αποφάσισε να μετατρέψει και το Στάνφορντ Μπριτζ σε παλκοσένικο και να κάνει μια επίδειξη κλάσης: με τρία γκολ του Γάλλου φορ της η Ρεάλ Μαδρίτης πέρασε με νίκη από το Λονδίνο και ξόρκισε την κακή της παράδοση με την Τσέσλι. Η λονδρέζικη ομάδα σε πέντε ματς δεν είχε χάσει ποτέ από τη Βασίλισσα – πράγμα μάλλον συμπτωματικό. Σκεφτόμουν ότι ο θρίαμβος της Ρεάλ βασίστηκε σε κάτι απλό: ο Κάρλο Αντσελότι στηρίζει όλο το παιγνίδι της ομάδας του πάνω στον σέντερ φορ της που πέτυχε δεύτερο συνεχόμενο χατ τρικ στο Τσάμπιονς λιγκ διαλύοντας μετά την άμυνα της Παρί κι αυτή της Τσέλσι. Η Τσέλσι έδωσε ένα σκασμό εκατομμύρια το καλοκαίρι για το δικό της σπουδαίο φορ, τον Λουκάκου, κι αντί να στηθεί πάνω του η επίθεση της ομάδας ο Βέλγος έγινε αναπληρωματικός – ο πιο ακριβοπληρωμένος αναπληρωματικός του κόσμου. Χθες μπήκε στο ματς χωρίς όρεξη, βαρύς και ανόρεχτος. Ενώ ο Γάλλος πετούσε. 

Παίκτη προς παίκτη

Ο Κάρλο Αντσελότι πήγε το πρωί της Τετάρτης στο Λονδίνο. Δεν ταξίδεψε με την ομάδα γιατί ήταν μέχρι το βράδυ της Τρίτης κλινήρης. Αλλά ο Ιταλός κόουτς μάλλον περίμενε το ξέσπασμα της Ρεάλ και δεν ήθελε να λείπει: αν ο Μπενζεμά κέρδισε τα χειροκροτήματα υπήρχαν κι άλλοι πρωταγωνιστές. Ο Μόντριτς αθόρυβα υπνώτισε Καντέ και Ζορζίνιο. Ο Κρος έκανε το καλύτερο εφετινό ευρωπαϊκό του ματς. Ο Βινίσιους πατούσε γκάζι και χανόταν. Ο Καζεμίρο ήταν πάλι ο γνωστός κυματοθραύστης. Η ιδέα του Αντσελότι να βάλει τον Βαλβέρδε δεξί χαφ απονεύρωσε τη δυνατή αριστερή πλευρά της Τσέλσι. Η Ρεάλ είχε καλύτερο κάθε παίκτη της απέναντι στην Τσέλσι θέση προς θέση: η διαφορά στην απόδοση των δυο γκολκίπερ πχ ήταν τεράστια – ο Μεντί έκανε ένα γκολ δώρο κι ο Κουρτουά δυο επεμβάσεις για ανθολογία. Η Τσελσι σίγουρα πληρώνει και τις περιπέτειες του Ρομάν Αμπράμοβιτς που έχει υποσχεθεί πως στις 11 Απριλίου θα κάνει γνωστό τον επόμενο ιδιοκτήτη της ομάδας. Είναι αδύνατο κάτι που συζητά όλος ο κόσμος να μην το συζητάνε στα αποδυτήρια της κάποτε Τσέλσκι. Κι ως γνωστόν τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει πιο πολύ το μυαλό μιας ομάδας από μια συζήτηση.  

Νο Λέβα, no party

Μιλώντας για σέντερ φορ και η νίκη της Βιγιαρεάλ κόντρα στην Μπάγερν έχει να κάνει με  ένα φορ: οι Ισπανοί για να τα καταφέρουν εξαφάνισαν τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Πέρυσι η Μπάγερν αποκλείστηκε από την Παρί γιατί δεν είχε τον Πολωνό: χθες τον είχε, αλλά ήταν σαν να μην τον έχει. Δεν είχε βέβαια και άλλα πολλά. Η Μπάγερν εμφανίστηκε με μια αόρατη μεσαία γραμμή στην οποία υπήρχαν ο Μουσιάλα και ο Μίλερ πράγμα που σημαίνει πως ο Κίμιχ έτρεχε μόνος του. Η επιλογή έφερε τη διάλυση της άμυνας που δεν είναι και η δυνατότερη γραμμή των Βαυαρών: ο κόουτς Νάιγκελσμαν χρειάστηκε να αντικαταστήσει στο δεύτερο ημίχρονο τον Παβάρ με τον Σούλε – πράγμα που δείχνει πόσο τρόμαξε από τους Μορένο, Λο Σέλσο, και Νταντζούμα που μολονότι θέλουν μια μπάλα ο ένας κατάφεραν χθες να συνυπάρξουν μια χαρά. Η Μπάγερν για να αποκλείσει την Βιγιαρεάλ θα χρειαστεί τρία γκολ στο Αρένα: με τις αυτοκτονικές τάσεις που εμφανίζει το βλέπω δύσκολο. Ο Εμερι είπε ότι η ομάδα του δεν έκανε τίποτα ακόμα. Το «ακόμα» πρέπει να ανησυχεί την Μπάγερν: δεν θα ξαναπαίξει με την Ζάλτσμπουργκ.     

H μία εναντίον της άλλης

Το βράδυ της Τρίτης η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτυ έδιναν την εντύπωση ότι παίζουν αντιμέτωπες και στο Τσάμπιονς λιγκ όπως δηλαδή κάνουν καιρό τώρα και στην Πρέμιερ λιγκ. Η Λίβερπουλ αγωνίστηκε με την Μπενφίκα στη Λισαβώνα και κέρδισε με 1-3: για την Μπενφίκα το σκορ είναι τιμητικό αν σκεφτεί κανείς ότι η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ όταν πάει στην Πορτογαλία σπέρνει τον πανικό. Η Σίτυ υποδέχτηκε στην έδρα της την πάντα επικίνδυνη Ατλέτικο Μαδρίτης (που είναι κακός μπελάς για τις αγγλικές ομάδες) και δυσκολεύτηκε αρκετά μαζί της: παρόλα αυτά την κέρδισε με 1-0 κι αυτή η νίκη της δίνει σημαντικό πλεονέκτημα με δεδομένο ότι η ομάδα του Σιμεόνε νίκη εντός έδρας φέτος δεν έχει.

Το μυαλό στον «τελικό»

Γιατί λέω ότι αγωνίζονταν αντιμέτωπες ενώ έπαιζαν με άλλους;  Γιατί και ο Γιούργκεν Κλοπ και ο Πεπ Γκουαρντιόλα, έδειξαν ότι σκέφτονταν τον «τελικό» της Κυριακής: η Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Σίτυ την Κυριακή έχουν ένα ραντεβού στο οποίο όλα δείχνουν ότι θα κριθεί το πρωτάθλημα Αγγλίας. Οι δυο προπονητές με τη συμπλήρωση μιας ώρας έβγαλαν από το ματς χαρισματικούς παίκτες κάνοντας αλλαγές που έμοιαζαν προγραμματισμένες. Ο Κλοπ έβγαλε τους Μανέ, Σαλάχ και Τιάγκο και ο Πεπ τους Γκιντογκάν, Μαχρέζ και Στέρλινγκ. Το εντυπωσιακό είναι ότι μετά τις αλλαγές αυτές και οι δυο αγγλικές ομάδες σκόραραν! Η Λίβερπουλ έκανε το 1-3 με τον .. και η Σίτυ άνοιξε την άμυνα της Ατλέτικο μετά από μια κάθετη πάσα του Φόντεν στον Ντε Μπρόιν. Αυτό συνέβη όχι μόνο γιατί έχουν και σπουδαίους αναπληρωματικούς, αλλά και γιατί ο μεταξύ τους ανταγωνισμός τις έχει οδηγήσει σε άλλο επίπεδο: δύσκολα ομάδα μπορεί να συγκριθεί μαζί τους.

Ανταγωνισμοί και κούρσες

Η περίπτωση της  Λίβερπουλ και της Σίτυ δείχνει σε ποια περίπτωση ο ανταγωνισμός δύο ομάδων μπορεί να τις κάνει και τις δυο καλύτερες. Οι δυο αυτές ομάδες δεν ανταγωνίζονται μόνο στη διάρκεια του πρωταθλήματος (ή του Τσάμπιονς λιγκ) αλλά όλο το χρόνο: οι διοικήσεις τους για παράδειγμα έχοντας δώσει τα κλειδιά στους προπονητές τους ζητάνε να δυναμώσουν τις ομάδες τους κάνοντας επιλογές συμβατές με το παιγνίδι τους κι όχι αγοράζοντας ό,τι καλό κυκλοφορεί, όπως κάνουν ομάδες όπως η Παρί ή η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που δεν έχουν σημείο αναφοράς. Η Λίβερπουλ και η Σίτυ προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία την άλλη χρόνια τώρα σε κάθε επίπεδο: δεν διεκδικούν απλά τον τίτλο στην Αγγλία, αλλά και τον θαυμασμό όλων των ουδέτερων για το ποδόσφαιρο που παίζουν. Αυτό τις κάνει καλύτερες κι όχι απλά το ότι συμμετέχουν σε μια κούρσα με σκοπό την πρωτιά.

Ένα σκληρό ματς λιγότερο

Αν η συμμετοχή σε μια κούρσα για τον τίτλο του πρωταθλητή έκανε τις ομάδες αυτομάτως καλύτερες οι Ιταλοί θα είχαν φέτος σαρώσει τα τρόπαια. Το ιταλικό πρωτάθλημα φέτος το διεκδικούν εδώ και μήνες τρεις ομάδες: η Μίλαν, η Νάπολι και η Ιντερ προσπερνούν η μια την άλλη. Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει ποια θα κόψει πρώτη το νήμα. Αλλά και οι τρεις (όπως και η τέταρτη Γιουβέντους) έχουν αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καιρό τώρα, ενώ οι Ιταλοί που χαίρονται για το ανταγωνιστικό τους πρωτάθλημα είδαν και την Εθνική τους να αποκλείεται από το μουντιάλ από τη Βόρεια Μακεδονία. Γιατί; Γιατί σε αυτή την περίπτωση ο ανταγωνισμός δεν έχει να κάνει με την ποιότητα, αλλά με την έλλειψή της. Κάποιες μέτριες ομάδες, που δεν βασίζονται σε ιδέες προπονητών και σε κάποιου τύπου ωραίο ή οργανωμένο ποδόσφαιρο «σκοτώνονται» για ένα πρωτάθλημα. Αν η αγωνιστική τους κατηφόρα συνεχιστεί, του χρόνου το καμπιονάτο μπορεί να το διεκδικούν πέντε ομάδες. Και οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι παράγοντες και οι οπαδοί τους να παρακολουθούν την προέλαση της Σίτυ και της Λίβερπουλ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις…

Η Λίβερπουλ θα κάνει μια ωραία προπόνηση και θα περιμένει να δει αν η Μπάγερν θα αυτοκτονήσει απέναντι στην Βιγιαρεάλ: αν αυτό συμβεί θα φτάσει άνετα στο Παρίσι. Η Σίτυ θα ιδρώσει στο ματς με την Ατλέτικο αλλά δεν πιστεύω πως θα αποκλειστεί. Κυρίως γιατί θέλω να δω τον Πεπ απέναντι στη Ρεάλ: τα γουέστερν μου αρέσουν πολύ. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι και προβλέψιμα.