Στο μεταξύ το blog γιόρτασε σεμνά και ταπεινά τα γενέθλια του και μπήκε στον τέταρτο χρόνο της λειτουργίας του. Όπως οι παλιότεροι γνωρίζετε στα γενέθλια του γράφω νυχτιάτικα ένα κείμενο απολογισμού της χρονιάς του, που είναι συνήθως αμήχανο όπως οι εξομολογήσεις. Την πρώτη του χρονιά, την στιγμή της γέννησής του, το κείμενο ήταν σαν διακήρυξη. Τη δεύτερη κατέθεσα απλά τη βεβαιότητα ότι η ιδέα της δημιουργίας του blog τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημη δηλώνοντας πίστη για τη συνέχεια. Την τρίτη χρονιά, πέρυσι δηλαδή, το κείμενο ήταν κομμάτι αυτοψυχαναλυτικό: ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό. Φέτος είμαι στην ευχάριστη θέση να γράψω κάτι για τα γενέθλιά του χωρίς να ξέρω τι θα ναι αυτό. Διαβάστε ό,τι ακολουθεί έχοντας υπόψην σας ότι πρόκειται μάλλον για ένα προσωπικό μου ντελίριο – αν ήδη το βαρεθήκατε σας καταλαβαίνω.
Κολυμπώντας στα κλικ
Τέτοια μέρα δίνω πάντα κάποια μικρά στοιχεία βιωσιμότητας του blog για τους ανήσυχους και όσους απορούν για το ότι υπάρχει ακόμα. Τον τελευταίο χρόνο η ροή των καθημερινών αναγνωστών του μεγάλωσε κι άλλο, πράγμα που δεν περίμενα αφού πίστευα πως την προηγούμενη χρονιά (και χάρη στο μουντιάλ που περάσαμε εδώ παρέα) το blog άγγιξε το ταβάνι του. Αποδείχτηκε ότι το μουντιάλ μάλλον του έδωσε λίγο περισσότερη φόρα: στους μήνες που ακολούθησαν οι επισκέπτες και οι αναγνώστες (δεν είναι ακριβώς το ίδιο…) αυξήθηκαν. Χωρίς να με χαλάνε οι επισκέπτες (που μου μοιάζουν λίγο τουρίστες του διαδικτύου που μια μέρα είναι εδώ και την άλλη είναι κάπου αλλού, που έχει πιθανότατα πισίνα και καλύτερο πρωϊνό) εν τούτοις ομολογώ ότι προτιμώ τους αναγνώστες. Πρόκειται για ανθρώπους, στο μυαλό μου, μάλλον παράξενους που έχουν αποφασίσει δυο τουλάχιστον λεπτά από την πολύτιμη μέρα τους να μου τα χαρίζουν. Επειδή μιλάμε για μια ολόκληρη ώρα το μήνα (τουλάχιστον) και δώδεκα ολόκληρες ώρες το χρόνο (στην καλύτερη των περιπτώσεων…) αφενός τους ευχαριστώ και αφετέρου τους θέτω ενώπιον των ευθυνών τους: μπορούν να κάνουν πολύ καλύτερα πράγματα πιστεύω. Από την άλλη δεν κρύβω ότι η επισκεψιμότητα μου δίνει λίγη δύναμη – χωρίς ποτέ να μετατρέπεται σε χρήματα. Όπως μου έλεγε κι ένας φίλος που σκαρώνει τραγούδια από αυτά που κάνουν εκατομμύρια κλικ στο YouTube, μπορώ κι εγώ να έχω μια θέση στους Σκρουτζ Μακ Ντακ του διαδικτύου και να κολυμπάω στα κλικ – σας το λέω για να ζηλέψετε, άλλωστε εσείς φταίτε για αυτό.
Μια μόνο μέρα έλειψα
Στα γενέθλια του blog κάνω πάντα ένα απολογισμό που δεν έχει να κάνει με νούμερα, αλλά με στοιχήματα. Το blog υπάρχει ακόμα άρα κέρδισε το στοίχημα της επιβίωσής του – οι καλύτεροι του χώρου του δίνανε αρχικά έξι το πολύ μήνες ζωής. Το blog δεν γέμισε με διαφημίσεις εταιριών προέδρων μεγάλων ομάδων, όπως διάφοροι κακεντρεχείς πρόβλεπαν εξηγώντας σε καλούς συναδέρφους τα γιατί της δημιουργίας του: παραμένει ένα μικρό βαρκάκι που το χτυπάνε τα κύματα ενώ δίπλα του περνάνε τάνκερ – μερικά από τα οποία κουβαλάνε και εμπορεύονται και κάμποσο μίσος. Η φιλοδοξία του είναι να γίνει κάποια μέρα το πλοίο της αγάπης, να αναβαθμιστεί από ιστιοφόρο σε κρουαζιερόπλοιο, αλλά δεν μοιάζει πολύ πιθανό. Δεν μοιάζει επίσης πιθανό να κλείσει κι όχι μόνο γιατί έχει αναγνωσιμότητα και φίλους: ο βασικός λόγος είναι ότι παραδόξως δεν έχω κουραστεί μαζί του ακόμα. Επειδή καμιά φορά με ρωτάτε ποια κείμενα έχουν διαβαστεί πιο πολύ και πια πιο λίγο πρέπει να σας πω ότι δεν τα θυμάμαι – αν κάτι θα θυμάμαι είναι ότι από τότε που το καραβάκι σάλπαρε στους ωκεανούς του διαδικτύου μόνο μια μέρα δεν υπήρξα συνεπής μαζί σας: τη μέρα που έκανα μια βαριά και σοβαρή εγχείρηση που με έβαλε σε σκέψεις να τα παρατήσω όλα. Και τότε όμως το μόνο που δεν σκέφτηκα ν αφήσω ήταν το blog.
Η ουσία της σχέσης
Ξέρω ότι σε κάποιους τα κείμενα μου αρέσουν, όπως ξέρω ότι άλλους τους βγάζουν από τα ρούχα τους: είναι ο κανόνας του παιγνιδιού, μου συμβαίνει και μένα με τα βιβλία, τα κείμενα, τις ταινίες, τα τραγούδια των ανθρώπων που έχω μάθει να παρακολουθώ. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι η σχέση μου μαζί τους τσιμεντώθηκε, όχι γιατί πάντα με ικανοποιούσαν, αλλά γιατί πάντα με υποχρέωναν με την δουλειά τους να τους παρακολουθώ: αυτό θα ήθελα να ισχύει κι εδώ κι αυτό ήθελα να ισχύει σε ό,τι κατά καιρούς έχω κάνει στην τηλεόραση, το ράδιο, τις εφημερίδες. Οποιος πουλάει κομμάτι τον εαυτό του, δια μέσου μια έκθεσης που έχει πάντα και κόστος, το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι μια σχέση με το κοινό – ούτε γάμο, ούτε έρωτα. Η σχέση αυτή πρέπει να βασίζεται στην ανάγκη της ύπαρξής της και όχι στην απλή κατανάλωσή της: με τον καιρό έμαθα να ακολουθώ και να παρακολουθώ όσους δεν θέλω να μου λείψουν. Αυτό ματαιόδοξα προσδοκώ κι από σας: όχι να συμφωνούμε, αλλά να συνταξιδεύουμε. Εγώ θα ζω με την ελπίδα πως όσα γράφω αρέσουν (γνωρίζοντας πως αυτό δεν ισχύει απόλυτα) κι εσείς απλά θα δείχνετε ανοχή σε όσα σας κάνουν απλά να νοσταλγείτε άλλα δικά μου κείμενα, πιστεύοντας πως θα ξαναβρώ το επόμενο κιόλας πρωί τη χαμένη κατά τη γνώμη σας έμπνευση. Αυτή είναι η μόνη σχέση που μπορεί να λειτουργήσει – μακάρι να μπορούσα να σας ορκιστώ πως θα μαι πάντα αντάξιος των προσδοκιών σας. Ποτέ δεν ήμουν.
Το χαμόγελο της κερατωμένης
Το blog με βοήθησε και σε επαγγελματικό επίπεδο – όχι δεν με έκανε πλουσιότερο, απλά χάρη στη συνέπεια κάποιων που το στήριξαν βγάζει τα έξοδά του: όποιος θέλει να βοηθήσει είναι πάντα καλοδεχούμενος, για όποιον το κάνει έχω μόνο πολλά ευχαριστώ. Στο μεταξύ το blog με βοήθησε να ξεπεράσω διάφορους φόβους που κουβαλούσα και που είχαν να κάνουν με την έκθεση της γνώμης μου: κυρίως με βοήθησε να είμαι λιγότερο διστακτικός στο να γράφω για πράγματα που μου αρέσουν – στη δουλειά που κάνω αυτό σχεδόν απαγορεύεται και για να κάνεις καριέρα πρέπει να φοβάσαι ότι αν δαγκώσεις τη γλώσσα σου θα πεθάνεις από το δηλητήριο. Με βοήθησε επίσης να βρω τις λέξεις για κείμενα όχι πάντα απλά: αυτά με τα οποία καμιά φορά γελάτε είναι τα πιο δύσκολα. Εκανα και επιτυχίες και χάρηκα: η πιο μεγάλη της χρονιάς, για μένα που έχω πάντα μια προσωπική θεώρηση των πραγμάτων, είναι το κείμενο «το χαμόγελο της κερατωμένης» γραμμένο μετά τα βραβεία Οσκαρ. Σε αυτό είχα προβλέψει και τον χωρισμό του Μπράντλεϊ Κούπερ με την Ιρένα Σάικ και το γεγονός ότι η Ιρένα θα ταλαιπωρούνταν από την εικόνα του συζύγου της που ερωτοτροπούσε με την Λαίδη Γκάγκα μπροστά στα μάτια της – ο πλανήτης δεν είχε κάποιο πρόβλημα. Αυτό είναι σοβαρή πρόβλεψη και δικαίωση κι όχι η εκτίμηση ότι η Λίβερπουλ θα πάρει το Τσάμπιονς λιγκ – το blog το έφτιαξα κυρίως για τους Μπράντλεϊ, ίσως και για τις Ιρένες. Αν θέλετε μια απόδειξη ότι την ώρα που τα μαλλιά μου ασπρίζουν, βρήκα κάμποση σοφία (αν όχι και ωριμότητα) ξαναδιαβάστε το. Θα σταματήσετε να απορείτε γιατί διάβολο με διαβάζετε ακόμα.
Ξημερώνει κι έχει ζέστη και υγρασία, όπως σε όλα τα ιστιοφόρα. Συνεχίζουμε μέχρι να βρούμε λιμάνι χωρίς καημό. Η μέχρι απλά να μας βουλιάξουν, οπότε σε αυτή την περίπτωση ασφαλώς και δεν πρέπει να μας βρούνε παρέα….
