H AEK ολοκλήρωσε την παρουσία της στο Τσάμπιονς λιγκ με την έκτη της ήττα στη σειρά: αυτή τη φορά έχασε από την Μπενφίκα, μια καλή ομάδα, που όμως τα δυο τελευταία χρόνια στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ έχει κερδίσει μόνο την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ έκανε μερικά αρνητικά ρεκόρ που μέχρι τώρα δεν είχε καταγράψει ελληνική ομάδα στη μεγάλη και δύσκολη αυτή διοργάνωση. Είναι η πρώτη που δεν έκανε βαθμό. Η πρώτη που δεν έκανε τελική προσπάθεια στην αντίπαλη εστία σε εκτός έδρας ματς – γκολ εκτός έδρας δεν έχουν πετύχει κι άλλοι, και η ίδια η ΑΕΚ είχε κάνει κάτι ανάλογο του 2003-4. Είναι επίσης και η πρώτη που κινδυνεύει με μεγάλη τιμωρία από την UEFA για επεισόδια εντός έδρας σε ματς του Τσάμπιονς λιγκ: ας ελπίσουμε να μην εξαντληθεί η αυστηρότητα της πειθαρχικής επιτροπής της UEFA – δεν θέλω να το πιστεύω. Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Πολλοί στέκονται στο υλικό της ΑΕΚ για να υπογραμμίσουν πως οι παίκτες ήταν σχετικά άπειροι και αριθμητικά λίγοι – στην πορεία έγιναν και λιγότεροι. Εγώ πάλι λέω ότι πρώτα από όλα το λάθος ήταν η προσέγγιση της διοργάνωσης: ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε να κάνει η ΑΕΚ στο Τσάμπιονς λιγκ. Αν ο στόχος της ήταν έξι αξιοπρεπείς ήττες τον έπιασε. Αλλά είναι στόχος να γίνεις η μοναδική ομάδα στην εφετινή διοργάνωση χωρίς βαθμό; Ακόμα και η Μονακό, μια ομάδα που διαλύθηκε γιατί συνέλαβαν τον ιδιοκτήτη της για εμπόριο έργων Τέχνης, ένα βαθμό τον έκανε: για την τιμή των όπλων.
Δέκα μαρτυρικά λεπτά
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι η ΑΕΚ δημιούργησε την εντύπωση πως έκανε πραγματικά ό,τι μπορούσε! Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες της: έδωσαν και την ψυχή τους. Πλην όμως το ίδιο το σχέδιο ήταν αυτοκτονικό. Η ΑΕΚ είχε στα πέντε από τα έξι ματς την ίδια εικόνα: έπαιζε άμυνα όσο μπορούσε και όσο άντεχε. Με την Μπάγερν άντεξε 60΄ λεπτά, με τον Αγιαξ άλλα τόσα με την Μπενφίκα, που στο χθεσινό ματς ήταν εντελώς αδιάφορη άντεξε περίπου 70 λεπτά – απλά άργησε να δεχτεί το γκολ γιατί οι Πορτογάλοι ήταν άστοχοι. Ειδικά το τελευταίο δεκάλεπτο του ματς έγινε πραγματικός εφιάλτης. Από τη στιγμή που οι παίκτες που έριξε ως αλλαγές στο ματς ο Μαρίνος Ουζουνίδης ανασταλτικά δεν μπορούσαν να βοηθήσουν (ο Γιαννιώτας, ο Μάνταλος κι ο Γκάλο κόφτες δεν είναι κι από την ΑΕΚ αυτό κυρίως έλειπε…), το παιγνίδι έγινε παράσταση για ένα ρόλο. Η ΑΕΚ είδε τον Ζέλσον να αστοχεί απέναντι από τον Μπάρκα, τον Γαλανόπουλο να αποβάλλεται με δυο κίτρινες σε τρία λεπτά, τον Γριμαλδό να σκοράρει από φάουλ, τον Σεφέροβιτς να χει δοκάρι – όλα αυτά σε δέκα μαρτυρικά λεπτά, που δεν περνούσαν απέναντι σε ένα αντίπαλο που για την αδιαφορία του σφυρίχτηκε στο τέλος του ημιχρόνου.
Η τελευταία βραδιά στο Τσάμπιονς λιγκ είναι η βραδιά που όσοι κάτι διεκδικούν έχουν φτάσει στο στόχο τους και είναι κομμάτι αδιάφοροι – ακόμα και οι πρωτιές στους ομίλους σπανίως ενδιαφέρουν. Η ΤΣΣΚΑ και η Γιουνγκ Μπόις βρήκαν ομαδάρες όπως η Ρεάλ και η Γιούβε χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο και τις κέρδισαν. Η Μπριζ πήρε ισοπαλία από την Ατλέτικο, η Βιτόρια Πλιζέν κέρδισε τη Ρόμα. Η ΑΕΚ στο Ντα Λους έκανε δυο μισές φάσεις. Παίζοντας πάλι για να χάσει αξιοπρεπώς – σαν πρωτάρα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μιλάμε για μια ομάδα που είχε συμπληρώσει δεκατέσσερα ματς αήττητη στην Ευρώπη και μόλις άρχισαν οι όμιλοι από τον τρόμο να παίξει ποδόσφαιρο έπαθε μπλακ άουτ.
Ο μεγάλος φόβος
Νομίζω αυτός ο φόβος καθόρισε όλη την παρουσία της. Δεν είναι μόνο οι έξι ήττες – είναι η γενική εικόνα. Η ΑΕΚ είχε από την αρχή της διοργάνωσης ένα παράξενο στρες που φάνηκε στο παιγνίδι της. Από τα προκριματικά μέχρι το τέλος των ομίλων είχε έξι (!) αποβολές: ο Γαλανόπουλος και ο Λιβάγια αποβλήθηκαν δυο φορές. Η άμυνά της παραχώρησε δυο πέναλτι, ο Τσόσιτς στο Μόναχο άρπαξε τον Χουλτ από τα μαλλιά, ενώ η ομάδα του Ουζουνίδη κατάφερε και σκόραρε σε ένα μόνο ματς – στην Αθήνα με την Μπενφίκα – όταν ο αντίπαλος έπαιζε με παίκτη λιγότερο. Η ΑΕΚ όταν αντιμετώπισε αντιπάλους με έντεκα παίκτες δεν έβαλε γκολ! Γενικά έμοιαζε με ομάδα που δεν πίστευε ότι παίζει στο Τσάμπιονς λιγκ και είναι να απορείς γιατί.
Εύκολοι όμιλοι δεν υπάρχουν πια
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο εκπρόσωπος του ελληνικού ποδοσφαίρου στην διοργάνωση μοιάζει τρομαγμένος από το βάρος της. Πέρυσι ήταν ο Ολυμπιακός που έπαιζε με φορ τον Φορτούνη – βέβαια η παρουσία του ήταν κάπως καλύτερη, με δεδομένη και τη μεγαλύτερη δυσκολία του ομίλου. Φέτος η ΑΕΚ έδειχνε ανακουφισμένη όταν τα ματς τελείωναν: πίκρα για το αποτέλεσμα διέκρινα μόνο στο ματς με την Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ. Είναι βέβαιο πως η νέα φόρμουλα του Τσάμπιονς λιγκ, που επιτρέπει την παρουσία περισσότερων ομάδων από τα μεγάλα πρωταθλήματα, έχει δημιουργήσει κάποια νέα δεδομένα – εύκολοι όμιλοι είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξουν. Πλην όμως υπάρχει και κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί κίνητρο για τις ομάδες για να κυνηγήσουν βαθμούς και όχι αξιοπρεπείς ήττες: τα χρήματα που κερδίζεις όταν κάνεις βαθμούς είναι πλέον εξωπραγματικά. Μια νίκη φέρνει στο ταμείο 2,9 εκατ ευρώ, μια ισοπαλία 900 χιλιάδες! Αποκλεισμένους με 4 βαθμούς έχει πάρει τα χρήματα που σου δίνει το τηλεοπτικό σου συμβόλαιο για το ελληνικό πρωτάθλημα – όλα αυτά αφήνοντας έξω το μπόνους της εισόδου στον όμιλο, δηλαδή τα γνωστά 25 εκατ ευρώ. Η λογική λέει πως αν από αυτά επενδύσεις πέντε μπορεί και μόνο από τα αποτελέσματα στους ομίλους να τα πάρεις με τόκο – χωρίς καν να προκριθείς. Αλλά ποιος το καταλαβαίνει;
Χάνεις εύκολα και τα 25…
Την πίκρα της ιστορίας την καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι οι πιο πολλοί οπαδοί της ΑΕΚ λένε «και πάλι καλά». Η ΑΕΚ επανέλαβε από την αρχή μέχρι το τέλος της διοργάνωσης εκείνο το πρώτο ματς που έκανε στο Αρίνα του Αμστερνταμ με τον Αγιαξ. Η μοναδική εξαίρεση, το ματς με την Μπενφίκα στο ΟΑΚΑ, εξελίχτηκε διαφορετικά γιατί η ΑΕΚ βρέθηκε να χάνει πολύ νωρίς και έπαιξε με παραπάνω παίκτη για ένα ημίχρονο – και τα δυο δεν είναι συνηθισμένα. Στα συνηθισμένα οι εμφανίσεις ήταν επαναλαμβανόμενες και τελικά λάθος: αν στο μυαλό σου δεν έχεις το πώς θα δημιουργήσεις, δεν δημιουργείς. Οσο για τα 25 εκατ της πρόκρισης η τύχη τους θα κριθεί σήμερα από την πειθαρχική της UEFA: ένας ευρωπαϊκός αποκλεισμός ενός έτους μπορεί να τα «κάψει» και αυτά. Κατά τη γνώμη μου δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο – δεν ξέρω κάτι, απλά το ελπίζω. Αλλά είναι φανερό και από αυτή την εξέλιξη πως αν δεν παίζεις για να κερδίζεις, χάνεις εύκολα κι ό,τι βάζεις στην άκρη…
