Η Ισλανδία ήταν χαμηλό εμπόδιο: τα δύσκολα αρχίζουν τώρα.
Στις μέχρι τώρα εμφανίσεις της Γαλλίας στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ξεχωρίζει ο Γκριεζμάν για τα πολύτιμα γκολ του, ο Δημητράκης ο Παγιέ για την πολυσύνθετη προσφορά του, ο Ζιρού γιατί προσπαθεί να αντικαταστήσει τον Μπενζεμά όσο καλύτερα γίνεται. Αλλά ο παίκτης – κλειδί της ομάδας του Ντιντιέ Ντεσάν είναι ο Πολ Πογκμπά, που στα 23 του καλείται να περπατήσει στα μονοπάτια του Ζιντάν και του Πλατινί και να μεταμορφώσει το Παρίσι σε τόπο θριάμβου, όπως εκείνοι. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι τώρα η απόδοση του Πογκμπά χαρακτηρίζει γενικά την Εθνική Γαλλίας: όταν είναι αγχώδης, όπως στην πρεμιέρα κόντρα στους Ρουμάνους, είναι αγχώδης και η ομάδα του, όταν είναι άστοχος, όπως στο ματς με τους Ελβετούς, όπου είχε δυο δοκάρια είναι άστοχη και η Γαλλία, όταν είναι κακός όπως στο πρώτο ημίχρονο με τους Ιρλανδούς, οι γηπεδούχοι μπλέκουν κι όταν πετάει, όπως κόντρα στην άτυχη Ισλανδία, μαζί του απογειώνονται και οι συμπαίκτες του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και μπορεί η Ισλανδία, που μάλιστα βρέθηκε να χάνει νωρίς, να ήταν εμπόδιο μικρό για να βγουν συμπεράσματα ενόψει Γερμανίας, όμως η εύκολη πρόκριση των Γάλλων έφερε μια μεγάλη βεβαιότητα: η Γαλλία θα κερδίσει το τρόπαιο μόνο αν στο τέλος ο Πογκμπά αποδειχτεί άξιος ηγέτης της. Άλλο τρόπο δεν έχει.
Η πόρτα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Για τα προσόντα του Πογκμπά δεν υπάρχει αμφιβολία: ήταν πάντα τόσο εντυπωσιακά, που πριν κλείσει τα 16 του, η Λε Χάβρ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παραλίγο να καταλήξουν στις επιτροπές της FIFA για να σταματήσουν να τσακώνονται για χάρη του. Ο μικρός άφησε τις γαλλικές ακαδημίες το 2009 για να πάει στην ομάδα του Σερ Αλεξ. Οι Γάλλοι απείλησαν με μηνύσεις, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πλήρωσε τελικά όσα ήθελαν. Ο Πογκμπά έκανε στα 18 του ντεμπούτο στην Πρέμιερ λιγκ, ο Φέργκιουσον όμως δεν είδε από αυτόν ό,τι περίμενε και ένα χρόνο αργότερα τον άφησε να πάει στη Γιουβέντους λέγοντας μάλιστα ότι τον ενδιέφερε «πιο πολύ αν θα συνεχίσει ο Σκόουλς, από ένα 18χρονο για τον οποίο πρέπει να παζαρεύει σκληρά με το μάνατζερ Μίνο Ράιολα»! Όταν ο Ράιολα πήγε στον Πογκμπά στη Γιούβε, ο Σερ Αλεξ του έκλεισε την πόρτα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – την οποία ο Ιταλός άνοιξε φέτος πηγαίνοντας τον Ιμπρα, αλλά αυτό είναι μια ιστορία που θα πούμε άλλη φορά.
Σε ποια θέση παίζει;
Λέγεται ότι ο Φέργκιουσον δυσκολεύονταν να καταλάβει σε ποια θέση παίζει ο Πογκμπά: κι εγώ μαζί του. Δεν είναι τυχαίο πως ο νεαρός Πολ, αντίθετα από ό,τι συνέβη στο Μάντσεστερ, πήρε στη Γιουβέντους αμέσως ευκαιρίες: η Γιουβέντους του Κόντε είχε αδυναμίες και ελλείψεις στο σύνολο της μεσαίας γραμμής κι όταν τον απέκτησε χρειάζονταν ένα παίκτη που να παίζει παντού. Ο Κόντε ήθελε να τον κάνει διάδοχο του Πίρλο, αλλά σε σύγκριση με τον Ιταλό ο Πογκμπά έχει μικρότερη αίσθηση του χώρου και δεν ελευθερώνει γρήγορα τους συμπαίκτες του. Από την άλλη έχει δυνατό σουτ κι επομένως επιβάλλεται να παίζει κοντά στην αντίπαλη περιοχή για να το χρησιμοποιεί, κόβει τον αντίπαλο και κατευθύνει το πρέσινγκ κερδίζοντας δεκάδες φορές τη μπάλα, έχει τρομερά σωματικά προσόντα και τεχνική. Όλα αυτά του επιτρέπουν να παίζει παντού, αλλά και να μην έχει θέση. Στη Γιουβέντους έχει παίξει παντού στον άξονα, αλλά και ως εσωτερικός μέσος, με την Γαλλία των Νέων, όταν βγήκε πρωταθλητής κόσμου στην Τουρκία το 2013, έπαιζε «δεκάρι», στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξεκίνησε ως κόφτης. Εχει χαρακτηρισθεί «νέος Βιεϊρά», «νέος Τουρέ», ,«νέος Ράικαρντ», «νέος Ντιαμπί», ενώ οι Γάλλοι τον παρομοιάζουν και με άλλους μέσους τους (τον Καρεμπέ, τον Πετί, τον Ντεζαγί) με τους οποίους ωστόσο κοινά στοιχεία έχει λίγα – ίσως να είναι μάλιστα καλύτερος από όλους, χωρίς αυτό να λύνει και το μυστήριο της θέσης στην οποία αγωνίζεται. Μπορεί να τον πεις εσωτερικό μέσο, αλλά τέτοιος είναι ο Ματουϊντί πχ με τον οποίο ο Πογκμπά μικρή σχέση έχει.
Το όνειρο του Φαν Γκαάλ
Τη δεκαετία του 90 ο Φαν Γκάαλ και κάμποσοι άλλοι προπονητές τότε της μόδας, οραματίζονταν ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι θέσεις δεν υπήρχαν κι είχαν αντικατασταθεί από τις «αποστολές»: δεν είχε σημασία η τοποθέτηση του παίκτη στο γήπεδο, αλλά το ποιες είναι οι οδηγίες, το που πρέπει αυτός να κινηθεί το πώς πρέπει να παίξει. Ο Φαν Γκάαλ είχε στον νεανικό του Αγιαξ κάμποσους που μπορούσαν να παίζουν σε θέσεις πολλές ή - όπως έλεγε αυτός - «που μπορούσαν να παίξουν με τρόπους διαφορετικούς». Οι αδερφοί Ντε Μπουρ, ο Γιόνκ, ο Κανού, ο Λιτμάνεν, ο ίδιος ο Ντένις Μπέργκαμ ήξεραν να κάνουν πολλά κι έπρεπε από τον Αγιαξ να φύγουν (όσοι έφυγαν) για να καταλήξουν να παίζουν σε μια και μόνο θέση. Ο Πογκμπά, ίσως μας ήρθε από το μέλλον – από ένα μέλλον που οι παίκτες θ αλλάζουν ρόλους ανάλογα με την περίσταση και στο οποίο κανόνας δεν θα είναι η γνώση του συστήματος, αλλά η εξυπηρέτηση μιας ειδικής ανάγκης – τέτοιες είναι η άμυνα, η κάλυψη, η οργάνωση, η πίεση, η επιθετική πρωτοβουλία κτλ. Ο Πογκμπά τα κάνει όλα αυτά, αλλά το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι πριν να φτάσουμε στο μέλλον που τον περιμένει, πρέπει να δούμε αν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στην ανάγκη της Γαλλίας να βρει ένα ηγέτη σήμερα. Ο Πλατινί όταν έβγαλε τη Γαλλία πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν έκανε πολύπλοκα πράγματα: μοίραζε και σκόραρε. Ο Ζιντάν, τα άλματα του οποίου πολύ θυμήθηκαν όταν είδαν τον Πογκμπά να σκοράρει με κεφαλιά μετά από κόρνερ χθες βράδυ, ήξερε να κατευθύνει κι άφηνε τις άλλες δουλειές σε άλλους. Ο Πογκμπά ψάχνει το μονοπάτι προς την επιτυχία που άνοιξαν αυτοί οι δυο πατώντας κάθε σημείο του γηπέδου. Απόδειξη πως δεν το χει βρει ακόμα…
