Παιγνίδια όπως το χθεσινό του Ολυμπιακού στην Πόλη είναι χρήσιμα κι ας έχουν πικρό αποτέλεσμα: το είπε στο τέλος κι ο αρχηγός της ομάδας Κώστας Παπανικολάου. Ο Ολυμπιακός έχασε από την Φενέρ με 79-77 όμως το ίδιο το παιγνίδι δημιουργεί αυτό που ο Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερη ανάγκη φέτος: την υπομονή των οπαδών του, δηλαδή χρόνο. Θεωρώ δεδομένο (και το γιατί το εξήγησα σε χθεσινό σημείωμα και μακάρι να κάνω λάθος) ότι ο Ολυμπιακός φέτος δεν θα επαναλάβει ούτε την περσινή, ούτε την προπέρσινη χρονιά του στην regular season, δηλαδή θα κάνει ήττες που πέρυσι (ενδεχομένως και πρόπερσι) δεν έκανε. Εχει ήδη δυο τέτοιες και είμαστε στην έκτη αγωνιστική: έχει χάσει από την Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ και έχασε και χθες από την Φενέρ που πέρυσι στην έδρα της είχε συντρίψει. Αλλά η χθεσινή για την εφετινή ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν είναι οδυνηρή ήττα – τέτοιες μπορεί να χαρακτηριστούν μόνο οι ήττες του Ολυμπιακού στην έδρα του. Η χθεσινή είναι μια ήττα που μαρτυρά πως η ομάδα μπορεί όντως να πετύχει τον μακροχρόνιο στόχο της, δηλαδή να είναι πλήρης και καλά στα play off, όταν και θα κριθούν όλα.

Πάντα κάτι παραπάνω

Ο Ολυμπιακός είναι μια ημιτελής ομάδα – δεν είναι μια κακή ομάδα. Οι ημιτελείς ομάδες έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό την έλλειψη σταθερότητας γιατί για να καλυφθούν τα ορατά κενά οι παίκτες είναι πάντα υποχρεωμένοι να δώσουν κάτι παραπάνω. Το κάτι παραπάνω γοητεύει, αλλά έχει κόστος κούραση καθώς οι επιλογές είναι περιορισμένες. Αυτή είναι η σύνθεση του χθεσινού αγώνα που για τους ουδέτερους που τον είδαν (και δεν κάνουν συγκρίσεις με τα όσα ο Ολυμπιακός πέρυσι έκανε) ήταν ένα πολύ καλό ματς. Ηταν συγχρόνως κι ένα παιγνίδι που έδειξε όλη την αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει τον Ολυμπιακό για την ώρα – πέρα από τις αρετές και τις αδυναμίες του. Η αντιφατικότητα αυτή διακρίνεται σε κάτι απλό: στο γεγονός ότι η ίδια πεντάδα που έμπλεξε εξαιρετικά το ματς με την κάκιστη απόδοσή της στο πρώτο δεκάλεπτο, ήταν η πεντάδα που με την εξαιρετική της δουλειά γύρισε το ματς στο τρίτο. Μοιάζει ανεξήγητο αλλά δεν είναι. Πρώτα από όλα εξηγείται από ένα απλό γεγονός: υπάρχει πάντα κι ένας αντίπαλος. Και η Φενέρ του Δημήτρη Ιτούδη είχε ήδη αποδείξει στα περσινά play off ότι τον Ολυμπιακό έχει τους παίκτες για να του κάνει τη ζωή δύσκολο, αποδεχόμενη πως θα υπάρξουν διαστήματα του ματς που θα υποφέρει κι από αυτόν.

Αν κι ασθμαίνοντας

Ο Ιτούδης δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ στο πρώτο δεκάλεπτο εμφανίζοντας στο παρκέ μια πεντάδα που εμφανέστατα ο Μπαρτζώκας δεν περίμενε. Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε πέρυσι ο Ιτούδης εμφανίζει ένα πανύψηλο σχήμα με τον Καλάθη και τον Γκούντουριτς, μαζί τους Πιέρ και Χειζ Ντέιβις και φορ τον Παπαγιάννη, αφήνοντας εκτός αρχικής πεντάδας τους Μότλεϊ, Γουίλμπεκιν και Ντόρσεϊ. Ο Ιτούδης ξέρει ότι ο Μπαρτζώκας θα αρχίσει με Γουόκαπ, Κάναν, Πίτερς, Παπανικολάου και Φαλ (όπως πάντα), παίζει το γνωστό 2+2 για να περιορίσει τον Γουόκαπ και τον Πίτερς και η Φενέρ κάνει πάρτι αφού ο Ολυμπιακός επιθετικά χάνεται: το 13-1 της αρχής είναι ενδεικτικό όπως και το γεγονός ότι ο Πιέρ έχει 14 πόντους. Δεν υπάρχει κανείς να τον σταματήσει, αλλά συμβαίνει ένα απρόοπτο: χτυπάει σε ένα μπάσιμο και αποχωρεί. Στο μεταξύ ο Μπαρτζώκας, όταν στο παρκέ θα εμφανιστούν οι σταρ της Φενέρ  που δεν ξεκίνησαν (και που λογικά περίμενε), ξαναβλέπει την ομάδα του να παίζει άμυνα χάρη και στις πολλές αλλαγές της αρχικής πεντάδας. Ο λαβωμένος Μιλουτίνοφ, ο Γουίλιαμς Γκος, ο Μπραζντέκις και ο Λαρεντζάκης μπορεί επιθετικά να αγκομαχούν, αλλά τουλάχιστον παλεύουν στα μετόπισθεν. H διαφορά δεν μειώνεται πολύ (το -16 στο οποίο έχει φτάσει δυο φορές η Φενέρ γίνεται -13 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου) αλλά έχει αλλάξει κομμάτι η εικόνα. Ο Ολυμπιακός κερδίζει το δεύτερο δεκάλεπτο με 19-17 κι αν η δική του επιθετική παραγωγή παραμένει πάλι μικρή (δεν περνά τους 35 πόντους στο ημίχρονο για τρίτο σερί ματς) τουλάχιστον έχει περιορίσει την Φενέρ. Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός, αν και ασθμαίνοντας μένει ζωντανός κι όλοι ξέρουν πως ό,τι δεν τον σκοτώνει τον κάνει πιο δυνατό, ακόμα και στην διάρκεια του ίδιου ματς.  

Επτά επί Πόλης

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μπαρτζώκας παίζει με επτά όλους κι όλους παίκτες. Η πεντάδα που στο πρώτο δεκάλεπτο έχει υποφέρει στο τρίτο δεκάλεπτο κάνει δύσκολη τη ζωή της Φενέρ. Όλα αρχίζουν από την άμυνα στον Καλάθη, που από αλάνθαστος στο πρώτο ημίχρονο γίνεται πηγή κινδύνων στο δεύτερο. Από την ώρα που σταματά το σωστό μοίρασμα της μπάλας οι σκόρερ της Φενέρ αρχίζουν ένας ένας να χάνονται. Ο Γουιλμπέκιν δεινοπαθεί. Ο Μότλεϊ παίρνει σπάνια τη μπάλα και ο Χέιζ Ντέβις καθόλου. Ο Ντόρσεϊ πρέπει να αρχίσει τις ατομικές προσπάθειες: το +13 εξανεμίζεται γιατί η Φενέρ στο τρίτο δεκάλεπτο βάζει όλους κι όλους 12 πόντους που θα ήταν και λιγότεροι αν οι διαιτητές δεν της έδιναν ένα - δυο δωράκια –  πχ χαρίζουν τρεις βολές σε προσπάθεια για τρίποντο του Γουιλμπέκιν εντελώς άστοχη και θα το κάνουν και στο τέταρτο δεκάλεπτο σε προσπάθεια του Ντόρσεϊ. Ο Ολυμπιακός ροκανίζει τη διαφορά, παρά την αφόρητη αστοχία του Γουόκαπ, γιατί έχουν μπει στο ματς ο Κάναν, ο Πίτερς και κυρίως ο άφαντος στο πρώτο ημίχρονο Παπανικολάου. Ο Ολυμπιακός έχει φέρει το ματς στα μέτρα του, αλλά στο τελευταίο δεκάλεπτο φαίνονται και πληρώνονται δυο από τις αδυναμίες του: το γεγονός ότι όταν έρχεται η κούραση του Μιλουτίνοφ και του Φαλ ο αντίπαλος ψηλός σουτάρει ανενόχλητος και φυσικά η δυσκολία στην διαχείριση της τελευταίας φάσης διότι κανείς από τους παρόντες παίκτες του δεν έχει ιστορία υπογραφής νίκης με τελευταίο σουτ.

Ο Παπαγιάννης, που πάντα στον ΠΑΟ γκρίνιαζε γιατί δεν τον άφηναν να σουτάρει τρίποντο, ντύνεται Μήτογλου, που είχε ντυθεί Σμάλιαγκιτς, που είχε ντυθεί Χουάντσο, και χάρη στα σουτ του δεν αφήνει τον Ολυμπιακό να προσπεράσει, παρότι σε όλο το τέταρτο δεκάλεπτο είναι πάντα έτοιμος να το κάνει. Κι ο Γκος με τον Μιλουτίνοφ αστοχούν στο τελευταίο σουτ (στον Αμερικάνο έγινε και φάουλ) χάνοντας το δίποντο, που θα έστελνε το ματς στην παράταση, κι αφού ο Ολυμπιακός έχει εξασφαλίσει την τελευταία κατοχή μετά από επιτυχημένη ένσταση του Μπαρτζώκα.

Είναι σατανικό αλλά Γκος και Μιλουτίνοφ είχαν πρωταγωνιστήσει αρνητικά σε ίδια τελευταία φάση και σε ένα ματς στο ΣΕΦ το 2018. Αλλά δεν είναι παράξενο: η τελευταία φάση θέλει ένστικτο δολοφόνου που έχουν παίκτες γεννημένοι για να παίρνουν πάνω τους τέτοιες φάσεις. Η τους έχεις ή δεν τους έχεις. Ό,τι και να σχεδιάσεις στα τάιμ άουτ χωρίς εκτελεστές μένουν όλα στο μπλοκάκι.    

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει

Το κακό είναι ότι χάθηκε το ματς, το καλό ότι είναι φανερό ποιος είναι ο δρόμος. Ο Ολυμπιακός θα πορευτεί σε αυτόν που έχει χαράξει ο προπονητής του ελπίζοντας πως με τον καιρό οι λύσεις σε άμυνα και επίθεση θα είναι πιο πολλές: χθες το παιγνίδι φωνάζει πως έλειψε πολύ και ο ΜακΚίσικ αλλά και ο Σικμα που δυο άμυνες θα μπορούσε να τις προσθέσει. Ο Ολυμπιακός θα είναι καλός όταν μπαίνει στα ματς σωστά κι όταν αυτά δεν θα κρίνονται στο τέλος. Για να συμβούν και τα δυο χρειάζεται καθαρό μυαλό αρχικά και πολλή ενέργεια στην συνέχεια. Υπομονή. Κυρίως γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει.