Ο Ολυμπιακός πέτυχε και δεύτερη νίκη με αντίπαλο τη Λουκέρνη και τα δυο ματς με τους Ελβετούς μας ήταν χρήσιμα για να καταλάβουμε τι προσπαθεί ο Πέρδο Μαρτίνς. Να ομολογήσω κάτι: από τα φιλικά που είχα δει, δεν είχα καταλάβει τίποτα και για αυτό και όλο το καλοκαίρι απέφευγα να γράψω οτιδήποτε. Η ομάδα ξεκίνησε πραγματικά από την αρχή και για να είμαι ειλικρινής δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε τι ακριβώς θέλει ο προπονητής, ούτε τι επιπέδου είναι οι νεοαποκτηθέντες, ούτε ποιο θα είναι τελικά το ρόστερ, ούτε που ρίχνεται το βάρος της ενίσχυσης. Ορισμένα πράγματα μου προκαλούσαν και απορίες: πέρυσι π.χ ο Ολυμπιακός είχε στο ελληνικό πρωτάθλημα μια αρκετά παραγωγική επίθεση – ξηλώθηκε όλη! Και μετά τα ματς με την Λουκέρνη κάποιες απορίες μου έμειναν: η ομάδα για να μορφοποιήσει, πρώτα από όλα, το ρόστερ της, χρειάζεται να κάνει πολλά – όχι μόνο προσθήκες, αλλά και πωλήσεις και δανεισμούς. Σήμερα π.χ ο Ολυμπιακός έχει τρείς παίκτες που παίζουν δεξιά στην άμυνα (Ομάρ, Μασούρα, Τοροσίδη), τρεις που παίζουν αριστερά (Τσιμίγκα, Κούτρη, Χατζησαφί), και επτά στόπερ (Μιράντα, Βούκοβιτς, Μεριά, Σισέ, Νικολάου, Εγκελς, Ευαγγέλου)! Επειδή ομάδα με δεκατρείς αμυντικούς δεν υπάρχει στον κόσμο κάποιοι πρέπει να φύγουν: περιμένω να το δω. Επίσης νομίζω ότι αυτή η ομάδα που άρεσε κόντρα στη Λουκέρνη θα αλλάξει αρκετά: ο Μεριά, ο Γκιγιέρμε κι ο Νάτχο δεν αποκτήθηκαν για να παρακολουθούν ματς από τον πάγκο. Οπότε έχουμε να δούμε πολλά, μολονότι κάποια πράγματα στα ματς με τους Ελβετούς τα είδαμε: ο Ολυμπιακός θέλει να παίξει πολύ από το πλάι, πρέπει να σκληρύνει κι άλλο στη μεσαία γραμμή, πρέπει να αμυνθεί καλύτερα – αλλά μια πρώτη του εικόνα υπάρχει. Και είναι ενδιαφέρουσα.

Να ξυπνήσουν οι παλιοί

Ο κόσμος αναρωτιέται αν οι νεοφερμένοι είναι καλοί παίκτες. Εγώ λέω ότι το σημαντικό είναι πως δεν έχουμε να κάνουμε με ίδιους παίκτες: δεν έγινε μια συλλογή λεγεωνάριων που ένας προπονητής γνώριζε, όπως, κατά βάση, έγινε πέρυσι. Μεταξύ αυτών που αποκτήθηκαν υπάρχουν Ελληνες που επέστρεψαν (Τοροσίδης, Φετφατζίδης, Τσιμίκας, Γιαννιώτης, Μπουχαλάκης), Ελληνες που ήθελαν να ρθούν (Χριστοδουλόπουλος, Μασούρας), παίκτες με μεγάλα βιογραφικά και ακριβά συμβόλαια (Νάτχο, Γκιγιέρμε), παίκτες που θέλουν να ξεκινήσουν μια δεύτερη καριέρα και έχουν προσωπικά κίνητρα (Βούκσεβιτς, Γκερέρο, Μιράντα) και λίγοι από αυτούς που αποκαλούμε «στοιχήματα» (Μεριά, Καμαρά) κυρίως γιατί δεν τους ξέρουμε. Ο Μαρτίνς έχει την υποχρέωση να τους «δέσει», ξυπνώντας συγχρόνως και κάποιους παλιούς: σε αυτό το αρχικό στάδιο της σεζόν για μένα οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν ήταν ο φουριόζος Λάζαρος και ο Γκερέρο, αλλά ο ορεξάτος Φορτούνης και κυρίως ο εξαιρετικός στα ματς με τους Ελβετούς Ελαμπντελαουί – αυτοί οι δυο κι αν είναι δύσκολα στοιχήματα! Όμως το πιο μεγάλο στοίχημα είναι ο ίδιος ο Πέδρο Μαρτίνς: αν το στοίχημα αυτό χαθεί, η σεζόν του Ολυμπιακού θα είναι πάλι γεμάτη φουρτούνες.

Να φτιάξει ένα προπονητή

Ο Μαρτίνς πρέπει να φτιάξει μια ομάδα και ο Ολυμπιακός πρέπει να «φτιάξει» ένα προπονητή, όπως τα προηγούμενα καλά του χρόνια έκανε: το πρώτο (το να δημιουργήσει ο προπονητής ένα σύνολο αξιόλογο) είναι πιο εύκολο από το δεύτερο. Τα τελευταία δυο χρόνια ο Ολυμπιακός είχε αρκετούς σκληρούς εχθρούς και κάποια εσωτερικά προβλήματα. Εχθρούς θα συνεχίσει να έχει και όλοι τους θα προσπαθήσουν να του κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη – πράγμα λογικό. Τα εσωτερικά του προβλήματα, όμως, οφείλει να τα αντιμετωπίσει καλύτερα, γιατί για αυτά είναι αυτός υπεύθυνος. Το πιο μεγάλο του πρόβλημα τα δυο τελευταία χρόνια είναι ότι δεν κατάφερε να στηρίξει ένα προπονητή – είτε γιατί δεν είχε υπομονή, είτε γιατί έβρισκε τα γούστα του υπερβολικά, είτε γιατί του φόρτωσε πολλές υποχρεώσεις, είτε γιατί δεν διάλεξε σωστά. Το τι προηγήθηκε δεν έχει νόημα να το συζητάμε: η ουσία είναι πως οι ασταμάτητες αλλαγές των προπονητών (πάνω από επτά σε δυο χρόνια) δημιούργησαν την εικόνα μιας ομάδας που πορεύεται χωρίς προπονητή και ούτε καν με αυτόματο πιλότο, όπως παλιότερα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε σε αυτή τη διετία παίκτες που μπορούσαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους – ήθελαν καθοδήγηση και ηγεσία κι αυτό έλειψε. Ο Ολυμπιακός, ως οργανισμός, σταμάτησε να καταλαβαίνει το είδος της προσφοράς ενός προπονητή – ξέχασε π.χ πόσο χρήσιμος υπήρξε στην ομάδα ο Βαλβέρδε, πόσο εργατικός ήταν ο Σίλβα, πόσο προσωπικότητα ήταν ο Μίτσελ και πήγε χρόνια πίσω. Ο προπονητής έπρεπε να μάθει να επιβιώνει, δεν είχε ποτέ του ουσιαστική στήριξη – ο καθένας μπορούσε να τον στήσει στον τοίχο προεξοφλώντας την απόλυσή του. Ακόμα κι αν έκανε τις μεταγραφές ο ίδιος, όπως ο Χάσι π.χ, το «χρέωμα» των μεταγραφών έκανε τη δουλειά του δύσκολη, αφού αν αυτές δεν έβγαιναν θα έφευγε νωρίς και γρήγορα.

Η αλήθεια είναι πως κάθε τεχνικός τον χρόνο του πρέπει να τον κερδίζει κι αυτή τη διετία αυτό λίγοι το κατάφεραν. Όμως, όπως και να χει το πράγμα, το αποτέλεσμα είναι αυτό που είδαμε: η ομάδα έκανε διαρκώς προσπάθειες επανεκκίνησης ή διαχείρισης αποτελεσμάτων – νόμιζε ότι οι νίκες είναι σημαντικότερες από το παιγνίδι. Η ποιοτική βελτίωση των παικτών, η εξέλιξη, το δέσιμο, οι αυτοματισμοί άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο άγνωστα. Οποιος παίκτης μπορούσε να τραβήξει κουπί μόνος του είχε μια τύχη, αλλά τέτοιοι είναι λίγοι. Όχι στον Ολυμπιακό. Στη Ρεάλ και στη Μπαρτσελόνα.

Να τους κάνει ομάδα

Ο Ολυμπιακός θα έχει και φέτος καλούς παίκτες για το ελληνικό πρωτάθλημα – περισσότερους σίγουρα από όσους χρειάζεται και μερικούς, που στους καιρούς που η χώρα ζει, έχουν συμβόλαια πολυτελείας. Τέτοιους είχε και πέρυσι, αλλά ομάδα δεν έγινε: έμεινε ένα άθροισμα καλών ποδοσφαιριστών, που ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο, σχεδόν χωρίς ρόλο. Αν ο Μαρτίνς δεν τους κάνει και φέτος ομάδα, θα παρακολουθήσουμε κάτι ανάλογο: πολλούς σολίστες, λίγη ομαδικότητα, πολλά μπερδέματα. Και θα φτάσουμε να συζητάμε για τα ματς αυτά με τη Λουκέρνη, όπως συζητούσαμε τα περσινά με την Πατριζάν και την Ριέκα: στα ερωτηματικά που χάθηκε ο περσινός αυγουστιάτικος Ολυμπιακός απαντήσεις δεν υπήρξαν.

Τώρα μπροστά είναι η Μπέρνλεϊ, ομάδα με μπάτζετ 135εκατ ευρώ, όσο δεν είχε η Σπάρτακ Μόσχας και δεν θα έχει η Βιντεόταν ποτέ στην ιστορία της: το αναφέρω για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της δυσκολίας, προσθέτοντας ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ποτέ αποκλείσει αγγλική ομάδα. Ο στόχος είναι προφανώς αρκετά δύσκολος, αλλά ο σκοπός πρέπει να είναι ακόμα πιο μεγάλος: ο σκοπός πρέπει να είναι να γίνει ο Ολυμπιακός μια κανονική ομάδα, με τη σφραγίδα και τις ιδέες του προπονητή της. Να αρχίσει να κερδίζει, όχι απλά αντιπάλους, αλλά γνώση, εμπειρία και αυτοπεποίθηση: αυτά για να γίνεις καλή ομάδα είναι πιο χρήσιμα ακόμα και από τους καλούς παίκτες. Aν οι κρίσεις για τον Μαρτίνς αρχίσουν με βάση το τι θα γίνει με τους Αγγλους, θα χουμε τα περσινά. Λάθος συζητήσεις, λάθος συμπεράσματα - αυτό που χρειάζεται είναι να έχει ο άνθρωπος τον απαραίτητο χρόνο.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να αποκτήσει ταυτότητα, να παίξει αγαπησιάρικο ποδόσφαιρο, να αναδείξει παίκτες. Να θυμηθεί μια ξεχασμένη αξία: την αξία του καλού προπονητή, που δεν υπάρχει για να του λέμε μπράβο στις νίκες και να τον διώχνουμε στις ήττες, αλλά είναι απαραίτητος για να λειτουργεί σωστά μια ομάδα. Αυτό είναι το μεγάλο του στοίχημα.