Ας πάμε ένα χρόνο πριν. Ο Ολυμπιακός τερματίζει τρίτος στην Ευρωλίγκα κάνοντας μια καλή σεζόν. Βρίσκεται σταθερά στην πρώτη τετράδα, αλλά στο τέλος της κανονικής περιόδου οι μεγάλες του νίκες είναι λίγες: ουσιαστικά του δίνει την βαθμολογική άνεση η νίκη του κόντρα στον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ. Χάνει δυο φορές από τη Ρεάλ και δυο φορές από την ΤΣΣΚΑ, κερδίζει την αποδεκατισμένη Μπάρτσελόνα δυο φορές και την Φενέρ στο ΣΕΦ, δυσκολεύεται αρκετά με ομάδες κατώτερές του. Δεν είναι έκπληξη ότι δεινοπάθησε να αποκλείσει την Εφές, ούτε ότι έχασε με κατεβασμένα χέρια τον τελικό με την Φενέρ. Εχει κάνει μια εξαιρετική Ευρωλίγκα, αλλά δεν έχει βρει σε αυτή τις νίκες που θα του δώσουν την απαραίτητη σιγουριά: στο τέλος χάνει και το πρωτάθλημα από τον ΠΑΟ, αγχωμένος, γιατί τα ερωτηματικά που κουβαλάει είναι πιο πολλά από τις βεβαιότητες του. Φέτος το πράγμα μοιάζει για την ώρα διαφορετικό: στα μισά της σεζόν ο Ολυμπιακός έχει ήδη τρεις νίκες χαρακτήρα. Εχει κερδίσει την Φενέρ στην Πόλη και τη Ρεάλ στο ΣΕΦ στην παράταση. Και χθες κάνει κάτι που είναι στα όρια της λογικής: κερδίζει την ΤΣΣΚΑ χωρίς τον Μιλουντίνοφ, τον Πρίντεζη και τον Αγραβάνη.     

Θαύματα θαυμάτων

Πολλοί μίλησαν για θαύμα. Αν κάτι τέτοιο υπήρξε, ωστόσο δεν έγινε μόνο ένα χθες βράδυ: έγιναν πολλά. Ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΤΣΣΚΑ πετυχαίνοντας 88 πόντους, ενώ με την Μπάμπεργκ είχε πετύχει 65 και με την ΑΕΚ 62: το κοινό σε αυτά τα ματς είναι η απουσία του Μιλουντίνοφ, ενώ χθες έλειπε και ο Πρίντεζης. Την κέρδισε μολονότι ο πιο αξιόπιστος ίσως επιθετικός του φέτος, ο ατάραχος Γιανις Στρέλνιεκς, ήταν άποντος για τρία δεκάλεπτα! Την κέρδισε χωρίς να πάρει τίποτα από τον Ρόμπερτς ούτε στην επίθεση, ούτε στην άμυνα – κι ο Μάντζαρης δεν βρήκε στόχο, αλλά τουλάχιστον αμυντικά κάτι έδωσε. Την κέρδισε βρίσκοντας 88 πόντους από μόλις επτά παίκτες, εκ των οποίων ο ένας, ο Γουίλτζερ, μετά το πρώτο εξάλεπτο, πέτυχε ένα καλάθι! Την κέρδισε παίρνοντας 12 επιθετικά ριμπάουντ χωρίς τους τρεις ψηλούς του: τα 5 τα πήρε στην ίδια φάση, δυο λεπτά πριν το τέλος. Την κέρδισε μολονότι βρέθηκε χωρίς τον Παπανικολάου στο τελευταίο κρίσιμο πεντάλεπτο – τον παίκτη δηλαδή που υπέγραψε με τρίποντα και άμυνες το καλύτερό του σερί.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΤΣΣΚΑ με τον Μακ Λιν να κάνει το καλύτερο ματς της καριέρας του παίζοντας για ένα βράδυ και για τους τρεις που λείπανε. Ένα σωρό πράγματα που γίνονται στο παιγνίδι είναι πραγματικά ανεπανάληπτα: ο Σφαιρόπουλος γυρίζει το ματς κονταίνοντας την έτσι κι αλλιώς κοντή λόγω της απουσίας των τριών ψηλών ομάδα του, ακόμα περισσότερο! Η ΤΣΣΚΑ έχει δυο αιφνιδιασμούς για να πάει στο +12 και τους σπαταλά και τους δυο. Το πλέον απίθανο: το ματς του Σέρχι Ροντρίγκεζ. Αλάνθαστος και με 18 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, παθαίνει το απόλυτο μπλακ άουτ στην επανάληψη και φτάνει σε σημείο να κάνει λάθος στην επαναφορά της μπάλας ένα λεπτό πριν τελειώσει το ματς, σαν νεούδι! Αυτό κι αν είναι θαύμα!   

Κι αν δεν είναι θαύμα;

Τι δεν είναι θαύμα; Πρώτα από όλα η πίστη των παικτών του Ολυμπιακού στη νίκη. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα φτιαγμένη να παίζει στα «κόκκινα», να δίνει δηλαδή παιγνίδια μεγάλης αγωνιστικής έντασης – ματς που μοιάζουν χωρίς αύριο. Σε αυτά τα ματς οι παίκτες του πιστεύουν πως είναι ικανοί για όλα κι αυτή η πίστη είναι συχνά το μυστικό της επιτυχίας: όχι τυχαία τη χθεσινή βραδιά οι πρώτοι των πρώτων, δίπλα στον συγκλονιστικό ΜακΛιν, είναι όσοι τον Ολυμπιακό τον έχουν ζήσει. Ο Παπανικολάου κι ο Παπαπέτρου κάνουν το καλύτερο εφετινό τους ματς και φυσικά ο Βασίλης Σπανούλης την κρίσιμη στιγμή παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, γιατί η περίσταση το απαιτεί. Η περίσταση, δηλαδή η ανάγκη, υποχρεώνει τους παρόντες να μην σκέφτονται τους απόντες και συγχρόνως να παίξουν για αυτούς. Και στο παρκέ γίνεται φυσικά μάχη: στη μάχη ο Ολυμπιακός είναι πάντα σκληρό καρύδι – το πρόβλημα το έχει όταν πρέπει να βρει λύσεις διαδικαστικά, χρησιμοποιώντας το μυαλό του και τα επιθετικά του συστήματα πιο πολύ από την καρδιά του.

Θαύμα δεν είναι επίσης το σπουδαίο κοουτσάρισμα του Σφαιρόπουλου: όταν η πίεση για νίκη είναι λιγότερη, ο κόουτς γεννά ιδέες και μπορεί να οδηγήσει την ομάδα σε ιστορικές ανατροπές βρίσκοντας λύσεις σε προβλήματα που μοιάζουν άλυτα. Το βραχυκύκλωμα του αντιπάλου είναι σπεσιαλιτέ του Σφαιρόπουλου. Κρίμα που ο Ολυμπιακός δεν παίζει πάντα με ομάδες στα χαρτιά καλύτερες: αν αυτό συνέβαινε, κάθε ματς του Σφαιρόπουλου, θα ήταν για σεμινάριο.

Αρετές σε μεγέθυνση

Κάποιος, απλοποιώντας τα πάντα. θα πει ότι εν τέλει δεν είδαμε κάτι καινούργιο – απλά είδαμε τις αρετές του Ολυμπιακού σε μεγέθυνση – κανείς ποτέ δεν είπε ότι τέτοιες δεν υπάρχουν, ίσα ίσα. Ο Ολυμπιακός, θα πει, χρειαζόταν μια υπέρβαση και την έκανε: έχει κάνει τόσες. Τα σκαμπανεβάσματα των ξένων του, θα πει, επίσης τα ξαναείδαμε: για κάθε συγκλονιστικό ΜακΛίν υπάρχει ένας άφαντος Ρόμπερτς. Ο Σπανούλης, θα πει, όσο υπάρχει στο παρκέ, θα είναι πάντα βαρόμετρο και η παρουσία του αρκεί για να βραχυκυκλώσει ειδικά την ΤΣΣΚΑ στην οποία ξυπνά μνήμες καταστροφών. Όλα αυτά ισχύουν και ταυτόχρονα δεν ισχύουν για ένα απλό λόγο: γιατί το χθεσινό ματς είναι μοναδικό! Ο Ολυμπιακός χάνει τον Πρίντεζη 24 ώρες πριν το ματς. Δεν έχει τον Μιλουντίνοφ και τον Αγραβάνη, αλλά το σπουδαιότερο μοιάζει, πριν το ματς, να έχει χάσει τον αγωνιστικό του μπούσουλα: βρίσκει την πρωτοπόρο ΤΣΣΚΑ στα χειρότερα του, με ένα πρόγραμμα προετοιμασίας αγώνα που ο τραυματισμός του Πρίντεζη καταστρέφει και είναι δεδομένο πως αυτή τη φορά δεν μπορεί να την κερδίσει κρατώντας την κάτω από τους 75 πόντους, όπως άλλες φορές: δεν υπάρχει αυτή τη φορά η ένταση του Final 4 που από μόνη της αρκεί για να δούμε κλειστά παιγνίδια. Στα ματς των ομίλων αυτός που δημιουργεί έχει πάντα τον τρόπο του να φέρει το πράγμα στα μέτρα του – κι έτσι συνέβη: η ΤΣΣΚΑ έτρεξε, το ματς έγινε στο δικό της τέμπο κι όμως έχασε. Γιατί κόντρα σε όλες τις προβλέψεις ο Ολυμπιακός πρόσφερε ένα μπασκετικό υπερθέαμα τιμωρώντας κάθε λάθος της Ρωσικής Αρκούδας, βομβαρδίζοντας την: πέρα από υπέρβαση, θέληση, πίστη, είδαμε ένα τεράστιο επιθετικό παιγνίδι – το καλύτερό ίσως του Ολυμπιακού την τελευταία διετία. Κι αυτό είναι στα δικά μου μάτια το μόνο αληθινό θαύμα…    

Αιώνια απόδειξη

Φυσικά θα του κάνουμε πάντα κριτική του Ολυμπιακού κι ο λόγος είναι ότι μπορεί να κάνει τέτοια ματς. Δεν τον κρίνουμε ως ομάδα μετρίων δυνατοτήτων, αλλά ως υποψήφιο τελικό νικητή μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Τον πήχη τον έχει ψηλά η ίδια η ομάδα: σε αυτή πάντα πρέπει να εστιάζουμε. Είναι μια σκληρή ομάδα που δεν έχει ανάγκη από χάδια. Και που όταν δέχεται κανα χαστούκι, όπως ήταν αυτά από την ΑΕΚ και την Μπάμπεργκ, αντιδρά μεγαλειωδώς. Προσφέροντας στο ματς με την ΤΣΣΚΑ μια αιώνια απόδειξη ότι με τεράστια πίστη όλα γίνονται.