Έγιναν τόσες πολλές αναφορές, παγκοσμίως, στα επεισόδια που προηγήθηκαν του δεύτερου τελικού του Κόπα Λιμπερταδόρες, που σχεδόν όλοι ξέχασαν το πρώτο ματς ανάμεσα στην Μπόκα και στην Ρίβερ. Το ξαναθυμηθήκαμε, όσοι το πρώτο ματς το είχαμε δει, μόνο όταν ξεκίνησε το δεύτερο. Όταν ξαναείδαμε τις δυο αυτές παράξενες ομάδες με τη μεγάλη ιστορία και την τεράστια αντιπαλότητα θυμηθήκαμε ότι είναι συγχρόνως και δυο πρεσβευτές ενός ποδοσφαίρου που ελάχιστη σχέση έχει τελικά με το ευρωπαϊκό: αυτό το σχεδόν άγνωστο λατινοαμερικάνικο σε μας ποδόσφαιρο το τίμησαν χθες και οι δυο. Η Ρίβερ στην παράταση ήταν η τελική νικήτρια του Σούπερ Κλάσικο (και μάλιστα με 3-1), αλλά οι δυο πρωταγωνίστριες μας πρόσφεραν ένα λατινοαμερικάνικο σόου, που μας έκλεψε την καρδιά. Ηταν κρίμα που δεν μπορούσαν να κερδίσουν και οι δυο – ήταν μεγάλη παρηγοριά που τελικά κέρδισε ο καλύτερος.

Η ποιότητα και η ψυχή

Στο πρώτο ματς, που είχε γίνει στην έδρα της Μποκα, είχαμε δει δυο τελείως διαφορετικές ομάδες: η Ρίβερ έμοιαζε (και είναι) πιο ποιοτική και πιο μπαλάτη (και για αυτό άλλωστε στο πρώτο ματς ισοφάρισε και δυο φορές), ενώ η Μπόκα είχε μάλλον περισσότερο πάθος γι’ αυτό και προηγήθηκε δυο φορές. Φυσικά ίσως μέτρησε σε αυτό και το ότι ήταν και γηπεδούχος τότε: το παθιασμένο κοινό της την γκάζωσε.

Χθες και οι δυο υπήρξαν συνεπέστατες στον χαρακτήρα τους: η Μπόκα έδειξε καρδιά, όχι μόνο γιατί κατάφερε να προηγηθεί με το καταπληκτικό γκολ του Μπενεντέτο στο 44’, κόντρα στην ροή του αγώνα, αλλά και γιατί με εννιά παίκτες είχε δοκάρι με τον Χάρα στο 119΄για να ισοφαρίσει. Η Ρίβερ από την άλλη έδειξε αρχοντιά και ποιότητα: αυτή είχε τον έλεγχο του ματς από την αρχή. Κι έχει στον πάγκο και τον Μαρσέλο Γκαγιάρδο, ένα από τους καλύτερους Αργεντίνους προπονητές – πιστή στη μεγάλη της παράδοση τέτοιους να βγάζει. Θυμίζω ότι έχουν προηγηθεί μόνο τα τελευταία χρόνια ο πολυνίκης Ραμόν Ντίαζ, ο Πελεγκρίνι, ο Πασαρέλα και φυσικά ο Ντιέγκο Σιμεόνε.  

Μια έξυπνη τιμωρία

Το Μπερναμπέου ως έδρα, ήταν πάντως μια έξυπνη τιμωρία και των δυο - μια τιμωρία κυρίως των οπαδών τους. Η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι μια σπάνια περίπτωση όπου πραγματικά είδαμε μια διάκριση ανάμεσα στην ευθύνη του κόσμου που έκανε επεισόδια και την ευθύνη των ομάδων. Απο τη στιγμή που το ματς πήγε στην Ισπανία ο κόσμος τιμωρήθηκε, διότι τα έξοδα για να δει κανείς τον τελικό αυτό έγιναν για τους οπαδούς τεράστια Από την άλλη στις δυο ομάδες η FIFA εξασφάλισε ένα καταπληκτικό παλκοσένικο - ένα απο τα καλύτερα του πλανήτη. Οι ομάδες που ήταν μάλλον θύματα της κατάστασης τιμωρήθηκαν λιγότερο: απλά η Ρίβερ έχασε την δυνατότητα να παίξει στην έδρα της το δεύτερο ματς - πράγμα λογικό αφού οι δικοί της οπαδοί προκάλεσαν τα επεισόδια. Είναι σαν να σε καταδικάζουν και την ίδια στιγμή να σε στέλνουν σε μια φυλακή πολυτελείας.

Η Ρίβερ εκμεταλλεύτηκε τελικά αυτή την τρομερή ευκαιρία που της δόθηκε να δείξει ότι είναι καλύτερη. Και πήρε το κύπελλο, ρίχνοντάς την Μπόκα νοκ άουτ στο τέλος: το ματς έμοιαζε πολύ με αγώνα μποξ, που ο σκληρότερος δείχνει την αξιοθαύμαστη αντοχή του, αλλά χάνει δίκαια. Καθοριστική στην εξέλιξη του ματς η είσοδος στον αγωνιστικό χώρο του  δανεικού από την Πόρτο Κολομβιανού Κιντέρο: το δικό του γκολ στο 109΄έκρινε ουσιαστικά το παιγνίδι.

Κανείς αντίπαλος ποτέ

Για την Ρίβερ έκλεισε με θριαμβευτικό τρόπο χθες βράδυ ένας μεγάλος κύκλος που άνοιξε με τον υποβιβασμό της στη Β΄ Εθνική το 2011. Λίγοι γνωρίζουν την τρομερή αυτή ιστορία, αλλά και όσα την ακολούθησαν. Η Ρίβερ υποβιβάστηκε χάνοντας ένα διπλό μπαράζ από την Μπελγκράνο – ομάδα τότε της Β΄ Εθνικής. Βρέθηκε σε αυτό γιατί είχε για τρία ολόκληρα χρόνια άσχημα αποτελέσματα: στο λατινοαμερικάνικο σύστημα με τα δυο πρωταθλήματα στη συσκευασία του ενός (Κλαουζούρα – Απερτούρα), φτάνεις σε μπαράζ για να γλυτώσεις τον υποβιβασμό με βάση το τι κάνεις την τελευταία τριετία.  Ο υποβιβασμός θεωρήθηκε ντροπή για το σύλλογο κι ο Ματίας Αλμέιδα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη εκ μέρους των ποδοσφαιριστών, σταμάτησε το ποδόσφαιρο κι έγινε σε μια νύχτα προπονητής για να οδηγήσει την ομάδα στην επιστροφή στην κατηγορία: «εμείς οι παίκτες που προκαλέσαμε αυτή την καταστροφή, εμείς πρέπει όλα να τα διορθώσουμε» είπε. Γύρισαν από την Ευρώπη κι έπαιξαν στη Ρίβερ για να την βοηθήσουν να επιστρέψει ο Φερνάντο Καβενάγκι, ο Φερνάντο Νταμιάν Ντομίνγκες, ο Λεονάρντο Πόντσιο (που παίζει ακόμα) κι ο Νταβίντ Τρεζεγκέ: η ομάδα ανέβηκε (μετά από ένα θρίλερ καθώς η άνοδός της κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική) και ένα χρόνο αργότερα, με όλους αυτούς, αλλά και με τον Σαβιόλα, κέρδισε το 35^ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, το 2013-14. «Όμως κι αυτό», είπε ο τότε πρόεδρός της Ροντόλφο Ντ Ονόφριο «δεν ήταν αρκετό για να ξεπλύνει την ντροπή». Το καλοκαίρι του 2014 ανέλαβε ο Γκαγιάρδο κι ένα χρόνο αργότερα η Ρίβερ κέρδισε το Λιμπερταδόρες, αλλά την ντροπή την ξέπλυνε τώρα: αυτό το ιστορικό τρόπαιο, που κρίθηκε σε ένα Σούπερ Κλάσικο που παίχτηκε στην Ευρώπη, θα μείνει στην ιστορία για πάντα ως ένας τίτλος που κανείς αντίπαλος της δεν θα έχει να επιδείξει ποτέ.

Τρία υπέροχα γκολ

Οι ουδέτεροι χάρηκαν το ματς χωρίς απαραίτητα να γνωρίζουν όλες αυτές τις λατινοαμερικάνικες ιστορίες, που είναι απλά το αλατοπίπερό του. Κυρίως ο κόσμος το χάρηκε γιατί είδε λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο. Είδε τρία υπέροχα γκολ: το γκολ της Μπόκα, αυτό του αεικίνητου Μπενεντέτο, είναι ένα κομψοτέχνημα αντεπίθεσης, ενώ τα δυο γκολ της Ρίβερ (του Πράτο και του Κιντέρο) κουβαλάνε την μαγεία της ωραίας τελικής προσπάθειας με την οποία ολοκληρώνονται ομαδικές ενέργειες, που μαρτυρούν φαντασία και ταπεραμέντο.

Είδε ακόμα ο κόσμος σκληρά φάουλ, καταθέσεις ψυχής, ωραίες αλητείες ακόμα και στους πανηγυρισμούς, μυαλό, τεχνική και ψυχή. Το ποδόσφαιρο των δυο είχε μια περίεργη τακτική ανεμελιά, ήταν μοντέρνο και συγχρόνως παλιομοδίτικο, ήταν ποδόσφαιρο χαρακτήρων: για δυο βράδια ο Αρμάνι και ο Αντράντα, ο Μπενεντέτο κι ο Παλάσιος, ο Ινιάσιο Φερνάντεζ και ο Νάντες και όλοι οι υπόλοιποι, είτε κέρδισαν, είτε όχι, έγιναν οι αγαπημένοι μας σούπερ ήρωες: οι λατινοαμερικάνοι υπερπαίκτες των παραμυθιών, που ήρθαν και σήκωσαν το Μπερναμπέου στο πόδι. Ειδικά όσοι από δαύτους (ο Μπενεντέτο, ο Παλάσιος, ο Φερνάντεζ, ο Νάντεζ κτλ) δεν έχουν περάσει από την Ευρώπη, κατάφεραν να  μεγαλώσουν τις φαντασιώσεις μας ότι στη Λατινική Αμερική υπάρχουν ακόμα υπέροχοι σολίστες, που κάνουν την διαφορά.

Δεν έχασε κανείς

Κέρδισε η Ρίβερ, αλλά δεν έχασε κανείς. Το χειροκρότημα ήταν στο τέλος για όλους. Κυρίως γιατί για δυο βράδια μας θύμισαν ένα ποδόσφαιρο που δεν βλέπουμε πια: πιο άναρχο, πιο ψυχωμένο, πιο κατανοητό, ίσως πιο σκληρό, αλλά και πιο αγαπησιάρικο…