Τον τελευταίο καιρό οι δηλώσεις του Ζοζέ Μουρίνιο έχουν γίνει περισσότερο θεαματικές από τα παιγνίδια της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μετά την εντός έδρας ήττα από την Τότεναμ με 0-3 ο Πορτογάλος αρχικά ένοιωσε την ανάγκη να πάρει ένα κασκόλ της ομάδας και να πάει κάτω από το πέταλο των οπαδών της για να τους το δείξει και να τους χειροκροτήσει και στη συνέχεια πήγε στη συνέντευξη Τύπου και τα έβαλε με τους δημοσιογράφους φωνάζοντας ότι έχει κατακτήσει την Πρέμιερ λιγκ τρεις φορές, ενώ όλοι οι άλλοι προπονητές των ομάδων που δουλεύουν σε αυτή το έχουν κάνει δυο. Ζήτησε επίσης σεβασμό, ρώτησε ρητορικά τι τελικά θέλουν οι δημοσιογράφοι που του κάνουν κριτική, είτε κερδίζει είτε χάνει, και αποκάλυψε πως οι παίκτες του απαγορεύεται να διαβάζουν εφημερίδες ή να παρακολουθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – ώστε να έχουν καθαρό μυαλό. Σκέψου και να μην είχαν δηλαδή.
Ωραίες θεατρικές παραστάσεις
Ομολογώ ότι έχω σταματήσει να βλέπω τα ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τελευταία – τις δηλώσεις όμως του Μουρίνιο τις παρακολουθώ σαν θεατρικές παραστάσεις. Ο Μουρίνιο κάνει ωραίες δηλώσεις όταν η ομάδα του κερδίζει και καταπληκτικές όταν χάνει. Από αυτές καταλαβαίνεις τις δυσκολίες του καλύτερα από τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα της ομάδας του. Το ότι φέτος θα είχε μια δύσκολη σεζόν π.χ το καταλάβαινες από τις δηλώσεις που έκανε μετά το φιλικό ματς της Μπάγερν Μονάχου με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στο Αλιάνζ Αρένα η ομάδα του είχε μόλις ηττηθεί με 1-0 από τους πρωταθλητές Γερμανίας κι αυτός τα βαλε με τη διοίκηση! «Η διοίκηση ξέρει τι παίκτες θέλω στις μεταγραφές και έχουμε ακόμα μερικές μέρες για να δούμε τι θα γίνει. Τα άλλα κλαμπ, που αντιμετωπίσαμε στα φιλικά της προετοιμασίας είναι πολύ δυνατά και έχουν φανταστικές ομάδες. Επενδύουν πάρα πολλά χρήματα, το κάνει φέτος ακόμα και η Λίβερπουλ, που αγοράζει όλους και τα πάντα. Αν εμάς δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε την ομάδα μας καλύτερη, θα έχουμε δύσκολη χρονιά», είχε δηλώσει τότε ο Πορτογάλος, καθιστώντας ξεκάθαρη τη δυσαρέσκειά του. Ενας άλλος μετά από αυτή τη δήλωση θα έπρεπε να εμφανιστεί ενώπιον της διοίκησης για να δώσει εξηγήσεις, αλλά ο Μουρίνιο είναι ο Μουρίνιο: ένας από τους λίγους ανθρώπους στο χώρο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να σκέφτεται φωναχτά. Σήμερα όλοι αναρωτιούνται αν θα αντέξει στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για πολύ ακόμα. Νομίζω ότι η σωστή ερώτηση είναι αν θα συνεχίσει να κάνει για πολύ τον προπονητή στο τοπ επίπεδο.
Μετά ήρθαν οι Αμπράμοβιτς
Κάποτε η δουλειά ενός προπονητή ήταν, όπως λέγαμε, να αξιοποιήσει το υλικό – να κάνει μια ομάδα να αγωνίζεται καλύτερα βελτιώνοντας τους ποδοσφαιριστές, που έχει στη διάθεσή του. Ειδικά στην Αγγλία ο προπονητής λειτουργούσε συχνά και ως υπερμάνατζερ – πουλούσε και αγόραζε με κύριο σκοπό η ομάδα να κερδίζει ό,τι ήταν δυνατόν και συγχρόνως να βελτιώνει τα οικονομικά της. Αυτό έκαναν «προπονητές- θρύλοι» του αγγλικού ποδοσφαίρου όπως ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο Τζόρτζ Γκρέιαμ, ο ίδιος ο Αρσέν Βενγκέρ. Μετά εμφανίστηκαν στο νησί οι Αμπράμοβιτς, οι Αραβες και οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι και οι Ινδοί επενδυτές και το πράγμα άλλαξε: πλέον ο προπονητής έχει το δικαίωμα να ζητάει και να ξοδεύει. Ο Μουρίνιο πήγε στην Αγγλία, όταν αυτό, ως μέρος της δουλειάς του προπονητή, παγιώθηκε. Φέτος που οι μέτοχοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν του έδωσαν να ξοδέψει τα χρήματα που ήθελε να ξοδέψει του κακοφάνηκε. Αλλά για να απαιτείς, πρέπει και να προσφέρεις.
Δεν του δώσανε 200 εκατ να ξοδέψει
Ο ίδιος λέει ότι τις απατήσεις του τις είχε κάνει γνωστές νωρίς. Ηθελε τον Χάρι Μαγκουάιρ από τη Λέστερ ή εναλλακτικά τον Ράφαελ Βαράν. Από την Ρεάλ ήθελε και τον Τόνι Κρος για τη μεσαία του γραμμή, μαζί τον Μάρκο Βεράτι από την Παρί Σεν Ζερμέν. Επειδή κάθε μεταγραφική λίστα πρέπει να έχει και το όνομά ενός σπουδαίου επιθετικού ο Μουρίνιο ήθελε τον Ιβάν Πέρισιστς από την Ιντερ τον οποίο θαύμασε στο μουντιάλ και τον ανακήρυξε ως καλύτερο παίκτη της Κροατίας. Με άλλα λόγια απαιτούσε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να ξοδέψει πάνω από 200 εκατ ευρώ σε ένα καλοκαίρι για να του κάνει τα γούστα! Χωρίς μάλιστα να μπορεί να εγγυηθεί στην αγγλική ομάδα πως αν ξοδέψει αυτά τα χρήματα θα κερδίσει κάτι σημαντικό, δηλαδή ή το πρωτάθλημα Αγγλίας ή το Τσάμπιονς λιγκ. Να προσθέσουμε πως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ξοδέψει φέτος το καλοκαίρι ήδη 80 εκατ ευρώ περίπου για τον βραζιλιάνο Φρεντ και τον Πορτογάλο Ντιόγκο, αλλά αυτοί, στον Μουρίνιο που τους διάλεξε, δεν φτάνουν.
Χωρίς καμία όρεξη
Πέρυσι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε επιτρέψει στον Πορτογάλο να ξοδέψει πάνω από 150 εκατ ευρώ – μόνο ο Λίντελοθ, ο Λουκάκου και ο Μιχιταριάν κόστιζαν 145! Στο τέλος της χρονιάς δεν πανηγύρισε κάποιο μεγάλο τίτλο, όμως η αποτυχία μεγάλωσε κατά κάποιο τρόπο τις απαιτήσεις του Πορτογάλου. Καλές είναι οι απαιτήσεις μόνο που ο Μουρίνιο κάπου έχει αρχίσει να τα μπερδεύει: ο προπονητής δεν είναι ένας σκηνοθέτης που απαιτεί από τους παραγωγούς τους σταρ που χρειάζεται για το επόμενο μπλοκμπάστερ του – πρέπει να μπορεί να κάνει κυρίως άλλες δουλειές. Να βελτιώνει παίκτες, να δίνει στην ομάδα του αγωνιστική ταυτότητα, να τη βοηθά στη διάρκεια των παιγνιδιών, να τη διοικεί όσο καλύτερα γίνεται. Εχει την όρεξη να το κάνει; Μετά από δεκαοκτώ χρόνια στην πρώτη γραμμή και περάσματα από τέσσερις χώρες (Πορτογαλία, Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία) μου μοιάζει δύσκολο: κάθε restart τον φθίνει κι αυτό πλέον δεν κρύβεται. Ο ίδιος πιστεύει ότι είναι υπεράνω κριτικής χάρη στο παρελθόν του, αλλά αν κριτική του γίνεται είναι κυρίως για αυτό: γιατί όλοι τον έχουν δει να κερδίζει βάζοντας στους θριάμβους του την υπογραφή του. Πέρα από το αν κανείς αγαπά ή όχι το ποδόσφαιρο που οι ομάδες του παίζουν, ο Μουρίνιο ήταν πάντα ένας προπαρασκευαστής θριάμβων – τώρα, ενώ το ποδόσφαιρό που η ομάδα του παίζει γίνεται ολοένα και πιο προβλέψιμο, ο ίδιος θεωρεί δουλειά το να ζητάει 200 εκατ ευρώ το χρόνο για να χει να ξοδεύει. Στην Ιντερ, στην Πόρτο, ακόμα και στη Ρεάλ, κάτι τέτοιο δεν το ζήτησε ποτέ. Αλλά τότε δούλευε με κέφι. Τώρα όχι.
Το κενό του Σερ Αλεξ
Κάθε χρόνος που περνάει κάνει κατανοητό το τεράστιο κενό που άφησε φεύγοντας από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Αυτός δεν θα κατηγορούσε ποτέ τη διοίκηση γιατί δεν ξόδευε διακόσια εκατομμύρια λίρες για να τον κάνει χαρούμενο. Αν ήθελε να αγοράσει μεγάλους παίκτες θα φρόντιζε πρώτα να πουλήσει μερικούς. Θα αξιοποιούσε επίσης τη χρονιά για να μπολιάσει την πρώτη ομάδα είτε με παιδιά από τις ακαδημίες, είτε με παίκτες που ο ίδιος έβρισκε στο αγγλικό πρωτάθλημα πριν ακόμα οι υπόλοιποι αντιληφθούν τις δυνατότητές τους. Ο Μουρίνιο ήθελε πάντα να διαδεχτεί τον Σερ Αλεξ, διότι ζήλευε το γεγονός ότι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε ό,τι ήθελε. Μόνο που ο Σερ Αλεξ αυτό το κέρδισε, ενώ ο ίδιος το απαιτεί. Φοβάμαι πως δεν μπορεί να απαιτεί τίποτα πια. Και δεν μπορούν και οι άλλοι να απαιτούν τίποτα από τον ίδιο. Δεν είναι ότι δεν θέλει, είναι ότι δεν μπορεί…
