Όλα δείχνουν πως ο Αντρέα Στραματσόνι σήμερα θα απολυθεί. Τελευταίο κατόρθωμα του Παναθηναϊκού του η ήττα από τον ΟΦΗ που μπορεί να σταθεί αιτία για να γνωρίσει τον χειρότερο αποκλεισμό στο κύπελλο στην ιστορία του. Ολοι πλέον στέλνουν κατάρες στον Ιταλό και κανείς δεν προσέχει ότι ο ΠΑΟ ετοιμάζεται να κάνει πάλι το ίδιο λάθος. Δηλαδή να προσλάβει το διάδοχο του Ιταλού με τον ίδιο τρόπο που κι αυτός πέρυσι προέκυψε στη ζωή μας: η επιλογή του δεν βασίστηκε σε κανένα απολύτως αγωνιστικό κριτήριο.

Το κακό στην περίπτωση του ΠΑΟ είναι ότι όλα όσα του συμβαίνουν έχουν αγωνιστική εξήγηση. Η κρίση του δεν έχει σχέση ούτε με τη μεταφυσική, ούτε με εξωγενείς παράγοντες όπως η διαιτησία πχ ή κάποιου τύπου κυνήγι από κάποιο αόρατο σύστημα που ο ΠΑΟ συχνά καταγγέλλει: η κρίση του οφείλεται στο ότι δεν σεβάστηκε βασικές ποδοσφαιρικές αρχές. Είναι σαν το ίδιο το ποδόσφαιρο να τιμωρεί την ομάδα. Τα χω γράψει και στη Sday και τα καταθέτω κι εδώ για δημόσια διαβούλευση. Όταν ως εταιρία, δεν διαβάζεις σωστά μια κατάσταση είναι σχεδόν βέβαιο πως θα επαναλάβεις τα ίδια λάθη: και στον Στραματσόνι να τα χρεώσεις όλα και να τον διώξεις, πάλι αργά ή γρήγορα, αν επαναλάβεις τα ίδια, θα βρεθείς στην ίδια θέση.

Το πρόβλημα το καλοκαίρι

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Μια νίκη σε δέκα ματς, και μάλιστα με μια διακοπή δυο εβδομάδων εντός αυτού του διαστήματος, μαρτυρά πρώτα από όλα ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα της ομάδας. Κάθε ντεφορμάρισμα οφείλεται σε δυο πράγματα: στην δουλειά που έγινε ή δεν έγινε στην προετοιμασία και στη δουλειά που γίνεται ή δεν γίνεται στην προπόνηση. Δεν υπάρχει για αυτό κάποια άλλη εξήγηση. Όταν είσαι ντεφορμέ, και βρίσκεις απέναντί σου τον ψυχωμένο ΟΦΗ ή τον οργανωμένο Πανιώνιο δεν κερδίζεις: δεν είναι λογικό να κερδίσεις.

Το πρόβλημα του ΠΑΟ, όπως αποδεικνύεται, ξεκινά από το περασμένο καλοκαίρι. Ο Στραματσόνι, συνεχίζοντας μια πρακτική που έχει ξεκινήσει τον περασμένο Ιανουάριο, εξακολουθεί να φέρνει στον ΠΑΟ παίκτες, που έρχονται από διάστημα αγωνιστικής απραξίας: στους Μολέδο, Λέτο, Μέστο, που έχουν έρθει τον Γενάρη, προστίθενται ο Ιβανόφ, ο Λεντέσμα, ο Σάμπα, αλλά και ο Ιμπάρμπο και ο Εμποκού που στις προηγούμενες ομάδες τους δεν είχαν παίξει πολύ. Ο Στραματσόνι φέρνει ποδοσφαιριστές πείθοντάς τους ότι με όπλο την εμπιστοσύνη, που ο ίδιος θα τους δείξει, θα βρουν στον ΠΑΟ κίνητρο για να σώσουν την καριέρα τους. Οι επιλογές αυτές είναι έτσι κι αλλιώς συζητήσιμες, αλλά αυτό που τις κάνει σήμερα να φαίνονται άθλιες είναι η χαλαρή καλοκαιρινή προετοιμασία. Η επιλογή του Ιταλού να μην κουραστεί πολύ η ομάδα καλοκαιριάτικα γίνεται για δυο λόγους: ο πρώτος γιατί οι πολλοί παίκτες που έχουν έρθει από μεγάλη απραξία προφανώς δεν μπορεί να δουλέψουν σκληρά χωρίς να κινδυνέψουν με θλάσεις κι ο δεύτερος γιατί ο ΠΑΟ πρέπει να μπει στα προκριματικά του Γιουρόπα λιγκ και να τρέχει, αφού η πρόκριση στους ομίλους αξιολογείται ως στρατηγική προτεραιότητα. Μόνο που όποιος το καλοκαίρι δεν κουράζεται, με τα πρώτα κρύα κλατάρει.

Ο Στραματσόνι πιστεύω πως γνωρίζει πως τον Οκτώβριο η ομάδα θα κρεμάσει και οι θλάσεις θα γίνουν κανόνας, αλλά το καλοκαίρι ήλπιζε σε δυο πράγματα: το πρώτο ότι η ομάδα του θα μπει στο πρωτάθλημα πιο έτοιμη από τους ανταγωνιστές της και θα κάνει νίκες και βαθμούς χρήσιμους μόλις φθινοπωριάσει. Το δεύτερο ότι θα πάρει πράγματα από όσους το καλοκαίρι είχαν συμμετοχή μικρή, δηλαδή τον Εμποκού, τον Ρινάλντι, τον Κουλιμπαλί, τον Ντίαζ, τον Μπουμάλ, τον Σάμπα – έτσι έλεγε. Όμως έχει κι ένα μεγάλο άγχος: να αποδείξει ότι οι παίκτες, που ο ίδιος προσωπικά έφερε, αξίζουν τα λεφτά τους. Αυτό το δεύτερο τον οδήγησε στο να τους κάνει χατιράκια και στις εβδομαδιαίες προπονήσεις: είναι κοινό μυστικό πως στο Απήλλιον το πόσο θα προπονηθείς εξαρτάται από τη δική σου επαγγελματική συνείδηση. Ο Στράμα, που καταλαβαίνει πως το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει, ξεκινά μια επίθεση φιλίας σε δημοσιογράφους: ενημερώνει τους πάντες με sms, μοιράζει ειδήσεις και θέματα, πιστεύει ότι χτίζοντας καλές σχέσεις θα σωθεί. Που να ξερε…    

Εβγαλε τα μάτια του

Λένε ότι για μήνες ο Στραματσόνι έκανε στον ΠΑΟ ό,τι ήθελε. Δεν ξέρω ωστόσο πόσοι τον ακούν τον Ιταλό στον ΠΑΟ και πόσοι τον καταλαβαίνουν: αν τον άκουγαν, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για ν αρχίσει κανονικά το πρωτάθλημα τον Αύγουστο – τότε ο ΠΑΟ ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα στην Ελλάδα. Αντί αυτό να συμβεί, ο ΠΑΟ αγκάλιασε τις πρωτοβουλίες Κοντονή για αναβολές της έναρξης του πρωταθλήματος, τις χειροκροτούσε αυγουστιάτικα και κατέληξε στο να βγάλει τα μάτια του. Στρατηγικά ακολούθησε ένα δεύτερο λάθος: αποδείχτηκε ότι δεν υπολόγιζαν πόση μεγάλη θα είναι η γκρίνια που θα ξεσπάσει στην περίπτωση μιας νέας ευρωπαϊκής αποτυχίας. Μάλλον όλοι πίστευαν πως αρκεί η συμμετοχή στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ για να είναι ο κόσμος ευχαριστημένος: δεν είναι έτσι. Πολύ πριν το χαμένο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, οι αποτυχίες στα ευρωπαϊκά ματς προκαλούν ατελείωτο εκνευρισμό. Σε αυτά προκύπτουν οι αδυναμίες της άμυνας (η ήττα από τον Αγιαξ στην πρεμιέρα θέτει το 5-3-2 υπό συζήτηση), σε αυτά πιστοποιείται το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Στιλ, σε αυτά αρχίζουν οι συζητήσεις για την αδυναμία του Ιμπάρμπο στο γκολ και τις κουταμάρες του Γουακάσο, που παίρνει κάρτες πριν το ματς αρχίσει. Η Ευρώπη ξαφνικά γίνεται εφιάλτης: με την Σταντάρ ο Μπεργκ πιέζεται να ξεκινήσει, τραυματίζεται και χάνει το καθοριστικό, όπως αποδεικνύεται, ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.  

Ένα ντόμινο καταστροφής

Ο,τι ακολουθεί είναι ένα ντόμινο καταστροφής. Οι συζητήσεις για το τι διάβολο γίνεται στην προπόνηση πληθαίνουν, οι εξηγήσεις των στραβοπατημάτων γίνονται αιτία για αναφορές σε καθυστερήσεις στις πληρωμές, ο κόσμος τα βάζει με όλους – πρώτα από όλα με τον προπονητή. Όχι άδικα. Αλλά το λάθος του Στραματσόνι δεν είναι ότι δεν αξιοποιεί το ρόστερ: είναι ότι το υπερτίμησε. Ένα ρόστερ που δεν αξιοποιείται από κάποιον προπονητή, το αξιοποιεί ο επόμενος. Ενα ρόστερ υπερτιμημένο δεν σε πάει πουθενά. Το ίδιο ακριβώς λάθος είχε γίνει και πέρυσι, όταν καλοκαιριάτικα ο Εσιέν βαφτιζόταν υπερπαίκτης, ο Νίνης ήταν ο ηγέτης του νέου ΠΑΟ, ο Φύσσας αποθεωνόταν γιατί έκανε έξι μεταγραφές νωρίς κι ο Αναστασίου μιλούσε για πρωτάθλημα πριν αυτό ξεκινήσει. Και μετά ήρθε η Καμπάλα, περίπου όπως φέτος η Ξάνθη και η Σταντάρ Λιέγης.  

Ακούω μέρες τώρα ότι πρέπει να φύγει ο Στραματσόνι: θα φύγει. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που φεύγουν – είναι οι αντιλήψεις που μένουν. Στον ΠΑΟ ζητάνε να σταματήσει το πρωτάθλημα μέχρι να τελεσιδικήσουν τα δικαστήρια, ασχολούνται με το γιατί ο Γιαννίκος πήγε στη FIFA, καταγγέλλουν το Θεοδωρίδη αν ένας διαιτητής στην Ευρώπη τους σφυρίξει ένα ανάποδο φάουλ, πανηγυρίζουν αν μπει η βγει από την ΚΕΔ ο Φούφουτος, στέλνουν εξώδικα στη Νοva, ασχολούνται με όλα εκτός από τα αγωνιστικά: για την ομάδα, μετά τη φυγή του Νίκου Νταμπίζα, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο. Τι σημαίνει σχέδιο; Εχω αυτά τα χρήματα, θέλω να παίξω αυτό το ποδόσφαιρο, χρειάζομαι αυτό τον προπονητή και θα πάρω αυτούς τους παίκτες. Και προγραμματίζω χτίζοντας.

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να αποδειχτεί ότι ο ΠΑΟ πρέπει να ξεκινήσει πάλι από την αρχή, με ένα νέο προπονητή που θα χρειαστεί να διώξει πολλούς και να φέρει πολλούς άλλους. Κι επειδή δεν θα έχει στη διάθεσή του καμιά δεκαπενταριά εκατομμύρια ευρώ, που κανονικά χρειάζονται για να ενισχυθεί σοβαρά η ομάδα, πάλι θα έχουμε στοιχήματα, που με τη βοήθεια της επικοινωνίας θα προσπαθήσουμε να τα κάνουμε να φαίνονται μικρά, ενώ πάλι θα είναι μεγάλα.

Αύριο θα φταίει άλλος

Αύριο θα τα βάλουν όλοι και με τον Αλαφούζο: ο άνθρωπος πορεύεται με τη σιγουριά ότι ο κόσμος προτιμά τις καταγγελίες από το ποδόσφαιρο. Ισχύει, αλλά μετά το ποδόσφαιρο τους εκδικείται. Ολους…