Δεν μου αρέσει καθόλου ο ειρωνικός τρόπος και τα μισόλογα με τα οποία αρκετοί αντέδρασαν στην επισημοποίηση της απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Μουντομπάσκετ. Ακόμα και οι επισημάνσεις για δήθεν κακούς χειρισμούς από την ΕΟΚ κάνουν μόνο κακό διότι δημιουργούν μια βάση για μελλοντικές εντάσεις. Αλλά και γιατί δεν υπάρχει στην ιστορία αυτή τίποτα το παράδοξο ή το σκοτεινό.

Τα ξέραμε όλα νωρίς

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τελείωσε την σεζόν του στο ΝΒΑ με προβλήματα στο γόνατο. Οι Μπακς τα πλήρωσαν ακριβά με ένα αποκλεισμό στον πρώτο κιόλας γύρο των play off από το Μαϊάμι. Εγινε προσπάθεια ο παίκτης να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με συντηρητική αγωγή και να αποφύγει το νυστέρι. Ο Γιάννης το πάλεψε αλλά δεν απέφυγε μια επέμβαση, που ευτυχώς είναι πλέον απλή. Πλην όμως όπως κάθε συμβαίνει σε κάθε επέμβαση, μετά από αυτή ακολουθεί ένα στάδιο αποθεραπείας. Στο οποίο δεν επιτρέπεται κανενός είδους επιβάρυνση στο καθαρισμένο γόνατο. Kαι να ήθελε ο Γιάννης να κάνει κάποια τρέλα οι Μπακς δεν θα του επετρεπαν κανένα ρίσκο. Στο μύθο του αυτοί έχουν συμβάλει πιο πολύ απο την χώρα μας. Και το γιγάντιο συμβόλαιο του αυτοί το πληρώνουν. Οχι εμείς. 

Όλα αυτά ήταν γνωστά πολύ νωρίς. Γιατί δεν ανακοινώθηκε αμέσως ότι ο παίκτης δεν θα πάρει μέρος στο μουντομπάσκετ; Πιθανότατα γιατί ο ίδιος ο Αντετοκούνμπο ήθελε να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα, αλλά ήταν φανερό για όποιον καταλαβαίνει πως πιθανότητα δεν υπήρχε. Στο πιο ευφάνταστο σενάριο ο Αντετοκούνμπο θα ταξίδευε με την αποστολή στις Φιλιππίνες, θα ξεκινούσε εκεί προπονήσεις και θα έπαιζε στα ματς του δεύτερου γύρου. Διακινήθηκε επίσης η πληρφορία ότι ο Γιάννης δεν ήθελε να χάσει το ματς με τους Αμερικάνους κι ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε να είναι παρών σε αυτό. Αλλά και τα δυο αυτά μου ακούστηκαν ευθύς εξ αρχής ως επιθυμίες που θα θέλαμε να γίνουν πραγματικότητα κι όχι ως ρεαλιστικές προσεγγίσεις.

Φυσικά κάθε πιθανότητα να παίξει φέτος ο Γιάννης με την Εθνική εξαφανίστηκε όταν έγινε γνωστό το τιμ βοηθών του Δημήτρη Ιτούδη και δεν υπήρχε σε αυτό κανείς άνθρωπος των Μπακς. Η ομάδα του Μιλγουόκι γνώριζε πως ο σταρ της δεν θα παίξει φέτος στην Εθνική. Τότε γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι συζητήσεις, οι ερμηνείες της απόφασής του, και η υπόγεια αμφισβήτηση της ίδιας του της όρεξης να προσφέρει; Η απάντηση είναι απλή. Γιατί όλο το ελληνικό μπάσκετ έχει κρεμαστεί στους ώμους του Γιάννη. Εχουμε πια μόνο αυτόν και χωρίς αυτόν δεν υπάρχει ελπίδα για τίποτα. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα του Αντετοκούνμπο. Είναι δικό μας.

Επέτρεπε όνειρα

Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας κ. Λιόλιος άφηνε πρώτος περιθώρια σε όνειρα με δηλώσεις του τύπου «κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, ο Γιάννης το παλεύει» κτλ. Ο κόουτς Ιτούδης τον κάλεσε αν και αμφιβάλω ότι πίστεψε ποτέ του πως ο παίκτης θα καταφέρει να δώσει το παρών στην ομάδα του. Αν ο Γιάννης ήταν κάποιος άλλος, όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί ποτέ: όλοι θα εύχονταν στο παλικάρι καλή ανάρρωση και καλή επιστροφή. Αλλά ο Γιάννης εκτός από αναντικατάστατος στην Εθνική είναι αυτή τη στιγμή και η μοναδική της αληθινά μεγάλη προσωπικότητα. Αν υπήρχε στην Εθνική θα επέτρεπε τουλάχιστον όνειρα: αυτή είναι η προσφορά του Γιάννη για την ώρα γιατί τίτλο μαζί του η ομάδα δεν χάρηκε. Αλλά και τα όνειρα είναι χρήσιμα. Κι από τα όνειρα δεν παραιτείται κανείς. Κι ο Γιάννης έσωσε την Εθνική μας από μια φάση μόνιμης κατάθλιψης στην οποία θα είχε μπει χωρίς την παρουσία του.

Η παράξενη απαίτηση

Υπάρχει μια παράξενη απαίτηση από τον Αντετοκούνμπο: πολύς κόσμος θα ήθελε την παρουσία του στην ομάδα ακόμα κι αν δεν μπορούσε να αγωνιστεί. Πολλοί επισήμαναν πχ ότι έλειψε από το φιλικό που έγινε για την βράβευση του Νίκου Γκάλη – κάποιοι μάλιστα δυσφόρησαν γιατί προτίμησε ένα ταξίδι με την μητέρα του στη Νιγηρία εκείνες τις μέρες. Πολλοί θα ήθελαν τον Αντετοκούνμπο δίπλα στους παίκτες που προετοιμάζονται – σε ένα ρόλο τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ. Ολο αυτό δείχνει σίγουρα πως υπάρχει ένας κόσμος που τον αγαπάει τόσο πολύ που χάνει και λίγο το μέτρο: παίκτης είναι ακόμα ο Γιάννης. Σημαντικός, ξεχωριστός, ασύγκριτα καλύτερος από τους άλλους που έχουμε αλλά παίκτης. Οι παίκτες παίζουν. Όταν δεν παίζουν, δεν χρειάζονται σε μια ομάδα. Ρόλος τοτέμ δεν υπάρχει για εν ενεργεία μπασκετμπολίστα. Ούτε υπάρχει λόγος ο Γιάννης να εμφανίζεται στις βραβεύσεις ως συνδικαλιστικός εκπρόσωπος, ή στις προπονήσεις ως εμψυχωτής. Θα ήταν άδικο για τον ίδιο. Αλλά θα ήταν άδικο και για τους υπόλοιπους παίκτες να φαίνεται πως η δική του παρουσία είναι χρήσιμη κι απαραίτητη ακόμα και χωρίς να αγωνίζεται. Το να βρεθεί δίπλα στην ομάδα στα τελικά είναι κάτι άλλο: αν το κάνει θα δείξει ότι θέλει να ζήσει την περιπέτεια που έχει μπροστά της η Εθνική από κοντά – να υποφέρει ή να χαρεί με όλους ως μέλος της ομάδας. Αλλά στην προετοιμασία τι μπορεί να προσφέρει ένας παίκτης που δεν μπορεί να κάνει προπονήσεις; Απολύτως τίποτα. Απλά θα στεναχωριέται περισσότερο νιώθοντας ανήμπορος να βοηθήσει.

Η δημόσια συζήτηση

Φυσικά υπάρχουν οι αμετανόητοι που πιστεύουν πως δεν παίζει γιατί δεν θέλει ενώ μπορεί: η γνώμη τους έχει να κάνει με το χρώμα του δέρματος και την καταγωγή του Γιάννη – πρόκειται για τους ίδιους που πιστεύουν πως δεν είναι Ελληνας και δεν θα τον ήθελαν και στην Εθνική. Η γνώμη τους δεν μετράει γιατί είναι προκατάληψη – πρόκειται για πρόβλημά τους. Αυτό που έχει σημασία είναι η γνώμη των υπόλοιπων που αντιμετωπίζουν την απουσία του Γιάννη ως ένα είδος προσωπικού παράπονου: μουρμουράνε για αυτή λέγοντας πως θα τον ήθελαν περισσότερο παρόντα σε όλα. Ας ηρεμήσουν. Ο Γιάννης δίνει το παρόν όπου μπορεί να βοηθήσει. Το κάνει με την φιλανθρωπική του δράση, το κάνει ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΝΒΑ, το κάνει και στην Εθνική. Αν του είναι δυνατόν. Τώρα δεν είναι.

Αν υπάρχει έλλειμμα από ανάλογες προσωπικότητες, αν η Εθνική έχει αδυναμίες εξαιτίας της έλλειψης σοβαρής δουλειάς στο πρόσφατο παρελθόν, αν από το 2009 σε όλα τα διεθνή τουρνουά που παίρνει μέρος γυρνά με αποτυχίες, δεν σημαίνει πως ο Γιάννης πρέπει να παίζει σε αυτή με εγχειρισμένο γόνατο μπας και κάτι κάνουμε. Ας του ευχηθούμε καλή αποθεραπεία και καλή επιστροφή.

Σε ένα σπορ που τα αντίο στις εθνικές ομάδες παγκοσμίως λέγονται εύκολα δεν χρειάζεται καμία δημόσια συζήτηση για τις επιλογές του. Αν δημόσια συζήτηση πρέπει να γίνει αυτή πρέπει να έχει να κάνει με το γιατί η απουσία του δημιουργεί τόση απαισιοδοξία. Και γιατί το ελληνικό μας μπάσκετ δεν έχει καταφέρει να βγάλει τα δέκα τελευταία χρόνια δυο περιφερειακούς και ένα σουτέρ επιπέδου όχι ΝΒΑ, αλλά τουλάχιστον Ευρωλίγκας. Αλλά αυτή είναι μια δύσκολη συζήτηση. Ενώ το να ζητάς από το Γιάννη να πάει στην Εθνική για να κουνάει πετσέτες είναι απλό…