Η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες μου θυμίζει αυτό που συμβαίνει με τα blockbuster στους κινηματογράφους. Βγαίνει κάποια στιγμή μια ταινία που σκίζει. Ακολουθεί σε χρόνο ρεκόρ ένα δεύτερο μέρος, που έχει ενδιαφέρον μόνο αν ο σεναριογράφος είναι χαρισματικός και ο σκηνοθέτης τσακάλι. Το τρίτο μέρος, και τους καλύτερους πρωταγωνιστές να έχεις ο κόσμος το βαριέται. Αν μάλιστα έχεις και μέτριους πρωταγωνιστές πάει άκλαυτο – όσο promotion και να κάνει η παραγωγή.  

Βροχή τα εκατομμύρια

Το πρώτο μέρος της ιστορίας με τις τηλεοπτικές άδειες ήταν λαϊκό θέαμα, αλλά καταλάβαινες πως θα χαλάσει κόσμο. Αφού διέλυσε το ΕΣΡ για να διώξει τη μητέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η κυβέρνηση έφτιαξε ένα νόμο για να ρυθμίσει το τηλεοπτικό τοπίο, η ρύθμιση του οποίου ωστόσο είναι, συνταγματικά, αποκλειστική αρμοδιότητα του ΕΣΡ. Για να ορίσει τον αριθμό των αδειών επικαλέστηκε μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας, που κανείς δεν γνώριζε ότι υπάρχει: ούτε ο Νταν Μπράουν που περνούσε μήνες εκεί για να γράψει το Inferno. Στη συνέχεια πήρε φόρα κι όλο το καλοκαίρι έκλεινε κανάλια μέσω ψιθύρων: ό,τι σου έκανε καρδιά το άκουγες. Οι καναλάρχες τσίμπησαν, τσακώθηκε ο Αλαφούζος με το Σαββίδη, ξεκίνησε ένας χαμός και φτάσαμε στην ψήφιση του νόμου και στη διοργάνωση της φοβερής δημοπρασίας, όπου κλείστηκαν εννιά επιχειρηματίες και οι συνεργάτες τους στη ΓΓ Τύπου και όλη νύχτα έβρεχε εκατομμύρια! Στο τέλος της ταινίας ο Τσίπρας στη ΔΕΘ φώναζε ότι έφτασε η ώρα να πληρώσουν όλοι, η Μέτα Τσικρικά γινόταν ανάρτηση του Πολάκη στο FB  για πολλά like, ο Φουρθιώτης έγινε συνταγματολόγος κι ο Λαζόπουλος, που χρόνια είχε στέγη στο Mega και στον Alpha εγκατέλειπε για χάρη του αγώνα εναντίον της διαπλοκής (!) τον Κοντομηνά, που έβγαινε στη Μενεγάκη να πει τον πόνο του, ενώ ο Παππάς μοίραζε λεφτά που το Κράτος θα εισέπραττε σε δέκα χρόνια και αν. Τα βλεπες αυτά και καμάρωνες: τύφλα να έχουν οι αδερφοί Κοέν και οι βιντεοκασέτες του Τσάκωνα. Αν ήταν ταινία θα είχαν σίγουρες υποψηφιότητες σεναριογράφοι και σκηνοθέτες.

Το δεύτερο μέρος μια κωμωδία

Το δεύτερο μέρος δεν ήταν εξίσου θεαματικό, αλλά δεν ήταν και αδιάφορο. Αποκαλύφθηκε ότι ο ένας από τους υπερθεματιστές (όταν άκουσαν στο ΠΑΣΟΚ τη λέξη πέθαναν από τη ζήλεια της, αφού κανονικά μόνο ένας Σαρτζετάκης θα επιτρεπόταν να την έχει πει…), ο Καλογρίτσας, είχε περισσότερα βοσκοτόπια από χρήματα χωρίς μάλιστα να έχει και πρόβατα, που συχνά ψηφίζουν. Στο δεύτερο μέρος ο Παππάς πήρε πάνω του την ιστορία, άρχισε να δίνει πιο πολλές συνεντεύξεις από το Βαρουφάκη, άρχισε να τρώει τα βράδια με τους νέους καναλάρχες, που πλέον θα τον έπαιζαν ωραία (που λέει και ο Αλέ..) και πρόβλεπε ότι το ΣτΕ δεν θα ακυρώσει το νόμο του, γιατί νόμος σαν αυτόν δεν ξανάγινε. Επειδή πολλά καινούργια πρόσωπα δεν υπήρχαν, επιστρατεύτηκε λίγη κιτρινίλα και έγινε εξώφυλλο στην Αυγή, κι όχι στο σοβαρό Hello ένας δικαστής για μια σχέση του. Όταν επιτέλους βγήκε η αναμενόμενη απόφαση από το ΣτΕ, η αντιπολίτευση ήθελε να πάει στην Ομόνοια να πανηγυρίσει, αλλά δεν υπάρχει σιντριβάνι για να γίνουν βουτιές, την ώρα που η Γεροβασίλη βγήκε σαν τη Μαρινέλα για να τραγουδήσει «άνοιξε πέτρα για να μπω» και τα ριχνε στη διαιτησία, ελπίζοντας ότι θα βρει τουλάχιστον ένα στασίδι στη Δίκη μαζί με την Αυλωνίτου, που από αυτά ξέρει. Ενώ έπεφταν οι τίτλοι τέλους του δεύτερου μέρους, σε ένα τιζεράκι από το επόμενο, εμφανίστηκε ο άφαντος Τσίπρας να ζητάει από τον Πολύδωρα να γίνει πρόεδρος στο ΕΣΡ κι όλοι κατάλαβαν ότι το τρίτο μέρος θα είναι κωμωδία. Υποψηφιότητες για το δεύτερο μέρος; Ισως για τραγούδι η Γεροβασίλη, ίσως για β ρόλο ο Καλογρίτσας. Φτωχά πράγματα.

Το τρίτο μέρος είναι φρικτό

Δεν είναι όμως απλά κωμωδία το τρίτο μέρος: είναι και φρικτή κωμωδία! Οποιος καταλαβαίνει λίγο βλέπει τι γίνεται. Η κυβέρνηση μετά πόνων, βασάνων και αποφάσεων του ΣτΕ, κατάλαβε ότι χωρίς ΕΣΡ ρύθμιση δεν γίνεται. Ο Μητσοτάκης έχει εγκλωβίσει τον Τσίπρα λέγοντάς του ότι θα ψηφίσει τη σύνθεση του ΕΣΡ, αν πάρει πίσω το νόμο Παππά και ψηφίσει ένα νόμο δικό του – γεγονός που θα του επιτρέπει να λέει ότι αυτός ρύθμισε το τηλεοπτικό τοπίο κι ενώ ήταν αντιπολίτευση. Ο Τσίπρας αυτό δεν θα το δεχτεί κι όλα θα μείνουν ως έχουν, ενώ οι υπερθεματιστές θα ζητάνε τα λεφτά τους κι ο Παππάς, σιγά σιγά εξαφανίζεται. Μόνο που οι νέοι πρωταγωνιστές δεν πουλάνε: ο Πολύδωρας είναι εικόνα πιο ρετρό κι από αυτή του Τζουμάκα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – κανένας δεν ήξερε ότι έχει κάνει κόμμα. Ο Βούτσης καλός είναι, αλλά για να πάμε για κανα τσίπουρο. Ο Σπίρτζης, που ανήγγειλε ότι θα ρυθμίσει και το ραδιοφωνικό τοπίο, μετά την επιτυχημένη από άποψη γέλιου, δουλειά που έγινε με το νόμο Παππά, στο παλιό καλό ΠΑΣΟΚ από το οποίο προέρχεται, θα ήταν το παιδί για τα νερά. Ολη η εξέλιξη είναι πιο βαρετή και από ντοκιμαντέρ για αχιβάδες. Σταμάτησε να βγάζει και γέλιο: η παραγωγή κλαίει τα λεφτά. Οσκαρ; Ούτε για αστείο! Κάτι ντομάτες έρχονται.  

Χρήση παραισθησιογόνων  

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Ποιον ενδιαφέρει σήμερα αυτή η ιστορία με τις άδειες; Σχεδόν κανένα. Η κυβέρνησης πρέπει να διοικήσει μια χώρα στην οποία η ανεργία καλπάζει, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η είσπραξη των φόρων  γίνεται ολοένα και δυσκολότερη υπόθεση, είναι είδηση όταν πληρώνονται οι συντάξεις και στο βάθος μας περιμένει τέταρτο μνημόνιο και νέα μέτρα: το να εξακολουθείς να έχεις πρώτο θέμα στην αντζέντα σου το ΕΣΡ και το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία δικαιολογείται μόνο αν ως Υπουργικό Συμβούλιο κάνεις χρήση παραισθησιογόνων. Να καταλάβω ότι καλοκαιριάτικα φούσκωσαν το θέμα των καναλιών γιατί είναι ένα πιασάρικο θέμα, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί πολιτικά – οι κυβερνήσεις, ειδικά όσες με τα πραγματικά προβλήματα δεν ξέρουν τι να κάνουν, ενίοτε καταφεύγουν σε τέτοια κόλπα – στο φινάλε δεν θα ήταν και κακό να έμπαινε λίγη τάξη στο χάος που λέγεται τηλεοπτικό τοπίο. Αλλά η πολυπραγμοσύνη και η συνηθισμένη κουτοπονηριά οδήγησαν τον Παππά και τους λοιπούς κυβερνητικές ιεράρχες σε μια ήττα που λόγω της μπουρδολογίας τους, απόκτησε χαρακτήρα γελιοποίησης – απορώ πως δεν το καταλαβαίνουν και συνεχίζουν, κι απλά αναρωτιέμαι πόσους Πολύδωρες θα δουν τα μάτια μας.

Φυσικά ο κόσμος, πνιγμένος σε καθημερινές δυσκολίες, με αυτό το κακόγουστο σόου δεν έχει πιά ούτε όρεξη να γελάσει – για την κυβέρνηση αυτό είναι μια παρηγοριά. Η γνωστή παρηγοριά στον άρρωστο, που λέει και η παροιμία…