Η Μπαρτσελόνα διέλυσε την Σεβίλλη στον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας. Δίνοντας μια παράσταση που θύμισε τις μεγάλες της βραδιές, τίμησε κάποιον που σε αυτές τις βραδιές της ήταν πάντα πρωταγωνιστής: αναφέρομαι στον Αντρές Ινιέστα, τον αφανή (;) ήρωα της σε μια σειρά από θριάμβους. Η Μάρκα, η εφημερίδα της Μαδρίτης, τον χαρακτήρισε «τελευταίο αυτοκράτορα»: η αναγνώριση των αντιπάλων είναι πάντα η αληθινή απόδειξη της καταξίωσης. Ο Ινιέστα θα συνεχίσει στην Κίνα, αλλά αυτό που μετρά είναι ότι μπήκε στην πινακοθήκη των ηρώων του καταλανικού ποδοσφαίρου για πάντα. Θα είναι πάντα η απόδειξη πως για να κάνεις τρομερά πράγματα ως μέσος δεν χρειάζεται να έχεις ούτε σούπερ σωματικά προσόντα, ούτε τεχνική εξώκοσμη. Πρέπει απλά να δουλεύεις πολύ και να είσαι ένα ιδανικός συμπαίκτης, όπως ήταν πάντα ο Τεν Τεν της Μπαρτσελόνα.
Τους ξεπέρασε όλους
Στην ιεραρχία των μεγάλων ευρωπαίων χαφ ο Ινιέστα διαδέχτηκε ιερά τέρατα – ποδοσφαιριστές τρομακτικά προικισμένους που καθώς ανδρώθηκαν στην σκληρή δεκαετία του ΄90 είχαν μια πληρότητα που σπάνια συναντάς στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ο Ισπανός δεν έχει την κλάση του Ζιντάν, ούτε το αρχηγικό παράστημα του Λόταρ Ματέους, ούτε το πείσμα του Πάβελ Νέντβεντ. Ισως να ξέρει λιγότερη μπάλα από τον Ανδρέα Πίρλο και μάλλον άρεσε αρχικά στους οπαδούς της Μπαρτσελόνα λιγότερο από το Γκουαρντιόλα, τον Αμόρ και το Λουίς Ενρίκε που, όμως, με την Εθνική Ισπανίας δεν κέρδισαν τίποτα. Ήταν λιγότερο εγκεφαλικός από τον Διόσκουρο του Τσάβι και λιγότερο σκληρός από τον Μασκεράνο, αλλά ήταν στον μηχανισμό της Μπάρτσα και της Εθνικής Ισπανίας ο πλέον απαραίτητος μέσος. Ο Αντρές Ινιέστα, ΜVP στο Euro του 2012 και στο παγκόσμιο κύπελλο του 2010, τους έχει ξεπεράσει όλους αυτούς, gια ένα απλό λόγο, που πάντοτε θυμάμαι όταν τον βλέπω να παίζει ποδόσφαιρο: αν τους ρωτήσετε όλοι αυτοί θα τον ήθελαν συμπαίκτη τους!
Να δουλεύουν και να κερδίζουν
Το 2008, όταν η Ισπανία κέρδισε το Euro, ένας διάσημος Ισπανός συγγραφέας, ο Χαβιέ Τσερκάς, έγραψε ότι το σύμβολο της νίκης της είναι ο Φερνάντο Τόρες, «ψηλός, ωραίος σαν ροκ σταρ, κοσμοπολίτης, σύμβολο της νέας Ισπανίας, που ξεπέρασε το παρελθόν της φτώχιας και των εμφυλίων και δεν φοβάται πλέον τίποτα». Τέσσερα χρόνια αργότερα η Ισπανία, μολονότι ήταν βυθισμένη στην ύφεση και στην ανεργία πήγε και ξανακέρδισε το Euro συνεχίζoντας να παίζει το ποδόσφαιρο που ξέρει. Όταν ο κοσμοπολίτης Τόρες κάπου χάθηκε, η ομάδα έπρεπε να στηριχτεί στις παραδοσιακές της αξίες. Σύμβολό της μετά το 2008, και στο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και στο Euro του 2012, δεν ήταν ο Τόρες της Πρέμιερ λιγκ, δηλαδή το απόλυτο εξαγωγικό προϊόν του ισπανικού ποδοσφαίρου, αλλά ένα παλληκαράκι που συμβολίζει την ικανότητα των Ισπανών στην παραγωγή ποδοσφαιριστών χωρίς τρομερά σωματικά προσόντα – ένα ήσυχο παιδί που έπαιξε ποδόσφαιρο για να γλυτώσει τη φτώχια. Αυτός είναι ο Αντρές Ινιέστα. Μικροκαμωμένος, φιλότιμος, τεχνίτης, σοβαρός όπως όλοι οι νέοι Ισπανοί αθλητές που έμαθαν να δουλεύουν και να κερδίζουν.
Ο πιο παλιός από όλους
Ο Ινιέστα είναι ο Ισπανός που τίμησε τη φανέλα της Μπαρτσελόνα περισσότερο από όλους. Δεν είναι Καταλανός, αλλά στη Βαρκελώνη και στη Μπαρτσελόνα βρήκε μια ποδοσφαιρική οικογένεια – υιοθετήθηκε, κατά κάποιο τρόπο, μικρούλης. Τον βρήκαν οι σκάουτερ στο Αλμπαθέτε δώδεκα χρονών – δηλαδή σε μια ηλικία που είναι δύσκολο να καταλάβεις ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη ενός πιτσιρίκου αν δεν είσαι αληθινά ειδικός. Ο πατέρας του ήταν οικοδόμος και η μάνα του νοικοκυρά. Τον έστειλαν εσώκλειστο στη Μασία να μάθει ποδόσφαιρο, κι ο ίδιος λέει ότι την πρώτη εβδομάδα έκλαιγε κάθε βράδυ! Ο Ινιέστα ήταν ο Ολιβερ Τουίστ του προπονητικού κέντρου – κάτι σαν ορφανό που όλοι πρόσεχαν: είναι τέσσερα χρόνια μικρότερος από τον αυτοκόλλητό του Τσάβι κι όμως ο Τσάβι ήταν αυτός που τον βρήκε στο προπονητικό κέντρο: όταν πρωτοπάτησε το πόδι του ο Ινιέστα είχε συμπληρώσει εκεί τρία χρόνια! «Αν ποτέ κάποιος γράψει τις ιστορίες αυτής της παρέας, αυτός θα είναι ο Ινιέστα, που μας έχει μεγαλώσει όλους» έχει πει ο Πικέ – ένας άλλος που του μίλαγε πάντα στον πληθυντικό λόγω παλαιότητας! Τι είδαν οι σκάουτερ στον μικροκαμωμένο πιτσιρίκι και το υιοθέτησαν, δεν το έμαθε ποτέ κανείς: το βέβαιο είναι ότι τον μεγάλωσαν για να γίνει ποδοσφαιριστής, πολύ πριν επαναλάβουν την ίδια πρακτική με τον Λίο Μέσι και τους υπόλοιπους.
Λένε ωραίες ιστορίες
Στη Βαρκελώνη λένε μόνο ωραίες ιστορίες για τον Ινιέστα, «τον Ισπανό που έγινε Καταλανός». Μια από αυτές που μου αρέσουν την έχει πει ο Λουίς Ενρίκε. Οταν λέει έφτασε για πρώτη φορά να προπονηθεί με την πρώτη ομάδα στα 17 του, ήταν τόση η ταραχή του ώστε χάθηκε προσπαθώντας να φύγει από το γήπεδο! Τον βρήκε ο Λουίς Ενρίκε και τον συνόδεψε μέχρι την έξοδο: «είχα καταλάβει ότι θα μου πάρει τη θέση στην ενδεκάδα και προσπαθούσα να τον διευκολύνω να φύγει» έχει πει γελώντας. Λέγεται επίσης ότι ο Γκουαρντιόλα, εκείνη τη χρονιά που προπονούσε τη Νέων της Μπάρτσα, φώναξε το Τσάβι και του είπε ότι αν δουλέψει όπως πρέπει θα τον ξεπεράσει στην ιστορία της ομάδας. Ο Τσάβι χάρηκε κι ο Πεπ το κατάλαβε. «Εχω κι ένα κακό νέο» του είπε, «στην ενδεκάδα των καλύτερων, όμως δεν θα είμαστε, ούτε εγώ, ούτε εσύ». Ο Τσάβι απόρησε, κι ο Γκουαρντιόλα του έδειξε τον Ινιέστα: «ετούτος εδώ είναι που θα μας πετάξει έξω από την ιστορία και τους δύο» φώναξε! Ισως όλα αυτά να μην έχουν καν συμβεί. Πάντα πίστευα ότι οι Καταλανοί φτιάχνουν τέτοιες μικρές ιστορίες για να χτίσουν τον μύθο του πιο σημαντικού τους μέσου, γνωρίζοντας πως αυτός ελάχιστα μιλά για τα κατορθώματα του. «Τι κατάφερα; Να πηγαίνω στο χωριό μου τα καλοκαίρια και όλοι να λένε ότι έκανα τη δουλειά σωστά» έχει πει. Δε νομίζω ότι η δήλωση θα γίνονταν ποτέ πρωτοσέλιδο στις Μάρκες τους.
Αυτός και ο Τσάβι
Η ανέλιξη του Ινιέστα στη Μπάρτσα υπήρξε ταχύτερη και από του Μέσι. Το 2003 ο Ινιέστα έπαιξε 11 ματς με τη Μπάρτσα, τα πιο πολλά ως αλλαγή: το 2004, με τον ερχομό του Ράικαρντ και του Τεν Κάτε, έπαιξε σχεδόν σε όλα! «Να το θυμόσαστε ότι ο Ινιέστα δεν θα λείψει ποτέ από την ενδεκάδα» είχε πει ο Ράικαρντ. «Δεν γίνεται να λείψει κάποιος, όταν όλοι οι υπόλοιποι τον θέλουν δίπλα τους»! Ετσι κι έγινε: ο Ινιέστα έφτασε το 2006 ν αγωνιστεί συνολικά σε 57 ματς της Μπάρτσα και (με την εξαίρεση της σεζόν 2009-10 που λόγω τραυματισμού αγωνίστηκε σε…μόλις 34) έκτοτε παίζει σταθερά πάνω από 50 ματς το χρόνο – μόνο πέρυσι έπαιξε λιγότερα! Όσο για την πολυτιμότατη προσφορά του την εξήγησε καταπληκτικά ο Ντελ Μπόσκε μιλώντας το 2011 στην Κοριέρε Ντε λα Σερα για την τύχη του να έχει σε μια ομάδα αυτόν και τον Τσάβι. «Ο Τσάβι» είχε πει «είναι ο καλύτερος χαφ για μια ομάδα που προηγείται στο σκορ: οι μπαλιές του στο χώρο είναι κάτι μοναδικό – οι συμπαίκτες κάνουν κίνηση σίγουροι ότι η μπάλα θα φτάσει στα πόδια τους. Όμως ο Ινιέστα είναι ο μεγαλύτερος χαφ του καιρού μας όταν θες ν ανοίξεις μια άμυνα. Πρεσάρει, ντριπλάρει, σκοράρει, πασάρει, δεν κρύβεται ποτέ. Είναι ένας έξτρα κυνηγός που παίζει σαν μέσος γιατί η ομάδα εκεί τον χρειάζεται». Ποτέ περιγραφή των δύο δεν υπήρξε αρτιότερη.
Στο χωριό του
Τον αποθέωσαν χθες βράδυ και τη στιγμή που σκόραρε κι όταν ανέβηκε να σηκώσει το τρόπαιο του αποχαιρετισμού του. Συγκινήθηκαν με τα δάκρια του, δάκρυσαν όλοι μαζί του: δεν νομίζω ότι θα ήθελε κάτι πιο πολύ. Πάντα ήλπιζα να του δώσουν και τη Χρυσή Μπάλα: δεν την πήρε ποτέ. Τον φανταζόμουν να την πηγαίνει ένα καλοκαίρι στο χωριό του και να καμαρώνει για αυτή με τους φίλους του γιατί έκανε τη δουλειά σωστά. Κι αυτοί απλά να του λένε ότι κανείς δεν έχει κάνει τη δουλειά καλύτερα…
