Επτά χρόνια μακριά από ευρωπαϊκούς ομίλους είναι πολλά για μια ομάδα με την ιστορία του Παναθηναϊκού. Η επιστροφή σε αυτούς ήρθε μετά από μια χορταστική ισοπαλία (2-2) με την Ντνίπρο κι ένα παιγνίδι που είχε τα πάντα: χαρά και καρδιοχτύπι, ανησυχία και πανηγύρι. Κυρίως θα λεγα ανακούφιση. Αυτή φάνηκε στο πρόσωπο και στις δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο τέλος του ματς. Ο προπονητής του ΠΑΟ υπενθύμισε πως η επιστροφή της ομάδας σε ομίλους ήταν αυτό που είχε υποσχεθεί όταν ανέλαβε πριν δυο χρόνια, ευχαρίστησε τους παίκτες του για την προσπάθεια και τον κόσμο του ΠΑΟ για την υποστήριξη, τόνισε πως τίποτα δεν θα είχε γίνει χωρίς την ενεργή παρουσία του προέδρου Γιάννη Αλαφούζου και είπε με τον τρόπο του κι ένα μπράβο στην Ντνίπρο για την προσπάθεια. Και πολύ καλά έκανε. Γιατί, αν ο ΠΑΟ πήρε ένα αποτέλεσμα ιδρώνοντας (πράγμα που πιστεύω πως θα του κάνει προσεχώς καλό), αυτό συνέβη γιατί απέναντί του βρήκε μια ομάδα με τεράστια κι αληθινά προβλήματα, αλλά και με χαρακτήρα και με πατριωτικό φρόνημα: μια ομάδα που έπαιξε για να φύγει από την διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά.
Ο Σπόραρ και ο Ντόβμπικ
Όταν ο Σπόραρ εκμεταλλευόμενος ένα σχεδόν παιδικό λάθος του τερματοφύλακα Βόλινετς μόλις στο 15΄ άνοιξε το σκορ νομίζω όλοι πίστεψαν πως θα ξαναβλέπαμε το πρώτο ματς. Ο Παναθηναϊκός είχε μπει καλά στο παιγνίδι έχοντας στο πρώτο δεκάλεπτο δυο ωραία σουτ και τέσσερα κερδισμένα κόρνερ – κυρίως έμοιαζε να έχει ομοιογένεια, πράγμα που δεν είχαν οι Ουκρανοί που, αντιμέτωποι και με μια τροφική δηλητηρίαση πριν το ματς, έπαιξαν με οκτώ διαφορετικούς παίκτες σε σχέση με τον πρώτο αγώνα! Την διαφορά ωστόσο την έκανε ένας παίκτης που υπήρχε και στο Κόζιτσε: ο θηριώδης Ντόβμπικ μόλις στο 24΄πέρασε τη μισή ομάδα του ΠΑΟ και ισοφάρισε. Και το γκολ αυτό, μολονότι στην οικονομία της πρόκρισης δεν έλεγε πολλά (ο ΠΑΟ κέρδιζε 4-2..), άλλαξε το ματς γιατί οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς αντιμετώπισαν την ισοφάριση ως κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβεί ποτέ. Και άρχισαν να ανησυχούν.
Προέκυψε ένα ματς με καρδιοχτύπια για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, αλλά ωραίο κι ενδιαφέρον για τους ουδέτερους: ένα κανονικό ματς ευρωπαϊκής διοργάνωσης ανάμεσα σε δυο ομάδες που έδειχναν ικανές με τη μπάλα στα πόδια, και λιγότερο καλές χωρίς αυτή.
Οι τρεις λόγοι
Εγραφα χθες πριν το ματς ότι στη βραδιά υπήρχε ένα δεδομένο κι ένα ερωτηματικό. Το ερωτηματικό ήταν αν ο ΠΑΟ θα μπορούσε με την ίδια ενδεκάδα να κάνει ένα ματς διαφορετικό από αυτό στο Κόζιτσε: αποδείχτηκε πως αν κι έπαιζε στην έδρα του ο ΠΑΟ χρειαζόταν περισσότερη αθλητικότητα – αυτή φάνηκε να του λείπει. Το δεδομένο ήταν ότι η Ντνίπρο θα ήταν αυτή την φορά πιο υποψιασμένη και καλύτερα προετοιμασμένη. Αυτό φάνηκε και πολύ.
Οι Ουκρανοί αυτή τη φορά δεν έδωσαν χώρους στον Χουάνκαρ (που στο Κόζιτσε τους κατέστρεψε) κι έπαιξαν περισσότερο με τη μπάλα ψάχνοντας τις κεντρικές αρτηρίες αντί να προσπαθούν να βγουν από το πλάι. Πριν φύγει το ημίχρονο βρήκαν ένα δεύτερο γκολ με τον Ντόβμπικ (που ακυρώθηκε από το VAR για χέρι του Μπλάνκο στην αρχή της φάσης) και είχαν δυο καλές ευκαιρίες – η δεύτερη στις καθυστερήσεις, όταν ο Πάβιτς αστόχησε μόνος από το ύψος της μικρής περιοχής, τρόμαξε και τους πιο ψύχραιμους. Ο Παναθηναϊκός, όταν πλησίαζε την αντίπαλη περιοχή, μπορούσε και να γίνει επικίνδυνους όμως ήταν ανασφαλής στα μετόπισθεν για τρεις πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πρώτον γιατί δεν είχε τον Σένγκεφελντ και παίκτη σαν τον Ολλανδό άλλο δεν έχει. Δεύτερον γιατί ο Γεντβάι κι ο Κότσιρας είχαν μια κακή βραδιά – ο πρώτος γιατί ακόμα δεν ξέρει τα ονόματα των συμπαικτών του κι ο δεύτερος λόγω άγχους. Και τρίτον γιατί η τετράδα Πέρεθ, Βιλένα, Τζούρισιτς, Μπερνάρ δημιουργεί μια light αμυντική γραμμή κι ο πέμπτος της, ο μαχητικός Παλάσιος, πήρε κίτρινη κάρτα νωρίς – ο Γιοβάνοβιτς τον αντικατέστησε στο ημίχρονο με τον Μαντσίνι που επιθετικά ήταν πιο συνεπής, ειδικά όταν βρήκε χώρους.
Τέλος σε πέντε λεπτά
Η Ντνίπρο, αν κι έχασε από τραυματισμό και τον βασικό της τερματοφύλακα, δεν σταμάτησε να πιέζει κι αυτό, σε συνδυασμό με την κόπωση του ανέτοιμου Βιλένα, έκανε το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ακόμα πιο δύσκολο για τον ΠΑΟ που μολονότι είδε τον Μπρινιόλι να κάνει σπουδαία πράγματα, δεν απέφυγε το γκολ του 1-2 στο 54΄. Σκόραρε ο Σάραπι με κεφαλιά μετά από εκτέλεση κόρνερ κι ενώ λίγο πριν ο Σπόραρ είχε χάσει το γκολ που θα έβαζε και τυπικά τέλος στο ματς. Πριν ωστόσο μαζευτούν μέσα στο κατακαλόκαιρο σύννεφα επενέβη ο Γιοβάνοβιτς που, όπως στο πρώτο ματς αντικατέστησε τον Βιλένα με τον Τσόκαϊ, κίνηση που σκλήρυνε τη μεσαία γραμμή κι έφερε την απελευθέρωση του Τζούρισιτς. Ένα σόλο του Σέρβου, που έδωσε στον Σπόραρ μια ασιστ πάρε βάλε, έφερε το 2-2 που έκανε τους μουρμούρηδες απαισιόδοξους να σιωπάσουν και ανακούφισε όσους πιστεύουν στην ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Το οριστικό τέλος στα όνειρα των Ουκρανών έβαλε πάλι ο Χουάνκαρ – αυτή τη φορά κερδίζοντας την αποβολή του Ταντσίκ που μπήκε στο παιγνίδι στο 70΄και βγήκε στο 75΄!
Πέντε γκολ σε δυο ματς
Ο Γιοβάνοβιτς, όταν λέει πως στη συγκεκριμένη περίπτωση μετρά μόνο η πρόκριση, έχει δίκιο: ο Παναθηναϊκός έχει το δικαίωμα να χαρεί και την υποχρέωση να ενισχυθεί, όχι μόνο γιατί τον περιμένει η Ολιμπίκ Μαρσέιγ αλλά γιατί τα εντός έδρας ματς των ομίλων θα τα δώσει στο ΟΑΚΑ κι εκεί θα χρειαστεί παίκτες με τρεξίματα κι αθλητικότητα – ευτυχώς για τον Γιοβάνοβιτς επιστρέφει ο Τσέριν. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι η εφετινή μεταγραφική ενίσχυση του ΠΑΟ έγινε πρώτα από όλα για να προκύψει μια ομάδα πιο παραγωγική στο ελληνικό πρωτάθλημα – «ματς ροντέο», όπως το χθεσινό στην Ευρώπη μπορεί να πληρωθούν ακριβά. Από την άλλη οι προσθήκες του Βιλένα και του Τζούρισιτς έχουν και πολλές θετικές συνέπειες: ο Σπόραρ σκοράρει γιατί παίρνει τη μπάλα σε θέση βολής, ο Μαντσίνι είχε στο δεύτερο ημίχρονο παίκτες για να στήσει συνεργασίες. Η συνύπαρξη Πέρεθ – Βιλένα – Τζούρισιτς – Μπερνάρ – Παλάσιος δεν είναι απλή σε ευρωπαϊκά ματς: αν μόνο δυο από όλους αυτούς δεν κάνουν την προβλεπόμενη ανασταλτική δουλειά, ο αντίπαλος θα το εκμεταλλευτεί. Αλλά ο Γιοβάνοβιτς αυτά τα ξέρει καλύτερα από όλους: δεν έφτασε κάποτε με τον ΑΠΟΕΛ στους 8 του Τσάμπιονς λιγκ με τους Γκαλάκτικος, με παίκτες μαχητές το έκανε. Ο ΠΑΟ θα ενισχυθεί και μεταγραφικά για να είναι σκληρότερος στην Ευρώπη και παραγωγικότερος στην Ελλάδα: για την ώρα ας κρατήσουμε πως στην Ντνίπρο πέτυχε πέντε γκολ σε δυο ματς. Ο,τι καρδιοχτύπησε χθες δεν είναι παράξενο: απλά είναι πολλοί οι οπαδοί του που είχαν ξεχάσει πως στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το καρδιοχτύπι είναι κανονικότητα.
Ας αφήσουμε τα απλοϊκά συμπεράσματα στην άκρη κι ας κρατήσουμε αυτό που είπε ο καλός Ιβάν στο τέλος του ματς: ο ΠΑΟ επέστρεψε εκεί που ανήκει. Με πάθη και λάθη. Με αποτυχίες και επιτυχίες. Αλλά κυρίως με μια σταθερή πρόοδο. Αυτή είναι που πάντα μετράει. Και φέρνει αποτελέσματα.
