Όταν άκουσα ότι ο Τζίτζι Μπουφόν αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του στα 45 του χρόνια έριξα μια ματιά στο παλμαρέ του – να δω δηλαδή τι έχει κερδίσει στα 27 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας. Αν απαριθμούσα τους τίτλους του θα έκλινα με την αναφορά σε αυτούς το κομμάτι. Για να αναφέρω και τα ατομικά βραβεία που έχει κερδίσει θα χρειαζόμουν κι ένα δεύτερο. Ρίξτε μια ματιά και θα με καταλάβετε.

Θα αναφέρω μόνο μερικά από τα επιτεύγματα του – κι όχι τους τίτλους του. Μιλώντας για τίτλους θα πω απλά πως κέρδισε κάτι σημαντικό με οποιαδήποτε ομάδα αγωνίστηκε – με την Πάρμα πχ στο ξεκίνημα του κέρδισε το κύπελλο UEFA σε ηλικία 20 χρονών και κατέκτησε εκεί, εκτός από το κύπελλο Ιταλίας και το Ιταλικό σούπερ καπ, και το προσωνύμιο του «Σούπερμαν» που είναι και τίτλος μιας από τις τρεις (τουλάχιστον, γιατί μπορεί να υπάρχουν κι άλλες…) βιογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει με θέμα την πολυτάραχη ζωή του κι όχι απλά την καριέρα του.

Στο πέρασμα του χρόνου

Ωστόσο πάντα στον Μπουφόν το εντυπωσιακό ήταν τα προσωπικά ρεκόρ που δημιουργούσε στο πέρασμα του χρόνου. Σαν να είχε βασικό σκοπό του από τη μέρα που άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στην Καραρέζε, την ομάδα της πόλης του της οποίας εδώ και χρόνια είναι ιδιοκτήτης, να αφήσει πίσω του επιδόσεις που μοιάζει αδύνατο κάποιος να καταρρίψει. Δεν ξέρω αν ο Μπουφόν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών όπως οι Ιταλοί ισχυρίζονται. Είμαι βέβαιος όμως ότι ο καλύτερος θα είναι αυτός που θα σπάσει τα ρεκόρ του. Αν τέτοιος υπάρξει ποτέ.  

Επισημαίνω μερικά από αυτά τα ρεκόρ. Εχει μπει σε αποστολές ομάδων 975 (!) φορές και έχει παίξει 746 ματς βασικός φορώντας την φανέλα κάποιας ομάδας. Υπήρξε 150 φορές διεθνής με την Σκουάντρα Ατζούρα, στην οποία είναι ρέκορντμαν συμμετοχών. Εχει το ρεκόρ συμμετοχών και στο ιταλικό πρωτάθλημα πρώτης Εθνικής με 657. Ηταν 80 φορές αρχηγός της Εθνικής Ιταλίας. Εχει στο Καμπιονάτο το ρεκόρ συνεχόμενων ματς χωρίς να δεχτεί γκολ (10) και το έχει κάνει δύο φορές. Είναι ο μόνος Ιταλός τερματοφύλακας που έχει πιάσει πέναλτι σε ηλικία 42 χρόνων. Εχει κερδίσει (με την Γιουβέντους…) τα περισσότερα πρωταθλήματα από οποιονδήποτε άλλο Ιταλό: συνολικά δέκα.

Νομίζω ότι μπροστά σε αυτά τα πολλά άλλα που έχει κατακτήσει έχουν μικρότερη αξία: κι αλλοι θα κατακτήσουν ένα μουντιάλ ως πρωταγωνιστές κι άλλοι θα αγωνιστούν σε τελικούς Euro. Δύσκολα κάποιος θα κάνει όμως την καριέρα του Μπουφόν.

Επαιζε χωρίς αμοιβή

Το τέλος αυτής της καριέρας έχει αναγγελθεί τέσσερις φορές μετά το 2018, χρονιά που είπε αντίο στην Εθνική Ιταλίας μετά από μια ήττα σε ένα φιλικό ματς με την Αργεντινή στο Μάντσεστερ. Ο Μπουφόν το έλεγε (ή το άφηνε να κυκλοφορήσει) κι άλλαζε γνώμη. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσε να ζήσει μακριά από το ποδόσφαιρο – και δεν πρόκειται για κλισέ. Εχει πει ότι όταν υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο ένιωσε ότι έγινε ένα μπινγκ μπανγκ μέσα του. Νομίζω ότι σοβαρολογούσε. Από ένα σημείο κι έπειτα σταμάτησαν να τον ενδιαφέρουν και τα χρήματα. Τελείωσε την καριέρα του στην Πάρμα και στην ιταλική Β’ Εθνική – στη Β΄ Εθνική αγωνίστηκε κάποτε και με την Γιουβέντους ενώ ήταν πρωταθλητής κόσμου. Στην Πάρμα επέστρεψε το 2021  γιατί ήθελε να παίζει: ψιθυρίζεται ότι δεν πήρε ποτέ του χρήματα. Ηταν βασικός σε 26 ματς την πρώτη χρονιά στα 44 του και σε 17 ματς πέρυσι στα 45 του! Εδειξε στο γήπεδο ότι τα πόδια του ακόμα τον σήκωναν. Και πριν πει το οριστικό αντίο στο ποδόσφαιρο είχε μια πρόταση να πάει στη Σαουδική Αραβία. Πράγμα που σημαίνει πως μας αποχαιρέτησε ως κανονικός, ενεργός ποδοσφαιριστής. Αν είναι δυνατόν, στα 45 του χρόνια.   

Ένα κακό παιδί    

Το ακόμα πιο ενδιαφέρον στην περίπτωση του Μπουφόν είναι ότι ποτέ του δεν ήθελε να καταγραφεί στην ιστορία ως ένα ακόμα καλό παιδί: δεν υπήρξε ποτέ του τέτοιο. Δυο φορές έχει βρεθεί μπλεγμένος σε έρευνες που έχουν να κάνουν με στημένα παιγνίδια και παράνομο στοιχηματισμό: αθωώθηκε και στις δύο. Εχει καταδικαστεί γιατί πλαστογράφησε το απολυτήριο Λυκείου για να κάνει εγγραφή στη Νομική της Ρώμης. Πιτσιρικάς διάλεξε κάποτε να φορέσει την φανέλα με το φιλοναζιστικό νούμερο 88 – το έχουν κάνει κι άλλοι παίκτες στην Ιταλία, αλλά στη δική του περίπτωση έγινε χαμός. Δήλωσε πως δεν ήξερε τι συμβολίζει το νούμερο – μάλλον είπε ψέματα διότι στα πανηγύρια για την κατάκτηση του μουντιάλ από τη Σκουάντρα Ατζούρα το 2006 εμφανίστηκε με ένα t shirt που έγραφε «Περήφανος που είμαι Ιταλός» κάτω από ένα τεράστιο κέλτικο σταυρό. Από την άλλη ποτέ του δεν κατηγορήθηκε  για ρατσιστικές συμπεριφορές: ο ίδιος δηλώνει πως έχει βαφτίσει τον ένα γιό του Τόμας προς τιμή του Καμερουνέζου σούπερ τερματοφύλακα Τόμας ΕνΚόνο κι ο ΕμΜπάμπέ είπε αποχαιρετώντας τον πως υπήρξε ένας καταπληκτικός συμπαίκτης κι ο μεγαλύτερος κύριος που γνώρισε στο ποδόσφαιρο. Θα είχαν αντιρρήσεις για αυτό κάποιες από τις επίσημες αγαπημένες του. Με την Τσέχα κάποτε σούπερ μοντέλα Αλένα Σερεντόβα πχ είχε το 2014 ένα χωρισμό, που έγινε σήριαλ με δημόσιους καυγάδες, δίκες για την επιμέλεια των δυο παιδιών τους και αποκαλύψεις που έδωσαν τροφή σε τηλεοπτικές εκπομπές και gossip περιοδικά. Mε την Ιταλίδα παρουσιάστρια Ιλάρια Ντ Αμικο με την οποία απέκτησε το τρίτο του παιδί το 2016, δεν έχουν παντρευτεί αλλά δηλώνουν ότι είναι μαζί. Χωρίς αυτό να εμποδίζει τον Μπουφόν κατά καιρούς να κυκλοφορεί και με άλλες.    

Λένε ότι είναι ο καλύτερος

Είναι αδύνατον να χωρέσουν σε ένα απλό σημείωμα για αυτόν οι περιπέτειές του στα γήπεδα. Οι Ιταλοί (και όλοι οι συμπαίκτες με τους οποίους αγωνίστηκε) δηλώνον ότι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Είναι; Πάντα αυτές οι αξιολογήσεις είναι δύσκολες. Δεν έχω δει τον Γιασίν, θυμάμαι λίγο τον μεγάλο Σεπ Μάγερ και τον Αλμπερτόζι, αλλά δύσκολα μπορώ να θυμηθώ καλύτερό του από αυτούς που είδα στα γήπεδα. Πολλοί μεγάλοι τερματοφύλακες όπως ο Τζοφ, ο Ζένγκα, ο Κασίγιας, ο Αρκονάδα, ο Σίλτον και ο Κλέμενς, ο Πφαφ και ο Ν’ Κόνο ή ο Φαν Ντε Ζααρ, απλά δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί του. Αντέχουν δίπλα του ο Ντασάεφ λόγω προσόντων, ο Πίτερ Σμάιχελ λόγω προσωπικότητας κι ο Εμμάνουελ Νόγιερ λόγω τίτλων. Αλλά ο Τζίτζι Μπουφόν είχε πάντα λίγο περισσότερη λάμψη. Ισως ήταν η λάμψη του αλαζόνα ή του υπερβολικά σίγουρου, αλλά υπήρχε.

Τους έλειψε       

Το ξεκίνημα του ήταν μυθιστορηματικό: έγινε στην Πάρμα βασικός ένα βράδυ Παρασκευής όταν στην προπόνηση χτύπησε ο βασικός Λούκα Μπούτσι κι αγωνίστηκε στα δυο του πρώτα ματς με κόντρα στην Γιούβε εντός έδρας κι κόντρα στην Μίλαν στο Σαν Σίρο: η Πάρμα πήρε δυο ισοπαλίες (0-0 και 1-1) με αυτόν πρωταγωνιστή. Οι σπίκερ κρυφογελούσαν λέγοντας το επίθετό του αφού Μπουφόνε στα ιταλικά είναι ο χαζός, ο βλαμμένος, ο ηλίθιος – ο δικός μας «μπούφος».

Το φινάλε του ήταν ήσυχο: με μια δήλωση απλή ανακοίνωσε το τέλος που κατά πως φαίνεται θα είναι μια νέα αρχή αφού ως διοικητικό παράγοντα τον περιμένει και η Γιουβέντους και η Εθνική Ιταλίας. Εχουν ανάγκη την υπέρμετρη σιγουριά του. Από τότε που ο γίγαντας Τζίτζι τους είπε αντίο αυτή κυρίως τους έλειψε.